«Η Αποχή Είναι Αποποίηση Ευθύνης» - Τι Λένε οι 17χρονοι που θα Πάνε στις Κάλπες Αυτή την Κυριακή

Βαδίζοντας σε μία από τις πιο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών, με το ποσοστό των αναποφάσιστων να είναι πιθανότατα εκείνο που θα καθορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα, υπάρχει μία ακόμη αχαρτογράφητη ψήφος: αυτή των 17άρηδων, οι οποίοι την 21η Μαΐου θα προσέλθουν για πρώτη φορά στις κάλπες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, οι σημερινοί 17χρονοι, δηλαδή όσοι και όσες έχουν γεννηθεί το 2006, είναι 112.097 σε αριθμό - εκ των οποίων 57.357 είναι αγόρια και 54.740 κορίτσια. Μαζί με τους 18χρονους και 19χρονους συνιστούν ένα σώμα 420.000 ψηφοφόρων, δηλαδή μία πολύ σημαντική δύναμη, στην οποία στοχεύουν όλα τα κόμματα. Άλλωστε, όπως είδαμε και στο πρόσφατο debate των πολιτικών αρχηγών, μία από τις έξι θεματικές που τέθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων αφορούσε αποκλειστικά τη νέα γενιά.

Τα νέα παιδιά είναι η «βουβή» φωνή των ψηφοφόρων, σε μία αναμέτρηση η οποία έχει στον πυρήνα της μια γενικότερη απογοήτευση των μικρότερων ηλικιών για τις πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια και έχουν άμεση επίπτωση στις ζωές τους. Το θέμα είναι με ποιοn τρόπο αυτή η αγανάκτηση θα μεταφραστεί στην κάλπη: με αποχή ή με απρόσκοπτη συμμετοχή στη διαδικασία ως μορφή διαμαρτυρίας για τις κυρίαρχες πολιτικές; Είναι ένα ερώτημα που σίγουρα ταλανίζει τα μεγάλα κόμματα - είδαμε άλλωστε ότι ένα από τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός, ήταν ένα επίδομα 150€ σε κάθε νέο που θα κλείσει τα 18 του χρόνια - μια κίνηση που δείχνει μια προσπάθεια να προσελκύσει αυτές τις ηλικιακές ομάδες, στις οποίες φαίνεται να υστερεί αρκετά σε σχέση με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με βάση ορισμένες δημοσκοπήσεις. Να υπενθυμίσουμε ότι το 2019 το 28% των νέων 17-24 ετών, είχε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, 30% περίπου ΝΔ, 5,7% ΜέΡΑ25 και 4,9% Κίνημα Αλλαγής.

Αυτή η μερίδα ανθρώπων είναι που θα βρεθεί στο επίκεντρο ενός μεγάλου μέρους των παρεμβάσεων και των εξαγγελιών των κομμάτων, δεδομένου ότι τα σημαντικότερα προβλήματα της χώρας -όπως αποτυπώνονται από τις δημοσκοπήσεις- αφορούν την ακρίβεια, τα υψηλά ενοίκια, το κόστος ζωής, τον τρόπο που είναι δομημένο το πολιτικό σύστημα και την ανεργία, που προφανώς επηρεάζουν κατά κόρον τους νέους.

Το VICE μίλησε με τέσσερα 17χρονα παιδιά τα οποία λένε αν θα προσέλθουν στην κάλπη ή αν θα επιλέξουν την αποχή, καθώς και για την ευρύτερη δυσπιστία των νέων ανθρώπων απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Βασίλης Καλέτσιος: «Δόθηκε φωνή σε εμάς και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε»

Η συμμετοχή στις εκλογές είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών και ιδίως των νέων. Νέοι που δεν έχουν φτάσει στο 18ο έτος της ηλικίας τους κατακτούν το δικαίωμα της ψήφου και έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν την πολιτική τους άποψη. Επιτέλους οι νέοι έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας, καθορίζοντας την κοινωνική πορεία του τόπου τους για την επόμενη τετραετία. Θέλω να έχω συμμετοχή στην εκλογική απόφαση και γι’ αυτόν τον λόγο θα επιλέξω να προσέλθω στην κάλπη της 21ης Μαΐου. Θεωρώ ότι με αφορά η επιλογή της κυβέρνησης που θα διαμορφώσει την πολιτική, οικονομική, εκπαιδευτική, κοινωνική κατάσταση της χώρας τη στιγμή που εγώ θα είμαι φοιτητής. Αλλά πέρα από αυτό, θεωρώ υποχρέωσή μου να μην απορρίψω ένα δικαίωμα που κατέκτησαν με κόπο κοινωνικές ομάδες, όπως για παράδειγμα οι γυναίκες, καθώς έτσι δείχνει κανείς το σεβασμό του στο θεσμό της ισότητας και το πολίτευμα της Δημοκρατίας.

