Είναι Σάββατο βράδυ. Στην «καρδιά» του αθηναϊκού κέντρου, πίσω μια κεντρική και πολυσύχναστη πλατεία, κρύβονται οι δρόμοι που φιλοξενούν στα σπλάχνα τους τις πιάτσες των τοξικοεξαρτημένων, οι οποίοι περιφέρονται σαν σκιές του εαυτού τους. Πηγαίνουμε σε ένα πάρκινγκ -το μοναδικό σε εκείνο το σημείο- για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Μία γυναίκα με κοντό μαλλί, έντονο βλέμμα και κατάμαυρη σκιά γύρω από τα μάτια, μας κάνει νόημα να το αφήσουμε και ένας άνδρας μικροκαμωμένος, με μαλλί ως τους ώμους, το παίρνει για να το παρκάρει και μας ρωτά σε πόση ώρα θα επιστρέψουμε να το πάρουμε. Λίγα μέτρα πιο πέρα, βρίσκεται η είσοδος του τσοντοσινεμά (ή αλλιώς adults theater) που σκοπεύουμε να επισκεφθούμε απόψε. Ακριβώς απ' έξω στέκονται τρία-τέσσερα άτομα, που «κόβουν» κίνηση ή απλά κάνουν διάλειμμα από το θέαμα. Μπαίνουμε μέσα για να πάρουμε εισιτήριο.
Στην είσοδο βρίσκεται ένας κύριος, άνω των 65-70 με άσπρα μαλλιά, ο οποίος με ρωτά αν είμαι πάνω από 18 ετών και στη συνέχεια, μαζί με το εισιτήριο, μας προσφέρει δύο προφυλακτικά. Παράλληλα, μας δίνει οδηγίες για το πού βρίσκεται η κεντρική αίθουσα, καθώς και οι «ειδικά διαμορφωμένες» καμπίνες ιδιωτικής προβολής, και το dark room. Προχωράμε στον διάδρομο και παρατηρούμε τον χώρο τριγύρω. Όλη η διακόσμηση είναι σε κόκκινο και μαύρο χρώμα, ενώ υπάρχει ημίφως, με σκοπό μάλλον να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Ακολουθούμε τις σκάλες, οι οποίες είναι φωτισμένες με led και ανεβαίνουμε πάνω προκειμένου να εξερευνήσουμε τον χώρο. Βλέπουμε έναν στενό διάδρομο και αρκετό κόσμο να περιφέρεται άσκοπα. Οι περισσότεροι είναι άνδρες, οι οποίοι έχουν έρθει μόνοι τους. Νιώθουμε τα βλέμματά τους να μας περιεργάζονται, από πάνω μέχρι κάτω. Μας κάνει εντύπωση ότι ορισμένοι από αυτούς φοράνε μάσκα για τον κορονοϊό - κάποιοι φορούν διπλή μάσκα, σαν να θέλουν να «κρυφτούν» πίσω απ' αυτή.Στα αριστερά του διαδρόμου βρίσκονται τα δωμάτια ιδιωτικής προβολής. Ανοίγουμε μία από τις πόρτες και μπαίνουμε μέσα. Είναι ένας στενός χώρος, με μία μικρή τηλεόραση και ένα κόκκινο, φθηνιάρικο κάθισμα από δερματίνι. Στο ταβάνι βρίσκεται κολλημένη μια θήκη που έχει χαρτί τουαλέτας. Η μυρωδιά είναι περίεργη και αισθάνομαι πως ασφυκτιώ. Στους δύο τοίχους του δωματίου υπάρχουν σιδερένια πορτάκια, τα οποία ανοίγουν ώστε να «επικοινωνούν» με τα διπλανά δωμάτια και να υπάρχει δυνατότητα οπτικής επαφής. Λίγα δευτερόλεπτα αφότου μπαίνουμε, βλέπουμε το ένα από τα δύο παραθυράκια να ανοίγει λίγο, προφανώς από κάποιον που πήγε στο διπλανό δωμάτιο, για να δει αν θα συμβεί κάτι σεξουαλικό. Αφού πέρασαν δύο λεπτά κυριολεκτικά, κοιταχτήκαμε, ανοίξαμε την πόρτα για να βγούμε έξω και να περιηγηθούμε στο υπόλοιπο σινεμά. Έξω από την πόρτα βρίσκονταν κολλημένοι πέντε ακόμη τύποι, οι οποίοι λογικά περίμεναν να ακούσουν ή να δουν κάτι. Τους κοιτάζουμε φευγαλέα και τους προσπερνάμε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κατεβαίνουμε γρήγορα τις σκάλες για να βρεθούμε στην κεντρική αίθουσα του σινεμά, στην οποία εκείνη τη στιγμή έπαιζε μια κακής ποιότητας τσόντα. Δεν έχει μόνο τις κλασικές θέσεις όπως οι υπόλοιποι κινηματογράφοι. Υπάρχουν στην άκρη και κάτι καναπέδες με κατάμαυρα καλύμματα, σαν ριχτάρια. Μερικοί κάθονται εκεί, ενώ άλλοι στέκονται στη σειρά, ακριβώς από πίσω, για να έχουν πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει. Πάμε να καθίσουμε σε έναν από τους καναπέδες. Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω μας, μας κοιτούν τόσο επίμονα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα. Αποφεύγω την οπτική επαφή. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι ότι έχω υποστεί παραβιαστική συμπεριφορά, μόνο και μόνο από τον τρόπο που με κοιτάζουν.
