Προσέλαβα Έναν Σωσία του Hugh Grant και Δοκιμάσαμε να Μπούμε σε Μερικά Πριβέ Κλαμπ
Η χρήση ενός «celebrity» ήταν η μόνη μέθοδος που δούλεψε, προσπαθώντας να μπω σε κάποια από τα ακριβοεπιπλωμένα μέρη που αποτελούν καταφύγια για την ελίτ του Λονδίνου.
To Λονδίνο είναι ένα περίεργο μέρος: είναι μια πόλη που φαίνεται ότι δεν λειτουργεί για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που ζουν εκεί. Περνώντας μπροστά από τα πανάκριβα διαμερίσματα, τα καταστήματα με κυριλέ κουζινικά και τα λουσάτα μαγαζιά με κεριά στα οποία πας μόνο με ραντεβού, αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι για τον «λαό». Τα ενοίκια αυξάνονται πιο γρήγορα από τις τιμές των σπιτιών και η ιδέα ότι μπορείς να γίνεις ιδιοκτήτης ενός σπιτιού, είναι πλέον ένα αστείο από το παρελθόν, το οποίο κάνει τον κόσμο να ξεκαρδίζεται, όταν το θυμάται.
Αν όμως πρέπει να εστιάσουμε σε ένα πράγμα που σου θυμίζει πως το Λονδίνο δεν είναι για σένα, αυτό είναι ο αριθμός των ιδιωτικών λεσχών ανά την πόλη. Όλα αυτά τα καλαίσθητα φωτισμένα και ακριβοεπιπλωμένα μέρη που αποτελούν καταφύγια για την ελίτ του κόσμου. Κάπου που μπορείς να πιείς με την ησυχία σου ένα νεγκρόνι, χωρίς να σε ενοχλεί ο κάθε χωριάτης που θέλει να δανειστεί φιλτράκια.Το θέμα είναι πως είμαι και εγώ ένας τέτοιος «χωριάτης», οπότε πάντα σκεφτόμουν τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις πόρτες αυτών των πριβέ κλαμπ. Εδώ ακριβώς, είχαμε μερικά προβλήματα: η προσφορά μου από τα Μίντλαντς, τα λασπωμένα μου Converse και το ότι δεν είχα κάρτα μέλους για κάποιο τέτοιο μέρος Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν θα αφήσω αυτά τα προβλήματα να με σταματήσουν. Αντί αυτού, θα σκαρφιστώ κόλπα και απάτες και θα μπω.
Ξεκινάω με:ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ
Ωραία, το να μπω σε ένα τέτοιο μέρος είναι απλώς θέμα τού να περάσω από τους πορτιέρηδες, έτσι δεν είναι; Δεν μπορεί να είναι και τόσο δύσκολο. Έχω δει τον Daniel Craig να μπαίνει σε αρκετά τέτοια μέρη στις τελευταίες ταινίες James Bond και ξέρω. Οπότε, το πρώτο μου κόλπο είναι απλό: θα το παίξω ότι είμαι λουλουδάς και παραδίδω λέλουδα.
Βάζω ένα καπέλο ανάποδα, παίρνω ένα μπουκέτο, φοράω μια τζιν βερμούδα και τραβάω για το Shoreditch House, μια ιδιωτική λέσχη στο ανατολικό Λονδίνο το οποίο στοχεύει τόσο καθαρά σε άτομα από τον χώρο των media, που έχει μέχρι και κανόνα που απαγορεύει τις γραβάτες - επειδή κανένας από τον χώρο των media δεν φοράει γραβάτα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μπαίνω με αυτοπεποίθηση στο λόμπι, σφυρίζοντας αδιάφορα και κοιτώντας το ντοσιέ μου.
