Άσπρες Κάλτσες, Σέξι Κορίτσια και μια Έκρηξη: Ο Κόσμος της Φωτογράφου Sly Morikawa

Καυτά κορίτσια, καυτά αυτοκίνητα, όπλα, τατουάζ, σεξεργάτες, φώτα της πόλης, το σούρουπο καθώς θαμπώνει μέσα από λινές κουρτίνες, άσπρες κάλτσες και απαλά σεντόνια. Ο κόσμος της καλλιτέχνιδας και φωτογράφου Sly Morikawa, που ζει στο Σίδνεϊ, είναι γεμάτος νοσταλγία.

Δεμένες σε τεύχη που ξεπουλάνε αμέσως, οι φωτογραφίες της που αρχικά είναι τραβηγμένες σε φιλμ αιχμαλωτίζουν σκληρά θέματα με ανάλαφρο τρόπο. Στο περιοδικό που εξέδωσε το 2021, Born Under a Bad Sign, περιλαμβάνονταν η ήσυχη έρημος, μπικίνι και ένα αυτοκίνητο που είχε εκραγεί. Ο τόμος του 2022, SOFT CORE, είχε ως πρωταγωνίστρια το μοντέλο Charlotte Jane, στο Λος Άντζελες -και γύρω από αυτό-, γυμνή και χωρίς καμιά λογοκρισία. Στο 24/7 Paradise του 2023 είδαμε ξενοδοχεία ημιδιαμονής του Τόκιο, στρίπερ και απεικονίσεις δεσιμάτων με ερωτικό σκοπό σύμφωνα με τη γιαπωνέζικη τεχνική shibari. Ανάμεσα στις σελίδες του, η δουλειά της Sly είναι ένας στοχασμός πάνω στην ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και την υποκουλτούρα, τοποθετώντας το παραδείσιο πλάι στο κολασμένο.

Η Ιαπωνοαυστραλίδα καλλιτέχνιδα αυτή τη στιγμή ετοιμάζει δύο εκθέσεις στο εξωτερικό: την Everything Reminds Me of You (Όλα Σε Θυμίζουν), στην Village Gallery του Μάντσεστερ, και την White Socks (Λευκές Κάλτσες) στην Salt and Pepper του Τόκιο. Και οι δύο εκθέσεις θα συνδυαστούν με την έκδοση ομώνυμων περιοδικών.

Η σύλληψη του Everything Reminds Me of You είναι «κάπως δύσκολο να εξηγηθεί», είπε στο VICE η Sly.

«Ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί με λέξεις μπορεί να εντοπιστεί καλύτερα σε εικόνες, τουλάχιστον για μένα», δήλωσε. «Κάθε φωτογραφία είναι η κόλλα που συνέχει την πραγματικότητα που δημιούργησα στον κόσμο των φωτογραφιών μου, οπότε την αναζητώ πάντα, και πάντοτε τη σκέφτομαι. Μοιάζει με την εμπειρία της νοσταλγίας ή του πένθους, ή του έρωτα, ή την ατμόσφαιρα που πηγάζει από την ονειροπόληση - ή από το να νιώθεις «το αίσθημα ενός χώρου».

Λίγο πριν τις δύο επικείμενες εκθέσεις της, το VICE συναντά με τη Sly για να συζητήσουν για τη νοσταλγία, τη σεξουαλικότητα και τα αυτοκίνητα.

VICE: Sly, η επικείμενη έκθεση σου στο Μάντσεστερ έχει ως τίτλο τη φράση «Όλα σε Θυμίζουν». Το «σε» αναφέρεται σε πρόσωπο, μέρος ή πράγμα;

Sly Morikawa: Το «σε» δεν αναφέρεται σε τίποτα από όλα αυτά τα πράγματα, και σε όλα. Υπαινίσσεται την ατμόσφαιρα, ή το αίσθημα που συνδέει τη δουλειά μου ως σύνολο. Είναι η δική μου διαίσθηση και η πρόθεση πίσω από τη δουλειά μου. Είναι το τράβηγμα του συναισθήματος και της νοσταλγίας, του πένθους, του έρωτα, και της χαράς. Είναι η ατμόσφαιρα που πηγάζει από την ονειροπόληση, είναι το να νιώθεις το αίσθημα ενός χώρου. Ό,τι δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις μπορεί να εντοπιστεί καλύτερα σε εικόνες. Και κάθε φωτογραφία που τραβάω είναι εκείνο που συνέχει την πραγματικότητα που έχω δημιουργήσει στον κόσμο των φωτογραφιών μου σε ενιαίο σύνολο.

