Πώς Καταλαβαίνεις αν οι Γείτονές σου Βασανίζουν τα Παιδιά τους;

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Πριν από μερικές ημέρες, 13 αδέλφια στο Πέρις της Καλιφόρνια διασώθηκαν από το σπίτι των γονιών τους, όταν η μία έφηβη κόρη τους το έσκασε και κάλεσε την Άμεση Δράση. Όταν η Αστυνομία της Κομητείας Ρίβερσαϊντ έφτασε στο σπίτι των David και Louise Turpin, ανακάλυψε τα παιδιά τους δεμένα στα κρεβάτια, υποσιτισμένα, με ανάγκη άμεσης ιατρικής φροντίδας.

Οι Turpin τώρα αντιμετωπίζουν κατηγορίες για βασανισμό, κακοποίηση παιδιών, κακοποίηση εξαρτώμενων ενηλίκων και ψευδή εγκλεισμό. Ο πατέρας επίσης αντιμετωπίζει κατηγορία άσεμνων πράξεων εις βάρος παιδιού. Το ζευγάρι φέρεται να βασάνιζε τα παιδιά επί χρόνια, πιθανόν από τότε που ζούσαν μέσα στην αθλιότητα στο Τέξας. Όταν συνελήφθησαν, δεν ζούσαν σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος – τα αδέλφια έμεναν σε πυκνοκατοικημένο προάστιο της Νότιας Καλιφόρνια, με ένα σωρό γείτονες τριγύρω. Όμως και πάλι, εξαιτίας του γεγονότος ότι πολλά παιδιά διδάσκονταν στο σπίτι και όχι στο σχολείο, η κατάστασή τους ουσιαστικά δεν έγινε αντιληπτή. Έτσι, εγείρεται το ερώτημα του τι μπορούμε να μάθουμε από αυτήν την ιστορία και πώς μπορούμε να έχουμε το νου τους για κάτι περίεργο στην κοινότητά μας, χωρίς να τα κάνουμε χειρότερα.

Για μια εικόνα για όλα αυτά –και για να μας προτείνει κάποιες εναλλακτικές, προτού καλέσουμε τις γραμμές κακοποίησης- μιλήσαμε με τον Δρ Ronald E. Brown, Πρόεδρο & CEO της Children’s Bureau, μιας ΜΚΟ με βάση τη Νότια Καλιφόρνια, που περιγράφει την αποστολή της ως «προστασία ευάλωτων παιδιών μέσω της πρόληψης, της θεραπείας και της στήριξης».

VICE: Τι μπορεί να κάνει καθένας ατομικά στην κοινότητά του, για να εμποδίσει κάτι τέτοιο –ή κάτι μικρότερης κλίμακας– ή να το κάνει λιγότερο πιθανό να συμβεί;
Δρ Ronald E. Brown: Ο νόμος της Καλιφόρνια για υπόχρεους αναφοράς τέθηκε σε εφαρμογή τη δεκαετία του ’80, έτσι πυροσβέστες, νοσοκόμες, γιατροί και δάσκαλοι διά νόμου υποχρεούνται να καταγγείλουν οποιαδήποτε υποψία κακοποίησης. Οι υπόλοιποι, μπορούμε να μιλήσουμε με τον γείτονά μας, αν υποψιαζόμαστε κάτι ή να καλέσουμε κάποια της Αστυνομία.

Πάρτε, όμως, παράδειγμα την οικογένεια από το Πέρις. Πριν από το Πέρις, ζούσαν στη Μαριέτα (επίσης στην Καλιφόρνια). Οικογένειες που θέλουν να απομονωθούν, μετακομίζουν όταν νιώθουν ότι υπάρχει έκθεση – είναι δύσκολο να εντοπίζεις προβλήματα σε τέτοιες οικογένειες.

Τι μπορεί να βοηθήσει να ξεπεράσουμε τον αρχικό μας δισταγμό να παρέμβουμε, ιδίως αν δεν απαιτείται από τον νόμο;
Το περιστατικό στο Πέρις είναι τραγικό, αλλά μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο να ξεπεράσει τον δισταγμό του. Λέμε, «Είναι δικό τους παιδί, δικό τους σπίτι, αυτοί είναι οι γονείς και έχουν πλήρη έλεγχο του παιδιού», έτσι δεν παρεμβαίνουμε. Αλλά στην πραγματικότητα, η γονική ικανότητα δεν εμφανίζεται ξαφνικά, όταν κάνεις παιδί. Δεν σου δίνουν ένα φυλλάδιο ή ένα DVD ή κάποιο βίντεο στο YouTube για το τι σημαίνει να είσαι γονιός. Δεν σου δίνουν τίποτα.

Η αλήθεια είναι ότι η κακοποίηση συμβαίνει. Δεν ξέρουμε πάντα γιατί. Μπορούμε, όμως, να βοηθήσουμε τους γονείς να καταλάβουν πώς πρέπει να φέρονται: τι σημαίνει να δέρνεις το παιδί σου; Πώς είναι, όταν τον κακοποιείς λεκτικά; Πώς υποστηρίζουμε τα παιδιά ως κοινότητα; Αυτά είναι εργαλεία που δεν βρίσκουμε πουθενά, άρα πώς θα τα περάσουμε στους γείτονές μας και πώς θα δημιουργήσουμε σχέσεις, ώστε να μην απομονώνονται οικογένειες όπως αυτή; Πρέπει να υπάρχει κάποια εκπαίδευση στην κοινότητα, κάποια πλατφόρμα για την εκπαίδευση των παιδιών μας. Όλα τα παιδιά είναι ευάλωτα, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, όπως αποδεικνύει αυτό το περιστατικό.

