Θάλεια Ματίκα: «Εννοείται ότι Έχω Δεχτεί Κακοποιητική Συμπεριφορά, Ηθοποιός Είμαι και Ζω και στην Ελλάδα»

Το ραντεβού μας με τη Θάλεια Ματίκα είναι στη ρεματιά Χαλανδρίου. Η ηθοποιός γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους και αν προς το παρόν ζει στα βόρεια, ονειρεύεται τη στιγμή που θα επιστρέψει στο κέντρο της Αθήνας. Είναι στην ώρα της με ακρίβεια λεπτού και καταφτάνει με τη μικρή της κόρη, η οποία όσο μιλάμε, κάνει πατίνι και ζητάει την προσοχή της μαμάς της.

Η ηθοποιός δείχνει πραγματικό και καθόλου τυπικό ενδιαφέρον για τον συνομιλητή της και μοιάζει ένας πολύ αποτελεσματικός και οργανωτικός άνθρωπος, στον οποίο μπορείς να βασιστείς. Η ζωή και οι πολλές και διαφορετικού τύπου ευθύνες που έχει αναλάβει, την έχουν μάθει να στεναχωριέται για τα σημαντικά και αντίθετα με τις προσταγές της νέας εποχής, να λέει απερίφραστα «αυτό δεν μπορώ να το κάνω».

Το γεγονός ότι πια επιλέγει τις μάχες της, μακροπρόθεσμα, τη βγάζει πιο μακριά και της δίνει πολλά και σημαντικά δώρα, όπως την ψυχική της ηρεμία. Έτσι κι αλλιώς, δοκιμάζεται ήδη σε πολλά πεδία: υποκριτική, σκηνοθεσία αλλά και παραγωγή θεατρικών παραστάσεων, μαζί με τον επίσης ηθοποιό, σκηνοθέτη και σύζυγό της, Τάσο Ιορδανίδη.  

Φέτος, οι δύο τους ανεβάζουν ένα απόλυτα δικό τους έργο: Το «Θέλω να σου Κρατάω το Χέρι» στο θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου. Το θεατρικό έργο που έγραψε ο Τάσος Ιορδανίδης, μετά από προτροπή της Θάλειας Ματίκα, η οποία ανέλαβε και τη σκηνοθεσία, αντικατοπτρίζει τόσο τη δική τους ιστορία ως ζευγαριού, με πολλά βιογραφικά στοιχεία, όσο και τη διαδρομή χιλιάδων άλλων ζευγαριών. Η ταύτιση των θεατών με την ερωτική ιστορία των δύο ηρώων τους ήταν μεγάλη και για αυτό η παράσταση θα συνεχιστεί και του χρόνου.

Συζητώντας μαζί της για ορισμένους ανθρώπους του θεάτρου που της έκλεισαν την πόρτα, διότι έγινε γνωστή μέσα από μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες, όπως το «Κλείσε τα Μάτια» του Χ. Παπακαλιάτη και το «Μη μου Λες Αντίο» του Μ. Μανουσάκη, μου είπε κάτι που κρατάω από τη συνέντευξή μας και ίσως βρίσκεται στον πυρήνα της προσωπικότητάς της: «Δεν το πήρα ποτέ προσωπικά. Έχω συνειδητοποιήσει, σε αυτήν την ηλικία που είμαι, ότι ζούμε σε έναν πολύ άδικο κόσμο, σε πολύ μεγαλύτερα επίπεδα από μια τηλεοπτική ή θεατρική δουλειά.

»Όταν μπαίνουν άνθρωποι σε βάρκες και πνίγονται στο Αιγαίο, θα κάτσουμε εμείς στο Χαλανδράκι να συζητήσουμε για την αδικία του επαγγέλματος; Είναι ντροπιαστικό. Είμαστε τόσο τυχεροί που γεννηθήκαμε σε αυτό το κομματάκι γης. Τόσο απλά».

