Ο Δημήτρης Ταξιδεύει Κάθε Μέρα με Καΐκι στην Τέλενδο για να Κάνει Μάθημα στον Μοναδικό Μαθητή του

Κάθε πρωί, στις 8.00, ο δάσκαλος Δημήτρης Νικολαΐδης περιμένει στο λιμάνι της Καλύμνου. Με ήλιο ή με κακοκαιρία, με αέρα και με κύμα, παίρνει το καΐκι για να περάσει απέναντι στην Τέλενδο. Στις 8.10 θα βρίσκεται ήδη στο Δημοτικό Σχολείο Τελένδου και θα χτυπήσει το κουδούνι για τον έναν και μοναδικό μαθητή του, τον Σάββα που φέτος πηγαίνει στη Β’ Δημοτικού.

«Είναι μια εικόνα που θα τη θυμάμαι για πάντα, ακόμα κι όταν φύγω από εδώ. Κάθε πρωί, μπαίνω στο καΐκι και διασχίζω τη θάλασσα για να φτάσω στο σχολείο. Η διαδρομή είναι μόνο πέντε λεπτά και έχει καραβάκι κάθε μισή ώρα. Ακολουθούμε κανονικότατα το σχολικό πρόγραμμα. Γύρω στις 13.00μ.μ. θα σχολάσουμε και θα πάρω το καΐκι της επιστροφής για Κάλυμνο».

 Την πρώτη φορά που επιβιβάστηκε στο καΐκι από Κάλυμνο για Τέλενδο, ο 36χρονος Δημήτρης, είχε για συνεπιβάτες του περίπου 30 τουρίστες. Ήταν Σεπτέμβριος και ως εκπαιδευτικός έπρεπε να παρουσιαστεί στο σχολείο, πριν αυτό ανοίξει. Εκείνη την περίοδο, η Κάλυμνος και η Τέλενδος είχαν ακόμα αρκετό τουρισμό και ο Δημήτρης είδε μια εικόνα της Τελένδου, η οποία τους επόμενους μήνες θα άλλαζε δραματικά.

Ο εκπαιδευτικός που ζει στην Κάλυμνο, καθώς την περσινή χρονιά δίδασκε ως αναπληρωτής στο νησί, όλο τον χειμώνα και την άνοιξη, στο καΐκι είναι σχεδόν μόνος του. Θεωρεί αυτές τις στιγμές του σύντομου καθημερινού του ταξιδιού ως μερικές από τις πιο όμορφες της ημέρας του. Εκτός από τις μέρες που έχει «καιρό», πράγμα που δυσκολεύει πάρα πολύ τα πράγματα.

 «Όταν έχει μποφόρ, το καΐκι κουνάει πάρα πολύ, γιατί είναι μικρό. Μέχρι 6 μποφόρ, ταξιδεύω. Από 7 και πάνω, συνήθως βγαίνει απαγορευτικό. Ο καιρός είναι η μεγαλύτερη δυσκολία, όταν ζεις σε ένα ακριτικό νησί όπως η Κάλυμνος και δουλεύεις στην Τέλενδο. Δεν έχει σημασία που η απόσταση των δύο νησιών είναι μικρή. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, όταν έχει πολλά μποφόρ να περάσεις το Αιγαίο. Έτσι είναι οι τοπικές συνθήκες».

Όταν λοιπόν δεν υπάρχει επιλογή, ο 36χρονος Δημήτρης και ο 7χρονος Σάββας ανοίγουν τον υπολογιστή, ο καθένας στο νησί του και κάνουν τηλεκπαίδευση. Πολλές φορές, συνδέονται διαδικτυακά και με άλλα σχολεία της Αθήνας, αλλά και του εξωτερικού, για να μην νιώθει ο Σάββας αποκομμένος.

