Είμαι μια Θυμωμένη και Θλιμμένη Μουσουλμάνα Νεοζηλανδή

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς έμαθα για την τρομοκρατική επίθεση στο Κράιστσερτς την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019. Είχα βγει από ένα δίωρο μίτινγκ στη δουλειά, σκεφτόμουν τις συμβουλές που έπρεπε να ετοιμάσω τα επόμενα 30 λεπτά και πρόσεξα ότι κανείς δεν ήταν στο γραφείο του. Όλοι ήταν κολλημένοι στην οθόνη της τηλεόρασης στην κουζίνα. Ήταν περίπου 4 μμ.

Άκουγα, ακόμα σαστισμένη. Ρώτησα τη διπλανή μου τι συνέβαινε; Θυμάμαι που είπε «Πυροβόλησαν στο τζαμί. Λένε ότι υπάρχουν εννιά νεκροί αλλά ίσως και περισσότεροι, ίσως εκατοντάδες». Τρομοκρατήθηκα αλλά δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε συμβεί στη Νέα Ζηλανδία. Έκανα κι άλλες ερωτήσεις και τελικά είπα, «Πού έγινε;». «Στο Κράισττσερτς».

Έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Εκατοντάδες άνθρωποι επικοινώνησαν με μέλη του οργανισμού μας, του Khadija Leadership Network, ρωτώντας τι μπορούσαν να κάνουν για να βοηθήσουν τους μουσουλμάνους, πώς μπορούσαν να δείξουν ότι απορρίπτουν το μίσος και τη βία που είχε μόλις διαπραχθεί ενάντια στους μουσουλμάνους στη Νέα Ζηλανδία. Γίναμε γέφυρα για κοινότητες και άτομα που υπέφεραν από τη θλίψη. Φυσικά οργανώσαμε μια ολονυχτία στο Όκλαντ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να ξεκινήσει τη διαδικασία «ίασης».

Λυπάμαι που συνέβη και θυμώνω εξίσου που έγιναν τόσα λίγα πράγματα για να αντιμετωπιστούν τα θέματα που οδήγησαν σ' αυτό το γεγονός. Ως μουσουλμάνοι μας λένε ότι ο θυμός μας είναι επικίνδυνος, ο θυμός μας δεν είναι αποδεκτός. Ξανά και ξανά μας λένε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Στην ολονυχτία στο Όκλαντ το Σάββατο εξέφρασα τον θυμό μου και είπα ότι δεν θα απολογηθώ γι' αυτό. Πώς τολμάει κανείς να μου ζητάει να απολογηθώ, να μαζευτώ, να περιορίσω την έκφραση των συναισθημάτων μου; Για πολύ καιρό μας έλεγαν να μη μιλάμε, να είμαστε αόρατοι, να ξέρουμε ποια είναι η θέση μας και να ζητάμε συγγνώμη που υπάρχουμε. Να είμαστε ευγνώμονες που μας επιτρέπουν να ανήκουμε σε αυτόν τον ουτοπικό παράδεισο. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Ποτέ δεν ήμασταν κομμάτι της Νέας Ζηλανδίας. Μας επέτρεψαν απλώς να υπάρχουμε - ποτέ δεν μας αποδέχτηκαν. Μουσουλμάνοι ζουν στη Νέα Ζηλανδία από το 1800, αλλά ακόμα μας αντιμετωπίζουν σαν ξένους.

Μετά τα γεγονότα της 9/11, το σπίτι μας στο Mt Roskill υπέστη βανδαλισμούς, σε εμένα και τη μητέρα μου πετούσαν αυγά και μας φώναζαν συνέχεια από τα αυτοκίνητά μας καθώς περνούσαμε. «Γυρίστε στην πατρίδα σας», έλεγαν. Μας κατηγορούσαν ως υποστηρικτές του Osama Bin Laden και τρομοκράτες. Με τα χρόνια, η μουσουλμανική κοινότητα στη Νέα Ζηλανδία, όπως και οι μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο, δαιμονοποιήθηκε. Οι επιθέσεις σε γυναίκες που φορούν χιτζάμπ αυξήθηκαν, μουσουλμάνες λάμβαναν απειλές και hate mail, γίνονταν πολλές διαμαρτυρίες ενάντια στη Σαρία και υπήρχαν αυξανόμενα συναισθήματα ότι οι μουσουλμάνοι δεν ήταν Νεοζηλανδοί, ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτοι και απειλούσαν να κυριεύσουν τη Νέα Ζηλανδία. Υποτίθεται θα ήμασταν ο λόγος που η Νέα Ζηλανδία δεν θα ήταν πια ουτοπία.

Δεν έγιναν πολλά να αλλάξει αυτή η αφήγηση. Ακολουθήσαμε τους «φίλους» μας, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία και αλλάξαμε νόμους και πολιτικές. Οι μουσουλμάνοι σύντομα μπήκαν υπό παρακολούθηση και θεωρήθηκαν απειλή. Συγγενείς και φίλοι στοχοποιήθηκαν, ανακρίνονταν και τους ζητούσαν να γίνουν πληροφοριοδότες. Μας ακολουθούσαν επιθετικά και μας ρωτούσαν αν μισούσαμε τη Νέα Ζηλανδία, μας κατηγορούσαν για κακούς σκοπούς και ότι σχεδιάζαμε επιθέσεις στη χώρα. Όπως ήταν φυσικό, η κοινότητά μας μαζεύτηκε από φόβο και σύγχυση. Ποτέ δεν άκουσα κάποιον να λέει ότι οι μουσουλμάνοι ήταν θύματα εξτρεμιστικής ιδεολογίας.

