Vleeswonden, wheelies en valpartijen in Zuid-Frankrijk

Als klein joch droomde ik over niets anders dan crossmotoren. Ik begon met de kindervarianten, en promoveerde naar een YZ125-motor toen ik oud genoeg was. In het stadje waar ik opgroeide waren er meer dan genoeg plekken om rond te scheuren, overal had je velden waar ik ongestoord mijn gang kon gaan. In 2013 zag ik de docu 12 O'Clock Boys over de bikelife-wereld van Baltimore. Het ging om motocrossfans zoals ikzelf die een geheel eigen subcultuur ontwikkeld hadden, ook al hadden ze geen officieel raceterrein, droegen ze geen beschermende kleding en waren er geen georganiseerde races. M'n mond hing open van verbazing, toen ik die docu zat te kijken. Ik woonde toentertijd in Brussel, waar een dergelijke subcultuur ver te zoeken was.

Toen ik in 2017 terugkeerde naar Frankrijk, vertelde mijn oude vriend Amine over de kids uit zijn buurt in het centrum van Perpignan, die zich hadden laten inspireren door de Amerikaanse beelden. Ik besloot met hem mee te gaan, en we spraken af bij een tankstation in Moulin-à-Vent, waar de bikers hun motoren wassen, elke keer voor ze de straat opgaan. Amine reed op zijn quad, ik zat in mijn Polo. We reden naar de buitenwijken van de stad, over smalle wegen die normaal gesproken vreselijk druk zijn vanwege alle winkels die er zitten. Maar niet in het weekend – dan zijn de winkels gesloten en nemen de bikers de straten over. Er waren overal tieners op scooters en oudere jongens op crossmotoren, die elkaar allemaal leken te kennen uit de wijk.

Er waren jongens die al hun hele leven met motoren bezig waren, en jongens die zich pas een paar jaar vol in deze scene hadden gestort. Het was allebei even indrukwekkend. De verbindende factor was het totale gebrek aan angst dat er heerste. Ik herinner me een bloedhete middag in augustus van rond de 35 graden. Mijn vriend Ahmed had pech: zijn radiator lekte flink. Ik haalde een fles water voor hem zodat hij hem kon bijvullen, maar vijf minuten later viel zijn motor uit. Terwijl hij een wheelie deed. Ahmed vloog achterover, en in een poging om niet onderuit te gaan trapte hij de achterrem in. Helaas had ook die het begeven. Later die dag zat hij alweer lachend op zijn motor. “Het stelt niets voor,” zei hij. “Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal, als je dit doet.” Bekijk hieronder meer foto’s van Théo Campredon.

Dit artikel verscheen eerder op VICE Frankrijk.