 «Πρόσφατα, συνδεθήκαμε με ένα ευρωπαϊκό σχολείο στη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας, η δασκάλα του οποίου είναι Ελληνίδα. Είναι πολύ σημαντική η υποστήριξη που δεχόμαστε από άλλα σχολεία. Παραμονές Χριστουγέννων, ένα ολόκληρο σχολείο στα Γιαννιτσά είπε τα κάλαντα στον Σάββα, διαδικτυακά. Ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό», θα μου πει ο Δημήτρης.

Δεν είναι μόνο ότι ο επτάχρονος Σάββας που δεν έχει συμμαθητές. Και ο δάσκαλός του δεν έχει συναδέλφους. Είναι κυριολεκτικά οι δυο τους στο Δημοτικό Σχολείο Τελένδου. «Όταν μπήκα στο σχολείο, ήμουν μόνος. Δεν έχω ξαναδουλέψει σε μονοθέσιο. Στην αρχή, ήταν δύσκολα. Όταν είσαι μόνος σου, δεν μπορείς να ξεκουραστείς ούτε στιγμή. Ήταν πρωτόγνωρο αυτό για μένα, αλλά προσαρμόστηκα και τώρα μου αρέσει πάρα πολύ που διδάσκω στην Τέλενδο».

 Ο ρόλος του Δημήτρη είναι συνδυαστικός, όπως λέει. Ο ίδιος προσπαθεί να είναι ο φίλος που δεν έχει ο μαθητής του. «Μου μιλάει πολύ, στα διαλείμματα παίζουμε μαζί. Ο Σάββας χρειάζεται να εκφράζει όσα έχει στο μυαλό του, να βρίσκει σε μένα την ανταπόκριση που θα είχε από τους συμμαθητές του. Ποτέ δεν μου έχει πει ότι νιώθει μόνος του, αλλά κάποιες φορές τον καταλαβαίνω».

Η Τέλενδος δεν έχει Γυμνάσιο ή Λύκειο. Οι λίγες οικογένειες που ζούσαν μέχρι πρότινος στο νησί έχουν μετακομίσει στην Κάλυμνο ή αλλού για να συνεχίσουν τα παιδιά τους τη σχολική εκπαίδευση. Το 2016, το Δημοτικό Σχολείο της Τελένδου αριθμούσε έξι παιδιά. Σήμερα, μόνο ο Σάββας –και ο δάσκαλός του- κρατούν ανοιχτό το σχολείο του μικρού νησιού των Δωδεκανήσων.

«Πριν από 30-40 χρόνια, το σχολείο της Τελένδου είχε γύρω στα 100 παιδιά. Τώρα, δεν υπάρχουν δουλειές, για να μπορέσει να μείνει κάποιος και να κάνει οικογένεια στο νησί. Όταν φύγει ο Σάββας το σχολείο θα κλείσει, εκτός αν έρθει κάποια άλλη οικογένεια με παιδί Δημοτικού, πράγμα δύσκολο.

Ο Δημήτρης που επέλεξε συνειδητά να διδάξει στην Τέλενδο, μετά τη θητεία του ως αναπληρωτής δάσκαλος στην Αθήνα, την Κομοτηνή και μέχρι πέρσι την Κάλυμνο, σκοπεύει να μείνει στο νησί και την επόμενη εκπαιδευτική χρονιά.

Επειδή ζούσε ήδη στην Κάλυμνο δεν του πέρασε από το μυαλό να μετακομίσει στην Τέλενδο, αλλά ήξερε από την αρχή ότι θα κάνει καθημερινά τη διαδρομή με το καΐκι. «Αν η Τέλενδος δεν είχε αυτή την πολύ συχνή σύνδεση με την Κάλυμνο, θα έμενα εκεί - αν ήταν εντελώς αποκομμένη, όπως η Κάσος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να μείνω στην Τέλενδο, διότι για έναν νέο άνθρωπο είναι δύσκολα τον χειμώνα. Παραμένουν μόνο περίπου 30 άτομα, είναι πολύ μοναχικά. Έχει όμως, μια φοβερή ηρεμία το νησί».