Φωτογραφια αρχειου: VICE Greece
Σε έναν από τους καναπέδες καθόταν το μοναδικό ίσως ζευγάρι που είχε έρθει να ζήσει αυτήν την «εμπειρία», το οποίο φαινόταν να αδιαφορεί πλήρως για τα έντονα βλέμματα των γύρω, αφού και οι δύο είχαν μείνει σχεδόν μόνο με τα εσώρουχα. Μόλις καθίσαμε, ένας-δύο τύποι ήρθαν αμέσως και κάθισαν αρκετά κοντά μας, πλαισιώνοντάς μας και κοιτώντας μας συνεχώς και αδιάκριτα. Έπειτα από λίγα λεπτά, σηκωθήκαμε και πήγαμε να σταθούμε πίσω. Παρατηρούσα τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν εκεί. Φάτσες περίεργες, που θύμιζαν κάτι από ταινία του Οικονομίδη, φάτσες του υποκόσμου, ηδονοβλεπτικές, εκφράσεις που είχαν κάτι διαστροφικό, που δεν έχει τύχει να συναντήσω ξανά. Όλοι φαίνονταν να κινούνται με άνεση στον χώρο, σαν να τον γνώριζαν καλά, σαν να ήταν θαμώνες εκεί και είχαμε την αίσθηση ότι ίσως γνωρίζονται μεταξύ τους - έστω και φατσικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ήμασταν σίγουροι ότι ίσως περνούσαν πολλές ώρες της ημέρας τους στο σινεμά, περιμένοντας να έρθει κάποιο ζευγάρι για να αποκτήσει νόημα η ύπαρξή τους μέσα στα κρυφά και φανερά σημεία που πλαισίωναν τις αίθουσες. Εξάλλου, για να υπάρχουν ακόμα και all-day tickets, λογικά υπάρχει και κατανάλωση. Κάθε μας κίνηση και κάθε βήμα που κάναμε, ήταν στο επίκεντρο της προσοχής τους. Άρχισα να αναρωτιέμαι και να κάνω στο μυαλό μου διάφορα σενάρια για το πώς θα μπορούσε να είναι η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, αν θα είχαν οικογένειες και παιδιά -όλοι τους ήταν άνω των 45- ή αν όλη τους η δραστηριότητα επικεντρωνόταν γύρω από τις επισκέψεις τους στο σινεμά. Αν μπορούσα να μαντέψω, θα έλεγα σίγουρα το δεύτερο. Κανείς τους δεν φαινόταν να βιάζεται, όλοι περιφέρονταν ψάχνοντας να δουν ή να ακούσουν κάτι. Ίσως περιφέρονταν έτσι για ώρες.
Βγήκαμε από την αίθουσα και ακολουθήσαμε κάποιες σκάλες που οδηγούσαν σε ένα υπόγειο. Εκεί εμφανίστηκε μπροστά μας μία τεράστια δερμάτινη, μαύρη καπιτονέ πόρτα, η οποία οδηγούσε στο λεγόμενο dark room. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, μας κατέκλυσε η περιέργεια, αλλά δεν τολμήσαμε να την ανοίξουμε για να δούμε τι ακριβώς κρύβεται από πίσω. Σκεφτήκαμε ότι κάποιες φορές ίσως είναι προτιμότερο να αφήνεις την φαντασία σου να οργιάζει. Ανεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες για να κατευθυνθούμε στην έξοδο.Μόλις περάσαμε την κεντρική πόρτα και βγήκαμε ξανά στον δρόμο, κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με περηφάνια που καταφέραμε να επιβιώσουμε μέσα σε αυτόν τον «λαβύρινθο της ακολασίας». Δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε ζήσει. Ένιωθα πως είμαστε πρωταγωνιστές στο Walking Dead, καθώς μέσα και έξω από το σινεμά, όλες οι φιγούρες τριγύριζαν σαν ζόμπι, άψυχα και ανούσια. Λίγο αργότερα ψάξαμε όλα τα σχόλια που έχουν γίνει σε διάφορα site, από γνωστούς θαμώνες και από «πρωτάρηδες» που είχαν επισκεφθεί ανά διαστήματα το συγκεκριμένο σινεμά. Τελικά, συνέβαινε αυτό που φοβόμασταν. Υπάρχουν οι λίγοι, γνωστοί, καθημερινοί πελάτες, οι οποίοι πηγαίνουν εκεί με σκοπό να εντοπίσουν κάποιο ζευγάρι και να «φτιαχτούν» με αυτά που θα δουν ή, αν είναι πιο τυχεροί, μπορεί να βρουν ευκαιρία να συμμετέχουν κιόλας. Τα σχόλια και οι πολύ λεπτομερείς περιγραφές από σεξουαλικές φάσεις που είχαν συμβεί εκεί μέσα, ήταν τουλάχιστον αποκρουστικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μέχρι σήμερα θεωρούσα πως είχα δει τα πάντα μέσα σε αυτή την αχανή πόλη των πέντε εκατομμυρίων. Όμως, τελικά υπάρχουν ακόμα πολλά κρυφά, παράξενα και διαστροφικά κομμάτια της, που είναι αθέατα και κρύβονται στους μισοσκότεινους δρόμους της και τις υποβαθμισμένες περιοχές της. Μόλις απομακρυνθήκαμε από εκεί και βγήκαμε ξανά στα φώτα της πόλης, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα εξερευνήσω κάθε πτυχή της.Ακολουθήστε την Άντυ στο Instagram.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
