Ευτυχισμένοι Άνεργοι: Οι Άνθρωποι που Άφησαν τις Δουλειές τους για να Ζουν με Επιδόματα

To άρθρο εμφανίστηκε στο VICE France.

«Δεν άρχισα την τελευταία μου δουλειά σκεπτόμενος πως ήθελα να απολυθώ. Σπούδασα μηχανικός και όταν αποφοίτησα είχα φοβερή όρεξη για δουλειά», μου εξηγεί ο Benjamin πίνοντας καφέ σε μια καφετέρια στο Le Mans της Γαλλίας, όπου και μετακόμισε όταν έφυγε από το Παρίσι.

Ο Benjamin είναι πλέον 31. Το 2013, ίδρυσε το Sortirdutravail.org, έναν ιστότοπο για άτομα που θέλουν να παρατήσουν την δουλειά τους και δεν έχουν καμία διάθεση να βρουν μια άλλη. Στον εν λόγω ιστότοπο, προσφέρει μερικές πρακτικές συμβουλές για το πώς μπορείς να επιβιώσεις χωρίς δουλειά σε μια κοινωνία που απαιτεί από εσένα να δουλεύεις.

Ο Benjamin δούλευε πολλές ώρες σε ένα start-up για δυόμισι χρόνια, πριν διαπραγματευτεί μια θέση part-time. «Υπήρχε ένας τύπος εκεί με εκπαιδευτικό συμβόλαιο και τα αφεντικά μου του φέρονταν απαίσια. Αποφάσισα να τον υπερασπιστώ και το πλήρωσα», μου εξηγεί. Οι συνθήκες εργασίας του έγιναν τόσο άσχημες, που αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος να γλυτώσει ήταν να απολυθεί. «Αρχικά θέλησα να το κάνω ξεκάθαρο προς όλους ότι δεν είχα καμία όρεξη για δουλειά και μετά άρχισα να κάνω διαρκώς λάθη. Έστειλα ένα email σε έναν μέτοχο -με τα αφεντικά μου CC- καλώντας τον για ένα γεύμα, ώστε να του μιλήσω για τα θέματα που είχα με την εταιρία. To email account μου μπλοκαρίστηκε σε λιγότερο από μια ώρα». Τον Νοέμβριο του 2014, τον απέλυσαν και έκτοτε δεν έχει ξαναδουλέψει. Όχι επειδή δεν μπορεί να βρει εργασία, αλλά επειδή δεν θέλει.

Με 1.77 εκατομμύρια άτομα να είναι άνεργα στο Ηνωμένο Βασίλειο, το να αφήσεις μια σταθερή δουλειά επειδή δεν έχεις όρεξη να δουλέψεις, είναι από ανώριμο έως τρελή μαλακία, ανάλογα με την άποψη του καθενός. Ο Benjamin έχει ακούσει κόσμο να τον αποκαλεί «τρακαδόρο», αλλά δεν τον ενοχλεί: «Πλέον έχω χρόνο να βοηθήσω τους πάντες με τα πάντα. Όταν είναι άρρωστοι, όταν είναι λυπημένοι, όταν χρειάζονται βοήθεια. Δεν είμαι ποτέ κουρασμένος και είμαι πολύ χαρούμενος με την επιλογή μου. Αυτό όμως είναι που εξοργίζει πολλούς. Το ότι δηλαδή, κάποιος νεαρός σε ηλικία που δεν υπέφερε "όσο έπρεπε", επέλεξε να σταματήσει να δουλεύει και είναι ευτυχισμένος με την επιλογή του». Εξηγεί πως η ζωή του δεν είναι ένα αδιάκοπο πάρτι που χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους. «Δεν ξοδεύω πολλά και ίσως σε κάποια φάση να χρειαστεί να ξαναδουλέψω, αλλά δεν έχω ξεκάθαρα σχέδια για κάτι τέτοιο ακόμα. Το μόνο που ξέρω είναι αισθάνομαι περισσότερο ζωντανός τώρα που ζω με λιγότερα, παρά τότε που έβγαζα πολλά λεφτά».

Ο Benjamin δεν είναι μόνος. Ο 37χρονος Vincent έβγαζε 4.800 λίρες τον μήνα, ως project manager στον χώρο του IT, οπότε το να παρατήσει την δουλειά του ήταν μια δραστική αλλαγή. «Ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος στην εταιρία αλλά "κάηκα" το 2003. Έκανα απόπειρα αυτοκτονίας, οπότε μου έδωσαν 3 εβδομάδες αναρρωτική άδεια. Βελτιώθηκα για λίγο, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια άρχισα να πηγαίνω προς την ίδια κατεύθυνση, οπότε αποφάσισα να τα παρατήσω το 2008». Για λίγο καιρό δούλεψε ως εκπαιδευτής scuba στην Αίγυπτο και γυρίζοντας στην Γαλλία έναν χρόνο μετά, βρήκε πως έβλεπε την ζωή εντελώς διαφορετικά. «Έχω γίνει εντελώς αντι-καπιταλιστής. Για μένα, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να πολεμάς το σύστημα». Πλέον, μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην δουλειά του σε ένα οικο-χωριό και στον ακτιβισμό.

