Ενώ ο Πάπας Φραγκίσκος δουλεύει ακούραστα, προσπαθώντας να δώσει στην Καθολική Εκκλησία ένα πιο προοδευτικό και στοργικό προφίλ, ένας φανταστικός Πάπας γεννήθηκε στους διαδρόμους των διευθυντικών γραφείων του HBO. Αλλά δεν μιλάμε για κάποιον κανονικό Πάπα, αυτός εδώ είναι νεαρός.
Έχοντας γίνει το κεντρικό θέμα για online αστεία και memes εδώ και εβδομάδες, το «The Young Pope» του HBO εμφανίστηκε στις αμερικάνικες οθόνες λαμβάνοντας σε γενικές γραμμές θετικές κριτικές. Όπως προκύπτει, το να παίρνεις τον Πάπα και να τον κάνεις αρκετά νεαρότερο, είναι ένα εξαιρετικό πλαίσιο για λίγη γνήσια διασκέδαση. Όμως αυτό που προκαλεί εντύπωση, είναι πως το «The Young Pope» δεν είναι τόσο επιφανειακό στην πραγματικότητα, όσο θα αντιλαμβανόταν ίσως κάποιος από τα λεγόμενα των online κωμικών. Αντ' αυτού, είναι αρκετά πιο αλλόκοτο, αστείο, συνειδητοποιημένο και αυτάρεσκο, από όσο περίμεναν και οι πλέον υποψιασμένοι. Αποτελεί επίσης τη λογική κατάληξη για το πού πήγαινε η τηλεόραση εδώ και περίπου μια δεκαετία: είναι το απόγειο της «τηλεόρασης κύρους» και ταυτόχρονα μια πανέξυπνη κριτική της.
Στα βραβεία της Ένωσης Κριτικών Τηλεόρασης του 2015, ο πρόεδρος του τηλεοπτικού δικτύου FX, Τζον Λάντγκραφ, είχε σημάνει τον συναγερμό, λέγοντας στους δημοσιογράφους που είχαν μαζευτεί εκεί, πως με περισσότερες από 400 τηλεοπτικές σειρές μυθοπλασίας να έχουν παραχθεί εκείνη τη χρονιά, η τηλεόραση είχε δημιουργήσει μια «φούσκα» περιεχομένου. Η περίφημη αυτή φούσκα δεν έχει σπάσει ακόμη και η παραγωγή σειρών δεν φαίνεται να έχει χάσει την ορμή της, χάρη στην ύπαρξη τόσων streaming υπηρεσιών, οι οποίες παράγουν το δικό τους πρωτότυπο περιεχόμενο. Ο Λάντγκραφ ήθελε να επικεντρώσει την προσοχή όχι μόνο στο ότι το εν λόγω τηλεοπτικό μοντέλο ανάπτυξης δεν μπορούσε να είναι βιώσιμο, αλλά και να δείξει πως ενώ είχε επιτρέψει να κατακτηθούν νέα επίπεδα ποιότητας και δημιουργικότητας, ταυτόχρονα είχε πνίξει και μερικές από τις πλέον λαμπερές φωνές του χώρου, μέσα σε αυτή την κακοφωνία υπερβολικής παραγωγής.
Πριν από δέκα χρόνια, είδαμε μια μεγάλη αλλαγή στο τηλεοπτικό τοπίο, το οποίο άρχισε να χτίζει την παρούσα κατάσταση. Το 2007, το «Sopranos» ολοκλήρωσε τον κύκλο του και ξεκίνησε τον δικό του το «Mad Men». Το «Sopranos», χάρη στην ελευθερία που παρείχε η καλωδιακή τηλεόραση, άλλαξε το πρόσωπο της σύγχρονης τηλεόρασης, αλλά ήταν το «Mad Men», το δημιούργημα του πρώην παραγωγού των «Sopranos» Μάθιου Γουάινερ που οδήγησε στη σημερινή υπερβολή. Αν και αρχικά προτάθηκε στο HBO, το «Mad Men» εν τέλει κατέληξε στο AMC, ένα από τα απλά κανάλια της καλωδιακής τηλεόρασης που έψαχνε να κάνει τα πρώτα του βήματα στη φρέσκια σκηνή του πρωτότυπου περιεχομένου. Η σειρά άρεσε στους κριτικούς, μαζεύοντας ένα μικρό, αλλά πιστό κοινό και απέδειξε πως μια σειρά μπορούσε να ζήσει και έξω από την ομπρέλα των μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων, αλλά και των premium καλωδιακών, ειδικά αν ήταν υψηλής ποιότητας.
Στη δεκαετία που πέρασε μετά το «Mad Men», η άνθηση του χώρου συνεχίστηκε, αρχικά στα μικρότερα καλωδιακά κανάλια και στη συνέχεια στις streaming υπηρεσίες, όπως το Netflix. Αν και ένα μεγάλο μέρος των σειρών της τηλεόρασης, είναι σκουπιδαριό με συγκεκριμένη εμπορική στόχευση, ένα σημαντικό μέρος τους στοχεύει στην τηλεόραση κύρους, κυνηγώντας θεατές που πιστεύουν πως πλέον η τηλεόραση είναι ο νέος κινηματογράφος. Καθώς οι καλωδιακές και streaming υπηρεσίες πετούν τα χρήματά τους σε οποιονδήποτε έχει ένα καλό πιλοτικό σενάριο, η ποιότητα –ή μάλλον, τα επιφανειακά σημάδια ποιότητας– έχει γίνει σταδιακά όλο και πιο σημαντική, ώστε να ξεχωρίσεις. Αυτή όμως η λεγόμενη «prestige TV», αφορά πλέον περισσότερο μια υποτιθέμενη ποιότητα, παρά μια πραγματική ποιότητα. Αρκεί να υπάρχουν μεγάλα μπάτζετ, μεγάλοι ηθοποιοί, γνωστοί σκηνοθέτες, λάγνες ή/και λίγο τολμηρές σκηνές, αντιήρωες και sex appeal. Είναι αυτή η αίσθηση πως βλέπεις κάτι που αποπνέει σοβαρότητα, αν όχι θεματικά, τότε σε επίπεδο παραγωγής και δημιουργίας. Κάπου εδώ λοιπόν, έρχεται το «The Young Pope».