Μετά από μία δεκαπενταετία έντονης κρίσης, σε πολιτικό, οικονομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, οι νέοι καλούνται να πάρουν μία απόφαση. Η απόφαση αυτή κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Έχω διαπιστώσει από συζητήσεις με φίλους και συμμαθητές ότι η δυσπιστία τον νέων για το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι μεγάλη. Και πώς να μην είναι, όταν τα τελευταία χρόνια έχουμε βιώσει μία επίπονη πανδημία, ενεργειακή κρίση, ακρίβεια στα απαραίτητα, την υπονόμευση αξιών όπως η τέχνη; Και η λίστα συνεχίζεται! Οι έντονες αυτές παθογένειες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, καθιστούν την επιλογή των νέων εξαιρετικά δύσκολη και πολύ συχνά ακούγεται από το στόμα τους μια φράση που θα έλεγε κανείς ότι έχει καταντήσει γραφική - «Όλοι ίδιοι είναι».

Ωστόσο, θεωρώ πως η συμμετοχή στην εκλογική αναμέτρηση με την άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν, είναι απαραίτητη. Τη στιγμή αυτή οι κυβερνήσεις χτίζουν την κοινωνία την οποία εμείς θα ζήσουμε. Πρέπει να είμαστε μέρος του συνόλου που θα αποφασίσει το ποιος θα χτίσει την δική μας κοινωνία. Η αποχή δεν είναι λύση. Δόθηκε φωνή σε εμάς και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε. Είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας αυτής. Είμαστε το ελληνικό μέλλον. Δεν νοείται η φωνή μας να μην ακούγεται ή εμείς να μην προσπαθούμε να την κάνουμε να ακουστεί. Από απλή ευσυνειδησία –ή από απλό εγωισμό αν θέλετε– πρέπει να συμμετέχουμε. Γιατί αν φωνάξουμε όλοι μαζί θα ακουστούμε πιο δυνατά!

Μυρτώ Θεοδωροπούλου: «Όλοι οφείλουν να επιλέξουν ποια θέλουν ως κυβέρνηση στη χώρα που ζουν, εργάζονται και μεγαλώνουν»

Ονομάζομαι Μυρτώ, είμαι 17 και μένω στη Χίο. Σε μερικές μέρες, θα κληθώ, μαζί με πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων όλων των συνομηλίκων μου, να ψηφίσω στις βουλευτικές εκλογές.

Καταρχάς, το δικαίωμα ψήφου είναι πολύ σημαντική κατοχύρωση του ανθρώπου, καθώς εξασφαλίζεται έτσι η δημοκρατία, τουλάχιστον όσον αφορά στην επιλογή της κυβέρνησης από το λαό. Θεωρώ πως το να σου δίνεται η ευκαιρία να ψηφίσεις είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν βρίσκεσαι, και πρέπει να αντιμετωπίζεται με ανάλογη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Όλοι οφείλουν να επιλέξουν ποια θέλουν ως επόμενη κυβέρνηση στη χώρα που ζουν, εργάζονται, μεγαλώνουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.

Η άσκηση όμως του δικαιώματος ψήφου απαιτεί την ενασχόληση του πολίτη με τα κοινά, για να μπορεί να έχει μια σφαιρική άποψη της πραγματικότητας, να γνωρίζει προς τα πού κινείται κάθε κόμμα και τι βλέψεις έχει, ποιες ανάγκες του λαού προτίθεται και ποιες έχει καλύψει, αν έχει ήδη τελέσει κυβερνητικά καθήκοντα, ή ποιες ζητά να καλυφθούν, ώστε να μπορεί ο πολίτης να κάνει την επιλογή του. Πρέπει να λαμβάνει υπόψιν ποιο κόμμα έχει τη δυνατότητα να γίνει κυβέρνηση, γεγονός που σε κάποιο βαθμό «κατευθύνει» τις διαθέσεις του πολίτη για να το ψηφίσει. Όλα αυτά όμως σπάνια έχουν γίνει από ένα 17χρονο στο παρελθόν του. Η πραγματικότητα αυτή εξηγεί τη δυσπιστία των νέων προς τους πολιτικούς και την επικείμενη αποχή και αδιαφορία που πολλοί τρέφουν προς την πολιτική ζωή, την οποία αντιμετωπίζουν ως κάτι «ξένο» και «ξεχωριστό» από την καθημερινότητά τους.