Ακούω ένα «Με συγχωρείτε, μπορώ να σας βοηθήσω;» και με χτυπάει σαν κρύα σφαλιάρα.«Βεβαίως, έχω να παραδώσω ένα μπουκέτο λουλούδια, επάνω στο μπαρ, για κάποιον Simon;».Το πρόσωπο του υπαλλήλου στην υποδοχή στραβώνει αποκαρδιωτικά. «Έχουμε εκατοντάδες Simon. Έχετε παραπάνω πληροφορίες;». Κουνώ το κεφάλι μου αρνητικά.«Από ποια εταιρεία είστε;», με ρωτάει και νιώθω να χτυπούν τα μηνίγγια μου.«Από την That's Flowers».«ΟΚ, μισό λεπτό να την γκουγκλάρω». Σκατά. «Δεν βλέπω κάτι. Περίεργο. Μπορώ να μιλήσω με το αφεντικό σας στο τηλέφωνο;».«Βεβαίως», του λέω. «Μισό λεπτό να φέρω το κινητό μου από το αμάξι».
Μέσα σε δευτερόλεπτα εξαφανίζομαι με ταχύτητα στην Brick Lane. Δεν πειράζει. Αυτό δεν έπιασε. Πάμε στο επόμενο.ΓΙΝΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣΠοιους σκέφτονται στις ιδιωτικές λέσχες όταν αποφασίζουν ποιο άτομο θα γίνει μέλος τους; Τους ξέρετε όλους: τον τύπο που παίζει σκουός μετά τη δουλειά, τη γυναίκα που πηγαίνει τους πελάτες της για τρίωρα τσάγια, το πλουσιόπαιδο που κάνει καταχρήσεις για να καλύψει το γεγονός ότι δεν έχει προσωπικότητα - όλοι αυτοί. Ο λόγος που αυτά τα μέρη τους στρώνουν κόκκινο χαλί είναι απλός: μυρίζονται το ζεστό χρήμα στις τσέπες τους. Άρα, εδώ δεν είναι θέμα το να μπεις κρυφά από την πίσω πόρτα. Εδώ φοράς το καλύτερο κοστούμι σου, φουλάρεις τα μαλλιά σου στο τζελ, γεμίζεις το πορτοφόλι σου και τους κάνεις σκόνη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ντύνομαι και μοιάζω σαν εκατομμυριούχος λοιπόν, αλλά δεν έχω εκατομμύρια. Έχω μόνο 20 λίρες (σχεδόν 25 ευρώ). Πώς θα δώσω όμως πουρμπουάρ στον πορτιέρη, τον διευθυντή και τον τύπο στην υποδοχή με τόσα λίγα; Πρέπει κάπως να μετατρέψω αυτά τα λεφτά σε περισσότερα. Αλλά πώς;
Γίναμε! Τα έκανα 7.200 ουγγρικά φιορίνια. Άρα έφτασε η ώρα να πάω να φτιάξω όνομα σε μια από τις πιο διάσημες ιδιωτικές λέσχες του Λονδίνου, η οποία μαγνητίζει τον επιχειρηματικό κόσμο, το Devonshire Club.Πηγαίνοντας με ύφος προς την πόρτα, κλείνω το μάτι σε κάθε επιχειρηματία που βλέπω για να μπω στον κλίμα.
«Καλησπέρα σας, κύριε».
Προσφέρω στον πορτιέρη 500 φιορίνια. Διατηρούμε επαφή με τα μάτια, σφίγγουμε χέρια και μου παίρνει την ομπρέλα. Ευκολάκι. Με οδηγούν μέσα από έναν διάδρομο με χαμηλό φωτισμό, σε ένα λόμπι όπου ένας άντρας μου προσφέρει μια ζεστή πετσέτα. Μια γυναίκα με απευθύνει τον λόγο.«Είναι υπέροχο που σας έχουμε μαζί μας απόψε. Μπορούμε να πάρουμε το τζάκετ σας;».«Κάνει λίγο κρύο σήμερα, έτσι δεν είναι;», λέω μιλώντας όσο περισσότερο μπορώ σαν τον John Cleese.«Ασφαλώς. Το όνομά σας;».«Richard».«Το επώνυμό σας; Απλώς, επειδή πρέπει να σας βρούμε στη λίστα με τα μέλη μας».«Α, ξέρετε», λέω σκύβοντας προς το μέρος της, «δεν πίστευα πως αυτό θα ήταν απαραίτητο». Τα μάτια της κοπέλας κοιτούν δεξιά και αριστερά. «Δεν είμαι μέλος, αλλά μιας και θέλω απλά να πιω ένα ποτό, προτού πάω σε ένα γκαλά εδώ κοντά, πώς θα σας φαίνονταν 500;».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κοιτάει το χαρτονόμισμα, μετά εμένα και μετά πάλι το χαρτονόμισμα. Ανασηκώνω τα φρύδια μου.
