Είσαι Σίγουρος Ότι Δεν το Έχεις Παρακάνει με τον Αυνανισμό;

Στον πέμπτο τόμο της σειράς My Struggle (Η Πάλη μου), ο Νορβηγός συγγραφέας Karl Ove Knausgaard γράφει για την πρώτη φορά που αυνανίστηκε. Ήταν σε μια τουαλέτα και είχε έρθει τετ α τετ με μια φωτογραφία μιας ελκυστικής, ημίγυμνης γυναίκας στην παραλία. «Τύλιξα τα δάχτυλά μου γύρω από την ψωλή μου και την έπαιξα πάνω-κάτω», ξεκινάει το απόσπασμα και καταλήγει θριαμβευτικά με το συμπέρασμα του Knausgaard ότι η διαδικασία ήταν «απίστευτα εύκολη».

Από μία άποψη, το γεγονός ότι ένας τύπος ο οποίος προκάλεσε αίσθηση στους λογοτεχνικούς χώρους παγκοσμίως καταγράφοντας απτόητα τη ζωή του με αναλυτικές –και μερικές φορές βασανιστικές– λεπτομέρειες περίμενε μέχρι το τέλος της εξάτομης σειράς για να γράψει για το πώς τρομπάρει τη μαλαπέρδα του είναι εκπληκτικό – όπως και το γεγονός ότι απόσπασμα της ιστορίας του συμπεριλήφθηκε στο πρώτο τεύχος του Playboy δίχως γυμνό. Είναι απολύτως λογικό, όμως, αφού υπάρχει έντονος στιγματισμός ο οποίος ακολουθεί τις συζητήσεις για την ενδοπαλαμική πεοταλάντωση.

Αν και οργανισμοί όπως το Reddit και το Πανεπιστήμιο της Indiana έχουν επιχειρήσει να ορίσουν ποια είναι η «φυσιολογική» συχνότητα αυνανισμού, «είναι δύσκολο να βρεθούν σωστά νούμερα για τέτοια θέματα», λέει ο καθηγητής Thomas Laqueur του UC Berkeley. «Πριν από λίγο καιρό, κάποιος διεξήγαγε μια έρευνα και τα θέματα στα οποία δυσκολεύτηκε περισσότερο να βρει απαντήσεις ήταν ο αυνανισμός και το εισόδημα των ερωτηθέντων».

Αν και έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου τους οποίους θα αποκαλούσα «ειδικούς στον αυνανισμό», ο Laqueur είναι αυθεντία στο θέμα. Το 2003 έγραψε το Solitary Sex: A Cultural History of Masturbation (Μοναχικό Σεξ: Μια Πολιτισμική Ιστορία του Αυνανισμού). Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μόλις είχε επιστρέψει σπίτι μετά τη βόλτα με τον σκύλο του, ενώ είχε ξυπνήσει αργά εκείνη την ημέρα γιατί το προηγούμενο βράδυ είχε πάει στην όπερα.

«Το να το κάνεις μόνος σου θεωρείται περίεργο», μου λέει. «Συχνά οι άνθρωποι δεν αυνανίζονται επειδή δεν μπορούν να βρουν κάποιον να κάνουν σεξ, αλλά λόγω μπλοκαρίσματος – δεν μπορούν να γράψουν, δεν μπορούν να κοιμηθούν ή κάτι άλλο δεν πάει καλά». Σημείωσε, επίσης, ότι «ο αυνανισμός πριν από τη συγγραφή αποτελεί σταθερή αξία στη λογοτεχνία».

Ρώτησα τον Laqueur πότε ξεπερνά κάποιος τη διαχωριστική γραμμή και αρχίζει να παρα-μαλακίζεται. «Αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση», παραδέχτηκε. «Έχει τις ρίζες της στην επιθυμία και τη διαφορά μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων».

Σύμφωνα με τον Laqueur, η έννοια του «υπερβολικού αυνανισμού» είναι σχετικά καινούργια, μιας και στα αρχαία χρόνια οι μεγάλοι στοχαστές ήταν αδιάφοροι πάνω στο θέμα. «Μη φανταστείς ότι ο Πλάτωνας δεν σκεφτόταν το σεξ», διευκρίνισε. «Απλώς δεν σκεφτόταν αυτό το συγκεκριμένο είδος σεξ». Κι έτσι η διαχρονική τέχνη της αυτοϊκανοποίησης ταξίδεψε κάτω από τα ραντάρ και έφτασε μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού.