Τι σημαίνει για σένα η νοσταλγία;

Ανέκαθεν ήμουν συναισθηματικός άνθρωπος και αντλώ ιδιαίτερη έμπνευση μέσα από το δικό μου συναισθηματικό τοπίο. Η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα στο οποίο υποκύπτω πολύ γιατί είναι τόσο περίπλοκο, ανάμεικτο συναίσθημα. Είναι τόσο ισχυρή και γλυκόπικρη. Σε παρηγορεί, αλλά μπορεί να σε κάνει να κλάψεις. Νιώθω ιδιαίτερη νοσταλγία για την οικογένειά μου και για τη σχέση μας με την πατρίδα μας. Αλλά επίσης για προηγούμενες ζωές, παλιές φιλίες, παλιά μέρη, παλιές αγάπες.

Οι εικόνες της έκθεσης τραβήχτηκαν κάποια συγκεκριμένη περίοδο; Πώς ένιωθες στη διάρκεια αυτής της περιόδου;

Όλες αυτές οι εικόνες τραβήχτηκαν το τελευταίο εξάμηνο. Είχα μόλις εκδώσει το “24/7 Paradise’’ στην αρχή της φετινής χρονιάς και επρόκειτο για μια χαοτική σειρά φωτογραφιών η οποία όμως λειτουργούσε ως κάθαρση και τραβήχτηκε κυρίως στην Ιαπωνία πέρυσι. Παρότι έκτοτε μετακινήθηκα μπρος πίσω μερικές φορές, συνειδητοποίησα πως επιβράδυνα και στοχάστηκα πάνω στη δουλειά μου συνολικά, αντί απλώς να δουλεύω ανταποκρινόμενη σε κάτι συγκεκριμένο. Από εκεί προήλθε η έμπνευση για το «Όλα σε Θυμίζουν». Αυτή η αίσθηση του «εσύ» έγινε μια μεταφορά, την οποία πάντοτε επιζητούσα και πάντοτε σκεφτόμουν.

Η δουλειά σου εξερευνά την ταυτότητα, τον εαυτό, τον πόθο, τη νοσταλγία, τη μνήμη. Πώς διαμόρφωσε τον τρόπο δουλειάς σου το περιβάλλον από το οποίο προέρχεσαι και η εμπειρία ζωής σου;

Με προσελκύουν άνθρωποι με ισχυρό γνώθι σαυτόν, άνθρωποι με πάθος και με παρουσία, που έχουν κάτι μοναδικό να μοιραστούν. Λατρεύω να αποτυπώνω ανθρώπους ακριβώς για αυτό το λόγο, και απολαμβάνω το να στοχάζομαι πάνω στον εαυτό μου και στο πως νιώθω σε σχέση με αυτόν στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.

Ο πόθος, η νοσταλγία και η μνήμη - υποθέτω πως όλα αυτά είναι απλώς αποτέλεσμα του ότι μεγαλώνω. Όσο περισσότερο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερα έχεις πίσω σου να κοιτάξεις. Περισσότερη αγάπη, περισσότερη απώλεια, περισσότερο από τα πάντα - σε κατακλύζει και είναι δύσκολο να το αγνοήσεις, οπότε φυσικά διαμορφώνει εν μέρει τον τρόπο δουλειάς μου.

