Smakelijke beelden van de eerste officiële Britse hotdog-eetwedstrijd

“Meestal doet hij in het weekend niet aan eetwedstrijden,” legt hij uit aan de toeschouwers die zich op ligstoelen en het loeihete kunstgras hebben verzameld. “Op zaterdagmiddag zit hij meestal juist in zijn keuken Coldplay te luisteren en oude vriendinnen op te zoeken op Facebook, maar vandaag is hij hier gekomen om hotdogs te eten.” Terwijl hij dit zegt gooit een man enorme schuimhanden het publiek in. Nog meer deelnemers komen het podium op, “Diet Mountain Dew” van Lana del Rey begint te spelen en, net als de mc de zin “deze man heeft 57 vleespasteitjes in tien minuten gegeten” uitspreekt, laadt een gozer een t-shirtkanon en vuurt het af, hoog de lucht in. Kinderen en volwassenen krijsen en klauteren over elkaar om de merch te vangen die aan het neerregenen is, luttele meters van de Seal Bay Splash Zone.

Dit festijn van zintuiglijke overstimulatie is echter slechts het begin. Alle vakantiegangers, YouTubers en Amerikafielen die rond het podium krioelen zijn hier om een belangrijkere reden samengekomen: om te zien hoeveel hotdogs deze deelnemers met ijzeren magen in tien minuten door hun strot kunnen douwen, om daarmee tot Brits kampioen gekroond te worden. Want dit is niet zomaar een eetwedstrijd, dit is georganiseerd door de wereldwijd bekende jaarlijkse consumptie orgie die Nathan’s Famous Fourth of July International Hot Dog Eating Contest is, en die elk jaar op Coney Island wordt gehouden, tot darmkolkend genot van tienduizenden toeschouwers en miljoenen televisiekijkers. Vorig jaar behaalde Joey “Jaws” Chestnut, de beroemdste “eter” van het moderne tijdperk, zijn zestiende titel als wereldkampioen hotdogs eten. Hij heeft ook het wereldrecord voor 76 hotdogs in 10 minuten eten op z’n naam staan. Wat neerkomt op zo’n 22.800 calorieën – oftewel de dagelijkse aanbevolen calorie-inname, maar dan elke 60 seconden. 

Deze wedstrijd, die officieel wordt gesteund door Major League Eating – wat zichzelf “het internationale bestuursorgaan voor maag-centrische sporten” noemt – is de eerste kwalificatiewedstrijd van zijn soort die op Britse grond plaatsvindt. “De Nathan’s Famous-wedstrijd op 4 juli is ons Wereldkampioenschap, onze Eredivisie, en het is fantastisch om de nieuwe deelnemers te verwelkomen die uit Selsey tevoorschijn zullen komen,” verkondigde Richard Shea, directeur van Major League Eating en de strohoed dragende mc van Seal Bay, in de aanloop naar de grote dag. En nu zijn ze er, en ben ik er, klaar om een dozijn deelnemers “van wang tot kwab” te zien gaan terwijl ze zoveel hotdogs eten als voor een mens mogelijk is. Nathan’s Famous beschrijft het als “een onvergetelijke viering van gastronomische slagvaardigheid”. Klaar om geschiedenis te aanschouwen. De magen zijn geleegd en uitgerekt. Er valt nog maar één ding te doen: eten. 

Voor de wedstrijd van start gaat verzamelen de “eters” zich in een grote kamer boven het restaurant van het resort. In het midden van de kamer is een man met de bouw van een levensechte Tarzan en een Tom Selleck-snor naar Kesha aan het luisteren. Hij draagt een Nathan’s Famous t-shirt waarvan de mouwen zijn afgeknipt – vermoedelijk omdat dat de enige manier is om zijn bomen van armen erdoorheen te laten passen – en een korte broek waarop de naam “Ronnie” staat. Dit is Ronnie Hartman, ook wel bekend als “Megabyte Ronnie”. Hij is de 19de beste wedstrijdeter in de wereld, en is hier vanuit de VS naartoe gevlogen om vroegtijdig een plekje voor de Coney Island-competitie te bemachtigen. Met andere woorden, hij is degene die verslagen moet worden. 

