Είναι Βαρετό να Είσαι Οπαδός της Αήττητης Σέλτικ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Για να πετύχει μια νίκη 5–2 επί της Σεντ Τζόνστοουν τον περασμένο Φεβρουάριο, η ομάδα της Γλασκώβης άλλαξε 25 πάσες ανάμεσα σε κάθε ριγέ φανέλα που υπήρχε στο γήπεδο, προτού ο Moussa Dembélé κάνει τακουνάκι με γύρισμα πίσω από το πόδι, ξεγλιστρώντας πίσω από τον τερματοφύλακα για το χατ-τρικ. Το γεγονός ότι η Σέλτικ είχε ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο πίσω στο σκορ, απλώς πρόσθεσε μια αίσθηση αλά Χάρλεμ Γκλομπτρότερς, με την οποία τελείωσε το ματς: περίπου όπως ένας σταρ του WWE αφήνει να τον σπάσουν ελαφρώς στο ξύλο στην αρχή, ώστε να κάνει τον τελικό θρίαμβο ακόμη πιο θεαματικό - η Σέλτικ ξεφυσά εξαντλημένη στο χορτάρι, η Σέλτικ ανασηκώνεται αργά, το πλήθος φωνάζει, η Σέλτικ κερνάει πέντε τεμάχια τον Zander Clark.

Αυτό το γκολ λειτούργησε ως τέλειος μικρόκοσμος για μια σεζόν στην οποία η Σέλτικ τελικά δεν ήταν μόνο καλύτερη απ’ οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη Σκωτία, αλλά καλύτερη με τον τρόπο που ο Floyd Mayweather αποδείχτηκε καλύτερος από την αδελφή ψυχή της Σέλτικ, τον Connor McGregor. Αν αφήσουμε στην άκρη στιγμές θάρρους και θαυμαστής αντοχής, και οι δύο αγώνες κατέληγαν αναπόφευκτα προς έναν μόνο νικητή και μια απλή αλήθεια: αυτοί οι δύο δεν ανήκαν στο ίδιο ρινγκ. Ενώ τα ΜΜΕ επί μήνες έκαναν ό,τι μπορούσαν, ρίχνοντας παραπέτασμα καπνού, προκειμένου να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση μιας αληθινής μάχης μεταξύ ίσων, η κάλυψη της φετινής σεζόν του Σκωτσέζικου Επαγγελματικού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου ξεκίνησε από ένα σημείο στωικού ρεαλισμού.

Ένα πολύ διαφορετικό σημείο από αυτό που αναμενόταν για την εναρκτήρια σεζόν του Rodgers στη Σέλτικ και την επιστροφή των Ρέιντζερς στην πρώτη κατηγορία, που προκαλούσε ενθουσιασμό για την αναβίωση του Old Firm (σ.σ. ντέρμπι Σέλτικ-Ρέιντζερς), που δημιουργούσε την έντονη πεποίθηση ότι η Σέλτικ είχε γίνει πλαδαρή και αδιάφορη χρόνο με τον χρόνο, κερδίζοντας χωρίς αντίπαλο εύκολους τίτλους και άρα θα γινόταν κομμάτια από τους μπαρουτοκαπνισμένους, γεμάτους κίνητρο Ρέιντζερς. Εκ των υστέρων, δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη ότι επρόκειτο για ψευδοπροφητεία: Ενώ η φήμη των Ρέιντζερς ως μεγάλη ομάδα με πολλούς οπαδούς και λαμπρή ιστορία είχε παραμείνει άθικτη και αμόλυντη τα πρόσφατα χρόνια, δεν ίσχυε το ίδιο με την ικανότητά τους. Η εικόνα που είχαν οι οπαδοί στο μυαλό τους σύντομα αποδείχτηκε ότι έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα μιας ομάδας που μόλις είχε επιστρέψει στην πρώτη κατηγορία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου. Έτσι, μετά από έναν χρόνο όλο και πιο αδύναμων προσπαθειών να αναζωπυρώσει τη φωτιά του Old Firm που έσβηνε στην πρότερη λάμψη του, η κάλυψη της σεζόν ξεκίνησε με τη βεβαιότητα ότι ανήκε στη Σέλτικ.