Πολλές από τις εικόνες σου έχουν έναν εγγενή αισθησιασμό, αλλά είναι απίστευτα απαλός, καθόλου χυδαίος. Είναι αυτό κάτι στο οποίο στοχεύεις ενεργά;

Μου το λένε αυτό, αλλά δεν πρόκειται για κάτι ακριβώς συνειδητό. Προτιμώ να τραβάω φωτογραφίες ενστικτωδώς - χωρίς σχέδιο, χωρίς να εντάσονται σε κάποιο κολάζ ή σύνολο, χωρίς ειδικό εξοπλισμό, μόνο φιλμ. Οι φωτογραφίες θα βγουν κατά τον τρόπο που θέλουν εκείνες να βγουν. Αλλά είμαι ανοιχτή και παρούσα όταν φωτογραφίζω και κολυμπάω σύμφωνα με το ρεύμα, κάτι που επιτρέπει και στο θέμα που απεικονίζεται να είναι επίσης ανοιχτό και παρόν. Μπορείς να διακρίνεις μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού κάποιου όταν διαθέσεις χρόνο για να συνδεθείς μαζί του, και αυτό είναι το πραγματικά σημαντικό για μένα. Νομίζω πως αυτό δίνει ένα κομμάτι του αισθησιασμού που βλέπουν οι άνθρωποι στο έργο μου.

Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτό, ας προσθέσω πως το να καταλάβεις τι κάνει τους ανθρώπους να δείχνουν όμορφοι είναι θεμελιώδες προκειμένου να αιχμαλωτίσεις αυτό το στοιχείο. Θέλω οι άνθρωποι να νιώθουν και να δείχνουν ωραίοι. 

Στη δεύτερη επικείμενη έκθεσή σου/έκδοσή σου, White Socks, γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο;

Ήθελα να δημιουργήσω μια σειρά από πορτρέτα με το στοιχείο της σεξουαλικότητας και της επαφής τα οποία να συνδέονται μεταξύ τους με κάποιον τρόπο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα να υπερβάλλω στο πόσο θα σκεφτόμουν καθένα από αυτά. Ήθελα η σειρά να είναι όμορφη, εύθραυστη, αλλά απλή. Είχα προσέξει πως μεγάλο μέρος της δουλειάς μου είχε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο από γυναίκες να φορούν λευκές κάλτσες ή καλσόν, οπότε μου φάνηκε λογικό να κινηθώ προς αυτή την κατεύθυνση με μια σειρά ειδικά αφιερωμένη στις λευκές κάλτσες.

Αγαπώ ό,τι αντιπροσωπεύουν οι λευκές κάλτσες. Μπορούν να είναι αγνές και αθώες, ή οικιακές και καθημερινές, ή ευθέως προκλητικές. Καθαρές, βρόμικες. Είναι αρρενωπές, είναι θηλυκές, δεν είναι τίποτα -είναι απλώς λευκές κάλτσες. Όλοι έχουν από ένα ζευγάρι.

Με ποια διαδικασία επέλεξες τα θέματά σου για αυτή τη σειρά;

Για αυτό το εγχείρημα προσκάλεσα κόσμο στο Instagram, κάτι που δεν έχω ξανακάνει, και εισέπραξα τέτοια καταπληκτική ανταπόκριση με αυτόν τον τρόπο. Ήταν το πιο όμορφο μίγμα ανθρώπων, αλλά η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη, οπότε κατέληξα να συνεργάζομαι με τους ανθρώπους που ήδη ήξερα. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να συνεχίσω αυτή τη σειρά πέρα από την έκθεση, καθώς υπήρξαν τόσοι άλλοι που θα ήθελα να συναντήσω και να δουλέψω μαζί τους.

Τα καυτά αυτοκίνητα είναι ένα μοτίβο που επανέρχεται συχνά στη δουλειά σου, αλήθεια σου άρεσαν πάντα τα αυτοκίνητα; Τι είναι εκείνο που σε εμπνέει σε σχέση με τα αυτοκίνητα;

Πάντα μου άρεσαν τα αυτοκίνητα, κάτι που μάλλον άρχισε εξαιτίας του μεγαλύτερου αδελφού μου. Με μύησε σε πράγματα όπως τα αυτοκίνητα και η τέκνο και η ρέιβ κουλτούρα όταν ήμουν ακόμη πολύ πολύ νέα. Περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στο Σίδνεϊ. Ο πατέρας μου είχε στο Τόκιο ένα Celica Supra στη δεκαετία του ’80, ο θείος μου είχε ένα Mazda RX7. Η κουλτούρα των αυτοκινήτων στην Ιαπωνία είναι τρομερή -είναι περισσότερο η κουλτούρα παρά τα αυτοκίνητα αυτά καθαυτά που με εμπνέει. Όπως το να χάνεις εσκεμμένα τον έλεγχο ως μόδα της δεκαετίας του ’90, ή απλώς οι κόντρες.

