Vintage Φωτογραφίες της Βοστόνης και της Νέας Υόρκης που Μοιάζουν με Πλάνα από Ταινία Τρόμου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του φωτογράφου Richard Sandler με τίτλο «The Eyes of the City» (το οποίο κυκλοφορεί στις 15 Νοεμβρίου από την powerHouse), στο οποίο περιλαμβάνονται σχεδόν 200 φωτογραφίες από τους δρόμους της Νέας Υόρκης και της Βοστόνης, από το 1977 έως το 2001. Στο παρακάτω απόσπασμα, το οποίο αποτελεί τον επίλογο του βιβλίου, ο συγγραφέας Jonathan Ames εξηγεί γιατί εκτιμά τόσο τη δουλειά του Sandler.

Είμαι πολύ τυχερός που ο Richard Sandler είναι φίλος μου. Είναι καλός μαζί μου. Είναι αστείος, περίεργος και βασανισμένος. Είναι εκνευρισμένος και ήρεμος, τρελός μα και σοφός. Φιλεύσπλαχνος και δύστροπος. Είμαι τυχερός που μπορώ να τον αγαπώ και να μ' αγαπά κι αυτός. Επιπλέον, ένα μπόνους που παίρνει κανείς όταν γνωρίζει τον Richard είναι η τέχνη του. Οι ταινίες και οι φωτογραφίες του. Μέσω αυτών, άλλαξε τη ματιά μου. Άλλαξε το μυαλό μου. Άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο γύρω μου. Μου αποκάλυψε πράγματα που δεν είχα δει ξανά, ή ίσως και να είχα δει, αλλά τους έδωσε φωνή και τώρα πια ξέρω ότι είναι εκεί.

Τι μου έδειξε όμως; Τι βλέπουμε σε αυτές τις φωτογραφίες; Νομίζω πως αρκετά από αυτά που βλέπουμε είναι κάπως τρομακτικά. Ανήκουν σε μια εποχή αρκετά πριν από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και έτσι μπορούμε να δούμε το παρελθόν αρκετά ωμά και, πραγματικά, τι ωραία που είναι να βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν σηκωμένες τις άμυνές τους, που δεν κοιτούν μονίμως τον νέο μας αφέντη, το κινητό τηλέφωνο. Αυτές οι φωτογραφίες, όμως, καταφέρνουν και κάτι ακόμα: με αγκυροβολούν στο σήμερα. Νομίζω λοιπόν πως σε αυτές τις φωτογραφίες αντικρίζουμε την τωρινή μας μισοκοιμισμένη πορεία προς τον θάνατο. Βλέπουμε τους ανθρώπους όπως ήταν, τους βλέπουμε και κοιτάμε στον καθρέφτη. Αυτό εδώ είναι μια καταγραφή της ζωής πριν πεθάνουμε. Αυτές εδώ οι φωτογραφίες είναι σαν πλάνα από ταινία τρόμου, αλλά ταυτόχρονα απεικονίζουν τη ζωή μας και συγκεκριμένα τη ζωή μας στην πόλη. Την παράσταση που στήνουμε για τους άλλους στον δρόμο, το πόσο κοντά μένουμε ο ένας με τον άλλον, σαν τα ποντίκια. Μια παράσταση απληστίας, φθοράς, ομορφιάς, νοσταλγίας, κρυμμένων νοημάτων, συμπτώσεων, αγάπης, τρόμου, βαρεμάρας, ταλαιπωρίας, πλήξης και μοναξιάς.

Αυτές οι φωτογραφίες μάς ουρλιάζουν, μας λένε να ανοίξουμε τα μάτια μας, να δούμε τι γίνεται γύρω μας, να δούμε πως τα πάντα περνούν δίπλα μας τόσο γρήγορα, να δούμε την παρουσία Θεού παντού, σε κάθε σκιά, αν τελικά υπάρχει Θεός και τελικά, εν μέρει, ο Richard απλώς καταγράφει τα πάντα, εξερευνεί την ίδια του τη μοναξιά, την ίδια του τη θνησιμότητα. Θέλει να καταγράψει τα πάντα για να δείξει πως είναι ζωντανός, ενώ ταυτόχρονα θέλει να μας δείξει την ομορφιά και τον τρόμο, θέλει να μας δείξει αλλά και να δει ο ίδιος πώς η ζωή και ο θάνατος κινούνται μέσα και έξω από τις σκιές της πόλης, χέρι-χέρι.

Μετά βέβαια υπάρχει απλώς και η χαρά του που δημιουργεί τέχνη. Το να πετυχαίνει αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου που απαιτεί η φωτογραφία του δρόμου, την τέλεια σύνθεση, προσπαθώντας να αποτυπώσει μια στιγμή του παρόντος προτού εξαφανιστεί σαν καπνός. Πρέπει να νιώθει κάπως σαν «το είδα και το έπιασα». Φαντάζομαι λοιπόν ότι νιώθει μεγάλη χαρά και λαμβάνει λαμπρή ψυχική ανταμοιβή κάνοντας αυτήν τη δουλειά, αλλά ταυτόχρονα αυτή η εμμονή του να καταγράφει είναι και ένα μεγάλο βάρος, να ζεις τα πάντα μέσω μιας κάμερας. Για να μας προσφέρει αυτές τις εικόνες σαν δώρο, έχει ξοδέψει χιλιάδες ώρες, δεκαετίες ολόκληρες, περιμένοντας άγρυπνος, σαν ένας αστρονόμος που έχει χάσει το μυαλό του και παρακολουθεί διαρκώς τον βραδινό ουρανό, πασχίζοντας να καταλάβει το διαρκώς εξελισσόμενο σύμπαν μας και να μας μεταφέρει αυτήν τη γνώση.

Προσωπικά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το κάνω, αλλά ο Richard με έμαθε να ανοίγω τα μάτια μου περισσότερο από όσο τα είχα ανοίξει στο παρελθόν, να μοιράζομαι έστω και λίγο την εμμονή του, και έτσι κατάφερα να αντιληφθώ πως αν παρατηρήσεις τη ζωή γύρω σου, σου φανερώνει όλη της την ομορφιά και την τρομακτική της ασχήμια. Είναι γεμάτη από θεότρελα φαινόμενα και μυστικά μηνύματα. Τα όνειρά της είναι και εφιάλτες. Όμως, θέλω να αφήσω στην άκρη αυτό που είπα νωρίτερα, γιατί αυτές οι εικόνες είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ταινία τρόμου. Είναι ένα γράμμα αγάπης. Μια ερωτική εξομολόγηση προς τον κόσμο μας και σε κάθε ψυχή ολόγυρά μας. Ο Richard λέει σας είδα, ήσασταν εκεί, ήσασταν απίστευτοι, σας αγαπώ, σας αγάπησα.

Το «The Eyes of the City» κυκλοφορεί στις 15 Νοεμβρίου από την powerHouse books. Μπορείτε νατο προ-παραγγείλετε εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Μέγα Πλήθος και Πάθος στο Dekmantel Festival στη Θεσσαλονίκη

Ζητήσαμε από Δικηγόρους Διαζυγίων Συμβουλές για έναν «Επιτυχημένο Γάμο»

Ο Άνθρωπος που Έγραψε το «Black Mirror» Φοβάται