Δεν Είναι Εύκολο να Aσκείσαι ως Παχύσαρκο Άτομο - και Όχι για τον Λόγο που Νομίζεις

Λίγο πριν από τα 34α γενέθλιά μου, πήρα μια απόφαση που μπορεί να φαινόταν κοινότοπη στους περισσότερους, αλλά για μένα δεν ήταν: Γράφτηκα στο τοπικό μου γυμναστήριο. Υπήρχαν λόγοι για αυτό. Είχα βαρεθεί να έχω συνεχή πόνο στην πλάτη, λόγω της δουλειάς μου στο γραφείο και πιασμένους  μυς λόγω στρες. Παρατήρησα επίσης ότι είχα χάσει τη σωματική μου αντοχή κατά τη διάρκεια της καραντίνας, με το καθισιό – ένα από τα μεγαλύτερα δηλητήρια της σύγχρονης ζωής. Ήθελα λοιπόν να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να τιμήσω μια μηνιαία συνδρομή και ίσως και να την απολαύσω.

Δεν μετανιώνω την απόφαση. Στην πραγματικότητα, πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τις δύο φορές την εβδομάδα που πηγαίνω στο γυμναστήριο. Μπορώ να κάνω αερόβια άσκηση, βασικές ασκήσεις που βοηθούν την πλάτη μου συν το μπόνους ενός καλού ύπνου. Γιατί το όλο πράγμα ήταν τόσο δύσκολο εξαρχής; Είναι απλό: Είμαι χοντρή.

Τα παχύσαρκα άτομα έχουν συχνά μια αντικρουόμενη σχέση με τη σωματική δραστηριότητα. Βαθιά ριζωμένες αναμνήσεις από τη γυμναστικήσ το σχολείο μας έχουν αφήσει αίσθηση ταπείνωσης και με την πεποίθηση ότι τα σώματά μας είναι άσχημα και δεν πρέπει να φαίνονται δημόσια. Οι γιατροί, οι αγαπημένοι μας και τα μέσα ενημέρωσης, μας βομβαρδίζουν με το μήνυμα ότι θα πεθάνουμε από καρδιακή προσβολή σε πέντε χρόνια αν δεν χάσουμε βάρος τώρα. Κι όμως, η έρευνα που συνδέει το σωματικό βάρος με παθήσεις υγείας, όπως τα καρδιακά νοσήματα, αμφισβητείται όλο και περισσότερο και επικρίνεται ως προκατάληψη.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η άσκηση είναι το κλειδί για να ζήσουν περισσότερο και πιο καλά άτομα όλων των μεγεθών – ανεξάρτητα από το αν χάσουν βάρος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν προσπαθείς να ακολουθήσεις αυτή τη συμβουλή, αντιμετωπίζεις συχνά πολύ αποθαρρυντικά κοινωνικά μηνύματα που μπορεί να σε σταματήσουν.

Για μένα, το πρώτο βήμα ήταν να ξεπεράσω μια σειρά από εξευτελιστικές πεποιθήσεις που είχα εσωτερικεύσει σχετικά με τη γυμναστική ως χοντρό άτομο. Σκέψεις όπως «Είμαι πολύ χοντρή για να κάνω σπορ» ή «Θα φαίνομαι γελοία αν μου κοπεί η αναπνοή ή ιδρώσω». Αλλά φυσικά, αυτά τα εμπόδια δεν γεννήθηκαν από το πουθενά– είναι το αποτέλεσμα ενός καταιγισμού χοντροφοβικών σχολίων που εξακολουθούν να είναι πολύ συνηθισμένα στην κοινωνία.

