Τα «Τσουλάκια» Τραγουδάνε Hi-5, Χρωστάνε Λεφτά και Ονειρεύονται Σαπουνόπερες

Μια ταινία σαν κολάζ εφηβικού δωματίου, κάπου στη δεκαετία του 2000, που σχίζεται, αλλά οι δύο αδερφές με τα περίεργα ονόματα Θέμη (Ελίνα Τσιορμπατζή) και Μάτι (Ελένη Γεωργάκη) ξανακολλάνε ένα-ένα τα κομματάκια.

Αυτή την αίσθηση μου άφησε η ταινία της Δέσποινας Μαυρίδου «Τσουλάκια», σε σενάριο Καλλιόπης Αραμπατζή: μια πολύχρωμη, αστεία και ορμητικά ειλικρινής ιστορία ενηλικίωσης, για δύο διαμετρικά αντίθετες αδερφές και τις αποφάσεις που καλούνται να πάρουν στη διάρκεια μιας νύχτας.

Αν και πολύ σπάνιο για σπουδαστικό φιλμ, η ταινία της Μαυρίδου προβλήθηκε στο σινεμά, αφού απέσπασε το Βραβείο Ίρις Καλύτερης Σπουδαστικής Ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και το αντίστοιχο βραβείο στο Φεστιβάλ της Δράμας, και αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμη στο Cinobo.  

H Δέσποινα Μαυρίδου, σκηνοθέτις και φωτογράφος, η οποία είχε ξαναδώσει Πανελλήνιες για να περάσει στο τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ και ολοκλήρωσε πρόσφατα τις σπουδές της, εδώ και ένα χρόνο έχει επιστρέψει στην Αθήνα και γράφει το σενάριο για την επόμενη μικρού μήκους ταινία της.  

Η ιστορία της πτυχιακής της ταινίας με τον προβοκατόρικο τίτλο «Τσουλάκια» περιστρέφεται γύρω από τη Μάτι, ένα δεκαεξάχρονο pop κορίτσι, με πολύ γκλίτερ και μια διακαή ανάγκη να ζήσει το όνειρο μιας φθηνής σαπουνόπερας και τη μεγαλύτερη αδερφή της, Θέμη, η οποία έχει εξαναγκαστεί σε μια πρόωρη ενηλικίωση, αφού καλείται να τακτοποιήσει ένα πιεστικό χρέος.

Απελπισμένες να βρουν χρήματα, η καθεμιά θα ξεκινήσει το δικό της ταξίδι και θα έρθουν αντιμέτωπες με ένα τραυματικό παρελθόν, μια ενοχλητική πραγματικότητα και κυρίως με τη δυσκολία τού να συντηρήσεις με νύχια και με δόντια την οικογένειά σου, ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

Girl bands του 2000, τύπου Ηi-5, καραόκε, αφίσες, χρυσόσκονη έρχονται, fluo σκιές σε πλήρη αντίθεση με τη σκοτεινή πραγματικότητα των δύο κοριτσιών και συνθέτουν ένα δομημένο, πειστικό σύμπαν, όπου η εφηβική φαντασία μπλέκεται με τους υπαρκτό κίνδυνο μιας ζωής στις παρυφές της κοινωνίας.   

To VICE μίλησε με τη σκηνοθέτιδα της ταινίας, μεταξύ άλλων, για το πώς είναι να κάνεις γυρίσματα χωρίς λεφτά, τις coming-of-age ταινίες, τα επόμενα σχέδιά της και τον τίτλο «Τσουλάκια» που αρχικά είχε προβληματίσει το team.

VICE: Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο: «Τσουλάκια». Πώς καταλήξατε εκεί και ποιο ήταν το σκεπτικό πίσω από αυτήν την επιλογή;
Δέσποινα Μαυρίδου: Το σκεπτικό της Καλλιόπης Αραμπατζή που έγραψε το σενάριο ήταν ότι «Τσουλακια» θα ήταν ο τίτλος που θα έδινε η Μάτι, η μικρότερη αδερφή, στη δική της ταινία. Μας προβλημάτισε πολύ το κατά πόσο θα λειτουργουσε υπέρ της ταινίας αυτός ο τίτλος, αλλά αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε - άσε που από ένα σημείο και μετά το είχαμε οικειοποιηθεί τόσο που τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να το αντικαταστήσει.

Τώρα που έχει περάσει ένα διάστημα, τι γεύση σου έχει αφήσει η ταινία – τα γυρίσματα αλλά και η υποδοχή της από τον κόσμο και τα κινηματογραφικά φεστιβάλ;
Τα γυρίσματα ήταν πάρα πολύ στρεσογόνα και δύσκολα. Πέφταμε συνεχώς πάνω σε προβλήματα, τα οποία δεν είχαμε την εμπειρία να λύσουμε με ευκολία - ούτε και τα χρήματα. Υπήρχε όμως μεγάλη αγάπη για το πρότζεκτ και αποθέματα υπομονής που εγώ προσωπικά δεν ήξερα ότι είχα. Αυτά τα στοιχεία κρατάω περισσότερο από τη συνολική εμπειρία.

