Προσπάθησα να Είμαι Απόλυτα Ειλικρινής με τους Τύπους που Βγαίνω Ραντεβού

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο VICE US.

Είμαστε πολύ καλοί στα ψέματα. Βασικά, οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να περάσουμε δέκα λεπτά χωρίς να πουλήσουμε φούμαρα.

Φυσικά, τα περισσότερα από τα καθημερινά μας ψέματα είναι ακίνδυνα. Αν πετύχω κάποιον ή κάποια γνωστή στον δρόμο και με ρωτήσει πώς είμαι, σχεδόν πάντα λέω κάτι του τύπου «είμαι καλά», ακόμα κι αν έχω hangover ή μου λείπουν 200 ευρώ για το ενοίκιο ή έχω φρικάρει με κάποιο εξάνθημα που έβγαλα στην κοιλιά μου. Λέμε ψέματα κάθε φορά που πληκτρολογούμε « lol» κάτω από ένα αστείο που, όπως τα περισσότερα, είναι αποτυχημένο. Προσποιούμαστε ότι θυμόμαστε κάποιον που ισχυρίζεται ότι γνωριστήκαμε σε κάποιο πάρτι. Ο κόσμος θεωρεί ότι δεν είναι κακό να λέμε αυτά τα ψέματα, για το καλό της κοινωνίας.

Στην περίπτωση του έρωτα, αυτό ισχύει και με το παραπάνω. Στα ραντεβού, το ψέμα δεν θεωρείται απλώς συνηθισμένο, αλλά επιβάλλεται. Το να απορρίπτεις κάποιον «χωρίς να τον πληγώσεις» ουσιαστικά σημαίνει ότι θα πεις ψέματα. Από αυτό έχουν προκύψει χιλιάδες κλισέ. «Δεν θέλω να χαλάσω τη φιλία μας» ή «δεν έχω ξεπεράσει ακόμα τον πρώην μου» ή «δεν έχω χρόνο για να κάνω σχέση». Φυσικά, σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτές οι κλισέ απαντήσεις είναι ειλικρινείς. Τις περισσότερες φορές, όμως, είναι μπούρδες. Πλέον, χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούμε να δούμε τα ψέματα σε πραγματικό χρόνο. Βλέπουμε ανθρώπους που είπαν ότι δεν είχαν χρόνο για σχέση να ανεβάζουν φωτογραφία στο Snapchatαπό μια συναυλία ή από έναν μαραθώνιο παρακολούθησης σειρών στο Netflixστον οποίο συμμετείχαν. Τα ψέματα υποτίθεται ότι μας προστατεύουν από το να πληγωθούμε – συμβαίνει πράγματι, όμως, αυτό τελικά;

Τους τελευταίους τέσσερις μήνες άρχισα να ελπίζω για μια σχέση που δεν ξεκίνησε ποτέ και που ποτέ δεν επρόκειτο να ξεκινήσει. Άρχισα να νιώθω πράγματα για έναν τύπο και είχα την εντύπωση ότι τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία.

Στην αρχή ήμασταν και οι δύο στην ίδια φάση. Εκείνος είπε ότι ήθελε σχέση, το ίδιο και εγώ. Αυτό το πήρα σαν «πράσινο φως» και θεώρησα ότι είχαμε σχέση. Εκεί είναι που άλλαξαν τα πράγματα. Με το που άφησα αυτό το γελοίο υπονοούμενο, εκείνος άρχισε να απομακρύνεται. Μετά άρχισα να του «τη λέω» που με απέφευγε και δεν απαντούσε στα μηνύματά μου, κάτι που είναι από τα πράγματα που με εκνευρίζουν όσο τίποτα. Το σιχαίνομαι όταν δεν μου απαντάνε στα μηνύματα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όπως ήταν φυσικό, άρχισαν να ξεσπoύν καβγάδες. Ύστερα από κάθε γύρο τσακωμών, έβγαιναν στη φόρα καινούργιοι λόγοι για τους οποίους δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί: «Δεν μπορώ να σου προσφέρω αυτό που θέλεις αυτήν τη στιγμή», «δεν έχω τον χρόνο», «θέλω να βρω τον εαυτό μου».