Νωρίτερα φέτος, έπεσα πάνω σε ένα tweet του Αμερικανο-Καναδού συντηρητικού Steve Crowder που εξευτελίζει μια χοντρή γυναίκα –η οποία ισορροπούσε εντυπωσιακά στο κεφάλι της στο βίντεο– επειδή ήπιε Gatorade κατά τη διάρκεια της συνεδρίας γιόγκα της. Προφανώς, το αθλητικό ποτό είναι «ανθυγιεινό» ή έτσι είπε στους δύο εκατομμύρια followers του. Ωστόσο δεν είχα ακούσει ποτέ τον ίδιο ή κάποιον άλλον να εγκαλεί έναν κοκαλιάρη fitness influencer επειδή το καταναλώνει.

Η γυναίκα ήταν η Jessamyn Stanley, μια Αμερικανίδα δασκάλα γιόγκα, συγγραφέας και αυτοαποκαλούμενη «Beyoncé της γιόγκα». Αφού ανακάλυψε τη γιόγκα Bikram το 2011, η Jessamyn άρχισε να ασκείται τακτικά το 2013. Σε μια συνέντευξη του 2015 στο The Cut εξηγεί πώς βρήκε τη θέση της σε αυτόν τον κόσμο, παρόλο που δεν είχε από τα «τυπικά σώματα γιόγκα» (αδύνατη, λευκή, αρτιμελής) και το γεγονός ότι τα περισσότερα στούντιο γιόγκα δεν είναι προσβάσιμα σε άτομα εκτός αυτής της νόρμας.

Και πραγματικά, το μυαλό σας πρέπει να έχει πάθει ζημιά από τη χοντροφοβία για να γράψεις στο Twitter ότι η Jessamyn Stanley δεν είναι υγιής, όταν μπορεί αν κάνει Sirsasana - μια στάση που απαιτεί τεράστια ευελιξία και έλεγχο των μυών. Στη Sirsasana, ολόκληρο το σωματικό σας βάρος στηρίζεται στο κεφάλι και τους πήχεις και είναι πολύ εύκολο να τραυματίσεις τους αυχενικούς σου σπόνδυλους αν δεν ξέρεις τι κάνεις. Προφανώς, αυτό το tweet δεν είχε καμία σχέση με το Gatorade. Η ιστορία της Jessamyn Stanley μου θυμίζει ότι αν δεν μπορώ να διατηρήσω μια στάση με μισό ώμο, δεν είναι επειδή η λεκάνη μου είναι πολύ βαριά και αδύνατο να την κρατήσω, είναι επειδή πρέπει να συνεχίσω να ασκούμαι τακτικά. Ο σωματότυπος και το βάρος που έχουμε δεν αποτελούν εμπόδια για την ενδυνάμωση των μυών και την ισορροπία. Οι κοιλιακοί μου μπορεί να μη φαίνονται, αλλά  υπάρχουν.

Όμως πάρα πολλοί άνθρωποι ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μπορείς να είσαι και χοντρός και αθλητικός. Και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει πραγματικά να σταματήσουν να μας λένε τις απόψεις τους (που δεν ζητήσαμε) για τον τρόπο ζωής μας (υποτιθέμενο ή πραγματικό) και να σταματήσουν να μας ταπεινώνουν δημόσια σαν να είμαστε ακόμα στο σχολείο.

Η trainer Ève –μια φίλη μου που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο για να μιλήσει πιο ελεύθερα, όπως άλλοι σε αυτό το άρθρο– έμαθε να ρωτά πάντα τους ανθρώπους στις τάξεις της γιατί εγγράφηκαν στο γυμναστήριο. «Δεν μπορείς απλώς να υποθέτεις ότι είναι για αδυνάτισμα», λέει.

Όταν επισκέφτηκα το γυμναστήριό της, παρατήρησα ότι δεν έχει καθρέφτες, κάτι που είναι όλο και πιο συχνό, και μπορεί να κάνει τους πελάτες που είναι δυσαρεστημένοι με το σώμα τους ή τις αθλητικές τους ικανότητες, να νιώσουν πιο άνετα. Προφανώς, δεν ρώτησα τους πάντες εκεί τι γνώμη έχουν για αυτό, αλλά το γεγονός ότι είδα διάφορες ηλικίες και σωματότυπους εκεί με έκανε να σκεφτώ ότι μάλλον είναι κάτι που εκτιμούν.

