De Male Chef maakt hardcore foodporn

Als je nog nooit honger hebt gekregen van een Instagram-foto van een glutenvrije chocolademuffin of van een zelfgemaakte crème brûlée, dan komt dat niet doordat er te weinig foto’s van zijn. Tachtig procent van alle Instagram-foto’s zijn foodporn, zo blijkt uit een schatting van mij op dit moment. Fotograaf en filmmaker Chris Maggio is klaar met die eindeloze stroom foto’s die de verantwoorde, ambachtelijke foodiescene dagelijks over ons uitstort. Daarom heeft hij een blog opgezet rond het fictionele karakter de Male Chef. De website is gewijd aan foto’s van walgelijk zelfgemaakt eten, maar het is onduidelijk of de Male Chef een blinde vrijgezel, een goedbedoelende dronkenlap met een kookfetisj of een omnivoor zonder smaakpapillen is. Laten we hopen dat hij je nooit uitnodigt voor een etentje.

Volgens Dr. Oz maakt voedselporno mensen dikker. Volgens psychiater Dr. Valerie Taylor is foto’s maken van je eten een symptoom van een geestesziekte. Of het nou door seksuele frustratie, lust of honger komt, het heeft in ieder geval het internet en de eetcultuur overgenomen. Waar men vroeger nog gewoon beschaafde gesprekken over de zijdeachtige textuur van foie gras voerde, worden er nu vooral gefilterde foto’s van dode eenden geplaatst met teksten als #yummm en #nomnomnom eronder.

Op de Male Chef staan dus onthutsende foto’s van bijvoorbeeld kippensoep met pepermuntjes of rauwe chorizo met zwarte bonen. Combinaties om brullend van te kotsen.

VICE: Ik begrijp dat je niet echt een foodie bent. Waarom ben je dit blog begonnen?

Chris Maggio: Ik sta compleet buiten die foodiecultuur. Het is best pijnlijk om dan in Brooklyn te wonen, want op het moment is er daar een stomvervelende eetrenaissance bezig. Ik voel me er compleet door buitengesloten, maar misschien is dat mijn eigen schuld. Ik weet er precies weinig genoeg van om er op een satirische manier aan mee te doen. Het grootste gedeelte van mijn inspiratie komt van voedselblogs en Yelp. Op die sites is het heel normaal om in restaurants foto’s te maken van andermans werk, en daar dan de eer voor op te strijken.

Je zegt dus eigenlijk dat foto’s maken van je eten in restaurants hetzelfde is als het stelen van kunst, ofzo?

Ja, tot op zekere hoogte. Als je naar een restaurant gaat waar de kok met trots het eten maakt en presenteert, dan wordt dat door de kok en de consument als kunst gezien. Aan de foto kun je niet zien wie het heeft gemaakt, en vaak krijgt de fotograaf dan alle credits, terwijl iemand anders het werk gedaan heeft.

Wie is de Male Chef?

Ik wilde een wat onbenullig personage creëren. De Male Chef is iemand die zichzelf echt wil branden als een invloedrijk en veelzeggend persoon, maar hij heeft geen idee. Het is realistischere weergave van eten omdat het niet opgesmukt is. Er is geen garnering. De foto is gemaakt met bestaande technologie en het personage beseft niet dat mensen die voedselpornofoto’s maken heel veel tijd besteden aan de opmaak van de foto. Het zou ook kunnen dat het personage in zijn eigen huis gevangen zit, dat weet ik niet zeker.

Welk verhaal vertelt de Male Chef via zijn foto’s?

In Brooklyn en een boel andere steden zijn er heel veel nieuwe ideeën over hoe en wat we eten. Die ideeën zijn misschien voor iedereen beschikbaar, maar niet iedereen heeft het geld ervoor.

Dus er zit ook een socio-economisch aspect aan het meedoen met die verantwoorde voedselbeweging?

Ik heb het gevoel dat er een kloof is. Ik weet dat ik dit eten af en toe wel kan betalen, maar ik heb het gevoel dat de mensen die in Brooklyn zijn opgegroeid toen de wijk nog niet populair was, buiten die cultuur worden gehouden.

Waarom hebben mensen een obsessie met hun eten?

Volgens mij zijn mensen constant bezig met het creëren van een imago. Er is een onuitgesproken maatschappelijke druk om een expert te zijn op bepaalde gebieden. De obsessie voor het vastleggen van eten komt voort uit het idee dat je jezelf moet verkopen. Ik denk dat het zijn van een foodie ­– voldoen aan alle voorwaarden waar een foodie aan voldoet – een makkelijke manier is om je te uiten, om ergens deel van uit te maken. Maar uiteindelijk steel je eigenlijk de ontwerpen van andere mensen – hun kunst – en dat is fucked up.

Dus je denkt dat foodies vooral proberen om hun persoonlijke merk te versterken?

Ik wil niemand die dit soort content maakt beledigen, maar ik vind het vooral heel interessant dat deze malle trend bestaat. Mijn blog komt wel voort uit een diepe haat jegens zelfverheerlijking. Ik probeer de Male Chef niet groter te maken dan het is. Uiteindelijk is het gewoon fucking smerig.

Bekijk Chris Maggio’s werk hier, en voor meer informatie over de Male Chef kun je malechef.tumblr.com bezoeken.