Πριν μερικούς μήνες έγινε μεγάλο θέμα, στον μικρόκοσμο των site και της τηλεόρασης, μία απάντησή της σε τηλεοπτική συνέντευξη, όπου είπε ότι δεν κάνει δουλειές του σπιτιού και ότι αυτός είναι ένας επαγγελματικός προσανατολισμός. Από εκεί ξεκινήσαμε την κουβέντα μας, με μια ηθοποιό που βλέπει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

VICE: Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που έγινε αυτός ο χαμός, μετά από τη συγκεκριμένη συνέντευξή σου. Σκέφτομαι πόσο αδιάφορα θα αντιμετωπιζόταν, αν είχε πει το ίδιο πράγμα ένας άνδρας.
Πρώτον, δεν θα έκαναν σε έναν άνδρα αυτή την ερώτηση, ως την πρώτη μιας συνέντευξης. Δεύτερον, εγώ δεν είπα μόνο αυτό, απλώς αυτός ήταν ένας πιασάρικος τίτλος για να προβληθεί.

Ήθελα να μιλήσω μόνο για τη χειραφέτηση της γυναίκας, διότι μεγαλώνω ένα κορίτσι κι ένα αγόρι - υπάρχουν και τα δύο φύλα στο σπίτι. Έχω ευθύνη να ενδυναμώσω την κόρη μου, να της μάθω να προτάσσει τα θέλω της στη ζωή, σε όλα τα επίπεδα και να βάζει φρένο όταν της ζητούνται πράγματα που δεν θέλει η ίδια να τα κάνει.

Επίσης σε σχέση με αυτή τη δήλωση, σίγουρα όταν μια γυναίκα δουλεύει κι έχει επωμιστεί και όλο το βάρος του σπιτιού είναι σαν να κάνει δύο δουλειές.
Δύο; Τέσσερις! Επίσης εγώ το πάω και λίγο παρακάτω: και δουλειά να μην έχει μια γυναίκα, αν δεν το έχει επιλέξει η ίδια να κάνει δουλειές του σπιτιού, δεν είναι υποχρεωμένη. Οι άνθρωποι που ζούνε σε έναν χώρο οφείλουν όλοι να συμβάλλουν στη διατήρηση αυτού του χώρου, ανεξαρτήτως φύλου. Αυτό πιστεύω.

Δεν είναι γυναικεία υπόθεση, σε καμία περίπτωση. Φαντάζομαι ότι σε πιο προηγμένες κοινωνίες της Δύσης, αυτά έχουν λυθεί. Τώρα η Ελλάδα ξέρουμε ότι πατάει και με το ένα πόδι στα Βαλκάνια, με το άλλο στην Ανατολή.

Δέχτηκα επιθέσεις στο Διαδίκτυο και από γυναίκες. Με κατηγόρησαν και γυναίκες, πράγμα τρομακτικό. Σκέφτομαι «Μα γιατί; Για σένα μίλησα, υπέρ σου». Όταν φροντίζεις με χαρά την οικογένειά σου, εννοείται να το κάνεις. Εγώ είπα ότι όταν κάτι σε στρεσάρει πολύ και σε πιέζει, από το να το γυρίσεις στον εαυτό σου και να γίνει μια χρόνια πάθηση τελικά, είναι καλό να το αντιμετωπίζεις νωρίς και να θέτεις τα όριά σου.

Σε τρόμαξε αυτό το διαδικτυακό μίσος;
Εμένα προσωπικά όχι ιδιαιτέρως, γιατί το βλέπουμε να συμβαίνει κατά κόρον με ανθρώπους που εκτίθενται περισσότερο και με πολύ πιο άγριο τρόπο. Ήμουν ψύχραιμη. Απομονώνονται ατάκες από συνεντεύξεις, γίνεται ντόρος, αρχίζει μια κατακραυγή, που μετά ξεχνιέται και πάμε στην επόμενη.