Όταν δεν είμαι το μόνο χοντρό άτομο πάντα πάντα νιώθω καλύτερα, όπως και όταν δεν είμαι το μεγαλύτερο σε ηλικία– αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Αναγκάστηκα να τροποποιήσω μερικές στάσεις γιόγκα ή barre για να βολεύουν την κοιλιά μου και να μπορώ να αναπνέω σωστά. Αλλά όλα ήταν λίγο-πολύ προσιτά σε μένα, από τα τουρνικέ της εισόδου του γυμναστηρίου μέχρι τα ντους.

Όταν πήγαινα πισίνα ένιωθα λίγο πιο άνετα, πιθανώς επειδή υπάρχει περισσότερη απόσταση. Μόλις έμπαινα στο νερό, το σώμα μου ήταν ελαφρύ σαν ενός αδύνατου ανθρώπου. Αντίθετα, όταν γραφόμουν στο γυμναστήριο, ανησυχούσα ότι θα ήμουν ανεπιθύμητη, ότι θα συναντούσα προπονητές που μου έλεγαν να χάσω το επιπλέον βάρος μου, ότι τα άλλα μέλη του γυμναστηρίου θα με στραβοκοίταζαν. Ευτυχώς, τίποτα από αυτά δεν συνέβη ποτέ.

Κοιτάζοντας το σώμα μου, ξέρω ότι βρίσκομαι στη μικρότερη πλευρά του φάσματος plus-size. Φοράω νούμερο 48, μερικές φορές λίγο μεγαλύτερο ανάλογα με τη μάρκα, ιδιαίτερα σε αθλητικές μάρκες – ειρωνικό, ε; Ξέρω πού να ψωνίζω αυτό που χρειάζομαι χωρίς να χρειάζεται να ψάξω πολύ ή να πληρώσω πάρα πολλά. Αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους.

«Κανένα ρούχο γυμναστικής δεν ταιριάζει στο μέγεθός μου, 64-66», λέει η Marion, γνωστή στο Instagram, η οποία συχνά μοιράζεται τις προπονήσεις της ως πολύ χοντρό άτομο. «Τα ρούχα μου κοστίζουν πολύ λόγω της επιπλέον χρέωσης ή φθείρονται πολύ γρήγορα επειδή δεν είναι φτιαγμένα για σπορ, και ειλικρινά, δεν ήταν εξαρχής καλοφτιαγμένα ή άνετα».

Η επιπλέον χρέωση plus-size είναι η πρακτική του να χρεώνεις ως και 30% για plus-size. Τα brands δικαιολογούν αυτό το πρόσθετο κόστος ως πρόσθετο κόστος υλικών και την ανάγκη να σχεδιάζουν διαφορετικά ρούχα για να ταιριάζουν σε σώματα με καμπύλες. Ορισμένα brands χρεώνουν μόνο τις γυναίκες περισσότερο, διατηρώντας την τιμή των ανδρικών ρούχων σε μεγάλο μέγεθος ίδια. Οι επικριτές λένε ότι αυτό το κόστος παραγωγής είναι ελάχιστο και μπορεί εύκολα να απορροφηθεί.

Η έλλειψη inclusive μεγεθών σε λογικές τιμές στα mainstream brands είναι σίγουρα ένα ζήτημα για το οποίο τα brands πρέπει να λογοδοτήσουν και σιγά σιγά αντιμετωπίζεται από μερικά μεγάλα ονόματα του κλάδου. Αλλά ακόμα και όταν τα brands θέλουν να κάνουν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, η κουλτούρα μας είναι τόσο χοντροφοβική που είναι αδύνατο να μείνουμε μακριά από αντιπαραθέσεις.