Η ριζική αλλαγή πάνω στις συζητήσεις για τον αυτοερωτισμό έχει τις ρίζες της σε ένα φυλλάδιο του 1712 που έγραψε ένας ανώνυμος φυσικός, ο οποίος επέκρινε την πρακτική της αυτοϊκανοποίησης ορίζοντάς την ως ασθένεια, την οποία ονόμασε «αυνανισμό». Ο όρος προέρχεται από τη βιβλική ιστορία του Αυνάν, ο οποίος αντί να παντρευτεί τη σύζυγο του νεκρού αδερφού του και να αναθρέψει τα παιδιά του τελευταίου σαν να ήταν δικά του, επέλεξε να «ρίχνει το σπέρμα του στη γη» (η ιστορία είναι στην Παλαιά Διαθήκη, οπότε ο Θεός επέλεξε να τον τιμωρήσει πλήττοντάς τον).

Μέχρι τότε, οι άνθρωποι ερμήνευαν την ιστορία ως παραβολή για το ότι δεν πρέπει να αποποιείσαι τις ευθύνες σου. Παρ' όλα αυτά, ο ανώνυμος φυσικός ερμήνευσε το κείμενο ως απόδειξη ότι αν την παίξεις, ο Θεός θα σε τιμωρήσει. «Ήταν εντελώς κυνικό», μου είπε ο Laqueur. «Ο τύπος σκέφτηκε "πώς μπορώ να βγάλω λεφτά; Θα πω ότι ο αυνανισμός είναι ασθένεια!"»

Μέχρι τα μέσα του αιώνα, ο αυνανισμός είχε απαγορευτεί σε όλη την Ευρώπη. «Οι φιλόσοφοι ένιωθαν ότι αποτελούσε τη σήψη του πολιτισμού, ότι ήταν ηθικά κατάπτυστος, μια παθολογική κατάσταση και κάτι το επικίνδυνο», ισχυρίζεται ο Laqueur. Ο Immanuel Kant ήταν ιδιαίτερα σκληρός επικριτής της «ιδίας πεοπαλινδρόμησης», συγκρίνοντας την πράξη με την αυτοκτονία. Ο Laqueur λέει ότι για τον Kant «το όλο θέμα ήταν ότι δεν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις κάποιον ως αντικείμενο. Με την αυτοκτονία συμπεριφερόσουν, επίσης, στον εαυτό σου ως αντικείμενο, αλλά η πράξη ήταν κάπως δικαιολογημένη, καθώς βρισκόσουν σε απόγνωση. Οι αυνανιστές δημιουργούσαν οι ίδιοι, με επιπόλαιο τρόπο, τις προϋποθέσεις για να μεταχειριστούν τον εαυτό τους σαν αντικείμενο, πράγμα το οποίο το έκανε χειρότερο».

Περιέργως, η λυσσαλέα εκστρατεία για τον περιορισμό του αυνανισμού δεν ήταν απαραίτητα συνδεδεμένη με τη σεξουαλικότητα. «Στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, το κατά κεφαλήν σεξ ήταν συχνότερο από ποτέ», λέει. Ο σάλος που προκαλούσε η αυτοϊκανοποίηση ήταν συνδεδεμένος με «την ηθική οργή που προκαλούσε κάποιος που αυτοκτονούσε» και ήταν κάτι παρόμοιο με τον ενστικτώδη εκνευρισμό των γονέων όταν τα παιδιά τους παίζουν video games ή κολλάνε στην οθόνη του κινητού τους. «Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η πράξη αυτή διαμόρφωνε ένα είδος ανθρώπου που δεν θα έπρεπε να βγάζει η κοινωνία».

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η στάση της κοινωνίας απέναντι στον αυνανισμό παρέμεινε σταθερή. Στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου «καταγράφηκαν εγκλεισμοί στρατιωτών σε ψυχιατρικά ιδρύματα για την αντιμετώπιση της "τρέλας του αυνανισμού", όπως την αποκαλούσε ο κόσμος», εξηγεί ο Laqueur. «Ήταν η σκοτεινή πλευρά της κοινωνικά ενάρετης ιδέας ότι χρειαζόταν να αναπτύξεις τη φαντασία σου και την αυτοσυναίσθηση».

Στις μέρες μας, αντιμετωπίζουμε το τρομπάρισμα από πολύ πιο φιλελεύθερη σκοπιά. Αυτό έχει να κάνει με την πρωτοποριακή έρευνα πάνω στο σεξ του σεξολόγου Alfred Kinsey, ο οποίος πραγματοποίησε εξαντλητικές μελέτες πάνω στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα στο Πανεπιστήμιο της Indiana. «Το πιο σημαντικό από τα ευρήματα του Kinsey ήταν η παραδοχή ότι ο αυνανισμός ήταν άκρως διαδεδομένος και σε καμία περίπτωση δεν συνδεόταν με κάποια διαταραχή», λέει ο δρ Eli Coleman, καθηγητής στο τμήμα Οικογενειακής Ιατρικής και Κοινοτικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο της Minnesota. Ο Coleman κάποτε διοργάνωσε ένα ακαδημαϊκό συνέδριο πάνω στον αυνανισμό και είναι υπέρμαχος της χρήσης του ως εργαλείου που βοηθά τους ανθρώπους να συμφιλιωθούν με το σώμα και τη σεξουαλικότητά τους. «Είναι ένας υγιής τρόπος σεξουαλικής έκφρασης».