Έχουμε ακούσει όλοι ιστορίες εκπαιδευτικών που μετακομίζουν σε νησιά ή άλλους τουριστικούς προορισμούς και δυσκολεύονται να βρουν στέγη, με τα ενοίκια να είναι πάνω από το ½  του μισθού τους.

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Νικολαΐδη, αυτό δεν ισχύει ούτε για την Κάλυμνο, ούτε για την Τέλενδο, νησιά τα οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει πολύ οικονομικά. Επίσης, και στα δύο νησιά, υπάρχουν αρκετά σπίτια διαθέσιμα, διότι πολύς κόσμος φεύγει τον χειμώνα.

Μετά το πέρας και της επόμενης σχολικής χρονιάς, ο 36χρονος εκπαιδευτικός έχει στα πλάνα του να φύγει από το σχολείο της Τελένδου. Ο δάσκαλος και ο μοναδικός μαθητής του νησιού έχουν δεθεί πια πολύ.

«Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Σάββας όταν φύγω. Αυτό που θα μου μείνει από την Τέλενδο είναι η αγάπη του 7χρονου για το νησί. Είναι ένα παιδί που αγαπάει πολύ τον τόπο του. Γυρίζει το νησί και εννοείται όλοι τον ξέρουν και τον αγαπάνε. Μακάρι να έρθει άλλος εκπαιδευτικός και να μείνει το σχολείο ανοιχτό για τον Σάββα, και αφού φύγω εγώ».  

 Η Τέλενδος, όσο πλησιάζει το καλοκαίρι γίνεται όλο και πιο εξωστρεφής. Έχουν ήδη ανοίξει τα καφέ και τα εστιατόρια, που μένουν κλειστά από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι τον Απρίλιο. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι εκτός από την Κάλυμνο και η Τέλενδος είναι παγκόσμιος αναρριχητικός προορισμός.

 Ο Δημήτρης μιλάει για τα κίνητρα που πρέπει να δοθούν και τις δουλειές που πρέπει να δημιουργηθούν και με κρατική μέριμνα για να μπορούν οι νέοι άνθρωποι να μείνουν στο νησί τους.

«Επίσης, πρέπει να δοθούν κίνητρα στον κόσμο για να φύγει απ΄ τις μεγάλες πόλεις, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Μόνο έτσι μπορεί να σωθούν και να μην ερημώσουν νησιά, όπως η Τέλενδος», καταλήγει ο Δημήτρης, ο οποίος αγάπησε το νησί, μέσα από τον μοναδικό μαθητή του και κάτοικο του μικρού νησιού των Δωδεκανήσων.

Ο 36χρονος δάσκαλος, αύριο στις 8.00 π.μ. ακριβώς, θα ξαναπάρει το καΐκι από την Κάλυμνο και διαπλέοντας το Αιγαίο, θα φτάσει στο Δημοτικό Σχολείο της Τελένδου. Εκεί θα περιμένει τον Σάββα στο προαύλιο, όπου όπως λέει καμιά φορά μπαίνουν πρόβατα, κότες, λαγουδάκια – μια εντελώς άλλη πραγματικότητα από αυτή που βιώνουμε οι περισσότεροι. «Δεν το έχω ξαναζήσει όσα χρόνια δουλεύω να είμαι σε ένα τόσο μικρό νησάκι, στην απόλυτη ηρεμία, με έναν μόνο μαθητή. Είναι πολύ διαφορετικό και ωραίο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».  

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Αστεγία στην Ελλάδα: Εξαθλίωση και Καταγγελίες για Εφόδους σε Δομές Φιλοξενίας τη Νύχτα

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Τα Νεοκλασικά της Αθήνας: Πότε Γκρεμίστηκαν και «Καταστράφηκε» η Πρωτεύουσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.