Το 2019, όταν η Nike παρουσίασε μια σειρά από μοντέλα plus-size στο κορυφαίο κατάστημά της στο Λονδίνο, η δημοσιογράφος της Telegraph Tanya Gold έγραψε ένα άρθρο γνώμης γεμάτο περιφρόνηση για τις χοντρές γυναίκες για τις οποίες σχεδιάστηκαν τα ρούχα. Αλλά πώς να ξεκινήσεις να ασκείσαι χωρίς τα κατάλληλα ρούχα  όταν η απλή εξυπηρέτηση μιας ομάδας πελατών συνιστά ηθικό ζήτημα;

Η Marion λέει ότι η κίνηση είναι «αναπόσπαστο μέρος» της ισορροπίας της ζωής της. Αλλά τα επιπλέον χρήματα και ο  χρόνος που χρειάζεται για να αποκτήσει άνετα ρούχα προπόνησης αποτελεί πραγματική πρόκληση για αυτήν – ειδικά επειδή ζει με χαμηλό εισόδημα. Ούτε αυτό είναι ασυνήθιστο: Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι παχύσαρκοι κερδίζουν λιγότερα και δυσκολεύονται να βρουν δουλειά σε σχέση με τους αδύνατους και οι γυναίκες επηρεάζονται ακόμη περισσότερο.

Σήμερα η Marion κάνει τακτικά γιόγκα και κολύμπι. Της αρέσει να περπατά σε εξωτερικούς χώρους, να χορεύει και συμμετέχει σε ένα γαλλικό κυβερνητικό πρόγραμμα που ονομάζεται health basketball, μια τροποποιημένη εκδοχή του αθλήματος χωρίς άλματα ή επαφή, με διαφορετικά επίπεδα δυσκολιών με βάση την ατομική κινητικότητα. Το πρόγραμμα μπορεί να συνταγογραφηθεί από γιατρούς για τη θεραπεία χρόνιων παθήσεων και τη μείωση του κινδύνου καρδιαγγειακών παθήσεων και ορισμένων τύπων καρκίνου.

«Το να γνωρίζω ότι θα απολαμβάνω τη δραστηριότητα είναι ένα τεράστιο κίνητρο για μένα να την κάνω τακτικά», λέει η Marion. Αυτό ισχύει για όλους, φυσικά – πρέπει να είσαι συνεπής για να αποκτήσεις τα οφέλη για την υγεία της άσκησης και το να διατηρήσεις το κίνητρο σου είναι πάντα το πιο δύσκολο κομμάτι. Αλλά για τους παχύσαρκους ανθρώπους, τα αμέτρητα εμπόδια μπορούν να κάνουν αυτό το κίνητρο ακόμα πιο άπιαστο.

Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν πολλές ομάδες κατάλληλες για παχύσαρκα άτομα. «Είμαι τυχερή που βρήκα έναν υπέροχο σύλλογο μπάσκετ για την υγεία, αλλά πρέπει να κάνω 80 χιλιόμετρα κάθε εβδομάδα για να φτάσω εκεί», λέει η Marion. Ακόμη και σε αυτό το γυμναστήριο, όμως, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα όταν προσπάθησε να ασκηθεί μόνη της.

«Ειλικρινά, η λίστα είναι πολύ μεγάλη», συνεχίζει η Marion. «Οι μηχανές bodybuilding δεν μπορούν να χωρέσουν την κοιλιά και τα πόδια μου. Τα χέρια μου χτυπάνε στα κάγκελα του διαδρόμου, χτυπάω στα τουρνικέ στην είσοδο,  οι σκάλες της πισίνας είναι πολύ στενές και δεν κρατάνε το βάρος μου. Δεν μπορώ πάντα να κάθομαι για να φορέσω ή να τα βγάλω τα παπούτσια μου. Τα αποδυτήρια είναι πολύ στενά. Υπάρχουν μερικά μονοπάτια που δεν μπορώ να ακολουθήσω. Ακόμα δεν έχω βρει ένα προσιτό ποδήλατο που να μπορεί να υποστηρίξει το βάρος μου. Και κανένας πωλητής αθλητικών ειδών δεν ήξερε ποτέ πώς να με συμβουλέψει».

