Μελέτησα τα Κουμπιά για Επτά Χρόνια και Έμαθα Γιατί τα Πατάνε οι Άνθρωποι

Κάθε μέρα οι άνθρωποι πατμε κουμπιά - σε καφετιέρες, τηλεκοντρόλ ακόμη και σε post στα social media, για να κάνουμε like. Για περισσότερα από επτά χρόνια, προσπαθώ να καταλάβω γιατί, εξετάζοντας από πού προήλθαν τα κουμπιά, γιατί αρέσουν στους ανθρώπους και γιατί τα μισούν.

Καθώς έκανα την έρευνα για το πρόσφατο βιβλίο μου, Power Button: A History of Pleasure Panic and the Politics ¨C11C ¨C12C (Κουμπί Έναρξης: Μια Ιστορία Απόλαυσης, Πανικού και της Πολιτικής του Πατήματος) σχετικά με τις απαρχές της γεμάτης κουμπιά κοινωνίας, βρήκα πέντε βασικούς άξονες που επηρεάζουν το πώς αντιλαμβάνομαι τα κουμπιά και την κουλτούρα τους.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Eastman Kodak Company ξεκίνησε να προωθεί το πάτημα του κουμπιού ως τρόπο για εύκολες φωτογραφίες. Το σλόγκαν της εταιρείας -«Εσείς πατάτε ένα κουμπί, εμείς κάνουμε τα υπόλοιπα»- υποδήλωνε ότι η χρήση νέων τεχνολογικών συσκευών δεν θα ήταν δύσκολη. Αυτή η διαφημιστική καμπάνια άνοιξε τον δρόμο, για να ασχοληθεί το κοινό ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία - ένα χόμπι σήμερα γνωστό από τις selfies.

Αλλά σε πολλές περιπτώσεις -και στο παρελθόν και στο παρόν- τα κουμπιά δεν είναι διόλου εύκολα. Έχετε βρεθεί ποτέ μέσα σε ένα ασανσέρ να πατάτε το κουμπί για να κλείσουν οι πόρτες ξανά και ξανά, με την απορία αν θα κλείσουν επιτέλους; Το ίδιο συμβαίνει και με τα κουμπιά για τα φανάρια στις διαβάσεις πεζών. Επίσης, ο προγραμματισμός ενός τηλεχειριστήριου για όλες τις συσκευές είναι συχνά μια άσκηση απόλυτου εκνευρισμού. Σκεφτείτε και τους περίπλοκους πίνακες ελέγχου που χρησιμοποιούν οι πιλότοι ή οι DJs.

Για πάνω από έναν αιώνα, οι άνθρωποι διαμαρτύρονται ότι τα κουμπιά δεν είναι εύκολα στη χρήση: όπως κάθε τι που έχει σχέση με την τεχνολογία, τα περισσότερα κουμπιά απαιτούν εκπαίδευση, για να καταλάβουμε πώς να τα χρησιμοποιούμε.

Τα πρώτα κουμπιά εμφανίστηκαν σε αυτόματους πωλητές, σε διακόπτες για τα φώτα και σε κουδουνάκια, για να καλούν οι πλούσιοι τους υπηρέτες τους.

Στην αλλαγή του αιώνα, κατασκευαστές και διανομείς προϊόντων με κουμπιά προσπαθούσαν να πείσουν τους πελάτες τους ότι θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν κάθε τους επιθυμία με το πάτημα ενός κουμπιού - χωρίς φασαρία, προσπάθεια ή τραυματισμό, όπως συνέβαινε με προηγούμενες τεχνολογίες (μοχλούς, λεβιέδες, μανιβέλες). Ως μορφή κατανάλωσης, τα κουμπιά παραμένουν παντού: πατάμε κουμπιά, για να πάρουμε καραμέλες και να κάνουμε streaming ταινίες και να καλέσουμε Uber.

Τo Dash Button του Αmazon πηγαίνει την απόλαυση του πατήματος ενός κουμπιού σε άλλο επίπεδο. Είναι δελεαστική η σκέψη να έχουμε αποκλειστικά κουμπιά για όλα, για να παραγγέλνουμε άμεσα χαρτί υγείας ή απορρυπαντικό. Αλλά η άνεση έχει τίμημα: η Γερμανία πρόσφατα έθεσε εκτός νόμου το Dash, επειδή δεν επιτρέπει στους καταναλωτές να γνωρίζουν πόσο θα πληρώσουν, όταν κάνουν μια παραγγελία.