“Ik ben aan eetwedstrijden mee gaan doen omdat ik in 2013 in het leger zat,” vertelt Ronnie me. Hij hoorde pas twee weken van tevoren dat hij zou worden uitgezonden, dus hij “wilde een paar dingen van zijn bucketlist strepen”. Een van die dingen was een voedseluitdaging doen zoals bij Man v. Food – het Amerikaanse voedsel-reality tv-programma gepresenteerd door Adam Richman, die vaak als ‘gateway drug’ voor wedstrijdeters wordt genoemd. “Ik vrat een burger van anderhalve kilo en een halve kilo friet binnen de gezette tijd op,” zegt Ronnie trots. Een paar dagen nadat hij terug was in de VS deed hij mee aan een Nathan’s kwalificatiewedstrijd en was hij “verslaafd”. Sindsdien heeft hij 68 hardgekookte eieren in 8 minuten gegeten, bijna 2 liter chili in 1 minuut en 34 seconden, en zo’n 6 kilo strawberry shortcake in 10 minuten. “Ik ben niet de beste eter aller tijden, maar ben erg goed in zoetigheid eten," zegt Ronnie.

Tot mei van dit jaar was eten slechts één van Ronnie’s competitieve fysieke roepingen. Megabyte Ronnie was ook een worstelaar, tot een rugblessure hem dwong ermee op te houden. “Ik ben er pas op m’n 29ste mee begonnen,” zegt Ronnie, wat best laat is voor worstelaars. “Het was wel een beetje een nadeel,” legt hij uit, maar gelukkig had hij een onderscheidend vermogen. “Ik ben de enige competitieve eter slash worstelaar op aarde, dus zodra ik ermee begon ging het al als een speer,” grijnst hij. Zijn plotselinge populariteit zou ook te maken kunnen hebben met zijn finishing move: The People’s Hotdog. “Ik doe een elbow drop, maar terwijl ik dat doe, heb ik ook een hotdog vast, en daar bijt ik in.” Met een dergelijke vechtstijl zou het opvreten van een stapel van die dingen toch een eitje moeten zijn?

Misschien niet. Nadat hij de afgelopen twee dagen in een hotel nabij Heathrow Airport liters water heeft gedronken om zijn maag uit te rekken, ging het bij zijn laatste voorbereidingsfase mis – zijn laatste maal eten, “meestal een paar lepels pindakaas en jam”, zo’n 24 uur voor een wedstrijd. Hij kon zijn gebruikelijke pindakaas met stukjes niet vinden, dus moest hij voor smeuïge gaan, maar hij kon nergens Amerikaanse pindakaas vinden. Zou dit opstootje, gezien hij met Engelse jam ook niet voor aan z’n trekken kwam, zijn kansen vandaag in gevaar brengen? Zou een Britse confiture de ondergang van deze Amerikaanse voorloper kunnen betekenen?

Zo ja, dan heeft een andere deelnemer die vandaag is aangekomen geluk. Radim Dvoracek, die op YouTube bekendstaat als “Steel Rod Radim”, is gisteravond om 11 uur vanuit Tsjechië in het VK aangekomen, nadat hij bijna in Noorwegen vast kwam te zitten tijdens zijn overstap. “Ik heb gisteren niks gegeten, ik heb alleen flink wat water gedronken, zo’n 10 liter,” vertelt Radim me. Hij geeft toe dat hij, afgezien van deze maag-uitrekkende routines, meestal niet veel traint voor wedstrijden, hoewel hij dat wel met hotdogs heeft gedaan “om uit te vogelen welke eettechniek het beste was”. Iedereen die Joey “Jaws” Chestnut worsten heeft zien tanken op YouTube weet dat er een specifieke techniek is die je jezelf moet aanleren. Bij deze competitie mogen deelnemers hun hotdogs vier seconden lang in een beker water dippen voordat ze ze eten. Het resultaat is zompige saucijzen – die blijkbaar makkelijker door te slikken zijn – en een flinke kliederboel voor iedereen die te dichtbij staat.

Radims meest trotse record was bij een beroemde dumpling-eetwedstrijd in Tsjechië: “Mijn persoonlijke record is 205 dumplings binnen een uur eten.” Oh en hij deed ook mee aan Czecho Slovakia's Got Talent, waar hij, tot de ontzetting van de jury, 43 hardgekookte eieren in vijf minuten at. “Ik denk dat Joey er in vijf minuten 100 zou kunnen eten,” zegt hij bedachtzaam, terwijl hij me zijn televisieoptreden op zijn telefoon laat zien. Er zijn echter mensen die zijn eetprestaties minder waarderen – zijn moeder, bijvoorbeeld. Maar dat verbaast hem niet. “Deze sport kan soms best gevaarlijk zijn,” zegt hij, serieus. Terwijl ik hem ei na ei zie verorberen, bijna zonder te ademen, snap ik denk ik wel wat hij bedoelt. 