[VICE Video] Αυτοί που Δεν Εμβολιάζουν τα Παιδιά τους

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Πώς θα ήταν μια τέτοια πλατφόρμα, για την εκπαίδευση της κοινότητας;
Θα είχε τη μορφή εκπαιδευτικών προγραμμάτων για το πώς να είσαι καλός γονιός στο πλαίσιο της κοινότητας. Θα μπορούσε να είναι απλώς ανακοινώσεις στις ειδήσεις. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, χρησιμοποιούμε το σλόγκαν «αν δεις κάτι, πες κάτι» – ο παραλληλισμός είναι ισχυρός. Χρειαζόμαστε, επίσης, μια διαδικασία δημόσιας εκπαίδευσης πάνω στο «πες κάτι» για την παιδική κακοποίηση. Χρειαζόμαστε εκπαίδευση για όλες τις γονικές δεξιότητες. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την προσέγγιση του AMBER alert.

Πέρα από μώλωπες και φανερά σημάδια σωματικών τραυματισμών, για τι πράγματα μπορείς να έχεις το νου σου ως γείτονας;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι η σωματική κακοποίηση, αλλά η παραμέληση. Η παραμέληση είναι πολύ πιο διάχυτη ως αίσθηση, επειδή είναι πιο προφανής και δύσκολο να την κρύψεις. Αυτό μπορεί να σημαίνει παιδιά που δεν τα πηγαίνουν στον γιατρό, δεν φροντίζουν για τα δόντια τους ή είναι υποσιτισμένα. Αν δεις ένα παιδί και σκεφτείς, «πω-πω, αδύνατο που είναι, δεν έφαγε το πρωί; Κοιμήθηκε;». Ή αν δεις πώς απαντά, όταν το χαιρετάς – χαμηλώνει το βλέμμα; Απομακρύνεται ντροπαλά; Φυσικά, μπορεί να είναι έτσι από τη φύση του, ιδίως αν είσαι ξένος, αλλά αν είναι γνωστό σου παιδί, πρέπει να εστιάσεις στον εντοπισμό αλλαγών στη συμπεριφορά.

Οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας συνήθως είναι παραφορτωμένες. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να προστατευτούν τα παιδιά;
Ναι. Η δική μου δουλειά εστιάζει στην πρωτογενή πρόληψη – δηλαδή πώς να εμποδίσεις να συμβούν πράγματα εξαρχής. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο αυτήν τη στιγμή στην κοινωνία μας. Μέχρι πριν από 20 χρόνια, όλο μας το σύστημα για την ενασχόληση με τα παιδιά ξεκινούσε στο νηπιαγωγείο και τώρα η έμφαση είναι στο προνήπιο, που ξεκινάει περίπου στα τρία. Αλλά ξέρουμε ότι 70% του μυαλού του παιδιού αναπτύσσεται μέχρι να κλείσει τα τρία, έτσι χάνουμε όλα τα διαπλαστικά χρόνια. Οι γονείς εκνευρίζονται και παραμελούν ή κακοποιούν τα παιδιά τους, εν μέρει επειδή δεν καταλαβαίνουν την ανάπτυξη του παιδιού, τις εκπαιδευτικές διαδικασίες στις οποίες πρέπει να εκθέσουν το παιδί τους και την ανάγκη του παιδιού να δεθεί μαζί τους, όσο πιο νωρίς γίνεται εκείνα τα τρία πρώτα χρόνια.

Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε γονιός θέλει το καλύτερο για το παιδί του. Τουλάχιστον, έτσι ξεκινούν όλοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει στην πορεία με την καθημερινότητα, το άγχος, τις οικονομικές δυσκολίες ή την επιλόχεια κατάθλιψη, για κάποιες μαμάδες.

Πώς έρχεστε σε επαφή με οικογένειες που μπορεί να χρειάζονται τέτοιες πληροφορίες;
Αρχικά, γίνεται από στόμα σε στόμα. Στόχος μας είναι η κοινότητα να βοηθήσει την κοινότητα. Εκπαιδεύουμε μια ομάδα οικογενειών και μετά ρωτάμε τις οικογένειες που έδειξαν το περισσότερο ενδιαφέρον αν θέλουν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στην κοινότητα. Έτσι, κάνουν εκπαιδεύσεις σε πάρκα, βιβλιοθήκες, εκκλησίες, συναγωγές, σπίτια, σχολεία. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα κύμα, επειδή οι πόροι μας είναι περιορισμένοι. Αλλά αν δώσουμε σε μέλη της κοινότητας τις δεξιότητες να βοηθήσουν τον εαυτό τους, τότε ενδεχομένως θα μπορούσαν οι πόροι να φαίνονται απεριόριστοι.

Προβλέπεις μια πολιτισμική αλλαγή στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, που θα εστιάζει στην πρόληψη, αντί για τη θεραπεία;
Έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι, έτσι δεν είναι; Δεν θα έκανα αυτήν τη δουλειά, αν δεν πίστευα ότι μπορούσε να συμβεί. Δεν ξέρω τι θα συμβεί, αλλά θα κάνω τα πάντα για να συμβεί. Μιλάμε για ζωές παιδιών.

Περισσότερα από το VICE

Η Ήσυχη Πλευρά της Θεσσαλονίκης: Καφέδες, Μελέτη και Φλερτ με τα Μάτια στη Βιβλιοθήκη του ΑΠΘ

Η Ναταλία Ρασούλη Έχει Πάρει τα πιο Απειλητικά Μηνύματα από «Χρυσαυγίτες, Νταλαριστές και Σφακιανακιστές»

Έκανα Οικονομία, Έτρωγα Υγιεινά και Σχεδόν Καταστράφηκε η Ζωή μου