Στο Λος Άντζελες υπάρχει η σκηνή των lowriders, που αποτελεί ένα τόσο απίστευτο κομμάτι της κουλτούρας Chicano. Και νοσταλγώ ακόμα την κουλτούρα αυτοκινήτων που διαμόρφωσαν οι κάγκουρες στο Σίδνεϊ στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Θυμάμαι πως όταν πρωτοάρχισα να βγαίνω σε κλαμπ, ανήλικη, υπήρχαν άνθρωποι που θα οδηγούσαν τα τροποποιημένα τους αμάξια στην κύρια αρτηρία. Υπήρχε τόση ενέργεια, και τόση έκφραση του εγώ καθενός.

Αλλά ανάμεσα σε όλες τις σκηνές αυτοκινήτων και τις υποκουλτούρες που αγαπώ, είναι η αφοσίωση στην αισθητική, στο να οδηγείς με στυλ, στην κοινότητα, και στο ταλέντο που με εμπνέουν περισσότερο. Απαιτεί πολλή υπομονή και αφοσίωση. Αγόρασα το Nissan 180sx μου πέρυσι, επειδή πάντοτε ήθελα ένα εμβληματικό αυτοκίνητο τύπου JDM. Με εμπνέει γιατί δείχνει κουλ.

Το 2021 ανατίναξες ένα αυτοκίνητο, που αποτέλεσε θέμα στο τεύχος σου Born Under a Bad Sign. Μπορείς να μας μιλήσεις λίγο για την έμπνευση πίσω από αυτό το εγχείρημα, και πώς υλοποιήθηκε;

Αυτό το εγχείρημα γεννήθηκε από καθαρή αγανάκτηση. Ήταν άλλη μια βαρετή χρονιά με καραντίνες, οι παππούδες μου είχαν πεθάνει στην Ιαπωνία, τα σύνορα ήταν ακόμη κλειστά. Ήμουν θλιμμένη, αγχώδης και νευρική, και ήθελα αυτό να το διοχετεύσω σε κάτι παραγωγικό.

Μου αρέσει να φτιάχνω περιοδικά όταν νιώθω «κάπως», γιατί μπορώ να συγκεντρωθώ απόλυτα σε κάτι και να βάλω όλα μου τα συναισθήματα στις διάφορες εικόνες. Και ήξερα πως ήθελα να ανατινάξω ένα αυτοκίνητο, οπότε ανέπτυξα το υπόλοιπο τεύχος με επίκεντρο αυτό το θέμα. Το εγχείρημα μετατράπηκε σε μια σπουδή στον νιχλισμό, στην υποκουλτούρα, και στον πόθο της καταστροφής.

Πώς ένιωσες ανατινάζοντας αυτό το αυτοκίνητο; Το περιγράφεις, παρακαλώ, για τους αναγνώστες που ποτέ δεν έχουν ανατινάξει αυτοκίνητο, και μάλλον δεν πρόκειται και να το κάνουν στη διάρκεια της ζωής τους;

Ειλικρινά ένιωσα συναρπαστικά, ένα τεράστιο κύμα αδρεναλίνης. Ήταν κάτι δυνατό και μαγευτικό - μπορούσες όντως να νιώσεις τη ζέστη από τις φλόγες. Ένιωσα ότι έκανα μια τρέλα, αλλά θα το ξανάκανα ένα εκατομμύριο φορές αν ήταν ευκολότερο να βρει κανείς δωρεάν αυτοκίνητα. 

Περισσότερα από το VICE

Οι Ταινίες που Κατέγραψαν Υπέροχα το Αθηναϊκό Καλοκαίρι

Περάσαμε μια Μέρα με τον Άνθρωπο που Έμαθε Bowling την Ελλάδα

Archaeostoryteller: O Indiana Jones, η Καψούρα στην Αρχαία Ελλάδα και το «Άδης FM»

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.