Μερικές Τελευταίες Συμβουλές για τη Ζωή από τον Anthony Bourdain

Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2016, η πρώην αρχισυντάκτρια του Munchies, Helen Hollyman, κι εγώ, μοιραστήκαμε την εμπειρία μιας συνέντευξης με τον Anthony Bourdain στο Bemelmans Bar, στη Νέα Υόρκη. Συζητήσαμε σχεδόν δυο ώρες και έπειτα φτιάξαμε ένα 30λεπτο εορταστικό podcast. Ήταν εξαιρετική εμπειρία – δεν ήταν απλώς ότι μιλήσαμε με έναν ήρωά μας, αλλά μας έδωσε τέτοιο υλικό που ως παραγωγός δεν μπορούσα καν να το ονειρευτώ. Η Helen έκανε όλες τις σωστές ερωτήσεις και ο Tony ήταν ιδιαίτερα ειλικρινής και γενναιόδωρος, περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Μέσα σε μια νύχτα, έγινε το podcast με τις περισσότερες ακροάσεις.

Όταν άκουσα τη φρικτή είδηση του θανάτου του, αμέσως επέστρεψα σε αυτήν την ηχογράφηση. Μάλλον ήθελα λίγη παρηγοριά, ήθελε να ενισχύσω μερικές από τις καλύτερές μου αναμνήσεις. Τελικά, ανακάλυψα κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ:

Το Bemelmans είναι ένα μικρό πιάνο μπαρ στο διάσημο και ακριβό ξενοδοχείο Carlyle Hotel, στο Άπερ Ιστ Σάιντ του Μανχάταν. Μια καθημερινή, στις δύο το πρωί, είμαστε οι μόνοι πελάτες και έχει απόλυτη ησυχία, για να ηχογραφήσουμε. Ένας μπάρμαν με κόκκινο σακάκι και ένας σερβιτόρος με λευκό, περιμένουν να ζητήσουμε κάτι. Σχεδόν σίγουρα το Bemelmans φτιάχνει κάθε είδους κοκτέιλ. Αλλά για τον Anthony Bourdain, ένα ντράι μαρτίνι ήταν εθιμοτυπικό. Ο Tony ζήτησε το τζιν να είναι Bombay Sapphire -αυτό το γαλάζιο κόσμημα του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος- και μια επιπλέον ελιά. Μία από τις αγαπημένες μου στιγμές στη συνέντευξη είναι όταν λέει, «Δεν πίνω συνήθως μαρτίνι. Είναι κακή επιλογή. Δεν είναι το ποτό που μου αρέσει. Αλλά αυτό το μέρος θέλει μαρτίνι. Το κάνουν πολύ καλό, πολύ μεγάλο και μετά θα πάρω έναν υπνάκο, έτσι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να είναι κακή απόφαση».

Το Bemelmans είναι ένα μέρος όπου θα μπορούσες να εξαφανιστείς, έστω και για λίγο. Ό,τι σχέδιο και αν θες να καταστρώσεις, ό,τι προσεκτική συζήτηση και αν θες να κάνεις ψιθυριστά, απ’ όποια πραγματικότητα και αν θέλεις να ξεφύγεις – αυτό το απομεινάρι της παλιάς Νέας Υόρκης θα μπορούσε να είναι το λιμάνι σου. «Δεν ξέρω ποιος έρχεται εδώ», είπε, «και δεν θέλω να ξέρω, επειδή εδώ δεν είναι μέρος για να δεις κόσμο και να σε δουν. Επίσης, ξέρεις ότι ο μπάρμαν κρατάει μυστικά». Έτσι είναι: διακριτικό, σε τόνους σέπια, τελείως Bourdain. Μας διαβεβαίωσε ότι δεν είναι ένα μπαρ όπου θα πήγαινε τακτικά, αλλά σίγουρα του άρεσε που ήμασταν εκεί, καθώς μπόρεσε να βουλιάξει στο καναπεδάκι με τα δερμάτινα μαξιλάρια.

Ένα από τα πολλά πράγματα που μπορείς να απολαύσεις στο Bemelmans είναι ότι το κοκτέιλ σού το σερβίρουν με μια μικρή καράφα με πάγο – ένα δεύτερο ουσιαστικά που είναι στη διάθεσή σου. Έτσι, το ένα μαρτίνι γίνεται δύο και στην περίπτωσή μας, τα τρία έγιναν έξι. Μπορείτε να ακούσετε τη στιγμή που έρχεται ο τελευταίος γύρος στο τραπέζι, όταν οι ερωτήσεις της Helen γίνονται από γενικές, πιο προσωπικές.

Μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του Bourdain ως αφηγητή, ήταν η ικανότητά του να βρίσκει ομορφιά στα πιο απρόσμενα μέρη, να ενεργοποιεί και να ανυψώνει το χαμένο και το κρυμμένο μέσω της γλώσσας. Εδώ ο Tony γίνεται ποιητικός για πράγματα στη ζωή που λάτρευε. Μιας και ήταν γιορτές, η εποχή του χρόνου που σε κάνει να σκεφτείς περισσότερο, μας έδωσε συμβουλές καθώς χωριζόμασταν. Τότε φαίνονταν σημαντικές και τώρα είναι συγκινητικά προφητικές. Δεν περιμένω να ακούσετε όλο το podcast, αλλά διαβάστε τα λόγια με τα οποία μας άφησε εκείνη τη μέρα και σκεφτείτε αν πρέπει να τα ενστερνιστείτε: Όσο μπορώ να δω το μέλλον τώρα, είναι πολύ δυσοίωνο. Και δεν είναι μόνο αμερικανικό πρόβλημα, βλέπουμε την άνοδο του απολυταρχισμού και των τυραννικών ηγετών παντού. Μην είσαι ακτιβιστής του hashtag. Η αλλαγή παίρνει χρόνο. Να δεσμεύεσαι στον στόχο σου. Πέρνα χρόνο με τον εχθρό. Μπες στη θέση των άλλων. Να έχεις λογικές προτεραιότητες. Λίγη αγάπη. Ωραία πικάντικα νουντλς. Επιβίωση.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Munchies.

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Πρώην Emo Θυμούνται τις Εποχές που Άραζαν στα Σκαλάκια του Συντάγματος

Ο Νικολάκης ο Λουφαδόρος και οι Πυργιώτες: Όταν η Τηλεόραση Έκανε Χαβαλέ με το Bullying στον Στρατό

Το Προσωπικό μου Ημερολόγιο 10 Ετών από τη «Χώρα Δίχως Όνομα» στα Βόρεια της Ελλάδας