Γενικά, άρθρα πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος έστεφαν τους πρωταθλητές από τις πρώτες αράδες και ύστερα περνούσαν σε πιο ενδιαφέροντα θέματα, όπως η επιστροφή της Χιμπέρνιαν, οι αμφιλεγόμενοι νέοι Ρέιντζερς του Caixinha και η προβλεπόμενη μοίρα μιας Αμπερντίν που μόλις ανανεώθηκε, για να αντιμετωπίσει την απώλεια αρκετών σημαντικών παικτών. Οι απανωτές νίκες της Σέλτικ έβαλαν το υπόλοιπο σκωτσέζικο ποδόσφαιρο σε δεύτερη μοίρα. Είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς. Μετά από μάταιες ανησυχίες για μια καλοκαιρινή επιδρομή στα πιο πολύτιμα αποκτήματά τους, η Σέλτικ ξεκίνησε το πρωτάθλημα όχι μόνο άθικτη, αλλά και πιο δυνατή. Τα πρώτα σημάδια υποδηλώνουν ότι ο νέος Γάλλος σταρ Olivier Ntcham μπορεί να λάμψει όπως ο συμπατριώτης του Dembélé την τελευταία φορά. Ο αγαπημένος των οπαδών Patrick Roberts επέστρεψε, φορώντας τη φανέλα με το νούμερο επτά, ενώ ο νεαρός Kundai Benyu επίσης δείχνει με πολλές δυνατότητες. Οι παίκτες των ακαδημιών νέων, Calvin Miller και Anthony Ralston, έχουν ξεκινήσει να φτάνουν στο επίπεδο των βασικών παιχτών, σχηματίζοντας μια αρκετά νεανική ομάδα που φαίνεται να γίνεται καλύτερη ωριμάζοντας. Η άλλη νέα υπογραφή του καλοκαιριού, ο Jonnny Haeys, μοιάζει να λειτουργεί ως τέτοιο παράδειγμα: ένας σημαντικός παίκτης του οποίου η αποχώρηση άφησε ένα κενό στην Αμπερντίν αυτής της σεζόν, τώρα ζεσταίνει τον πάγκο της Σέλτικ, τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο.

[VICE Video] Ο Νίκος Παππάς τα Λέει Χύμα Μέχρι την Κόρνα της Λήξης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Στα πρώτα παιχνίδια της νέας σεζόν, ο Rodgers απολάμβανε να επιδεικνύει το βάθος του πάγκου της νέας του ομάδας, με έναν σχεδόν σαδιστικό τρόπο. Επιζητώντας να ξεκουράσει παίκτες στο μέσο μιας σεζόν με από νωρίς φορτωμένο πρόγραμμα, έκανε οκτώ αλλαγές στη βασική ενδεκάδα και διέλυσε την Κίλμαρνοκ 5-0. Παίζοντας ξανά εναντίον της 15 μέρες αργότερα, κατέβασε την ομάδα με πέντε έφηβους και αμυντικούς όλους κάτω από τα 21 - κατέκτησαν μια εύκολη νίκη με 2-0. Σε αυτήν τη φάση, δεν ήταν ασυνήθιστο να ακούει κανείς τον ισχυρισμό ότι η Σέλτικ ήταν πλέον «οι δυο καλύτερες ομάδες στη Σκωτία».

Από εκεί και πέρα, η Σέλτικ ουσιαστικά εστίαζε στην Ευρώπη και θα προσπαθούσε να δώσει μάχη σε ένα σκληρό όμιλο. Δικαίως: γεύονται την ανοίκεια, στυφή γεύση της ήττας εκεί. Ενάντια σε μια ομάδα που παρατάσσει μια εντεκάδα που άξιζε πάνω από 400 εκατομμύρια λίρες, είχαν μια καρμική αντιστροφή: Η Παρί Σεν Ζερμέν σφαγίασε τη Σέλτικ 5-0 μπροστά στους φιλάθλους της, λειτουργώντας σε ένα τελείως διαφορετικό οικονομικό επίπεδο και εκφοβίζοντάς τους με κάθε επίθεση. Έχοντας παραγκωνίσει μια άτονη Άντερλεχτ και έχοντας υποστεί μια προβλέψιμη ήττα 3-0 από την Μπάγερν, τώρα θα διεκδικήσει την τρίτη θέση και μια συμμετοχή στο Europa League - και αυτά τα μεσοβδόμαδα παιχνίδια θα παραμείνουν η βασική πηγή ενθουσιασμού για τους οπαδούς της Σέλτικ αυτήν τη σεζόν. Στο εγχώριο μέτωπο, όμως, το βασικό ερώτημα είναι αν μπορεί να κάνει άλλη σεζόν αήττητη. Δεδομένου ότι βγήκε πρώτη με τόση διαφορά την προηγούμενη σεζόν και φαίνεται να έχει γίνει πιο δυνατή φέτος, είναι απόλυτα λογικό να πιστεύουμε κάτι τέτοιο.

Αν αφήσουμε την Ευρώπη κατά μέρος, η εγχώρια κυριαρχία της Σέλτικ οδηγεί σε ένα πείραμα σκέψης που αφορά το οπαδιλίκι και αποκαλύπτει ένα παράξενο ζήτημα που υπάρχει στο επίκεντρο – για πόσο καιρό μπορείς να απολαμβάνεις να βλέπεις την ομάδα σου να κερδίζει; Ακόμη και ο πιο ένθερμος οπαδός στο τέλος πρέπει να βαριέται να βλέπει την ομάδα του να έχει βάλει τρία γκολ ως το ημίχρονο ή να βλέπει το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, όταν η έκβαση είναι προβλέψιμη. Οι ταινίες με τους υπερήρωες βάζουν τα δυνατά τους να κάνουν τους ανίκητες χαρακτήρες ενδιαφέροντες, επειδή η έλλειψη πραγματικού κινδύνου αφαιρεί κάτι από την έξαψη. Όσο και αν υποστηρίζουμε έναν χαρακτήρα, πρέπει να πιστέψουμε ότι μπορεί να χάσει, για να απολαύσουμε τη νίκη του.