Για ένα διάστημα ζούσε με τις οικονομίες του, αλλά πλέον ζει από το RSA (το γαλλικό επίδομα ανεργίας) και κάνοντας χρήση του ευρηματικού του πνεύματος. «Το ότι είχα λεφτά δεν μου επέτρεψε να κάνω δραστικές αλλαγές στην ζωή μου. Τώρα είμαι σχεδόν άφραγκος, αλλά είμαι πολύ πιο ευτυχισμένος». Για να περιορίσει ακόμα περισσότερο τα έξοδά του, σκοπεύει να μετακομίσει από την εργατική του κατοικία και να ζει σε ένα φορτηγάκι: «Θα αγοράζω τσιγάρα και άλλα μικροπράγματα. Πρόσφατα αγόρασα μια λάμπα, αλλά γενικά προτιμώ να μην έχω ιδιαίτερη σχέση με τα χρήματα, γιατί μόλις το κάνω αρχίζω και εστιάζω πάλι σε αυτά, παγιδεύομαι».

Πολιτικοί ήταν και οι λόγοι που ώθησαν την 32χρονη Claire στο να φύγει από την δουλειά της. Η Claire, που κατέχει BA στο European Project Management εξηγεί πως «άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο τα πράγματα όταν πήρα μέρος στις διαμαρτυρίες για το G8 και το G20, οπότε και άρχισα να σκέφτομαι αν η δουλειά που έκανα με εξέφραζε». Αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα και να ταξιδέψει για έναν μήνα, αλλά όταν γύρισε δεν αισθάνθηκε έτοιμη να επιστρέψει στην εργασία της. «Όταν είδα το άγχος που βάραινε τους γύρω μου, την απώλεια του νοήματος και πόση θλίψη προκαλεί, αποφάσισα ότι η ζωή μου θα αποκτούσε περισσότερη ουσία μακριά από το γραφείο».

Αρχικά γράφτηκε σε πρόγραμμα Master στον τομέα του Geographical Research. «Άρχισα να νιώθω ζωντανή ξανά, οπότε αποφάσισα να μείνω άνεργη για έναν χρόνο. Για τους πρώτους τρεις μήνες ήμουν κάπως άβολα, μιας και οι παλιές μου αξίες μου έβαζαν τρικλοποδιές. Ρωτούσα τον εαυτό μου: "Είσαι ευχαριστημένη που εσύ κάθεσαι και ο υπόλοιπος κόσμος ψάχνει για δουλειά;". Μου πήρε κάποιο χρόνο μέχρι να αποδεχτώ ότι η απάντησή μου σε αυτήν την ερώτηση ήταν ένα τρανταχτό "ΝΑΙ". Πλέον δεν σκέφτομαι καν να γυρίσω πίσω».

Η 31χρονη Elise ήταν και αυτή απογοητευμένη με την δουλειά της, αλλά βρήκε μια μέση λύση: «Εδώ και οκτώ χρόνια, δουλεύω ανά διαστήματα ως διοικητικός υπάλληλος στον δημόσιο τομέα και το εναλλάσσω με περιόδους όπου δεν εργάζομαι, αλλά πληρώνομαι». Σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου παίρνεις ένα απλό επίδομα ανεργίας, στην Γαλλία αν κάποιος είναι άνεργος και πληροί τις προϋποθέσεις, τότε μπορεί να λαμβάνει το 70% του τελευταίου μισθού που λάμβανε, για διάστημα αντίστοιχο της περιόδου που εργαζόταν σε αυτό το επίπεδο.

Η Elise εργάζεται τον κατάλληλο αριθμό ημερών που απαιτείται για να λαμβάνει το 70% του μισθού τους όταν απέχει από την εργασία. Όταν τα λεφτά λιγοστέψουν ή τελειώσουν, επιστρέφει στην δουλειά. Οι γονείς ανησυχούν ότι χαραμίζει τις δυνατότητές της, ενώ πολλές φορές αισθάνεται ότι στιγματίζεται όταν μιλά σε κόσμο για το πώς διαχειρίζεται την καριέρα της. «Συνήθως πάντως, τα άτομα με κανονικές δουλειές με ζηλεύουν λίγο».

Τα τελευταία χρόνια, οι εναλλακτικές ιδέες που έρχονται να σταθούν δίπλα σε αυτές που ορίζουν την σχέση εργασίας, χρημάτων και καριέρας, έχουν αποκτήσει όλο και περισσότερη δημοσιότητα. Μέσα στην χρονιά για παράδειγμα, η Φιλανδία θα δοκιμάσει ένα πρόγραμμα γενικού βασικού μισθού. Θα περάσει όμως κάποιος καιρός για την κοινωνία να αποδεχτεί πως στο αξίζει να λαμβάνεις χρήματα, μόνο αν δουλεύεις για την κάθε δεκάρα. Το χρήμα εξακολουθεί να κινεί τον κόσμο, οπότε τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, ο Benjamin, ο Vincent, η Claire και η Elise θα λογίζονται ως «τρακαδόροι» και «τζαμπατζήδες». Στο μέλλον αυτό μπορεί να αλλάξει.

Περισσότερα από το VICE

Η Ζωή του Bam Margera με Κάνει να Τρέμω τον Θάνατο

Συνέντευξη με την Calypso Lara την Σπουδαιότερη Ελληνίδα Metaποιήτρια των Καιρών μας

Φωτογραφίες από τα «Χρυσά» Χρόνια του Γαλλικού Πορνό