Mensen vertellen over de gekste manieren waarop ze drugs zijn kwijtgeraakt

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Spanje.

Als je iets kwijtraakt kan je daardoor het gevoel krijgen alsof de grond onder je voeten wegvalt. Ben je ooit thuisgekomen, gaan slapen, en er toen je wakker werd achter gekomen dat je je pinpas en paspoort niet meer had, terwijl je die middag een vliegtuig moest halen? Of ben je weleens van een feestje gekomen en je restje keta ergens in je kamer verstopt, om vervolgens te vergeten waar, terwijl je beste vriend drie dagen later jarig was en je van plan was om die gelegenheid aan te grijpen om de rest te gebruiken? Wat ik probeer te zeggen is dat het frustrerend kan zijn om je drugs kwijt te raken. Een gram van het een of ander is niet hetzelfde als bijvoorbeeld je fietssleutel, want je ouders gaan je niet helpen zoeken naar die ene pil waarvan je zweerde dat je ‘m over had na Lowlands. Je zoektocht moet dus discreet en subtiel zijn, en is vaak tevergeefs.

Om erachter te komen hoe irritant het is, ben ik gaan zoeken naar de meest bizarre momenten waarop mensen hun drugs verloren – en misschien ook weer vonden. Als je overweegt om drugs te proberen, laat het dan testen en doe voorzichtig. Meer info over drugsgebruik vind je hier.

“Een paar weken geleden zijn we gaan eten in een kroeg. Toen we klaar waren, zeiden we tegen onze vriend dat hij niet niet zo’n lul moest zijn door een kleine fooi achter te laten. Dus hij pakte al zijn losse muntgeld bij elkaar en gooide het in de fooienpot. We realiseerden ons niet dat tussen die muntjes een hele gram coke zat. Niet heel lang daarna besefte we wat er was gebeurd. Mijn vriend en ik gingen terug en vroegen de ober naar “iets dat in de fooienpot lag.” De ober zei iets van, “ja, ja..” en gaf het terug. We liepen terug naar buiten en konden niet stoppen met lachen.” - Diego, 27

“Een aantal jaar geleden – toen ik nog bij mijn ouders woonde – kwam ik terug van een festival. Ik was er aardig aan. Thuis begon ik de was te doen. Ik had een klein beetje speed over, maar had geen idee waar ik het gelaten had. Ik wist wel dat ik het mee terug had genomen, want mijn laatste herinnering was dat ik het uit m’n tent pakte.

Dagen en weken gingen voorbij en ik kon het nergens vinden. Ik vond het niet super erg, ik was vooral paranoia dat ik het ergens in mijn huis had laten vallen en dat mijn ouders het zouden vinden.

Ik was het maanden later bijna vergeten, toen ik het in de broekzak van een korte broek vond. Het was een vaag brok geworden van plastic en stof, omdat het met de was heen was meegegaan, en ik er daarna nog tijden mee heb rondgelopen. Ik besloot het voor de grap gewoon bij me te houden, maar op een avond hebben mijn vrienden en ik het gebruikt. Onze argumentatie was dat speed toch al vol rotzooi zit, dus wat maakt het uit als er een beetje wasmiddel en verzachter doorheen zit." - Ana, 25

“Ik was 22 en was onderweg naar een festival met mijn vrienden. Voordat we weggingen, haalden we wat drugs en verstopten het op meerdere plekken in onze auto. Ik reed. Ik had nog een gram MDMA in mijn broekspijp zitten, voor het geval dat de politie de auto zou aanhouden. Toen we onderweg waren, stopten we om te plassen. Ik zag toen dat mijn gram eruit was gevallen en in de wc dreef. Ik heb er een beetje van kunnen redden, maar ben vooral veel verloren. Ik was bang dat mijn vrienden de hele rit niet meer met me wilden praten, maar toen we bij het festival aankwamen, kwam ik erachter dat zo’n beetje iedereen zijn drugs onderweg had verloren” - Alba, 28

“Ik nam mijn wiet altijd mee in een tasje met luipaardprint. Na een avond stappen kwam ik terug bij het huis van mijn ouders. Ik lag er behoorlijk vanaf. Toen ik mijn sleutels pakte, liet ik de wiet vallen op het trapje voor de voordeur. Helaas vond mijn moeder het toen ze een paar uur later de veranda veegde. Er volgde niet echt een preek. Ze wist heus wel wat jongeren doen. Maar vanaf dat moment fronste ze altijd naar me, als ik mijn luipaardtasje tevoorschijn haalde.” - Esther, 32

“Dit gaat meer over de rare manier waarop ik het terugvond, dan dat ik het kwijtraakte. Op een dag verloor ik mijn portemonnee vol met wiet, in de bus. Mijn ID zat er ook in. De buschauffeur had hem gevonden en was zo vriendelijk om het terug te brengen naar mijn thuisadres. Dit was het huis van mijn ouders. Ik was op dat moment zelf niet thuis, dus mijn moeder deed open. De arme man moet voor een dilemma hebben gestaan: mijn moeder de drugs geven en mij verlinken, of mijn drugs mee terug nemen en het dus stelen. Hij besloot om te liegen. Hij zei dat hij mijn portemonnee had gevonden, maar hem thuis was vergeten. Hij gaf zijn nummer aan mijn moeder en vroeg haar hem te bellen. Dus ik belde hem later. Hij vertelde me het verhaal en ik bedankte hem honderd keer. Mijn hoop in de mensheid was helemaal terug. De volgende dag stuurde hij een berichtje met de vraag of ik wilde afspreken. Ik zei nee. Ik denk niet dat het een begin had kunnen zijn van een prachtig liefdesverhaal, maar als het wel zo zou zijn, weet ik niet hoe we dat aan onze kinderen uit hadden moeten leggen. - Adriana, 27