Η εγχώρια επιτυχία της Σέλτικ τονίζει το παράδοξο του να είσαι οπαδός ενός αθλήματος: κατά μία έννοια, βαθιά μέσα τους, όλοι οι οπαδοί θέλουν να χάσει κάποια στιγμή η ομάδα τους. Όχι σήμερα. Όχι σ’ αυτό το παιχνίδι. Αλλά τελικά, ναι. Είναι μια παράξενη νοοτροπία καίριας σημασίας για κάθε παιχνίδι. Στην πραγματικότητα, το να είσαι οπαδός κάποιου αθλήματος σημαίνει να απολαμβάνεις το άγχος, την οργή και την απογοήτευση της ήττας, όσο και τη χαρά της νίκης. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Η ήττα δίνει νόημα στη νίκη, όπως ο θάνατος δίνει νόημα στη ζωή – το ζεν του να είσαι οπαδός είναι να δέχεσαι και τις δυο πλευρές αυτού του γιν-γιανγκ ταυτόχρονα, να στοιχηματίζεις ενάντια στον εαυτό σου, ενώ προσποιείσαι ότι δεν το κάνεις.

Παραδοσιακά, αυτά τα στοιχήματα ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερα στη Σκωτία από τη μέρα διεξαγωγής του Old Firm, αν και το πρώτο ντέρμπι με τη Ρέιντζερς την τρέχουσα σεζόν ήταν πολύ κοντά σ’ αυτό που έγινε την προηγούμενη σεζόν. Η Σέλτικ είχε τον έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος του ματς, αφήνοντας πίσω τους αντιπάλους και κερδίζοντας με μια καθαρή άνετη νίκη 2-0. Υπήρχε η ίδια αίσθηση έξτρα υλικού που έμενε ανεκμετάλλευτο από τους άνδρες με τα πράσινα, ενώ η Ρέιντζερς προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στο παιχνίδι. Το ίδιο συναίσθημα ότι η Σέλτικ μπορούσε να είχε κερδίσει με πολύ μεγαλύτερο σκορ και ότι δεν μπορούσε να χάσει με τίποτα. Κάθε στατιστική στο τέλος του παιχνιδιού στήριζε αυτήν την ιδέα – η Σέλτικ είχε 11 κόρνερ σε σχέση με τα δύο της Ρέιντζερς, 18 σουτ έναντι έξι, επτά εντός εστίας έναντι ενός. Όταν έληξε το ματς, το χάσμα μεταξύ των γιγάντων της Γλασκώβης ήταν όπως πάντα μεγάλο. Αλλά για μισή ώρα περίπου στο πρώτο ημίχρονο, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Δεν παίρνω αυτά τα πράγματα τόσο σοβαρά όσο τα έπαιρνα μικρός. Αλλά, όταν έβλεπα τον Morelos να ορμάει στην μπάλα, ξέροντας ότι είναι γκολ αν την αγγίξει και νιώθοντας τον σφυγμό μου να διπλασιάζεται, ήξερα ότι σε κάποιο επίπεδο η Σέλτικ ήταν ακόμη η ομάδα μου. Το να τη βλέπω να διαλύει τη μια ομάδα μετά την άλλη με τη θανάσιμη χάρη σαμουράι του ποδοσφαίρου ήταν απολαυστικό, αλλά η στιγμή που φαινόταν ότι μπορεί να ηττηθεί, η ξαφνική ανάμνηση του πώς είναι να τη βλέπεις να χάνει, με έκανε να συνειδητοποιήσω πραγματικά πόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μου είναι αυτά τα πράγματα. Η γεύση του αίματος, ξανά.

Προς το παρόν, οι πράσινοι της Γλασκώβης απολαμβάνουν να βλέπουν την ομάδα τους να παίζει επιδέξιο, περιπετειώδες ποδόσφαιρο, ενώ σημειώνουν αρκετά γκολ σε κάθε παιχνίδι και σταδιακά διεκδικούν ό,τι κύπελλο υπάρχει και δεν υπάρχει στη Σκωτία. Είναι πολύ καλή εποχή για εκείνους, αλλά αν είναι να μείνει έτσι για πάντα, αναρωτιέσαι σε πόσο καιρό το χάρισμα τους θα ξεκινούσε να μοιάζει με κατάρα. Η ζωή στον Παράδεισο τελικά πρέπει να καταντά βαρετή, επειδή βαθιά μέσα μας δεν θέλουμε πάντα να παίρνουμε αυτό που θέλουμε.

Περισσότερα από το VICE

Η Αγία Νάπα Είναι Ένας Παράδεισος

Η Αβάσταχτη Σοβαρότητα της Ελληνικής Ματσίλας

Tελικά, Βρήκαμε τον Λιλιπούτειο Πολιτικό από τη 90s Κατάληψη σε Γυμνάσιο της Αττικής