Ένας Δημιουργός Καταγράφει σε Ντοκιμαντέρ την Ανεξιχνίαστη Δολοφονία της Μητέρας του

Τον Μάρτιο του 2010, όταν δολοφονήθηκε η μητέρα του Madison Hamburg, δεν μπορούσε να επεξεργαστεί αυτό που συνέβη. Στα 18 ήταν εθισμένος στα οπιοειδή κι έτσι ήταν ακόμα πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει αυτή την αδιανόητη τραγωδία.

«Δεν επέλεξα να κοιτάξω κατάματα τη ζωή μου, χωρίς εκείνη», είπε στο VICE. «Στράφηκα στα ναρκωτικά, για να ξεφύγω».

Μετά τη δολοφονία της έκανε διαλογισμό και ήταν χαμένος στα ναρκωτικά, ώσπου τον Αύγουστο του 2010 πήγε για απεξάρτηση. Όταν βγήκε, τον συντάραξε η σκέψη να χάσει την ανάμνηση της μητέρας του. Έκανε ό,τι μπορούσε για να τη διατηρήσει: Καλούσε συχνά στο κινητό της για να την ακούσει - φυσικά έβγαινε τηλεφωνητής.

Έναν χρόνο απείχε από τα μαθήματα και γράφτηκε ξανά στο Savannah College of Art and Design. Εκεί γεννήθηκε το Murder on Middle Beach, μια σειρά ντοκιμαντέρ του HBO σε τέσσερα μέρη, με τον Hamburg να ερευνά την ανεξιχνίαστη δολοφονία της μητέρας του. Ξεκίνησε ως εργασία για το μάθημα, μια εργασία που ο Hamburg πίστευε ότι θα τον βοηθούσε να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας του. Πήγε στο Μάντισον του Κονέτικατ όπου δολοφονήθηκε η Barbara Hamburg, για να μιλήσει με συγγενείς και να συναντηθεί με την αστυνομία, συλλέγοντας υλικό που θα έμπαινε στο Murder on Middle Beach  χρόνια αργότερα – αλλά τότε δεν μπορούσε να φανταστεί να φτιάχνει ένα ολοκληρωμένο φιλμ.

«Δώσαμε ένα τρέιλερ», είπε στο VICE. «Ο καθηγητής μου, μου έβαλε Α αλλά με τον όρο ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να δουλεύω αυτό το πρότζεκτ».

Ο Hamurg τήρησε τη συμφωνία. Επέστρεψε στο Μάντισον το 2016, για να συνεχίσει να δουλεύει το ντοκιμαντέρ. Άρχισε να μαθαίνει σε βάθος για τις συνθήκες θανάτου της μητέρας του. Είχε υποστεί αμβλύ τραύμα στο κεφάλι και μαχαιρώθηκε επανειλημμένα έξω από το σπίτι της, το πρωί της 3ης Μαρτίου 2010. Ο δολοφόνος έσυρε το πτώμα της στην αυλή και το σκέπασε με μαξιλάρια, που έβγαλε από τα έπιπλα του κήπου.

Η αστυνομία ποτέ δεν βρήκε τον δολοφόνο και δεν έχουν συζητήσει δημόσια για κάποιο πιθανό κίνητρο. Ο μόνος ύποπτος που κατονόμασαν ήταν ο Jeffrey Hamburg, πατέρας του Madison. Υποτίθεται ότι χρωστούσε στην πρώην γυναίκα του, διατροφή. Το πρωί της δολοφονίας της, θα πήγαινε στο δικαστήριο για να διαπραγματευτεί το χρέος μαζί του και με τον δικηγόρο του. Ποτέ δεν κατηγορήθηκε επίσημα.