Στην έρευνά μου διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι ανησυχούν ότι τα κουμπιά θα πέσουν στα λάθος χέρια ή θα χρησιμοποιηθούν με κοινωνικά ανεπιθύμητους τρόπους. Τα παιδιά μου πατάνε ό,τι κουμπί βρουν. Τα παιδιά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα έκαναν το ίδιο. Συχνά οι άνθρωποι παραπονιούνται ότι τα παιδιά πατάνε κόρνες, χτυπάνε κουδούνια και γενικά εκμεταλλεύονται κουμπιά που τους φαίνεται διασκεδαστικό να πατήσουν.

Αλλά και οι ενήλικες επικρίνονται. Στο παρελθόν, οι διευθυντές τα χρησιμοποιούσαν για να έχουν τους υπαλλήλους απίκο και να τους καλούν κατά το δοκούν, προκαλώντας αντιδράσεις. Πιο πρόσφατα διαβάζουμε για άτομα όπως ο Matt Lauer, που χρησιμοποιεί κουμπιά, για να ελέγχει τα πηγαινέλα του προσωπικού, εκμεταλλευόμενος την εξουσία του.

VICE Video: Ψυχική Υγεία σε Κρίση

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Από τα τέλη του 1800 και μετά, ένας από τους πιο συνηθισμένους φόβους ήταν ο πόλεμος και τα προηγμένα όπλα: ίσως ο κόσμος να ανατινάζονταν με το πάτημα ενός κουμπιού.

H αγωνία αυτή υπήρχε από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι σήμερα και έχει αποτυπωθεί σε ταινίες όπως το SOS : Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα (Dr. Strangelove) και σε πρωτοσέλιδα. Παρόλο που δεν υπάρχει τέτοιο «μαγικό» κουμπί, είναι μια ισχυρή εικόνα για το πόσο συχνά σκέφτεται η κοινωνία το τι κάνει ένα κουμπί, γρήγορα και αμετάκλητα.

Η ιδέα αυτή είναι χρήσιμη και στη γεωπολιτική. Μέχρι το 2018, ο Πρόεδρος Trump καυχιόταν στον ηγέτη της Βόρειας Κορέας Kim Jong Un στο Twitter «Έχω και εγώ πυρηνικό κουμπί, αλλά είναι πιο μεγάλο και δυνατό απ’ το δικό του και δουλεύει».

Καθώς τελείωνα το βιβλίο μου, εντυπωσιάστηκα από το πόσες φωνές του παρελθόντος αντηχούσαν στο παρόν, όταν συζητούσαμε για κουμπιά. Από το 1880, η αμερικανική κοινωνία συζητάει αν το πάτημα κουμπιών είναι επιθυμητή ή επικίνδυνη μορφή διάδρασης με τον κόσμο.

Υπάρχουν ακόμη ανησυχίες για το αν τα κουμπιά κάνουν τη ζωή υπερβολικά εύκολη, ευχάριστη ή επαναλαμβανόμενη. Ή, από την άλλη πλευρά, κάποιοι ανησυχούν ότι τα κουμπιά δημιουργούν μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, αναγκάζοντας τους χρήστες να ασχολούνται με «αφύσικες» διεπαφές.

Παρά τα παράπονα, όμως, τα κουμπιά είναι παρόντα - ένα εδραιωμένο κομμάτι του design και της διάδρασης σε smartphones, υπολογιστές, πόρτες γκαράζ, ταμπλό αυτοκινήτου και χειριστήρια video games.

Όπως λέω στο Power Button, ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί η ατέρμονη συζήτηση για το αν τα κουμπιά είναι καλό ή κακό πράγμα, είναι να προσέξουμε τη δυναμική της εξουσίας -και της ηθικής- των κουμπιών στην καθημερινή ζωή: Αν ξεκινήσουμε να εξετάζουμε ποιος επιτρέπεται να πατάει το κουμπί, ποιος όχι, σε τι πλαίσιο, σε τι συνθήκες και προς όφελος τίνος, ίσως καταλάβουμε την πολυπλοκότητα και τη σημασία των κουμπιών.

H Rachel Plotnick, αναπληρώτρια καθηγήτρια κινηματογράφου και σπουδών media στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, είναι η συγγραφέας του Power Button : A History of Pleasure , Panic and the Politics of Pushing.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Conversation.

Περισσότερα από το VICE

Εκπληκτικές Φωτογραφίες από τα Λασπωμένα «Ρινγκ» των Βουβαλομαχιών

Ένας Εφευρέτης Έχασε Σχεδόν τα Πάντα στην Προσπάθειά του να Φτιάξει το Τέλειο Όπλο

Οι Προπονήσεις ΗΙΙΤ Δεν Κάνουν Θαύματα στο Κάψιμο του Λίπους