Οι σημερινοί νέοι μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία των socia media, της «κυρίαρχης εικόνας», που όσο κλισέ όρος και αν φαίνεται, εστιάζει την προσοχή μας σε άλλα, ασήμαντα προβλήματα και όχι τις πολιτικές ανησυχίες. Επιπλέον, η προηγούμενη γενιά έχει, σε μεγάλο ποσοστό, «μπουχτίσει» από την πολιτική και επαναπαύεται με την εύκολη και απλοϊκή λογική του «όλοι ίδιοι είναι, γιατί να ψηφίσω, τι θα αλλάξει» κ.λπ. Ένα νέο παιδί, μεγαλώνοντας με αυτήν τη νοοτροπία, «μπουχτίζει» και το ίδιο πριν καλά-καλά πάρει την πρώτη γεύση από την πολιτική ζωή και η άποψη αυτή που δημιουργείται στο σπίτι, δύσκολα αλλάζει μερικούς μήνες πριν τις εκλογές. Αυτό μου δίνει την εντύπωση πως πολλοί νέοι δυστυχώς θα απέχουν από τις εκλογές, μα θέλω να πιστεύω ότι μεγαλώνοντας θα αλλάξουν γνώμη απέναντι στην πολιτική.

Υπάρχουν φυσικά και πολλά παραδείγματα νέων που είναι καταρτισμένοι πάνω στην πολιτική, έχουν πολιτική σκέψη και διαμορφωμένη άποψη, αφού έχουν ασχοληθεί οι ίδιοι με τα πολιτικά ζητήματα και είναι έτοιμοι να πάρουν θέση στην κάλπη για να επιλέξουν το κόμμα που τους εμπνέει, σύμφωνα με την προσωπική ιδεολογία τους.

Προσωπικά ανήκω στην τελευταία κατηγορία νέων, καθώς σκοπεύω να ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Εδώ και κάποιο διάστημα ασχολούμαι με πολιτικά ζητήματα και προσπαθώ να είμαι σε επαφή με τις εξελίξεις στη χώρα. Διαβάζω αρκετά πολιτικά βιβλία για να εξετάζω διάφορες ιδεολογικές αντιλήψεις και να εξελίσσω διαρκώς τη δική μου, γιατί πιστεύω ότι η προσωπική πρόοδος μπορεί να οδηγήσει στη συλλογική. Θεωρώ ότι για όλους τους ανθρώπους πρέπει να υπάρχει ένας πολιτικός αρχηγός που τους εμπνέει και δέχονται να τον/τη στηρίξουν, ακόμη και αν δεν συμφωνούν και σε κάθε παραμικρή λεπτομέρεια με την ιδεολογική του/της προσέγγιση, γιατί είναι ζωτικής σημασίας να υπάρχει κοινό έδαφος στο οποίο θα χτιστεί μία κοινωνία βασισμένη σε ένα γενικό πρότυπο.

Γιώργος Μουρλίδης: «Θα ψηφίσω για εμένα. Ακόμα και αν το ψηφοδέλτιό μου δεν κάνει ουσιώδη διαφορά - είναι σαφώς προτιμότερο από το να απέχω εντελώς»

Είναι γνωστό πως από το 2019 έχει επιτραπεί και σε ανήλικα άτομα των 17 συμπληρωμένων ετών να προσέρχονται στις κάλπες. Ως 17χρονος σκοπεύω να ασκήσω αυτό το σχετικά νέο εκλογικό δικαίωμα που μου έχει δοθεί. Προσωπικά δεν το κάνω επειδή πιστεύω ότι ένα κόμμα έχει την ικανότητα να επιφέρει ριζικές αλλαγές στην χώρα μου. Αυτό άλλωστε προϋποθέτει αρκετά χρόνια με ευεργετικές για την χώρα μεταρρυθμίσεις και πολλές θεμελιώδεις αλλαγές. Ούτε θεωρώ πως τα κόμματα στο σύνολό τους δεν εξυπηρετούν συμφέροντα υπερκομματικά - άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο.

Θα πάω να ψηφίσω για εμένα, ακόμα και αν το ψηφοδέλτιό μου δεν κάνει ουσιώδη διαφορά - είναι σαφώς προτιμότερο από το να απέχω εντελώς. Είναι καλύτερο να εκλεγεί ένα κόμμα που εξυπηρετεί έστω και λίγο τα συμφέροντα της κοινωνικής ομάδας μου και τα δικά μου, παρά κάποιο άλλο που εν δυνάμει με βλάπτει. Συνεπώς, μια συμμετοχή μεμονωμένη ίσως να μην είναι αρκετή, αλλά σε συνδυασμό με όσους άλλους έχω κοινές βλέψεις και στόχους, υπάρχει ελπίδα ανάδειξης των αναγκών και των συμφερόντων μας. Αν λειτουργώ με τη λογική: όλα τα κόμματα είναι κέντρα εξυπηρετήσεων άρα ό,τι και αν εκλεγεί είναι το ίδιο, η χώρα πέφτει εντελώς στην κρίση ανθρώπων που ενδέχεται να μην ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους στα δικά μου. Η χώρα βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μην μπορεί να καταστεί αυτάρκης. Κοινώς, για αυτόν τον λόγο, αντιλαμβάνομαι πως ένα κόμμα πολλές φορές χρειάζεται να κάνει ελιγμούς στο προγραμμά του που δεν αντικατοπτρίζουν τις πεποιθήσεις μου. Πάνω σε αυτήν την αντίληψη λοιπόν ψηφίζω, έχοντας χαμηλά τις προσδοκίες μου.