Εξακολουθούν, όμως, να υπάρχουν όρια όταν μιλάμε για το τρομπάρισμα και αυτά τα όρια έχουν την τάση να συμπεριλαμβάνουν το αίμα. Ως διευθύντρια κλινικής του Κέντρου Υγιούς Σεξ στο Λος Άντζελες, η Alexandra Katehakis έχει ακούσει αρκετές ιστορίες τρόμου που μιλούν για άντρες με πέη γεμάτα αίμα και φουσκάλες και γυναίκες που χρησιμοποιούν δονητές τόσο συχνά που συγκαίγεται το δέρμα τους. Σύμφωνα με την ίδια, αν κάποιος φτάσει στο σημείο να αυτοϊκανοποιείται και ταυτόχρονα να αυτοτραυματίζεται, «τότε ο στόχος δεν είναι καν ο οργασμός – μιλάμε για επαναλαμβανόμενη ψυχαναγκαστική συμπεριφορά». Και τέτοιες συμπεριφορές είναι πιθανές ενδείξεις ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης.

Η Katehakis προειδοποιεί, επίσης, ότι, για τους άντρες ο υπερβολικός αυνανισμός την ώρα που παρακολουθούν πορνό μπορεί να οδηγήσει σε ανικανότητα στύσης όταν έρχεται η ώρα του πραγματικού σεξ. «Το συναντάμε πολύ συχνά αυτό», λέει. «Αν νεαροί άντρες στα είκοσι και τα τριάντα αντιμετωπίζουν προβλήματα στυτικής δυσλειτουργίας, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αναρωτηθούν είναι "πόσο πορνό παρακολουθώ;"»

Σημειωτέον δε ότι η Katehakis δεν είναι ένθερμη πολέμια του αυνανισμού· είναι αδειούχος σεξοθεραπεύτρια. «Το πορνό και ο αυνανισμός πρέπει να είναι ένα απολαυστικό κομμάτι της υγειούς σεξουαλικότητας κάποιου», δηλώνει, διευκρινίζοντας ότι απλώς θέλει να είναι ασφαλή τα άτομα κάθε φύλου όταν αυτο-ερωτοτροπούν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι συνήθειες αυνανισμού που έχουν δεν παρεμποδίζουν την καθημερινότητά τους, ότι μεταχειρίζονται προσεκτικά τον «εξοπλισμό» τους και χρησιμοποιούν λιπαντικό.

Ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι μπορεί να μη γνωρίζουν τις ασφαλείς τεχνικές του αυνανισμού είναι ότι ποτέ δεν ενθαρρύνεται η ενημέρωση πάνω σε αυτές. «Οι ενήλικες ντρέπονται για τον αυνανισμό από την πρώτη στιγμή», είπε η Elise Franklin, μια ψυχοθεραπεύτρια με έδρα το Λος Άντζελες, η οποία προωθεί μια νοοτροπία υπέρ του σεξ μέσω της δουλειάς της. «Όταν είσαι δύο χρόνων και οι γονείς σου σε πιάνουν να χαϊδεύεις τον εαυτό σου, σου λένε "μην το κάνεις αυτό!" Όταν είσαι στο σχολείο και παρακολουθείς το μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, το συγκεκριμένο θέμα συνοδεύεται από γελάκια και αμηχανία».

Ανεξάρτητα από τον εξευτελισμό που συνδέεται με το ζήτημα, πραγματικά δεν υπάρχει η έννοια του υπερβολικού αυνανισμού. Όπως το θέτει η Franklin, η πράξη της αυτοϊκανοποίησης μοιάζει με τον σχηματισμό των χιονονιφάδων: «Υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικά μοτίβα και συχνότητες αυνανισμού και κανένα από αυτά δεν είναι λάθος».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Ελληνάρες Σταματήστε να Είστε Μαλάκες με τα Γκαρσόνια

Με Αυτή την Τοποθέτηση στη Βουλή των Εφήβων δεν Ασχολήθηκε Κανείς

Πήγα σε ένα Μάθημα Ζωγραφικής που Ποζάρουν Μοντέλα από τη Βιομηχανία του Σεξ