Na een jaar thuiszitten was iedereen op Fieldlab weer even z'n hitsige zelf

“Back to Live”, het Fieldlab-evenement dat afgelopen zondag plaatsvond op het Lowlandsterrein, lijkt op een festival maar in feite is het een experiment. Hier in het persvak is dat duidelijk te merken. Naast me staat een man met een klembord en een enorme thermometer en iedereen in de lounge draagt een mondkapje. Verslaggevers van de BBC en NBC zijn paraat. Het enige dat nog ontbreekt is een one-way-mirror, zodat we de proefpersonen onopgemerkt kunnen observeren. Dit experiment staat in het teken van SARS-Cov-19, dat venijnige micro-organisme dat al een jaar lang de wereld in zijn greep heeft. Hoe groot is het risico dat een eventuele Patient Zero van dit onschuldige festival een dodelijk superspreader-event maakt? 

Ik ben persoonlijk meer geïnteresseerd in de emoties die zich afspelen binnenin de proefpersonen dan in hun eventuele bacillen. Dit test-festival is voor de meesten van de 1500 bezoekers het eerste legale, grootschalige feest in een jaar tijd. Is het na alle ellende van het afgelopen jaar nog wel mogelijk om onbezorgd te genieten, alsof er niks gebeurd is? Hebben mensen littekens op hun ziel? Of is naar een festival gaan juist beter dan ooit? 

Voorafgaand aan dit festival hebben alle bezoekers iets in hun neus gestopt. Als je de gelukzalige gezichten op vrijdagmiddag in de teststraat zag, zou je niet denken dat het om een simpele wattenstaaf ging. Zesentwintig pechvogels testten positief en mochten niet komen, voor de rest draagt niemand hier (als het goed is) het vermaledijde virus bij zich. De mensen maken inderdaad een kerngezonde indruk, noteer ik. 

Twee van de proefpersonen, Jessica (26) en Jase (30) vragen me of ik vanuit het persvak een foto van ze wil maken. Voor mij een kans voor wat kwalitatief onderzoek inzake hun mentale gesteldheid. “Het was heel saai, je uitlaatklep is de hele tijd dicht.” zegt Jessica over de lockdown. “Je kan je energie niet kwijt en dat frustreert.” 

Toch denkt ze dat het nog wel even gaat duren voordat alles weer écht normaal is. “Het is niet alsof er niks gebeurd is.” Zijzelf werkt als logopediste in verpleeghuizen, en heeft allerlei narigheid van dichtbij gezien. “Ik heb heel veel mensen gezien die huilend op hun kamer zaten omdat ze geen bezoek mochten krijgen. Ze missen hun familie, dat is heel erg. Het is heel verdrietig. Maar ik snap ook goed de andere kant, dat mensen willen partyen.”

Jessica is zelf namelijk ook één van die mensen, en dit festival helpt haar gelukkig om alle ellende een beetje te vergeten. “Dit is fantastisch!” roept ze, terwijl achter haar een moshpit losbarst. Rapper Gotu Jim laat de mensen op de eerste rij één voor één aan de champagnefles lurken. Met van euforie vertrokken gezichten ontvangen ze het bubbelende goud en elkaars geteste speeksel. Gotu brengt een lyrische ode aan keta en geeft een shoutout aan vaccinmaker Astra Zeneca. Gezegend zij de farmaceutische industrie die ons verlost van de verveling. 

Als ik eindelijk uit de persruimte mag om het experiment zelf te ondergaan, merk ik dat mijn dansjes nog een beetje stram zijn. 2020 heeft mij in één klap vijftig jaar ouder gemaakt. Ik spendeer mijn zondagen in de leunstoel, terwijl ik een boek lees en naar barokke koormuziek luister. Soms knutsel ik wat in huis. In principe zou ik dat prima kunnen volhouden totdat ik écht tachtig ben, dus het is even wennen om weer in de joelende menigte te staan en te luisteren naar de liefdesliedjes van zangeres Maan. 

Maan heeft draagt een hippie-outfit en doet een Santanacover. Haar inspiratie komt dus blijkbaar uit Woodstock, 1969, maar ze is niet helemaal immuun voor het Rutte-jargon uit 2020. “We moeten dit samen doen!” zegt ze nadat ze het publiek om hun energie heeft gevraagd. Het is niet echt nodig om de mensen op te zwepen, het volk vindt alles prima. Maan maakt dat punt zelf ook door “Vader Jacob” in te zetten. Een instagramvolger reageert snedig op een filmpje dat Vice online zet: “Al was het André Rieu!” Serpentines, rookmachines. Het is allemaal prachtig. 

Even later sta ik het afgelopen jaar van me af te schudden op de bubbling remix van Def Rhymz. De jongen naast mij heeft drie sigaretten tegelijk in zijn mond die hij aansteekt en uitdeelt. Alles plakt van de flügel die wordt uitgeserveerd door vrouwen in roze outfits. Gele dopjes op de neuzen. Bomberjacks en raybans. Ik word teruggeslingerd naar de feestcafés van mijn tienerjaren. “Voel je vrij!” commandeert de MC van dj Rockefellababe. Ook ten overvloede. 

Als steracteur en rapper Bilal Wahib komt optreden vraagt hij om een knuffel. Gretige, uitgehongerde massa’s storten zich op hem, en lijken hem bijna te verscheuren als hij even later met ontbloot bovenlijf komt crowdsurfen. Het lijkt hier inmiddels op die geile advertenties waarmee Suit Supply “het nieuwe normaal” en en passant ook hun pakken verkoopt. Stelletjes verlaten hand in hand de dansvloer om ergens discreet te vozen. Een boel anderen staan elkaar ordinair af te lebberen, en plein public. Soms met zijn drieën tegelijk. Het is één grote manische sandwich totdat de dj’s van Vunzige Deuntjes New York van Alicia Keys opzetten. De proefpersonen gaan over tot schreeuwen in groepsverband. 

De medische wetenschap bestrijdt een geraffineerd virus met spuitjes en wattenstaafjes. Luttele flesjes flügel en een bubbling beat zijn vervolgens voldoende om een jaar van thuiszitten, ziekte en huilende bejaarden te verwerken. Experiment geslaagd, wat mij betreft. De mensheid is simpel en tegelijkertijd tot grootse dingen in staat.