Normaal gezien doen we ons uiterste best om een specifieke invalshoek te vinden als we jullie voorstellen aan een van onze Belgische fotografen. Deze keer niet, want elke foto van deze reeks is uniek en straalt pure levensvreugde uit. Of pure chaos. Heb je dat ook wel eens, dat je over straat loopt en iets ziet waarvan je denkt "Wow - zalig. Dit beeld zou echt een strakke albumcover zijn.” Ja? Nee? Hoe dan ook, Ernest Thiesmeier (28) slaagt erin om deze kleine alledaagse dingen, die op het eerste gezicht misschien banaal lijken, op een sublieme manier vast te leggen.
Advertentie
Ernest is gepassioneerd door fotografie, gaat overdag goed op heavy metal en spendeert zijn avonden met het creëren van zijn eigen visuals. Ik kwam hem eens tegen in de stad terwijl hij zijn positieve Covid-test aan het uitprinten was op 4x3 formaat. Hij vertelde me dat hij er helemaal klaar mee was - met het virus - maar dat het er wel voor zorgde dat hij eindelijk de tijd nam om aan zijn artistieke projecten te werken, met name aan zijn foto’s. Dit is het soort kerel dat begrijpt hoe je een kans moest grijpen als die zich voordoet. Da’s zijn Berlijns kantje.
Ernest Thiesmeier himself
In het begin was zijn relatie met fotografie heel erg gefocust op vrijheid: hij trok met z’n camera naar buiten en hield de wereld rondom hem nauwgezet in de gaten. Zonder grenzen of doel, gewoon om even niet aan de deadlines te denken die zijn dagelijkse leven min of meer bepalen. Maar naarmate de tijd vorderde, werd fotografie ook een tool om verschillende thema’s aan te kaarten. Hoewel dat in deze reeks absoluut niet het geval is, richt hij zich de laatste tijd vooral op projecten rond een specifiek thema. Zijn volgende project: een boek uitgeven over een Nederlandse krakersgemeenschap in Spanje - een mix van interviews en min of meer trashy foto’s. Tegelijkertijd werkt hij ook aan een boekproject over het auto-ongeluk dat hem vorig jaar bijna het leven kostte. “Het klinkt misschien banaal, maar soms slingert het leven ons van die dingen naar het hoofd”, zegt hij terwijl hij nog meer foto’s zoekt. Ernest is autodidact: hij leert terwijl hij werkt, en werkt terwijl hij leert.
Advertentie
Omgaan met “de dingens des levens” door er beelden van te maken en er teksten over te schrijven is een beetje hetzelfde als je miserie uitschreeuwen in de punkscene op het Ardense platteland. “Ik probeer in mijn foto's de intensiteit weer te geven van het gevoel dat je krijgt als je naar metal muziek luistert. Als een vuistslag in het gezicht, maar dan op een leukere manier.”
Aangezien hij bijna altijd een camera op zak heeft, geeft Ernest de voorkeur aan lichte, compacte camera's. Dat verklaart waarom we vooral veel 35mm filmmateriaal vinden. “Ik gebruik ook graag de flash”, voegt hij daar aan toe. “Idealiter zit die geïntegreerd in de camera. Ik hou van de Konica Big Mini, maar de mijne zijn allemaal kapot of gestolen. Daarnaast gebruik ik voornamelijk een Contax G1 of een Sony A6000. Ik hou zowel van analoog als van digitaal.”Tenslotte vroeg ik Ernest nog hoe hij zijn eigen kakofonische selectie zou omschrijven, het antwoord was al even chaotisch als de reeks zelf: “NO GODS NO MASTERS! And a big heart to all my friends and family. Love you all.” Volg Ernest op Instagram.Ontdek hier andere Belgische fotografen. Ben of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons een mailtje op beinfo@vice.com
Advertentie