John Dawes uit Billingham, ook wel bekend als “Food and the Beast”, heeft ook een ouderlijk probleem. “Ik oefen meestal achterin mijn busje, aangezien ik bij mijn mams en paps woon, en die willen niet dat ik in het huis eet,” zegt hij. Maar dit heeft hem er niet van weerhouden om zijn dochter Katie ook te trainen om wedstrijdeter te worden. Vandaag heeft hij zijn zoon naar de wedstrijd meegenomen, wellicht met de hoop dat het ooit een hele familieaangelegenheid zal zijn. 

“Ik heb al veel records van restaurantuitdagingen, maar degene waar ik het meest trots op ben is het eten van 21 worstenbroodjes in dertig minuten,” vertelt hij me. Nadat hij dit wereldrecord had gevestigd vereeuwigde hij zijn voorliefde voor worstenbroodjes in tatoeagevorm – gebrandmerkt met een gespierd worstenbroodje dat als een pastei-Superman uit zijn eigen verpakking scheurt. John is echter niet heel hoopvol over deze wedstrijd, na een oefensessie waarbij hij slechts 12 hotdogs weg wist te werken. “Mijn enige trainingssessie was met Max,” vertelt John me. “Dit was iets van zijn achtste trainingssessie, en het was mijn eerste, en ik denk dat hij er zo’n 27 wist te eten.”

“Max” is Max Stanford, bekend van het youtubekanaal Max vs Food. Overdag doet hij liefdadigheidswerk voor kinderen, maar daarnaast is hij ook een van de populairste Britse wedstrijdeters. Hij heeft ook een strak gekamde kuif, een geweldige collectie voedsel-gerelateerde t-shirts, en, zoals John al zei, een behoorlijk indrukwekkende trainingsscore. Max zegt dat hij, net als Ronnie, is begonnen met competitief eten omdat hij als kind naar Man v. Food keek. Hij deed mee aan een uitdaging bij Man vs. Food, het Londense restaurant, en sindsdien is hij niet meer gestopt. “Het was een hotdog van een meter lang,” vertelt Max me. “Ik klaarde hem in 18 minuten en dacht van, ‘Oh wow, dat is best prima voor een willekeurige gozer’.” Sindsdien is Max’ maaginhoud van sterk naar sterker gegaan. “Ik heb 103 Jaffa cakes in drie minuten gegeten. Ik heb een steak van 1,4 kilo in net geen 5 minuten gegeten. Ik heb een rollade van 5 kilo gegeten, de grootste rollade van het VK, in iets van 47 minuten.”

Vandaag voelt Max de druk echter. “Om eerlijk te zijn is het best wel zenuwslopend, omdat ik nog nooit een hotdog-eetwedstrijd heb gedaan. Ik wilde eigenlijk pas over een jaar ofzo meedoen aan Nathan’s, maar het kwam naar het VK, dus ik dacht, waarom niet.” Hij kan niet anders dan zich bewust zijn van de andere “eters” met wie hij samen op het podium zal staan. “Ik heb flinke concurrentie van een Amerikaan die hierheen is gevlogen, en eigenlijk een veteraan met dit soort dingen is,” zegt hij, doelend op Megabyte Ronnie. “En Radim uit Tsjechië, die ook bij Major League Eating heeft getekend.” Uit mijn ooghoek zie ik Radim met twee enorme kannen lopen, één met water en de andere met vruchtensap, vermoedelijk om de hotdogs straks weg te spoelen. “Hij is een professionele eter,” gaat Max verder. “Dus ik ben soort van de amateur-hobbyist die het VK probeert te vertegenwoordigen. Om eerlijk te zijn ben ik een beetje de underdog.” Competitief eten is dan ook een wereld van ikke, ikke, ikke, en de rest kan stikke (maar dan niet echt).

Om ongeveer kwart over 3 zweept Richard Shea het publiek op voor een aftelling, en dan gaan de deelnemers plotseling van start. Britse “underdog” Max en Amerikaanse “veteraan” Ronnie slikken in 30 seconden drie hotdogs weg. Medewerkers van Nathan’s Famous houden scoreborden omhoog, en proberen bij te houden hoeveel worsten er in strotten zijn verdwenen. Na drie minuten vertraagt Ronnie’s tempo, maar Max en Radim gaan door met worsten proppen. Max lijkt twee vochtige hotdogs tegelijk in zijn mond te stouwen. Na ongeveer zeven minuten begint “Parklife” van Blur uit de speakers te blèren en zie ik worstenbroodjesfan John met zijn hoofd en heupen wiegen, al dansend aan het vreten. De nummers blijven stijgen, met Max en Radim die schijnbaar nek aan nek liggen: 20, 21, tot het, net zo snel als het begon, voorbij is. De nummers worden weggestopt – het was toch geen officiële scoretelling – en de echte jury gaat te werk; ze inspecteren de ravage en vogelen uit wiens vlezige score goed is voor een tripje naar Brooklyn. De telling wordt begeleid door “Big Mouth Strikes Again” van The Smiths.