Τα συναισθήματά μου εξακολουθούσαν να είναι τόσο ισχυρά που δεν ήθελα να το βάλω κάτω. Ήθελα να πιστέψω αυτές τις δικαιολογίες. Ήθελα να πιστέψω ότι με γούσταρε αλλά δίσταζε να αφήσει τα πράγματα να προχωρήσουν για λόγους που δεν είχαν να κάνουν με το πώς ένιωθε πραγματικά για εμένα. Τώρα που όλα έχουν τελειώσει για τα καλά, συνειδητοποιώ ότι όλη αυτή η Οδύσσεια –όπως και πολλές άλλες στο παρελθόν μου– θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με ένα απλό τρικ: την ειλικρίνεια.

Το 1996, ο Brad Blanton εξέδωσε το βιβλίο Radical Honesty: How To Transform Your Life By Telling The Truth (Επαναστατική Ειλικρίνεια: Πώς να Μεταμορφώσεις τη Ζωή σου Λέγοντας Αλήθεια). Στην ιστοσελίδα του, ο Blanton ισχυρίζεται ότι το ψέμα είναι «η βασική πηγή του σύγχρονου ανθρώπινου στρες και η πρωταρχική αιτία του άγχους και της κατάθλιψης». Η επαναστατική ειλικρίνεια έγινε κίνημα το οποίο παρότρυνε τους ανθρώπους να είναι πάντα ειλικρινείς – ακόμα κι αν η ειλικρίνεια αυτή πληγώσει κάποιον στην πορεία. Όπως γράφει ο Blanton: «Σας συνιστώ να πληγώνετε τους ανθρώπους και να μένετε στο πλευρό τους αφού τους πληγώσετε. Επίσης, σας συνιστώ να προσβάλλετε τους ανθρώπους. Όλοι μας μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα πλήγωμα και μια προσβολή». Αν και έχει δίκιο σε αυτό που γράφει, είναι κάτι που δείχνει πιο εύκολο στη θεωρία απ' ό,τι στην πράξη.

Σκέφτομαι όλα τα ψέματα που έχω πει σε άνδρες για να κρατήσω τα προσχήματα και αναρωτιέμαι αν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν είχα πει την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος. Θα ήμουν λιγότερο κλειδωμένη, λιγότερο απογοητευμένη και τελικά περισσότερο χαρούμενη; Μη γνωρίζοντας την απάντηση, αποφάσισα να πειραματιστώ με την επαναστατική ειλικρίνεια από πρώτο χέρι.

Ξεκίνησα κάνοντας μια ειλικρινή συζήτηση με τον άνδρα που δεν μπορούσα να ξεπεράσω. Του είπα ακριβώς τι ένιωθα για εκείνον. Ποτέ δεν είχα ανοιχτεί τόσο σε κάποιον για το πόσο πολύ τον θέλω. Το να του λέω ότι μου άρεσε, ακόμα κι αν δεν του άρεσα εγώ, μου έμαθε το πρώτο μάθημα για την επαναστατική ειλικρίνεια. Πολύ συχνά, η ειλικρίνεια θα σε κάνει να νιώσεις απίστευτα ευάλωτος. Μετά τον ρώτησα: «Τι αισθάνεσαι εσύ για εμένα;». Μάθημα δεύτερο γύρω από την επαναστατική ειλικρίνεια: απλά και μόνο το ότι είσαι ειλικρινής δεν σημαίνει ότι θα πάρεις αυτό που θέλεις σε αντάλλαγμα. Εξακολουθούσε να αποφεύγει αυτή την πολύ ευθεία ερώτηση, εξακολουθούσε να μου λέει δικαιολογίες και τελικά δεν μου είπε ποτέ αυτό που ήθελα να ακούσω. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι θα προτιμούσα να με είχε προσβάλει από το να με ταΐζει ψέματα, πράγμα που μας φέρνει στο τρίτο μάθημα: για να μπει πραγματικά μια τελεία, απαιτείται ωμή ειλικρίνεια κι αυτό είναι κάτι που σπάνια συμβαίνει.