Επίσης, στο Διαδίκτυο δεν ξέρεις τελικά πόσοι αριθμητικά είναι αυτοί οι άνθρωποι που μπαίνουν και βρίζουν και καταριούνται. Δηλαδή αν είναι 10.000 άτομα και εναλλάσσονται μεταξύ τους, είναι ένα μικρό ποσοστό, αν είναι 500.000, είναι πιο σοβαρά τα πράγματα.

Θυμάμαι που μίλησες για τη μητέρα σου, την οποία έβλεπες να γίνεται χίλια κομμάτια, προσπαθώντας να συνδυάσει τη δουλειά της δικηγόρου με τις δουλειές του σπιτιού και σκεφτόσουν ότι δεν θα ήθελες να σου συμβεί κι εσένα αυτό.
Η μητέρα μου είναι μια πάρα πολύ δυναμική γυναίκα, η οποία έχει έναν κύκλο φιλενάδων -δικηγορίνες, συμβολαιογράφοι και από άλλα επαγγέλματα- οι οποίες πήραν τα ηνία και ήταν χειραφετημένες. Είναι σήμερα όλες γύρω στα 70, πολλές ήρθαν από την επαρχία, σπούδασαν, έκαναν παιδιά. Τις έβλεπα να έχουν επωμιστεί ξαφνικά εκατοντάδες ρόλους. Έφταναν στην ηλικία που βρίσκομαι εγώ σήμερα, μετά τα 40 και κατέρρεαν η μία μετά την άλλη.

Τους βαρούσε η κατάθλιψη, η νόσος της κατάθλιψης, όχι ότι ήταν λίγο στεναχωρημένες. Θεωρούσα από τότε, επειδή έχω και μια μαμά που με ενδυνάμωσε πολύ ως κορίτσι, ότι θα πρέπει αυτό να αλλάξει και η γυναίκα να μη θεωρεί υποχρέωσή της να παίρνει ρόλους που δεν της ανήκουν και για κάποιο λόγο τους έχει επωμιστεί.

Δηλαδή, μια σύγχρονη γυναίκα που πρέπει να είναι βαριά εργαζόμενη, έχει οικογένεια, έχει σύζυγο, πρέπει να επωμίζεται ένα ολόκληρο σπίτι, που δεν σταματάει ποτέ να έχει απαιτήσεις, πρέπει συγχρόνως να είναι όμορφη, σέξι, νέα για πάντα, με καλοδιατηρημένο το κορμί της.

Κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα φρένο σε όλα αυτά. Πρέπει αυτή η γυναίκα, για μένα, για να κρατάει μια οικογένεια, να αναπνέει, να είναι η ίδια καλά, να δηλώνει τα θέλω της - και όταν μπορεί, και όπως μπορεί, να προσφέρει. Αυτό πιστεύω. Και νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αυτά πλέον στη Δύση, αλλά δεν είναι.

Ελπίζω σε εσάς, στις νέες γενιές, να αλλάξετε τα δεδομένα. Δεν είναι ντροπή να λες «δεν μπορώ»! Αντίθετα, πρέπει να το λες. Όταν κάτι σε πιέζει πολύ και σε αγχώνει και σε στρεσάρει, σε καθημερινή βάση, πρέπει να βρεις τον τρόπο να πεις «όχι».

Χρειάζομαι χρόνο για τον εαυτό μου, όχι για να πάω στα μαγαζιά, ας πούμε, δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα. Χρειάζομαι χρόνο να είμαι στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη με το πάπλωμά μου και να ξεκουράζομαι.

Αυτό το δικαίωμα στην ξεκούραση, στο να μην κάνεις τίποτα, είναι ένα πολύ σημαντικό ζητούμενο.
Ακριβώς. Ειδικά, ξαναλέω, οι εργαζόμενες γυναίκες με οικογένειες, που η μαμά είναι καλώς ή κακώς το κέντρο του σπιτιού, μικροί-μεγάλοι σε αυτήν απευθύνονται, πρέπει να θέτουν τα όριά τους για να είναι καλά, ψυχολογικά κυρίως και να μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Επειδή αυτό δεν συμβαίνει, βλέπεις μαμάδες που είναι σε κατάσταση μόνιμης εσωτερικής υστερίας, που έχουν νεύρα, που «τρελαίνονται». Είναι κρίμα αυτό για μας τις γυναίκες. Διότι, αντιμετωπίζουμε και το θέμα της ημερομηνίας λήξης, που φυσικά το έχουν ορίσει οι άντρες.