De eerste aankondiging komt voor niemand als een verrassing. Rhea, de enige vrouw die meedoet, is de vrouwelijke winnaar, mag naar Coney Island afreizen na vier hotdogs soldaat te hebben gemaakt. “Vier! Ik zou er vier kunnen eten,” roept een onthutst kind achter me. Maar dan is het tijd voor het grote moment. Welke van de elf gozers aan deze tafel gaat het volgende juli tegen Joey opnemen?

Het is Max! Max, de zelfverklaarde Britse underdog, heeft met een kolossale 34 weggewerkte hotdogs gewonnen. “34 zou je echter niet voor mekaar krijgen hè,” reageert de vader van het kind, met een onmiskenbare hint van ontzag in zijn stem. Terwijl Max de glinsterende trofee opheft, voel ook ik een vlaag van iets wat lijkt op vaderlandslievende trots. 

Dus, hoe zou deze gedenkwaardige gebeurtenis – een Brit die zich op Britse grond voor de Coney Island-competitie kwalificeert – moeten worden gevierd? Richard heeft een voorstel. “Laat me dit voor iedereen kenbaar maken,” zegt hij met glinsterende ogen. “Hierbij wil ik Prins William en Kate formeel uitnodigen om op 4 juli naar Coney Island te komen. Ze kunnen bij mij verblijven.”

Uiteindelijk bedaart de uitbundige sfeer na de wedstrijd, en gaan de deelnemers weer terug naar boven om eens goed uit te buiken. “Het is grappig,” zegt Max, “mijn partner zegt altijd dat ik erg grappig kan zijn als het op eten aankomt. Vroeger had ik zoiets van, ‘Oh nee, ik kan niet teveel koolhydraten eten’ en ‘Oh, zit er olie in dit eten? Dat is niet goed voor me’. Maar door al deze uitdagingen te doen heb ik me beseft dat ik kan eten wat ik wil, en dat ik me na een paar dagen van caloriearme maaltijden en training gewoon weer prima voel.”

Na 14,5 hotdogs te hebben gegeten, en op een gedeelde derde plek met Ronnie te zijn geëindigd, lijkt John ook propvol te zitten. Hij vertelt me hoeveel competitief eten heeft gedaan voor zijn mentale gezondheid. “Het is het enige wat me gaande houdt,” bekent hij. “Ik probeer te winnen, maar het is oké als ik niet win. Sinds hij mee is gaan doen aan wedstrijden is John zelfs ruim 50 kilo afgevallen. Maar, nog belangrijker, hij heeft door het hele land vrienden gemaakt – “vrienden voor het leven”. Het is moeilijk om de gedachte ‘mannen eten liever 20 hotdogs in plaats van naar therapie te gaan’ te onderdrukken, maar ik doe het toch. Ik kan zien hoeveel dit evenement en deze gastronomische hobby betekenen voor elke deelnemer die hier aanwezig is. Het voelt echt alsof ze allemaal samen in de “eet-business” zitten. Ze hebben het zojuist dan wel tegen elkaar opgenomen, maar er lijkt ook een band tussen hen te zijn, zoals bloedbroeders – misschien zelfs broodbroeders. 

Hoe gaan de eters bijkomen van hun hotdogkater? Nou, Max is morgen jarig, dus hij gaat lekker relaxen en genieten van zijn glorieuze overwinning, samen met zijn vriendin en ouders, die hem stonden toe te juichen. Ronnie vliegt terug naar de VS, wellicht om aan een afscheids-worstelwedstrijd mee te doen, maar zowel John als Radim hebben al een nieuw doel voor ogen. 

“Ik heb 40 Mr Beast-chocoladerepen achterin mijn busje liggen,” zegt John. “Ik ga ze morgen proberen op te eten. Radim gaat naar Southampton, naar het Nathan’s Famous-restaurant dat daar zit. Hij gaat het hele menu eten. “Ik ben blij dat het meer dan alleen hotdogs is,” zegt hij met de uitstraling van iemand die net Mount Everest heeft beklommen. “Ik haat het om alleen maar hetzelfde te eten. Ik hou van uitdagingen met een langer tijdslimiet omdat ik er meer van kan genieten. Ik hoef dan niet alleen maar half te stikken en te snel te eten.” Juist, denk ik, terwijl de knapen samen met de winnaarstrofeeën poseren, met brede grijnzen ondanks hun pijnlijke kaken, want wat zou daar nou leuk aan zijn?

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.