Ik belde met wildvreemden die over de hele wereld in quarantaine zitten

Ik zit al weken in quarantaine in mijn appartement in Boedapest. Hoewel de situatie hier niet zo slecht is als in mijn geboorteland Italië, besloot ik geen enkel risico te nemen. Dat komt erop neer dat mijn leven erg saai is geworden en ik veel tijd doorbreng op het internet. Mijn enige contact met de buitenwereld is het nieuws en Instagram-stories waarop te zien is hoe iedereen het beste van z’n eigen quarantaine probeert te maken.

En toen las ik over een app die vreemden van over de hele wereld met elkaar verbindt. QuarantineChat is gemaakt door Max Hawkins en Danielle Baskin, twee Amerikaanse programmeurs en kunstenaars die in 2019 de vergelijkbare app Dialup maakten. Het idee is om mensen uit hun bubbel te halen en de eenzaamheid te verslaan door hen met iemand te laten praten die ze niet kennen. “Hoewel mensen nog steeds online met hun vrienden en familie kunnen praten, ontbreekt de ervaring van een spontaan gesprek met een vreemdeling nu in veel van onze levens,” staat in de beschrijving van de app.

QuarantineChat is vergelijkbaar met WhatsApp. Je hebt een telefoonnummer nodig om de dienst te gebruiken, maar het gaat om online telefoontjes, dus het kost je niets. Baskin legt in een e-mail uit dat de app je een of twee keer per dag belt, op verschillende tijden, “zodat het als een verrassing voelt.” Je kunt ook specifieke tijden instellen. De app werd op 1 maart gelanceerd en telt op dit moment 4.000 gebruikers in 87 landen – een aantal dat stijgt.

Omdat ik op dit moment niets beters te doen heb, besloot ik de app te downloaden. Ik maakte een profiel aan en wachtte. Die middag kreeg ik een telefoontje. Als ik die niet had opgenomen, zou de persoon aan de andere kant van de lijn weer met iemand zijn verbonden. Ik koos ervoor om wel op te nemen. Een rustgevende vrouwenstem begroette me en gaf me suggesties om het ijs te breken, zoals: “Kijk door je raam en beschrijf wat je ziet.”

Daarna kwam ik aan de lijn met Michael*, een kunstenaar uit Brussel. Eerst giechelden we allebei nerveus – het voelde alsof we op een blind date waren. Maar na een paar vragen kwam het gesprek op gang en hadden we het over onze geannuleerde plannen. Bij mij waren er een paar werkprojecten in rook opgegaan en ik kon geen vrienden en familie in Italië bezoeken. Michael had nu eigenlijk nu in Japan moeten zijn voor een expositie waar hij deel van uitmaakte, maar die tot oktober was uitgesteld. Hij had ook iets positiefs gehaald uit deze ervaring: hij kan het nu veel beter vinden met zijn huisgenoot, die hij voor de uitbraak niet echt goed kende.

De volgende dag sprak ik met Ali, een programmeur uit Lahore, de op een na grootste stad van Pakistan. Hij zei dat zijn premier wegens economische redenen geen strenge lockdown wilde. “Hij zei dat we het ons niet kunnen veroorloven om zulke maatregelen te nemen als in China en Italië zijn genomen,” zei Ali. Ali denkt de uitbraak in zijn land onvermijdelijk groter zal worden, dus hij zit al meer dan een week in vrijwillige thuisisolatie. Zijn vrienden hadden tegen hem gezegd dat hij zijn appartement moest onderverhuren en met hen naar het platteland mee moest gaan, maar dan had hij zijn kat niet kunnen meenemen en die wilde hij niet achterlaten.

Daarna hing ik aan de lijn met Carla uit Parijs, die erg grappig was. Ze zei dat de lockdown haar humeur nog niet had verpest, omdat ze eindeloos kaart- en bordspelletjes speelde met haar huisgenoten. Met Fareed*, de Saoedische geneeskundestudent die ik een dag erna sprak, ging het ook behoorlijk goed. Hij zat met zijn familie in quarantaine in zijn huis net buiten Riyad. Het was vroeg in de middag in Saoedi-Arabië en Fareed zat in zijn tuin in de zon wat te roken en te drinken. “Ik ben een heel sociaal persoon, dus ik ben altijd wel ergens naar op weg,” zei hij. “Ik wil deze tijd gebruiken om mezelf beter te leren kennen en m’n blik naar binnen te richten, een beetje zoals je ook zou doen in een spirituele retraite.”

Door alle positiviteit begon ik me af te vragen of ik de enige was met gemengde gevoelens over deze onzekere tijd. Maar de volgende dag sprak ik met Zack, een New Yorker die in de gig-economie werkt. Hij wilde niet vertellen waarvoor hij werkt, maar Zack was wel de eerste persoon die zijn zorgen uitsprak. Hij was bang dat hij niks had om op terug te vallen als hij zijn toch al onzekere baan zou verliezen. “Mijn leven voelde al behoorlijk gefragmenteerd en eenzaam aan, en door de crisis voel ik me alleen maar meer geïsoleerd,” zei hij.

Het maakt niet uit waar of met wie je woont – het is normaal om je eenzaam te voelen in deze situatie. QuarantaineChat geeft je verrassend genoeg een deel van onze verloren menselijke verbinding terug. Je krijgt een uniek beeld van alle mensen die totaal andere levens leiden in dezelfde wereldwijde crisis. En soms is het gewoon makkelijker om je open te stellen voor iemand die je niet kent.

* Deze namen zijn veranderd op verzoek van de geïnterviewden

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Italië