Γενικότερα έχω παρατηρήσει μια επιφύλαξη προς τα κόμματα από ορισμένους συνομηλίκους μου, πράγμα που τους οδηγεί σε ακραίες επιλογές. Άλλοι δε, δεν φαίνεται να διαφέρουν καθόλου από τις προηγούμενες γενιές, ψηφίζοντας με οικογενειακά κριτήρια. Άλλοι πάλι, φανερά απογοητευμένοι από τα πολιτικά πράγματα, ή αδιάφοροι, διαλέγουν την αποχή. Το μοναδικό κοινό που έχουν και τα τρία είδη των ανθρώπων που περιέγραψα, είναι η αναγνώριση της διαφθοράς στο πολιτικό σύστημα. Κλείνοντας να επισημάνω ότι το εκλογικό δικαίωμα θα έπρεπε να θεωρείται de facto προνόμιο του ανθρώπου σε ολοκλήρο τον κόσμο. Πολλά εκατομμύρια κόσμος δεν το έχει. Καλό θα ήταν λοιπόν να το αξιοποιούμε το δικό μας, στοχαζόμενοι ότι μπορεί κάλλιστα να χαθεί.

Αριάδνη Τσουκνάκη: «Οι νέοι οφείλουμε να ορίσουμε το μέλλον μας»

Είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ψήφος αποτελεί δύναμη, μια δύναμη που θα δωθεί για πρώτη φορά στην γενιά μου, καλώς ή κακώς. Οι απόψεις πολλές και οι αντιλήψεις των ανθρώπων άλλες τόσες, πόσο μάλλον για έναν νέο άνθρωπο που ακόμα δέχεται συνεχώς νέα ερεθίσματα και εκτίθεται σε αμέτρητα από αυτά καθημερινά.

Παρά το γεγονός ότι πολλοί νέοι άνθρωποι τείνουν προς την απόχη ψήφου, δεν μπορώ να πω ότι το βρίσκω σωστό, τουλάχιστον έτσι όπως το βλέπω. Διότι, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, φαντάζει περισσότερο σαν αποποίηση ευθύνης κάποιων που στην τελική δεν θα είναι ευχαριστημένοι με κανένα αποτέλεσμα. Άλλωστε, εμείς οι νέοι είμαστε που οφείλουμε να ορίσουμε το μέλλον μας, όχι ο κάθε κυρ Παντελής που ψηφίζει το εκάστοτε κόμμα γιατί έτυχε και τον βόλεψε στο δημόσιο ή ο οποιοσδήποτε άλλος που τους βρίζει καθημερινά γιατί «Όλοι ίδιοι είναι μωρέ, σιγά το πράγμα». Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε όλοι πώς και αν ψηφίσει κανείς κάποιο μικρό κόμμα είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα. Πάνω απ’ όλα είναι σημαντικό να ψηφίσουμε για να αποκτήσουμε μια καλύτερη ζωή.

Επίσης, δεν θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά στην Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής που κράτησε -και κρατάει- τόσα παιδιά εκτός δημοσίου Πανεπιστημίου, που στέλνει τα παιδιά σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια ή στο εξωτερικό ενώ θα έπρεπε να είναι δικαίωμα όλων μας και όχι μόνο μερικών εκλεκτών που έχουν δώσει χιλιάδες ευρώ στα φροντιστήρια. Γι’ αυτό είμαι κατά της συγκεκριμένης κυβέρνησης, δεν θέλω να βλέπω τους συμμαθητές μου ως ανταγωνιστές επειδή στοχεύουμε για την ίδια σχολή, ούτε προφανώς να πάω σε ιδιωτική σχολή γιατί έμεινα εκτός του δημοσίου δωρεάν πανεπιστημίου, γιατί η παιδεία είναι κοινωνικό προϊόν κι όχι προνόμιο για λίγους.

Για αυτούς και άπειρους ακόμη λόγους, την Κυριακή της 21ης Μαίου θα πάω στις κάλπες.

Ακολουθήστε την Άντυ στο instagram.

Περισσότερα από το VICE

Οι Χούλιγκαν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

Μία Τρανς Γυναίκα Θυμάται τι Βίωσε την Πρώτη Φορά που Ψήφισε στην Ελλάδα

Τρία Χρόνια Μετά το Τέλος του ο «Παρασκευάς» Λείπει Από την Καθημερινότητά μας

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.