Μπορείς να «Σκοτώσεις» τον Εαυτό σου Χωρίς να Πεθάνεις

Οι τελευταίοι μήνες λίγο πριν κλείσεις τα 30 μοιάζουν με τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Είναι λες και βρίσκεσαι σε ένα limbo, μόνο που δεν θυμάσαι πώς ή πότε βρέθηκες εκεί, ούτε καταλαβαίνεις ακριβώς τον λόγο που αισθάνεσαι έτσι.

Ο χρόνος ξαφνικά μοιάζει να απλώνει υπερβολικά πολύ, την ίδια στιγμή που δεν μπορείς να καταλάβεις πότε πέρασαν 12 χρόνια που περπατάς στον κόσμο ως ενήλικο άτομο. Όπως ένιωσες ότι ο Αύγουστος τελείωσε στις 25 μέρες εκείνο το πρωί που επέστρεψες στην όποια καθημερινότητά σου, έτσι και τη στιγμή που σβήνεις 29 κεράκια, δεν είσαι πια 29, αλλά γίνεσαι αστραπιαία 30.

Στη ζωή σου δεν είναι πια Αύγουστος, αλλά ούτε έχει μπει ακόμα ο Σεπτέμβρης. Είσαι σε κατάσταση αναμονής, στον τόπο των αβάφτιστων ψυχών, σαν να ξεχνάς για λίγο το όνομά σου, με τον τρόπο που ένα σύννεφο είχε εγκατασταθεί στο μυαλό του περιπλανώμενου ήρωα στην αρχή του «Παρίσι-Τέξας».

Είσαι απροσδιόριστος-η, ένας άνθρωπος που απεκδύθηκε ιδιότητες και βεβαιότητες για τον εαυτό του και τον κόσμο, νησίδες τις οποίες κατοικούσε με πείσμα, στη δεκαετία των 20 που αφήνει πίσω. Όσο πιο ρευστός σού μοιάζει ο εαυτός σου, τόσο πιο μπετόν αρμέ σού φαίνονται από μακριά οι υπόλοιποι. Εσύ που στα 25 πίστευες αφελώς ότι οι επιθυμίες που σε έκαιγαν τότε θα σε όριζαν μια ζωή, στα 30 δεν ξέρεις τι καίει ακόμα και απορείς γιατί μερικές φωτιές έσβησαν τόσο γρήγορα. 

Έχεις κουραστεί πρώτα απ’ όλα από τον ίδιο σου τον εαυτό και τα χούγια του· έχεις καταλάβει ότι οι αντιδράσεις σου στα πράγματα δεν ήταν ακριβώς δική σου επιλογή αλλά κεκτημένη ταχύτητα, έτσι ήταν προγραμματισμένος ο εγκέφαλός σου - μέχρι τώρα.

Θέλεις να κάνεις μια επίσημη προβολή της ταινίας της ζωής σου την τελευταία δεκαετία, μετά να βάλεις την κόπια στο συρτάρι και να ξεκινήσεις να γράφεις σε νέο σκληρό δίσκο. Δεν σου φτάνει να αλλάξεις κεφάλαιο, θέλεις να τελειώσεις όπως-όπως το βιβλίο, να το καταχωνιάσεις κάπου και να πάρεις ένα άγραφο.

Κάθε πόσα χρόνια αλλάζει ο άνθρωπος φιδοπουκάμισο, αναρωτιέσαι. Το παλιό σου δέρμα ήδη σε στενεύει και πρέπει επιτέλους να το πετάξεις από πάνω σου· θα προτιμούσες να μην χρειαστεί να δράσεις, να έπεφτε από μόνο του. Άργησες, ήδη ασφυκτιάς και είσαι άνθρωπος που μπαίνει εύκολα σε freeze mode. Κοιτάς το αμάξι που έρχεται από απέναντι σαν στερεοτυπικά κοκαλωμένος λαγός. Σαστίζεις, το σώμα σου δεν κινείται παρά τις φωνές στο κεφάλι σου ότι κινδυνεύεις.

Αν είσαι τυχερή και τα προηγούμενα χρόνια έχεις κάνει τη δουλειά, παρά τον φόβο σου, δεν θα κάνεις ούτε βήμα για να αποφύγεις τη μετωπική - για να ξεπεράσεις κάτι πρέπει να το διασχίσεις, να το αφήσεις να περάσει από πάνω σου.

Αν είσαι τυχερή και τα προηγούμενα χρόνια έχεις κάνει τη δουλειά, το αμάξι, οι ανασφάλειες, η απόλυση, ο χωρισμός, η ανία, οι ματαιωμένοι έρωτες και φιλίες, η ανεργία, τα κόμπλεξ, η ρουτίνα θα σε «σκοτώσουν». Αμέσως μετά, θα σηκωθείς και θα τινάξεις τα χώματα απ’ το παντελόνι σου.

Δεν θα προσπαθήσεις να πιάσεις τίποτα από τα πράγματά σου, καμία από τις αποσκευές σου που εκσφενδονίστηκαν κατά τη σύγκρουση. Θα πάρεις μια ανάσα, είσαι εσύ, πιο εσύ από πριν, μετακινημένος/η. Είσαι εσύ αλλά οι συντεταγμένες της ύπαρξής σου έχουν αλλάξει.

Σου έρχεται στο μυαλό η φράση «μπορείς να ‘’σκοτώσεις’’ τον εαυτό σου χωρίς να πεθάνεις», που λέει ένας ψυχίατρος στον πρωταγωνιστή της ταινίας «Μαζί Ποτέ» (Φατίχ Ακίν, 2004), που μόλις έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Και αυτή είναι από τις αγαπημένες σου ατάκες από καταβολής σινεμά. 

Η εξωτερική εκδήλωση της μετατόπισης δεν έχει πολλή σημασία· μπορεί να φύγεις από δουλειές, ανθρώπους και πόλεις ή να μην γίνει τίποτα δραστικό. Όμως, εσύ αθόρυβα σε επανεφευρίσκεις, όχι προχωρώντας μόνο μπροστά, όπως προστάζει το κλισέ, αλλά αντίθετα κάνοντας βήματα προς τα μέσα, προς τον παιδικό σου εαυτό, απ’ τον οποίο είχες κάνει το λάθος να νομίζεις ότι δεν απέμεινε τίποτα.

«Κάθε  φορά που σώζεται κάποιος συναντάει τον παιδικό του εαυτό με τρύπες σ’ ολόκληρο το σώμα», γράφει ο Βακαλόπουλος στη «Γραμμή του Ορίζοντος» και θα ‘θέλες να το έχεις γράψει εσύ. Πιο παιδί και πιο ενήλικας μαζί δεν έχεις ξαναϋπάρξει. Σε μια δεκαετία, μάλλον αυτό το άρθρο θα σου μοιάζει εφηβικό.

Μπήκε Σεπτέμβρης.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί Νιώθουμε Ακόμα Άβολα να Πάμε Μόνοι/ες μας Διακοπές;

Ero Seagull: Η Διάγνωση ότι Ανήκει στο Φάσμα του Αυτισμού Ήταν Λυτρωτική

Ο Γεράσιμος και Άλλοι 16 Κρατούμενοι Έγιναν Δωρητές Οργάνων Μέσα από τη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.