Το «The Young Pope» παίρνει το concept της τηλεόρασης κύρους και το ανατρέπει. Η σειρά είναι γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Ιταλό δημιουργό Πάολο Σορεντίνο, με πρωταγωνιστές τους Τζουντ Λο, Νταϊάν Κίτον και Τζέιμς Κρομγουελ. Έχει έναν αντιήρωα και αρκετή διαφθορά και εξαλλοσύνη, ώστε το Βατικανό να μοιάζει με το «House of Cards». Επιπλέον, η σειρά είναι μεγάλη και πανάκριβη, υπέροχη στο μάτι και αρκούντως αλλόκοτη. Έχει όλα τα στοιχεία εκείνα που την κατατάσσουν στο ράφι με το ταμπελάκι «Prestige», αλλά ο Σορεντίνο δεν σταματάει εκεί. Η παράλογη φύση της ίντριγκας του Βατικανού συμβαδίζει με το παράλογο στιλ του Σορεντίνο. Ο τίτλος της σειράς ακούγεται σαν αστείο, αλλά ο Σορεντίνο το γνωρίζει και το χρησιμοποιεί με απροσδόκητους τρόπους.
Η σειρά ξεκινά με τον Τζουντ Λο να φοράει το επίσημο ένδυμα του Πάπα και να βγαίνει μέσα από μια πυραμίδα από μωρά - κυριολεκτικά. Βλέπουμε αλλεπάλληλες σκηνές όπου ο ίδιος είναι ξεκαρδιστικά αγενής με τους καρδινάλιους και τους ιερείς που τον περιτριγυρίζουν. Υπάρχουν φοβερές ανακολουθίες, περίεργες σκηνές με όνειρα, ένα παραδόξως πολύ καλό soundtrack, καθώς και αλλόκοτοι θεολογικοί μονόλογοι που είναι τόσο μακροσκελείς, όσο και ανόητοι. Υπάρχουν σκηνές χτισμένες γύρω από την Cherry Coke Zero και παρατεταμένες συζητήσεις περί στρατηγικής μάρκετινγκ για τιμητικές πλακέτες. Α ναι, και ένα καγκουρό ως κατοικίδιο. Ο Σορεντίνο, ενώ στηρίζεται πολύ στο χιούμορ, θεωρεί πως λέει κάτι πολύ σημαντικό για την παράλογη κενότητα της Καθολικής Εκκλησίας. Αλλά ακριβώς όπως μια κριτική τέτοιου είδους ξεκινάει να κυνηγάει την ίδια της την ουρά, η σειρά κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα για τη σχέση της με το κύρος.
Αν το «The Young Pope» φάνταζε ως αστείο κατά τη διάρκεια του hype που προηγήθηκε της πρεμιέρας του, αυτό το αστείο υπάρχει ακόμη εντός της σειράς. Μόνο που η σειρά αντιστρέφει το εν λόγω αστείο, σερβίροντας μια έξυπνη κριτική για τις δομές του Βατικανού, η οποία με τη σειρά της μετατρέπεται σε μια κριτική για τις αντιλήψεις που έχουμε περί ποιοτικής τηλεόρασης.
Το «The Young Pope» δεν θα υπήρχε χωρίς το μεγάλο μπάτζετ του, τους μεγάλους αστέρες του, τον μεγάλο σκηνοθέτη του και τη μεγάλη πλατφόρμα προβολής του. Όλα αυτά στη συνέχεια μεταμορφώνονται σε ένα μεγάλο αστείο, σχετικά με την ίδια την ύπαρξη της σειράς: «Έφτιαξαν μια σειρά για έναν νεαρό Πάπα; Στο HBO; Με πρωταγωνιστή τον Τζουντ Λο;». Είναι μια σειρά τηλεόρασης κύρους που σερβίρεται ως μια παράσταση τσίρκου, για να μαγνητίσει το κοινό και να δημιουργήσει συζήτηση. Δεν είναι όμως μια συζήτηση για σοβαρές ιδέες ή τη βασική ίντριγκα που κατευθύνει το σενάριο. Θα είναι μια εβδομαδιαία, εκτενέστατη συζήτηση για το πόσο παράλογο είναι το γεγονός πως αυτή η σειρά υπάρχει. Το «The Young Pope» αντιπροσωπεύει το απόγειο της τηλεόρασης κύρους, καλώς και κακώς.Περισσότερα από το VICE«Είμαι Ηθοποιός και Άτομο με Αναπηρία στην Ελλάδα - Θέλω να Αλλάξει ο Ρατσιστικός Νόμος 370/'83»Ρωτήσαμε Πρώην Κατάδικους τι Έκαναν το Πρώτο 24ωρό τους έξω από τη ΦυλακήΜιλήσαμε με τον Φάνη Μπαμπούλα, τον Καλύτερο Ιδιοκτήτη Γραφείου Κηδειών στην Ευρώπη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