Δυστυχώς υφίσταται και όποιος λέει ότι δεν υφίσταται λέει ψέματα: ένας άντρας θεωρείται γοητευτικός μέχρι τα βαθιά του γεράματα, ενώ μια γυναίκα ξαφνικά χάνει και αυτό της το κομμάτι, για κάποιους περίεργους λόγους, και πρέπει να μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο για να συνεχίσει να είναι όμορφη, για να συνεχίσει να είναι ποθητή. Και ακούς και ρατσιστικά σχόλια τύπου «55-60 χρονών γριά» και λες ώπα, κάτσε.

Θεωρείς ότι αυτή η κατάσταση έχει βελτιωθεί;
Έχει βελτιωθεί, αλλά δεν έχει φτάσει στα επίπεδα που θα έπρεπε να έχει φτάσει. Τα σεξιστικά σχόλια συνεχίζουν να υφίστανται, η βία εναντίον των γυναικών σε οποιαδήποτε μορφή συνεχίζει να υφίσταται, η αδικία στην αγορά εργασίας συνεχίζει να υφίσταται.

Βλέπουμε ότι στις διοικητικές θέσεις, στην Ελλάδα τουλάχιστον, το 60-70% το κατέχουν άνδρες και όπου δεν χρειάζονται απαραιτήτως οι γυναίκες, τις μεγάλες θέσεις τις παίρνουν οι άντρες, οι οποίοι είναι και καλύτερα μισθολογικά. Άρα όχι, δεν έχουμε φτάσει πουθενά και οφείλουμε σαν γυναίκες να παλεύουμε να φτάσουμε.

Έχεις αντιληφθεί ποτέ σε μια δουλειά που έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο κι εσύ, πρωταγωνιστικό ρόλο κι ένας άνδρας, ο άνδρας να παίρνει περισσότερα λεφτά, ας πούμε;
Σίγουρα, θα έχει συμβεί. Επειδή εγώ από πολύ μικρή μπήκα στα τηλεοπτικά δρώμενα, το στενάχωρο στον χώρο αυτό, πέρα από το οικονομικό, είναι ότι η γυναίκα ως ρόλος στα σίριαλ, έχει μια ημερομηνία λήξης, που ο άντρας δεν την έχει. Δηλαδή ένας άντρας μεγαλώνει και μπορεί να έχει μια ερωτική παρτενέρ, 15 χρόνια μικρότερή του και αυτό να μην σχολιάζεται, να είναι το φυσιολογικό.

Αντίθετα, αν αντιστραφούν οι ηλικίες, θα πρέπει να δηλωθεί στο σενάριο ότι κάτι συμβαίνει. Οπότε, εμείς οι γυναίκες μεγαλώνοντας, δυστυχώς σταματάμε να είμαστε ερωτικές, σέξι πρωταγωνίστριες και παίρνουμε τον ρόλο της μάνας. Υπάρχει αυτός ο ρατσισμός, λιγοστεύουν οι ρόλοι. Η τηλεόραση ψάχνει φρέσκα κορίτσια με καλό δέρμα και ωραίο κύτταρο, να μην έχουν πολλές ρυτίδες, να γράφουν στην κάμερα. Είναι η αλήθεια αυτή, πράγμα που για τον άνδρα δεν ισχύει.

Επίσης, αν δούμε τις σειρές που παίζονται, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι άνδρες, όλα ξεκινάνε από την ιστορία ενός άντρα. Ακόμα και οι σταρ του Χόλιγουντ, βγαίνουν μετά τα 40 και λένε «δεν μας κάνουν προτάσεις», δηλαδή είναι παγκόσμιο το φαινόμενο.