Ο αγώνας για inclusivity στον αθλητισμό είναι το κύριο κίνητρο για την καθηγήτρια γιόγκα Alice Clerc με έδρα το Παρίσι. Από το 2021, διδάσκει στο Yogras (ένα λογοπαίγνιο που αναμειγνύει τη «γιόγκα» και τo gras, τη γαλλική λέξη για το λίπος), ένα διαδικτυακό μάθημα γιόγκα που ξεκίνησε από τη ΜΚΟ για τα δικαιώματα των παχύσαρκων, Gras Politique (Πολιτικό Λίπος). «Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από τότε που άρχισα να προπονούμαι και κάτι για το οποίο σπούδασα αργότερα», λέει.

Η Clerc θυμάται μια συζήτηση που είχε με μια από τις πρώην δασκάλες της σχετικά με τη σημασία της προσαρμογής των μαθημάτων γιόγκα σε παχιά σώματα. Η δασκάλα της είπε ότι είχε τροποποιήσει τα μαθήματά της στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας ως βάση την προγεννητική γιόγκα. «Το πρόβλημα είναι ότι το να είσαι παχύς είναι πολύ διαφορετικό από το να είσαι έγκυος!» λέει ο Clerc. «Όταν είσαι έγκυος, ανησυχείς μήπως βάλεις βάρος στην κοιλιά σου, ενώ ένα πιο μεγαλόσωμο άτομο θέλει απλώς να γυμνάζεται με πιο προσιτό τρόπο».

Η Clerc γενικά προετοιμάζει περίπου 20 μαθήματα την εβδομάδα, προσαρμόζοντας τα σε κάθε είδους απαιτήσεις κινητικότητας. «Για τα Yogras, σκέφτομαι όλες τις επιλογές – για παράδειγμα, άτομα που δεν μπορούν να στηριχθούν στους καρπούς τους ή τουλάχιστον δεν μπορούν να μείνουν πάνω τους για πολύ», λέει.

«Πάντα ρωτάω στην αρχή ενός μαθήματος αν κάποιος έχει περιορισμούς και έχω συνηθίσει να ανακαλύπτω τροποποιήσεις», συνεχίζει. «Πρόκειται για τη δημιουργία ενός ασφαλούς χώρου για γιόγκα – πρέπει να θυμάσαι ότι το μάθημα μπορεί να είναι δύσκολο για μερικούς ανθρώπους, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν ισοδυναμεί με την αποτυχία». Με άλλα λόγια, η προσέγγισή της είναι το ακριβώς αντίθετο από τα εξευτελιστικά μαθήματα γυμναστικής των παιδικών μας χρόνων.

Η Clerc λέει ότι είναι απογοητευμένη από τον ρυθμό των αλλαγών στον κόσμο της γιόγκα, αλλά εμπνέεται και από το έργο συναδέλφων δασκάλων και σχολών γιόγκα. Το θέμα είναι να εστιάζουμε στην ευχαρίστηση της πρακτικής, κι όχι στους στόχους κιλών ή τις στάσεις για να ταιριάξουμε με μια κατηγορία που δεν είναι κατάλληλη για το σώμα μας. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η προσέγγιση στη γιόγκα -ή την άσκηση γενικά- θα γίνει σύντομα κυρίαρχη.

Περισσότερα από το VICE

Ο Buzz Κοιτάζει το Game Κατάματα και Κάνει Ραπ για τον Δρόμο

Ματωμένα MacBook και Μετρητά: Μέσα στους Βίαιους Server του Discord Όπου Νέοι Φλεξάρουν τα Εγκλήματά

Περιπέτεια ή Poverty Porn; Εταιρεία Χρεώνει 4.000 Δολάρια για Πεζοπορία σε Μεταναστευτική Διαδρομή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.