Ιδίως οι γυναίκες έγιναν στόχος θρησκευτικού μίσους λόγω των εμφανών στοιχείων πίστης. Επίσης είχαμε να αντιμετωπίσουμε το πλήγμα της πατριαρχίας στην κοινότητά μας, που παρουσιάζεται έτσι ώστε να συμμορφώνεται με εδραιωμένες απόψεις περί ανισότητας φύλων, που κατά βολικό τρόπο περιθωριοποιούν τις γυναίκες. Η πατριαρχία είναι επιβλαβής για όλους αλλά ιδίως για τα έγχρωμα άτομα. Οι ηγέτες παντού και μέσα και έξω από την κοινότητά μας ήταν άνδρες, που ποτέ δεν αναγνώρισαν ούτε προσπάθησαν να καταλάβουν τις αγωνίες μας. Οι γυναίκες επιτρεπόταν να προοδεύουν ελεγχόμενα. Το Ισλάμ έχει αμέτρητες ηγέτιδες και η Khadija ήταν από εκείνες τις γυναίκες - η γυναίκα του προφήτη Μωάμεθ, επιτυχημένη επιχειρηματίας που ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερη από τον προφήτη και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διάδοση του Ισλάμ.

Τα τζαμιά μας σύντομα έγιναν στόχοι, θεωρήθηκαν φυτώρια παράνομης και εξτρεμιστικής σκέψης και συμπεριφοράς. Είδαμε μια παγκόσμια αύξηση της λευκής υπεροχής και ανοιχτή εχθρότητα απέναντι στους μουσουλμάνους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει ένας κανονικοποιημένος φόβος και υποψία για τους μουσουλμάνους στη Νέα Ζηλανδία. Γιατί λοιπόν εκπλησσόμαστε που συνέβη αυτή η επίθεση με στόχο τζαμιά;

Το Khadija Leadership Network διεξήγαγε ένα συνέδριο πέρσι τον Οκτώβρη, επειδή είδαμε τα σημάδια. Τα πράγματα που συνέβαιναν στο εξωτερικό συνέβαιναν και εδώ. Η ένταση στο συνέδριο ήταν απτή. Ξέραμε ότι αυτή η μέρα θα ερχόταν και πιέζαμε να ακουστούμε. Μας είπαν ότι οι μουσουλμάνοι δεν πρέπει να μιλάνε γι' αυτά τα πράγματα. Αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν στη Νέα Ζηλανδία και δεν θα έπρεπε να ταράζουμε τα νερά. Και πώς τολμάνε γυναίκες να ανακατεύονται αλλά και να έχουν ηγετικές θέσεις σε αυτούς τους χώρους; Έτσι οπλιστήκαμε με θάρρος και προσευχόμασταν να μη συμβεί κάποια επίθεση στους μουσουλμάνους που ζουν εδώ.

Αλλά, συνέβη.

Και παρόλο που η σκέψη είναι αδιανόητη, αποτρόπαια πράγματα εξακολουθούσαν να μας συμβαίνουν καθώς συνεχίζουμε στον δρόμο μας. Υπάρχουν τόσες φωνές, γνώμες, λύσεις που μπερδεύουν αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να κοιτάξει ολόγυρα και να προσέξει ότι λείπει ένα κομμάτι της κοινωνίας. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Όσοι επηρεάζονται άμεσα από τον τρόμο. Για άλλη μια φορά μπαίνουμε στο περιθώριο και γινόμαστε αόρατοι ακόμα κι αν είμαστε τόσο ορατοί. Για άλλη μια φορά μιλάνε για μας, ενώ εμάς θα έπρεπε να ακούνε.

Είναι ώρα να ακουστούν καινούργιες φωνές. Είναι ώρα οι γυναίκες να κάνουν συζητήσεις. Είναι ώρα να ακούσετε τις φωνές που σας κάνουν να νιώθετε άβολα. Φωνές που εκφράζουν θυμό. Φωνές που ζητάνε από τη χώρα να κάνει έναν δύσκολο διάλογο. Φωνές που πλέον δεν δέχονται το status quo. Είναι ώρα η Νέα Ζηλανδία να αναγνωρίσει ότι η ισλαμοφοβία στη χώρα είναι διαδεδομένη και ότι η τρέχουσα συζήτηση για τον ρατσισμό και για το πιο «μαλακό» ξαδερφάκι του «διαφορετικότητα και συμπερίληψη» είναι τραγικά ανεπαρκής. Οι μουσουλμάνες πρέπει να ξεκινήσουν συζητήσεις και να δραστηριοποιηθούν σε όλη τη χώρα, πόσω μάλλον στην ίδια μας την κοινότητα.

*Η Pakeeza Rasheed είναι πρόεδρος του Khadija Leadership Network.

Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE NZ.

Περισσότερα από το VICE

Ο «Turkofagos» και η «Hagia Sophia» - Ο Ελληνικός Κώδικας της Επίθεσης στη Νέα Ζηλανδία

Αντώνης Αραβαντινός: Επάγγελμα Δεσμοφύλακας

Όταν το Πρώτο Οne Νight Stand Πάει Εξαιρετικά Στραβά