Ένιωσες ότι σου συνέβη και σένα αυτό, ότι δεν δεχόσουν τόσες προτάσεις, όσες παλιότερα;
Εγώ πέρασα αρκετά χρόνια που δεν έκανα τηλεόραση. Πριν κάνω τις «Οκτώ Λέξεις» του Ανδρέα Γεωργίου, πέρασα μια οκταετία που και έκανα τα παιδιά μου αλλά και που σταμάτησε να χτυπάει το τηλέφωνό μου όπως χτυπούσε πριν περάσω τα 30.

Ήταν και μια εποχή, βέβαια, που λόγω της κρίσης, είχε συρρικνωθεί πολύ η μυθοπλασία, Τώρα έχω την τύχη και είμαι στον «Όρκο ΙΙ» στην ΕΡΤ. Γράφτηκε ένας γυναικείος ρόλος στην ηλικία μου. Ευχαριστώ την σεναριογράφο, Τίνα Καμπίτση που πιστεύεις στις γυναίκες, και έτσι ξαναβρίσκομαι στην τηλεόραση.

Με το που διάβασα το σενάριό της, είδα έναν κόσμο να ανοίγεται μπροστά μου. Είμαι περήφανη για αυτή τη δουλειά, που αγγίζει ένα θέμα που δεν έχει ξαναγγίξει ελληνικό σίριαλ, το εμπόριο οργάνων. Ωστόσο, σίγουρα τα πράγματα για μένα, τηλεοπτικά, δεν είναι όπως ήταν μέχρι τα 30 μου. Ξέρω τι συμβαίνει στον χώρο μου και γύρω-γύρω.

Μιλώντας για θέατρο, πώς είναι να παίζεις σε ένα έργο που έχει τόσα πολλά βιογραφικά στοιχεία;
Είναι πολύ πιο εύκολο νομίζω, γιατί ο Τάσος (σ.σ. Ιορδανίδης) έγραψε τους χαρακτήρες πάνω μας, σε μένα και σε αυτόν. Έχουμε μια τρομερή οικειότητα μεταξύ μας και νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ πιο εύκολη διαδρομή από το να πάρεις ένα άγνωστο κείμενο άγνωστο, με έναν ρόλο που είναι μακριά σου και να τον ερμηνεύσεις.

Υπάρχει κάποιο κομμάτι της ιστορίας, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και θα μπορούσες να το μοιραστείς;
Πολλά στοιχεία της παράστασης είναι αληθινά. Υπάρχει μια ολόκληρη σεκάνς που μιλάει η ηρωίδα για τη ζωή της, για το πώς γνώρισε τον άντρα της, πώς της έκανε πρόταση γάμου, πώς γέννησε το παιδί της, πώς «έφυγε» ο πεθερός της, που είναι πραγματικότητα.

Φυσικά, το έργο είναι προϊόν μυθοπλασίας, έχει και πολλά άλλα στοιχεία που δεν είναι βιογραφικά. Ήταν μια κοινή μας απόφαση να το ανεβάσουμε, γιατί ψάχναμε ένα έργο για δύο άτομα, μια δραμεντί, που να είναι ζωή ουσιαστικά: γέλιο, κλάμα, εναλλαγή συναισθημάτων. Κι επειδή δεν βρήκαμε αυτό που θέλαμε, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι δικό μας.