Μία εβδομάδα αργότερα, βγήκα ραντεβού με κάποιον. Ήταν ο τύπος μου σε όλα τα επίπεδα, αλλά όσο περισσότερο χρόνο περνούσαμε μαζί τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσα ότι με ξενέρωνε το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα στη ζωή του. Το σιχαίνομαι που γίνομαι τόσο επικριτική πάνω σ' αυτό, αλλά το πάθος στον άλλο είναι κάτι που με τρελαίνει, ενώ η έλλειψή του έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Την επομένη, μου έστειλε μήνυμα ρωτώντας αν μπορούσαμε να ξαναβρεθούμε. Εκείνη τη στιγμή ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να δείξω επαναστατική ειλικρίνεια. Με άλλα λόγια, έπρεπε να γίνω σκύλα.

Αυτό μας φέρνει στο τέταρτο μάθημα: πρέπει να αποδεχτείς ότι έχεις τη δυνατότητα να γίνεις μαλάκας. Ήξερα ότι αυτό που θα έκανα θα τον πλήγωνε, όμως με βάση τους κανόνες, ήταν απαραίτητο να γίνει. Απάντησα: «Η έλλειψη φιλοδοξίας σου με απωθεί και με κάνει να μην μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μαζί σου». Η απάντησή του ήταν: «Γαμώτο, ρε Alison», και εκεί τελείωσε το πράγμα. Ένιωσα άσχημα, αλλά αυτό το άσχημο συναίσθημα ακολουθήθηκε από μια αίσθηση ανακούφισης. Μια ανακούφιση που δεν θα ένιωθα ποτέ αν είχα πει ψέματα ή μια συνηθισμένη δικαιολογία. Δεν ένιωσα καλά που τον πλήγωσα, αλλά αισθάνθηκα μια κάθαρση με το να λέω την αλήθεια. Και ήταν καλύτερα και για τους δυο μας σε βάθος χρόνου.

Ύστερα από αυτές τις δύο εμπειρίες, έφτασα στο συμπέρασμα ότι η επαναστατική ειλικρίνεια είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται οι σχέσεις σ' αυτήν τη σύγχρονη εποχή. Η επαναστατική ειλικρίνεια θα μπορούσε να βάλει τέλος στα προβλήματα που μαστίζουν τους εργένηδες και τις εργένισσες όλου του κόσμου, όπως το να μην τους απαντάνε στα μηνύματα, να την πατάνε με πηδήκουλες, να τρέφουν φρούδες ελπίδες, να μην μπορούν να βάλουν μια τελεία, να γίνονται υποχείρια και να είναι μπερδεμένοι. Στην περίπτωση των καθημερινών «τι κάνεις;» και «με θυμάσαι;» εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα μικρά ψεματάκια δεν πειράζουν. Παρ' όλα αυτά, στον έρωτα το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο, τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε σωματικό επίπεδο. Γι' αυτό και υπόσχομαι να συνεχίσω να είμαι επαναστατικά ειλικρινής με τους άνδρες που βγαίνω ραντεβού. Πλέον, δεν έχω τίποτα να χάσω.

Περισσότερα από το VICE

Ας Μιλήσουμε για το πώς η Ελλάδα Τιμωρεί τους Χρήστες Ναρκωτικών

Χρυσαυγίτης με Τατουάζ το Άουσβιτς στην Πρώτη Γραμμή των «Αγανακτισμένων» Κατοίκων της Λέσβου

Τα Χειρότερα Ψέματα που Λέει ο Κόσμος για να Πηδήξει