Μεγάλο μέρος του ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο στην προσπάθεια εύρεσης του δολοφόνου, αλλά δεν μοιάζει με θρίλερ true-crime. Αντί να εστιάζει στις άσχημες λεπτομέρειες της δολοφονίας της μητέρας του, ο Hamburg φτιάχνει ένα τρυφερό πορτρέτο της μητέρας του και και του πώς τον επηρέασε ο θάνατός της - εκείνον, την αδελφή του την Ali και όλη την οικογένεια. Παίρνει συνεντεύξεις από τη γιαγιά του, θείες, θείους, ξαδέρφια, όχι μόνο για αυτό που συνέβη στις 3 Μαρτίου αλλά και για το πώς άλλαξαν οι ζωές του. Το Murder on Middle Beach είναι μια μελέτη πάνω στο πώς ο η τραγωδία επηρεάζει μια οικογένεια και το μοναδικό πένθος, το τραύμα και την έλλειψη εμπιστοσύνης που δημιουργεί ένας ανεξιχνίαστος φόνος.

Το VICE μίλησε με τον Hamburg για τη μακροχρόνια διαδικασία της δημιουργίας του Murder on Middle Beach και τις ψυχικές και συναισθηματικές επιπτώσεις που είχε το να «καταγράφει» τον θάνατο της ίδιας του της μάνας.

VICE: Εκτός από μια προσπάθεια επίλυσης μυστηρίου, το Murder on Middle Beach έχει να κάνει με τη δυναμική των οικογενειών, την εμπιστοσύνη, την αντιμετώπιση του τραύματος και το όριο ανάμεσα στο υγιές και μη υγιές πένθος. Ήταν δύσκολο να πείσεις το HBO για το όραμά σου;
Madison Hamburg: Ήταν πολύ δύσκολη διαδικασία, διότι έπρεπε να ανατρέψω τις συμβάσεις και τις προσδοκίες του true crime. Δεν ήθελα να εστιάσω στην αγριότητα του εγκλήματος ή τους πιθανούς δολοφόνους αλλά στους χαρακτήρες και στις ανθρώπινες ιστορίες, το πένθος και την απώλεια. Ουσιαστικά, να πω μια ιστορία για την ταυτότητα ουσιαστικά. Δεν θέλουν τέτοια πράγματα οι υπεύθυνοι των studio. Συχνά μας ρωτούσαν, «Θα το λύσετε / Ξέρετε ποιος το έκανε / Ποιος νομίζετε ότι το έκανε;». Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τελικά προτείναμε την ιδέα στη Lisa Heller στο ΗΒΟ, η οποία είδε τη δυνατότητα να πούμε μια αλλιώτικη ιστορία, ανατρέποντας τις συμβάσεις.

Στο ντοκιμαντέρ, πολλά μέλη της οικογένειάς σου γίνονται σε κάποιο βαθμό ύποπτοι. Κάποιους τους ρωτάς στην «ψύχρα» αν σκότωσαν τη μαμά σου. Πώς ήταν να υποψιάζεσαι τόσο κοντινούς σου ανθρώπους;
Προσωπικά, ποτέ δεν τους υποψιαζόμουν. Αλλά ήταν απίστευτα δύσκολο να διαχειριστώ τις συκοφαντίες μεταξύ τους. Νομίζω πως είναι ανθρώπινο να χρειάζεσαι μια απάντηση για κάτι τόσο εξωφρενικό, σαν αυτό που συνέβη στη μαμά μου. Στόχος μου ήταν να κάνω τις δύσκολες ερωτήσεις και να μιλήσω γι’ αυτά που δεν μιλούσαμε, ώστε να υπάρξει μια αίσθηση αθώωσης και να ξεπεραστεί η έλλειψη εμπιστοσύνης που είχε δημιουργηθεί από την ανεξιχνίαστη δολοφονία της μητέρας μου.