Ανέλαβες και τη σκηνοθεσία στο «Θέλω να σου Κρατάω το Χέρι». Πώς ήταν αυτή η διαδρομή; Είναι η σκηνοθεσία κάτι στο οποίο θα ήθελες να επενδύσεις στο μέλλον;
Και στο παρελθόν έχω σκηνοθετήσει και στο μέλλον θα με ενδιέφερε. Μου αρέσει πάρα πολύ, απλώς δεν δηλώνω επαγγελματίας σκηνοθέτης, είναι βαριά κουβέντα αυτή. Εγώ φλερτάρω με τη σκηνοθεσία ως ηθοποιός. Επειδή η συγκεκριμένη παράσταση ήταν μια δική μου ιδέα που την έγραψε ο Τάσος, νομίζω ότι ξέραμε καλύτερα από τον καθένα το πώς θα γίνει. Οπότε ανέλαβα το σκηνοθετικό κομμάτι, γιατί ήξερα ακριβώς τι θέλω να βγει από αυτή την παράσταση.

Τα προηγούμενα χρόνια, πριν το #MeToo, που οι όροι που συνεργάζονταν οι άνθρωποι στο θέατρο ήταν ίσως διαφορετικοί, δέχτηκες ποτέ κακοποιητική συμπεριφορά στη δουλειά;
Έχω δεχτεί, αλλά όχι σεξουαλικής φύσης σε βαθμό που να με προσβάλλει. Ωστόσο, ναι, έχω δεχτεί κακοποιητική συμπεριφορά. Εννοείται ότι έχει συμβεί, ηθοποιός είμαι και ζω και στην Ελλάδα. Είμαστε ένας λαός που δεν έχουμε φτάσει στην ουσιαστικά ευπρεπή συμπεριφορά στον χώρο εργασίας.

Το ίδιο συμβαίνει και στη δουλειά του ηθοποιού, και πόσο μάλλον σ’ αυτή, που είναι μια δύσκολη δουλειά, που δοκιμάζονται οι σχέσεις, γιατί κάνουμε μια εργασία που μας φέρνει πολύ κοντά, περνάμε πολλές ώρες μαζί, έχουμε όλοι αγωνία.

Οπότε αν δεν υπάρχει ευγένεια, ευπρέπεια, ουσιαστική ενσυναίσθηση, αρχίζει και υπάρχει πρόβλημα, ειδικά αν ο άνθρωπος που το δημιουργεί, έχει και εξουσία μέσα σε αυτή τη δουλειά. Ωστόσο, νομίζω ότι και με μια τραπεζικό να μιλήσουμε αυτή τη στιγμή, τα ίδια θα μας πει.

Όταν ήσουν μικρότερη, πώς το αντιμετώπιζες, όταν ήταν, με έναν τρόπο, καθεστώς, ότι ο σκηνοθέτης μπορεί να μιλήσει πολύ άσχημα;
Είμαι ένας άνθρωπος που δεν κρατιέται πολύ στο να μη μιλήσει, να μην απαιτήσει το δίκαιο, όχι μόνο σε ό,τι αφορά το πρόσωπό μου, αλλά και όσον αφορά τον πλησίον μου. Μου είναι εξίσου δυσάρεστο ο υπεύθυνος μιας δουλειάς να φέρεται πολύ καλά σε μένα και στον διπλανό μου, πολύ άσχημα.

 Νομίζω ότι μιλούσα όσο με έπαιρνε να μιλήσω, γιατί πολλές φορές στον χώρο μας, ειδικά όταν θαυμάζεις ανθρώπους και τους πιστεύεις πολύ καλλιτεχνικά, ακόμα και να δεις το αρνητικό τους πρόσωπο, αυτός ο θαυμασμός σε κάνει να τους συγχωρείς, ειδικά όταν είσαι νέος. Με τα χρόνια, φροντίζω να μην βρίσκομαι σε δουλειές που έχω ακούσει από το σινάφι ότι θα περάσω άσχημα, τόσο απλά. Θέλω την ψυχική μου υγεία και ηρεμία.

Το ότι μιλούσες και αντιδρούσες σε μια εποχή που ίσως άλλοι φοβούνταν να το κάνουν, το έχεις πληρώσει στον χώρο;
Σίγουρα. Υπάρχουν άνθρωποι δυνατοί στον χώρο με τους οποίους τα έβαλα και δεν μιλάω μέχρι σήμερα, και σίγουρα αυτό το πράγμα μού έκλεισε πόρτες. Και πάλι αυτές είναι αποφάσεις ζωής, δικές σου είναι, τις παίρνεις ως έχουν και πορεύεσαι με αυτές.

