De nare dingen waar Amerikaanse transgenders mee te maken krijgen op het vliegveld

Transgender reizigers zijn “bijzonder kwetsbaar voor ingrijpende onderzoeken op het vliegveld,” volgens een nieuw rapport van ProPublica. Het rapport nam klachten van de Transport Security Administration (TSA) onder de loep, en verzamelde in totaal 174 persoonlijke verhalen. Daaruit bleek dat transgender en non-binaire mensen gedwongen kunnen worden om over hun genitaliën te praten met TSA-agenten, ze regelmatig zonder instemming worden gefouilleerd, en soms zelfs gedwongen om hun genitaliën te tonen.

De TSA begon in 2010 met het gebruik van full-body scanners om niet-metalen wapens op te sporen. In tegenstelling tot metaaldetectors moet er bij deze scanners onderscheid gemaakt worden tussen mannelijke en vrouwelijke reizigers, wat TSA-medewerkers op basis van uiterlijk in moeten schatten. Desondanks beweert TSA dat er wordt gescreend “zonder onderscheid tussen rassen, kleur, sekse, genderidentiteit, land van herkomst, religie of validiteit.’

In een geval uit het rapport werd een trans vrouw verteld dat ze haar vlucht niet mocht boarden tenzij ze instemde met een fouillering door een man.

Dit rapport zal voor de transgemeenschap niet verrassend zijn. Want hoewel minder dan 1 procent van de Amerikaanse bevolking trans is, komt ruim 5 procent van de online klachten tegen TSA tussen januari 2016 en april 2018 van transgender mensen. In februari werd er, op aandringen van het Congres, een ‘transgender awareness’-training uitgerold voor medewerkers die reizigers moeten screenen, maar sommige trans en non-binaire mensen zeggen dat er niets veranderd is. We spraken zeven transgender mensen over hun ervaringen met de vliegveldsecurity.

Ik ben nog nooit apart genomen om gefouilleerd te worden, maar ik voel me alsnog extreem angstig voor een vlucht. Als ik gescand word, word ik altijd als man gelabeld, en dan is er altijd een vlek op het scherm die aangeeft dat er iets aan de hand is bij mijn borst. Ik heb het ondertussen zo vaak meegemaakt dat ik precies weet wat ik moet zeggen, maar de reacties verschillen altijd. De eerste paar keer was ik zo angstig dat ik het niet goed uit kon leggen, waardoor het allemaal nog verwarrender werd.

De laatste keer dat ik gescand werd, in LA, zei ik direct: “Die vlek verschijnt omdat ik trans ben en mijn borsten afgebonden heb. Als je me als vrouw scant, is er niets aan de hand.” Er volgde een lange pauze, en toen vroeg de mannelijke agent: “Wil je dat we je fouilleren?” Ik stelde voor dat ze me nog een keer zouden scannen, en die man vroeg of ik als vrouw gescand wilde worden. Het was half zes ’s ochtends, en ik zat er nogal doorheen, dus toen zei ik, “niet echt, maar aangezien jullie alleen snappen hoe je binaire mensen scant zal het maar moeten…” Ik had mazzel dat ze niet boos werden, maar toen ze me als vrouw scanden kreeg ik meteen groen licht, zoals verwacht. Toen ik mijn spullen pakte werd ik benaderd door een vrouwelijke agent, en toen kreeg ik het direct benauwd omdat ik dacht dat ik in de problemen ging komen, maar ze bedankte me voor mijn heldere uitleg en zei dat ik ze een les heb geleerd met deze situatie. “Geen probleem,” zei ik, maar toen ik eenmaal gekalmeerd was vroeg ik me af waarom ik degene moest zijn die ze dit leerde. Waarom moet mijn negatieve ervaring een les voor hen zijn, als ze hier gewoon voor opgeleid kunnen worden.

Bijna al m’n vluchten zijn ’s ochtends vroeg of extreem laat, en ik presenteer me dan vaak als mannelijk. Dan vragen TSA-agenten me of ik een man of een vrouw ben zodat ze kunnen beslissen wie me moet fouilleren. Dit duurt vaak wel even, en het is erg ongemakkelijk om daar zo te wachten. Dat is frustrerend, dus dan kleed ik me vaak vrouwelijker om gezeik te voorkomen ­– wat vervelend is, omdat ik me meer op mijn gemak voel met een mannelijke of androgyne uitstraling. Ik moet me constant aanpassen aan andermans opvattingen over gender, voor mijn eigen bestwil.

Ik wilde mijn geslacht op mijn ID-kaart laten veranderen naar een ‘X’, omdat dat kan in de staat waar ik vandaan kom, maar ik voorzie nu al hoeveel extra problemen dat zou veroorzaken op het vliegveld. Mijn angst voor dit gedoe weerhoudt me ervan om te doen waar ik me het best bij voel.

Negen van de tien keer dat ik door een bodyscanner ben geweest, werd ik eruit gepikt omdat ik “een abnormaliteit in de kruisregio” heb… Ik zie dit als gerichte discriminatie tegen trans mensen. Als het je baan is om bodyscans te controleren, en je slaat alarm als een lichaam niet strookt met jouw opvattingen, wat kan het dan anders zijn? Mijn tieten en mijn pik zijn allebei niet van metaal. Het zou op die scan toch wel duidelijk moeten zijn dat deze “abnormaliteiten” deel van mijn lichaam zijn?

Nadat ik eruit word gepikt zijn ze vervolgens altijd in de war over wie me moet fouilleren, omdat ze mijn gender niet kunnen duiden. Onlangs hoorde ik een TSA-agent nadat ik gefouilleerd was tegen een collega zeggen dat dit de reden is dat hij zijn werk haat.