Κάποια στιγμή στο ντοκιμαντέρ, λες πόσο πιέζεις τους συγγενείς σου και πόσο ανησυχείς για το τραύμα που μπορεί να βιώσουν λόγω αυτού. Λες ότι δεν θέλεις να τους κάνεις κακό. Πόσο δύσκολο ήταν να το αντιμετωπίσεις αυτό;
Είναι τρομακτικό και τραγικό που ένιωθα ότι έπρεπε να τους πιέσω τόσο πολύ. Είδαμε μαζί και τα τέσσερα επεισόδια και τα συζητήσαμε. Για κάποιους χρειάστηκαν μια-δυο μέρες για να αποδεχτούν την εικόνα τους. Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα αντιδράσει κάποιος στο πώς βγαίνει στον φακό. Ιδίως το 2019, όταν κάναμε το μοντάζ, σκεφτόμουν διαρκώς: Πώς θα το πάρει η Ali αυτό; Πώς θα το πάρει η Conway αυτό (αδελφή της Barbara). Ήταν δύσκολο να το βλέπω μαζί τους, αλλά τελικά νομίζω ότι βλέπουν το ευρύτερο καλό και δεν τους πειράζουν οι θυσίες της ιδιωτικότητας.

Mέχρι την κορυφή

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Προς το τέλος υπάρχει μια σκηνή, που λες ότι μπλόκαρες τα συναισθήματά σου όταν έκανες αυτό το ντοκιμαντέρ. Λες ότι μερικές φορές νιώθεις πως η μητέρα σου είναι χαρακτήρας σε μια ιστορία κι όχι αληθινό άτομο. Φαντάζομαι πως αυτό έγινε από ανάγκη, αυτή η συναισθηματική αποστασιοποίηση. Αλλά με ποιον τρόπο σού δημιουργούσαν πρόβλημα τα συναισθήματα;
Κάποιες στιγμές το ένιωθα σαν κάθαρση να κάνω κάτι τέτοιο και κάποιες άλλες, ήταν πολύ βασανιστικό. Αφού συνέβησαν όλα και γύρισα σπίτι, δεν είδα το πτώμα της μητέρας μου. Κανείς δεν μου είπε λεπτομέρειες για το έγκλημα. Έτσι, το ότι προσπαθούσα να καταλάβω τα πρακτικά πώς μπορεί να συνέβη, αφού ξεπέρασα την αρχική συναισθηματική αντίδραση, μού δημιούργησε μια αίσθηση οριστικότητας για τον θάνατό της. Το να αποκαλύψω ποια ήταν πραγματικά, μου επέτρεψε να πενθήσω τον θάνατό της.

Το ντοκιμαντέρ αυτό αφορά την οικογένειά σου, τη μητέρα σου και τη δολοφονία της. Επίσης, σε μεγαλύτερο βαθμό, εσένα. Ανησυχούσες ότι επικεντρώθηκες υπερβολικά σε σένα;
Κάτι που αναρωτιόμουν διαρκώς ήταν: Η ζωή και οι επιλογές μου οδηγούν το ντοκιμαντέρ ή το αντίστροφο; Και για ποιο λόγο; Είναι για το έξτρα δράμα; Επειδή χρειαζόμαστε ένα τέλος; Οπότε αυτό ήταν κάτι που με δυσκόλευε. Από τους μεγαλύτερους φόβους μου ήταν να έχει μια αίσθηση εκμετάλλευσης, αλλά δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Ξέρω, όμως, ότι κάποιος μπορεί να πει «Α, μάλιστα, εκμεταλλεύεσαι τον θάνατο της μάνας σου για να κάνεις επιτυχία». Ήταν σημαντικό να έχω συνεργάτες που δεν ήταν τόσο υποκειμενικοί, για να μπορούμε να υπολογίσουμε αν υπήρχαν στοιχεία που θα ξενέρωναν τον θεατή.