Επίσης, δεν κρίνω καθόλου έναν άνθρωπο που έχει συμπεριφερθεί τελείως διαφορετικά. Μπορεί κάποιος να ζυγίζει τα πράγματα και να βλέπει ότι έχει πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη τη δουλειά και δεν μπορεί να μιλήσει. Σέβομαι απολύτως αυτή του την επιλογή. Είναι πολύ λίγες οι θέσεις εργασίας και μιλάμε για τον βιοπορισμό των ανθρώπων.

Με τον Τάσο Ιορδανίδη κάνετε τις δικές σας θεατρικές παραγωγές, χρόνια τώρα. Πώς είναι να κάνεις παραγωγή στην Ελλάδα;
Είναι φανταστικό (γελάει). Νομίζω ότι η παραγωγή θεάτρου είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία, είναι ένας καλλιτεχνικός τζόγος. Είναι πολύ όμορφη η επιτυχία, αλλά όταν έρχεται η αποτυχία ισούται με πολλές επιτυχίες, για να ισοφαρίσεις οικονομικά.

Θέλει πολύ γερά κότσια. Νομίζω ότι ο Τάσος κυρίως τα καταφέρνει σε αυτό το κομμάτι. Δηλαδή, αν ήμουν μόνη μου δεν θα το έκανα. Έχουμε πέσει και έχουμε σηκωθεί αρκετές φορές, οπότε τώρα έχουμε έρθει σε μία περίοδο ψυχραιμίας, ίσως κι επειδή έχει πάει πολύ καλά η παράσταση, δουλεύουμε και οι δύο στην τηλεόραση, είμαστε σε μια καλή φάση. Δεν ξέρω τι μας ξημερώνει το μέλλον.

Είχα διαβάσει ότι είχατε πάθει μια οικονομική καταστροφή.
Ναι, όταν φύγαμε από το Θέατρο Άνεσις και βρεθήκαμε στο Altera Pars’, είχαμε κάνει μια μεγάλη παραγωγή που δεν ευόδωσε, άλλα σχέδια είχαμε, αλλού βρεθήκαμε. Περάσαμε μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο. Βλέποντάς το τώρα από απόσταση, αυτές οι περίοδοι είναι πολύ σημαντικές, εννοείται αν δεν συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο.

Έτσι επανεκτιμάς τα πράγματα και καταλαβαίνεις ότι στενοχωριόμαστε για τα σημαντικά, πέφτουμε στα πατώματα για τα σημαντικά, κρατάμε δυνάμεις για τα σημαντικά. Αυτά τα χαστούκια σού δίνουν και μια ταπεινότητα όσον αφορά το ποιος/α πιστεύεις ότι είσαι. Γίνεται ένα πολύ καλό restart τελικά.

Από εδώ και πέρα, πώς φαντάζεσαι την καθημερινότητά σου;
Έχω σταματήσει να σχεδιάζω μακροπρόθεσμα, μετά απ΄ όλα αυτά που έχουν συμβεί σε όλους μας, γιατί ξέρω ότι όλα μπορεί να ανατραπούν. Μια ζωή πήγαινα μπροστά, χωρίς να σκέφτομαι το τώρα. Αυτή τη στιγμή είμαι στο παρόν.

* Η παράσταση «Θέλω να σου Κρατάω το Χέρι», έργο του Τάσου Ιορδανίδη σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα παίζεται στο θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Αστεγία στην Ελλάδα: Εξαθλίωση και Καταγγελίες για Εφόδους σε Δομές Φιλοξενίας τη Νύχτα

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Τα Νεοκλασικά της Αθήνας: Πότε Γκρεμίστηκαν και «Καταστράφηκε» η Πρωτεύουσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.