Sinds ik een TSA-Precheck heb geregeld, gaat het prima. Daarmee hoef je niet meer door de bodyscanner, en mag je je schoenen aanhouden en je laptop gewoon in je tas houden als je door de metaaldetector gaat. Het maakt het hele securitygedoe een stuk makkelijker.

Elke keer dat ik door de scanner moet voel ik de twijfeling of ze me als man of vrouw moeten scannen. Soms hoor ik ze zachtjes praten over mijn genitaliën. Of ze vragen me iets willekeurigs, of ik iets in mijn zakken heb of iets dergelijks, in een poging om mijn stem te plaatsen, maar die is net zo androgyn als mijn uiterlijk. Het vervelendst is als mijn borst als abnormaal wordt gesignaleerd en een mannelijke TSA-agent me daar aanraakt. Ongeacht je seksualiteit is dat vervelend, maar het helpt niet om een butch lesbienne met borstdysforie te zijn. Toen ik er nog vrouwelijker uitzag was het al vervelend, maar werd ik er lang niet zo angstig van. Nadat ik mijn haar kort heb geknipt en me mannelijker begon te kleden, werd de TSA-controle eigenlijk direct een nachtmerrie.

Afgelopen jaar heb ik drie keer internationaal gevlogen, en elke keer werd ik eruit gepikt om gefouilleerd te worden. Het is alsof ze op een penis- of vaginaknop moeten drukken, en als je genitaliën niet voldoen aan hun verwachtingen dan word je apart genomen.

De laatste keer dat dit gebeurde zag een TSA-agent in dat dit een vorm van discriminatie is, en ze vond het proces zelf ook grotesk en wilde er niet aan deelnemen. Ze heeft een klacht ingediend bij haar leidinggevende en bood uitgebreid haar excuses aan.

Op de site schrijft TSA dat ze niet discrimineren op gender of sekse, daar klopt duidelijk weinig van. Sommige mensen zullen zeggen dat dit proces ervoor dient “om te controleren of een vrouwenpik geen bom is” of iets dergelijks. Het is ergens interessant en tegelijkertijd absurd, dat een overheidsinstelling bepaalt of ik door de beugel kan of niet. Als ze me de volgende keer niet eruit pikken, ga ik me automatisch afvragen of ze me als een man zien. TSA noemt dit proces “clearing an alarm”. Ik vind het walgelijk, maar niet verrassend, dat mijn genitaliën oorzaak zijn voor alarm.

Mijn ervaringen zijn gemengd als het om de securitycheck gaat. De meeste ervaringen zijn vrij neutraal. Een keer was het heel positief, in San Francisco, waar een beveiliger (San Francisco Airport gebruikt geen TSA) begon te vertellen over zijn eigen nichtje die trans is. Maar los van die uitzondering word ik er vaak wel uitgepikt voor aanvullende controles.

Mijn slechtste ervaring was in Boston, twee jaar geleden. Een TSA-agent met een verwarde blik zei: “Ik wil niet onbeleefd zijn, maar hoe moeten we je scannen?” Ik zei “als vrouw.” Alsnog werd ik eruit gepikt en moest ik door een secondaire scan. Toen kwam er na lang wachten een vrouwelijke TSA-agent om mijn borst te onderzoeken. Ik heb geen implantaten of iets dergelijks, en ook geen bh met metaal erin, dus ik snap niet wat ze daar dachten te vinden.

Voor een instelling die daadwerkelijke wapens 70 procent van de tijd niet weet op te sporen, zou ik denken dat mijn lichaam niet tot hun zorgen zou moeten behoren. Een machine die een binaire gendercheck uitvoert zoals hun bodyscanners gaat altijd voor problemen zorgen. Het is een zooitje.

Als ik door de scanner loop en de machine het metaal in mijn bh detecteert word ik standaard gefouilleerd. Het is onnodig, vervelend en een inbreuk op mijn privacy. Als ik slachtoffer was geweest van geweld, wat voor veel transgender mensen geldt door onze sociale status, zou dit me waarschijnlijk enorm triggeren.

Voor mij is de frequentie van negatieve TSA-ervaringen als transgender persoon moeilijk in te schatten omdat ik vaak reisde met mijn transfobe familie, die niet wil dat ik me als vrouw presenteer.

Nu ik financieel onafhankelijk ben presenteer ik me hoe ik wil, maar ik ben recentelijk niet in landen zoals India of Bangladesh geweest, waar er aparte rijen zijn voor mannenscanners en vrouwenscanners. Op mijn paspoort ben ik ook nog een man, dus ik ga daar ongetwijfeld vol aangestaard worden en mogelijk lastig gevallen, als ik de verhalen van mijn trans vrienden zo hoor.

Ik ben bezig met mijn transitie maar ik kom nog niet over als vrouw. Ik had een erg ongemakkelijke ervaring met een TSA-agent die benoemde dat zijn ‘zoon’ suïcidaal was, en dat hij veel gelukkiger was na zijn transitie. Hij probeerde waarschijnlijk om aardig te doen, maar ik voelde me er nog opvallender erdoor, omdat ik al op m’n hoede was door de etnische profilering van bruine moslims en het feit dat ik trans ben. Het zou me een stuk minder zenuwachtig maken als er iemand naar me glimlachte of als ze een statement zouden maken over transfobie en islamofobie, ook al weten we dat hun regels beïnvloedt worden door de regering van Donald Trump. Het effect van zijn moslimban en al zijn transfobe beleid vloeit door naar beneden.

Het grootste deel van de negatieve behandeling is non-verbaal. Ik zie schouders en gezichtsuitdrukkingen verstijven als mensen me zien. Dan is de toon direct gezet. Mensen schieten in een overdreven voorzichtige en professionele houding, net als bij de ‘willekeurige’ checks die je als moslim te verduren krijgt.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.