Ένιωσες πιο δυνατός μετουσιώνοντας το τραύμα για τον θάνατο της μητέρας σου σε κατόρθωμα – στο απτό πράγμα που είναι αυτό το ντοκιμαντέρ; Ένιωθες ότι ανακτάς δύναμη πάνω σ’ αυτό που συνέβη, με τρόπο θεραπευτικό;
Ήταν πολύ θεραπευτικό. Δημιούργησα νέες αναμνήσεις για μέρες, που ήταν πολύ δύσκολες για μένα: Για την 3η Μαρτίου, για το μνημόσυνο, για τη γιορτή της μητέρας, που πήγαινα στη φάρμα της γιαγιάς μου και έβλεπα τις παλιές μπομπίνες με τη μαμά μου σαν παιδί. Τώρα εκείνες τις μέρες νιώθω όχι μόνο την απουσία της μαμάς μου, αλλά και την παρουσία αυτών των νέων αναμνήσεων. Και μπορώ να τα δω στο HBO. Η γιαγιά μου δεν θα ζει για πάντα. Το γεγονός ότι μπορώ να καθίσω και να δω αυτή την απίστευτα σπαραχτική στιγμή, όπου λέει ότι το πένθος είναι προσωπικό και μοναδικό, καθισμένη στη βεράντα της – αυτή η στιγμή είναι μια στιγμή που θα κρατήσω και το ότι μπορώ να τη μοιραστώ και να την ξαναδώ, είναι μεγάλη ανταμοιβή.

Υπάρχουν σημεία που κοντινοί σου άνθρωποι σε ενθαρρύνουν να σταματήσεις την έρευνα ή το ντοκιμαντέρ και να πας παρακάτω. Ένιωσες ποτέ ότι ήθελες να σταματήσεις;
Αν κάποιος μου έλεγε κάτι τέτοιο, μου έδινε κίνητρο να συνεχίσω με περισσότερη ένταση. Αλλά υπήρχαν στιγμές που με απασχολούσε η πιθανή καταστροφή που μπορεί να προκαλούσε η κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ. Υπήρχαν στιγμές αδυναμίας που ανησυχούσα ότι θα δημιουργούσα κάτι που μόνο θα πλήγωνε τους άλλους. Και το συζητούσα πολύ. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα που είχα διαρκώς κοντά μου τον κολλητό και παραγωγό μου. Είναι ένα άτομο που νοιάζεται για μένα βαθιά, είναι σαν αδερφός μου. Τις στιγμές αδυναμίας που ήθελα να τα παρατήσω, εκείνος με εμπόδιζε.

Το ντοκιμαντέρ τελειώνει με ένα στοιχείο οριστικότητας, αλλά είναι σαφές ότι πρέπει να γίνει περισσότερη δουλειά ως προς την εύρεση του δολοφόνου της μητέρας σου. Συνεχίζεις να ερευνάς την υπόθεση;
Δεν θα σταματήσω ποτέ. Έχει γίνει το πάθος μου. Οκτώ χρόνια προσπαθώ να συνδέσω τα κομμάτια των ξεθωριασμένων αναμνήσεων γύρω από την 3η Μαρτίου και από το ποια ήταν η μαμά μου. Όταν μου δίνουν κάποια στοιχεία είναι σαν μια χαραμάδα. Απορροφήθηκα πλήρως. Και τώρα η διαδικασία ξαναρχίζει. Δουλεύω διαρκώς. Έχουμε μια γραμμή πληροφοριών, στο barbarahamburgtips.com, για την οικογένεια και για το ντοκιμαντέρ. Για να μοιραστεί όποιος έχει αναμνήσεις της μαμάς μου και αναμνήσεις για εκείνη την εποχή. Η πιο μικρή λεπτομέρεια μπορεί να είναι χρήσιμη.

Άρα, το ψάξιμο συνεχίζεται.
Ναι. Είναι πολύ νωρίς για να πω πώς θα εκδηλωθεί και τι θα δημιουργηθεί στο τέλος. Αλλά δεν πρόκειται να σταματήσω.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα αγγλικά (www.vice.com/en).

Περισσότερα από το VICE

Οι Δολοφονίες των Κουμή και Κανελλοπούλου από την Αστυνομία Παρέμειναν Ατιμώρητες

Έξι Φρικτές Εικόνες που Ταιριάζουν Γάντι με Αυτήν την Καταραμένη Χρονιά που Ζούμε

Πώς και Γιατί να Στηρίξεις τους Έλληνες Underground Μουσικούς

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.