Δεν το δέχεται. Της λέω πως «θα το κανονίσω» και μετά προσποιούμαι πως μιλάω στο κινητό μου για τουλάχιστον δέκα λεπτά. Με τον ιδρώτα να με πνίγει και χωρίς άλλες ιδέες, τα παρατάω και την κάνω. Έφτασε η ώρα για το τελευταίο μου κόλπο.
Ο ΓΚΡΑΝΤ ΚΙ ΕΓΩΠερπατώντας στο κεντρικό Λονδίνο, προσπαθώντας να ξεπεράσω τις απανωτές αποτυχίες, το κεφάλι μου βουίζει. Τελικά τι ψάχνουν οι ιδιωτικές λέσχες; Σε ποιον δεν μπορούν με τίποτα να πουν όχι; Α, ναι, σε κάποιον διάσημο. Φυσικά. Το να βρω μια διασημότητα πρώτης γραμμής, θα ήταν σίγουρα η λύση. Μέσα σε 45 λεπτά τα έχω καταφέρει. Το κλειδί που θα μου ανοίξει τις πόρτες. Ένα υπερπολύτιμο «εργαλείο», το οποίο μου στοίχισε 350 ευρώ.
Φίλες και φίλοι, ο Hugh Grant. Ή, o Simon - ένας σωσίας του Hugh Grant, που όπως ακριβώς και ο Hugh, έκανε χρυσές δουλειές την δεκαετία του '90, αλλά πλέον δυσκολεύεται κάπως. Απόψε όμως, θα αλλάξουν όλα.Το πλάνο είναι απλό: θα ξεγελάσουμε την καλύτερη ιδιωτική λέσχη του Σόχο, το The Groucho, εμφανίζοντας τον Hugh Grant (τον Simon) και τον PR του (εμένα) που, ρε παιδί μου, ήρθαν για ένα ποτό. Το θέμα είναι πως ο Simon έχει βαριά προφορά από το Έσεξ, οπότε πρέπει να μιλάω μόνο εγώ. Για να βοηθήσει την κατάσταση, ο Chris, ο φωτογράφος μας, θα το παίξει παπαράτσι.
Έχοντας εξοπλιστεί με γυαλιά ηλίου και με τον Chris να περιμένει στη γωνία, ξεκινάμε την αποστολή. Μπαίνουμε στην οδό Dean και τα φλας αρχίζουν και σκάνε. Ο Chris μάς την πέφτει και εγώ προσπαθώ να προστατέψω τον πελάτη μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πορτιέρισσα αναλαμβάνει δράση, ανοίγοντας την πόρτα και βάζοντάς μας μέσα.«Μπορούμε να σας βοηθήσουμε;», μας ρωτά η ρεσεψιονίστ.«Ναι», της λέω. «Θα θέλαμε ένα τραπέζι».«ΟΚ, είστε μέλος;». Προσποιούμαι τον σοκαρισμένο.«Είμαι με τον Hugh». Κοιτάω πάνω από τον ώμο μου, προς τον Simon. «Τον Hugh Grant».
Η ρεσεψιονίστ μένει με το στόμα ανοιχτό. Σύντομα, μας οδηγούν στο lounge. Παραγγέλνω μια μπίρα για μένα και ένα τζιν με τόνικ για τον Hugh. Παίρνουν την πιστωτική μου και μου δίνουν κάτι πρέτζελ. Καλό αυτό. Καλά πάει. Αλλά θέλω να δω, μέχρι πού μπορώ να το πάω. Λέω στον Simon να δείχνει εκνευρισμένος.«O Hugh δεν είναι πολύ καλά εδώ. Μήπως υπάρχει κάποιο μέρος κάπως πιο ήσυχο;», ρωτώ τον μπάρμαν.«Φυσικά, κύριε».Ανεβαίνουμε τις σκάλες και ο τύπος μάς ανοίγει μια κρυφή πόρτα χαμογελώντας.
