Χείλη ζωγραφισμένα με ένα φραουλένιο χρώμα, το πρόσωπό κλίνει μακριά από την κάμερα και αγγίζει το μικροσκοπικό, καθαρό χέρι ενός παιδιού, του οποίου τα πράσινα μάτια επίσης κοιτάζουν τον φακό. Το έργο της Elinor Carucci "The Woman That I Still Am", με καθήλωσε. Δεν είμαι μητέρα, αλλά εκείνη την στιγμή απέκτησα την εικόνα όχι μόνο της εμπειρίας της Carucci ως γονιού, αλλά της καθολικότητας της μητρότητας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν φθάνω στο διαμέρισμα της Elinor Carruci, φοράει κάτι που μοιάζει με το ίδιο κρεμώδες κραγιόν φράουλας από την εικόνα της "The Woman That I Still Am". Κομψή, κινείται στον χώρο σαν χορεύτρια, με καστανά μαλλιά. Είναι τρομερά επιτυχημένη - με έργα της στις συλλογές του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, του Μουσείου Μπρούκλιν, με το Βραβείο Infinity του Διεθνούς Κέντρου Φωτογραφίας για Νέους Φωτογράφους, τρία βιβλία και αμέτρητων άλλα βραβεία - αλλά είναι ζεστή και αυθεντική.
The Woman That I Still Am, 2012.
Παρ' όλες τις αλλαγές στη ζωή της, η δουλειά της Carruci διατηρεί την ίδια οικειότητα των πρώτων εικόνων που έβγαλε, στα 15 της. «Ο κόσμος εκεί έξω φαινόταν πάντα σκληρός για μένα», λέει. «Για να επιβιώσω σε αυτόν τον κόσμο, νιώθω ότι αυτό που έχουμε, η αγάπη, η οικειότητα μεταξύ οικογένειας και φίλων, αυτή είναι η ζωή. Αυτή είναι η άλλη πλευρά της σκληρότητας της ζωής. Αυτό με κρατά σε εγρήγορση και μου δίνει έμπνευση. Αυτή η αγάπη, η οικειότητα και η συμπόνια άνευ όρων. Αυτός είναι ο λόγος για να ζούμε».Προς το παρόν, η Carucci ολοκληρώνει μια σειρά από εικόνες σχετικά με τη ζωή των παιδιών της, ως εφήβους πλέον, στην Αμερική. Η γεννημένη στο Ισραήλ Carucci προσπαθεί να καταλάβει τις εμπειρίες τους, ενώ ταυτόχρονα τους δίνει χώρο. Η διαδικασία της έχει αλλάξει δραστικά για αυτές τις εικόνες, λέει. «Αλλάζουμε συνεχώς και τίποτα δεν παραμένει το ίδιο, κάτι που είναι πολύ ενοχλητικό», λέει μισογελώντας. «Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι φωτογράφος, ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι φωτογραφίζουμε. Τα πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα δεν θα ξανασυμβούν, οι στιγμές θα χαθούν, οι άνθρωποι θα χαθούν κι έτσι νομίζω ότι αυτό αλλάζει τη δουλειά μου».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Eden peeking, 2008. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
Emmanuelle having her hair cut, 2007. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
Eran and I, 1998. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
Kiss, 1998. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
Masks, 1996. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
Mother and I, 2000. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
My empty belly, 2012. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
Revlon, 1997. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
The woman that I still am #2, 2010. Courtesy Edwynn Houk Gallery.
Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.
Περισσότερα από το VICEΟ WΔLF Είναι Εδώ και Έχει Σκοπό να Πάει την Trap Ένα Επίπεδο πιο ΠάνωΑυτή η Συνέντευξη Έπρεπε να Γίνει σε Μπουρδέλο, Κυριλέ Ξενοδοχείο ή την DisneylandΤο «Ερεθιστικό» Βιβλίο για τους Rotting Christ Λέει Πράγματα που Δεν Έχουν Ειπωθεί ΞανάΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.