Η υποδοχή της ταινίας ήταν απρόσμενα καλή. Εννοείται πως πήρα μεγάλη χαρά, διότι δεν συμβαίνει κάθε μέρα να κάνεις μια ταινία στο πλαίσιο της διπλωματικής σου και να τη βλέπει τόσος κόσμος.

Πώς έφτασες να σπουδάσεις κινηματογράφο;
Από το σχολείο με γοήτευε πολύ το σινεμά, αλλά φαίνεται ότι έπρεπε να περάσουν χρόνια για να ωριμάσει μέσα μου η ιδέα και να πάρω την απόφαση να το σπουδάσω. Τα «Τσουλακια» είναι η τρίτη μικρού μήκους που σκηνοθετώ και έγινε στα πλαίσια διπλωματικής, όπως σου είπα.

Ποια χαρακτηριστικά σου είδες σε κάθε μία από τις δύο ηρωίδες, τη Μάτι και τη Θέμη; Ταυτίστηκες με κάποια λίγο περισσότερο;  
Στην έφηβη Μάτι είδα πολλά κομμάτια μου, κυρίως την ανάγκη μου για προσοχή από τη μεγαλύτερη αδερφή μου και τη συναισθηματική ένταση με την οποία βίωνα το παραμικρό.

Στη Θέμη είδα κάποια στοιχεία μου τωρινά, που περισσότερο έχουν να κάνουν με την προστατευτικότητά μου απέναντι σε πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Στη σχέση μου με την αδερφή μου πάντως, πιστεύω θα είμαι μέχρι τα γεράματα μια έφηβη Μάτι.

Στην ταινία βλέπουμε πλήθος αναφορών, σκηνογραφικών και σεναριακών στην ποπ κουλτούρα. Ποιες είναι οι κυριότερες και τι πιστεύεις ότι προσδίδουν στην ταινία;
Τα girl bands των ‘00s, τύπου Hi-5, Mystique κλπ. θα έλεγα ότι είναι από τα βασικότερα references. Γενικά, ακολουθήσαμε την αισθητική εκείνης της περιόδου. Θέλαμε η ταινία να είναι σαν ένα κολάζ εφηβικού δωματίου, κάπου στη δεκαετία του 2000. Πιστεύω, οι αναφορές προσδίδουν στην ταινία αυτήν την πολύχρωμη, χαρούμενη και «πλαστική» αίσθηση που αποζητούσαμε, η οποία έρχεται σε κόντρα με την πιο σκοτεινή πραγματικότητα που βιώνουν οι πρωταγωνίστριες.

Πώς θα περιέγραφες τη σύνδεση των δύο αδερφών της ταινίας;
Όπως σε όλες τις τόσο εξαρτημένες σχέσεις, υπάρχει μεγάλο δέσιμο και πολλές δυσκολίες. Αυτή η τόσο δυνατή οικειότητα της καθημερινότητας και η οικογενειακή ζεστασιά συνυπάρχει με τις συγκρούσεις που προκύπτουν από την ανάγκη των κοριτσιών για λίγο προσωπικό χώρο. Δεν είναι κι εύκολο να επωμίζεσαι τα βάρη ως μεγάλη αδερφή, όπως έχει πει κι η Καλλιόπη και συμφωνώ, ειδικά όταν υπάρχει γονεϊκή απουσία.

Έχεις κάποια αγαπημένη coming-of-age ταινία; Ποια χαρακτηριστικά αγαπάς σ’ αυτού του είδους τις ταινίες;  
To ‘’Florida project’’ του Sean Baker, το ‘’American Honey’’ της Andrea Arnold, και το ‘‘Moonlight’’ του Barry Jenkins. Αγαπώ σ’ αυτές τις ταινίες το γεγονός ότι μπορώ να ταυτιστώ με ιστορίες ενηλικίωσης, τόσο διαφορετικές από τη δική μου.

Θυμάσαι κάποιο σκηνικό στα γυρίσματα που σε έκανε να απελπιστείς;
Κάναμε ένα εξωτερικό γύρισμα στην είσοδο της πολυκατοικίας και από κάπου στη γειτονιά, έπαιζαν στη διαπασών σκυλάδικα. Όλο το συνεργείο παρακαλούσαμε προς άγνωστη κατεύθυνση, σαν τους τρελούς, να σταματήσουν. Δεν ξέρω αν μας άκουσαν ή αν τυχαία έκλεισαν τη μουσική κάποια στιγμή.  

Ίσως είναι μια ερώτηση στη σφαίρα της ουτοπίας, αλλά φαντάζεσαι τον εαυτό σου, κάποια στιγμή, να ζει από τον κινηματογράφο; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Θα ήθελα πολύ να συμβεί αυτό, αλλά δεν μου φαίνεται πολύ πιθανό. Προσπαθώ να οργανώσω τη ζωή μου στην Αθήνα ώστε να μπορώ να κάνω ταινίες. Αυτή την περίοδο γράφω μια μικρού μήκους που ελπίζω να καταφέρω να ολοκλήρωσω και έπειτα να προχωρήσει.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Αποκαλύπτουμε τους Κρυφούς Δεσμούς των «Σπαρτιατών» με τον Καταδικασμένο Ηλία Κασιδιάρη

Ο Γεράσιμος και Άλλοι 16 Κρατούμενοι Έγιναν Δωρητές Οργάνων Μέσα από τη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.