Εγώ και ο Simon χορεύουμε και τσουγκρίζουμε ποτήρια στο δικό μας δωμάτιο. Για λίγο, μέχρι που βαριόμαστε. Οι ιδιωτικές λέσχες δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, τελικά. Από όσο μπορώ να δω, είναι παμπ με καλύτερη διακόσμηση, που για να μπεις θα πρέπει να δίνεις τρελά λεφτά κάθε χρόνο. Αρκετά, ώρα να φύγουμε. Ζητώ να μου φέρουν τον λογαριασμό.«Μα, φεύγετε;», μας ρωτάει ο τύπος. «Φταίξαμε σε κάτι; Επειδή μπορούμε κάλλιστα να το διορθώσουμε».«Κοιτάξτε», του λέω, «ίσως κάτι να μπορούσε να γίνει με δύο ποτήρια σαμπάνια».«Ασφαλώς», λέει και σταματάει. «Θα μπορούσα όμως, να σας τα φέρω εγώ;». Νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ανεβαίνοντας και πάλι τις σκάλες, σκέφτομαι μήπως το έχω παρακάνει.Ναι, το έχω παρακάνει. Το εξηγώ στον Simon, που αμέσως πανικοβάλλεται. Αλλάζουμε θέσεις, ώστε η πλάτη του να είναι γυρισμένη προς την πόρτα και ευχόμαστε να μη μας έχουν πάρει πρέφα. Ο τύπος μπαίνει ξανά μέσα. Εμείς μούγκα. Βάζει τα ποτήρια κάτω και γυρίζει προς τον Simon: «Hugh, ελπίζω να πέρασες όμορφα απόψε».
Αισθάνομαι απαίσια για όλο αυτό και νιώθω ότι πρέπει να την κάνουμε. Πίνουμε τα ποτά μας και στέλνω μήνυμα στον Chris να είναι έτοιμος να κάνει και πάλι τον παπαράτσι.
Βγαίνοντας έξω, τα φλας είναι ακόμη πιο δυνατά. Σχεδόν βάζω τις φωνές στον Chris, αλλά τα φλας δεν ανήκουν στον Chris. Είναι ένας τύπος που κρατάει μια κάμερα σε μέγεθος μπαζούκα, ο οποίος πυροβολεί αδιάκοπα με το φλας του, τυφλώνοντάς μας.
«Πέρασες καλά στο τένις το πρωί, Hugh;», λέει γελώντας. Αρχικά έχουμε μείνει κάπως παγωτά, αλλά σύντομα ξεκινάμε να περπατάμε. «Ε, Hugh!», συνεχίζει ο τύπος. «Τα τσούξαμε απόψε;».Μπαίνουμε σε ένα μπαρ και καθόμαστε, θέλοντας να καταλάβουμε τι έχει γίνει. Αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει ένας τύπος που μπαίνει σε ιδιωτικές λέσχες και ζητάει να πιεί σαμπάνιες; Τέτοια σκηνικά ζει ο Hugh Grant και φαίνεται πάντα σαν να έχει κατάθλιψη; Κοιταζόμαστε με τον Simon και αρχίζουμε να γελάμε. Όταν η στιγμή περνάει, με κοιτάει ζεστά και μου λέει:«Μπορώ να πάω σπίτι μου τώρα;».Του δίνω τα λεφτά του και φεύγει. Η σημερινή μέρα μου κόστισε 420 ευρώ, 12 ευρώ παραπάνω από όσο κοστίζει μια συνδρομή μέλους στο Groucho Club.Περισσότερα από το VICEΝαι, Χρειαζόμαστε τη Μαίρη Συνατσάκη, την Τατιάνα Στεφανίδου και την Κατερίνα Καινούριου να Λένε τα ΑυτονόηταΚανείς δεν Γιορτάζει πια στην Πλατεία ΟμονοίαςΠίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
