Με τους The Overjoyed Εξάγουμε Punk Rock στην Ιαπωνία

Η εγχώρια underground σκηνή ζει τα τελευταία χρόνια μεγάλες στιγμές, ειδικά στον «σκληρό» ήχο. Συγκροτήματα όπως οι Planet of Zeus, οι Vodka Juniors και πολλά ακόμη, περιοδεύουν σε όλη την Ευρώπη και εμφανίζονται μπροστά σε χιλιάδες κόσμο στην Ελλάδα. Αυτή είναι η λεγόμενη «πρώτη γραμμή», όμως, παράλληλα, κινούνται πολλές νεότερες σε ηλικία μπάντες που δουλεύουν σκληρά και περιοδεύουν εξίσου δυναμικά -σε μικρότερους χώρους-, εντός και εκτός των συνόρων. Με λίγα λόγια, ακολουθούν τη μόνη συνταγή που μπορεί να σε φτάσει ψηλά: να γράψεις χιλιόμετρα στον δρόμο. Ένα από αυτά τα γκρουπ είναι και οι The Overjoyed, οι οποίοι, αν πάρουμε τη φράση κυριολεκτικά, έχουν έναν τεράστιο αριθμό χιλιομέτρων στο κοντέρ τους.

Αυτό συμβαίνει επειδή είναι από τις ελάχιστες ελληνικές μπάντες που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την Ιαπωνία και μάλιστα, δύο φορές. Μπορεί να μην είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου, όμως οι Overjoyed έχουν καταφέρει να μπουν για τα καλά στον χάρτη, με τη σκληρή δουλειά να αποδίδει καρπούς. Βλέποντας ότι σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να χτίζουν μια σχέση αγάπης με τους Ιάπωνες punk rockers, αποφάσισα να μιλήσω μαζί τους με σκοπό να μάθω περισσότερα για την εμπειρία τους επί ιαπωνικού εδάφους. Λίγες μέρες αφότου προσγειώθηκαν στην Αθήνα, συνάντησα τον τραγουδιστή της μπάντας, τον Leo. Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε όσα είπαμε.

VICE: Πώς τα πας με το jet lag, τώρα που γύρισες;
Leo: Είμαι το χειρότερο άτομο στο οποίο θα μπορούσες να κάνεις αυτήν την ερώτηση. Έχω γενικότερα ένα θέμα με τον ύπνο. Αν χάσω τη σειρά μου -που πάντα χαμένη την έχω-, είμαι σκατά. Σκέψου ότι μου παίρνει περίπου μια ώρα στο κρεβάτι μέχρι να ηρεμήσω από κάθε σκέψη και να κοιμηθώ - πόσο μάλλον όταν έχω jet lag. Επίσης, στην Ιαπωνία σκας με jet lag και οι πρώτες τρεις μέρες, μέχρι να βρεις τον ρυθμό σου, είναι πολύ δύσκολες.

Πόσα live κάνατε αυτήν τη φορά στην Ιαπωνία;
Κάναμε έξι και σκέψου ότι αρχίσαμε να παίζουμε με το που πήγαμε, δεν είχαμε δηλαδή χρόνο να μπούμε σε μια σειρά.

Πώς ήταν;
Πάρα πολύ ωραία. Καλύτερα από την προηγούμενη φορά, που ήταν και η πρώτη μας εκεί. Το θετικό είναι πως ήρθαν ξανά άτομα που μας είχαν δει τότε, αλλά και αρκετοί καινούριοι. Στα περισσότερα dates ανοίγαμε για μια αμερικάνικη μπάντα και αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσέλευση. Ο κόσμος τα έσπαγε, γνώριζε τα κομμάτια μας και μας έδωσε τρομερή ώθηση και υποστήριξη.

Εντάξει, πλέον δεν είναι καινούριο για μια ελληνική μπάντα να περιοδεύει στο εξωτερικό, όμως πολύ σπάνια ακούμε να φτάνουν μέχρι την Ιαπωνία. Πώς στο καλό βρεθήκατε εσείς εκεί;
Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων εκεί που τρέχει ένα booking agency. Είχα τσεκάρει ότι μια γερμανική μπάντα, που είναι σχεδόν στο ίδιο βεληνεκές με εμάς, είχε πάει εκεί σε συνεργασία με αυτούς. Τους έστειλα ένα mail, λοιπόν, με κάποια κομμάτια μας, εξηγώντας ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Δεν μου απάντησαν και με τον καιρό, το ξέχασα. Έξι-επτά μήνες αργότερα, ήρθε ένα mail με πιθανές ημερομηνίες για shows. Έκανα πάρτι μόνος μου όταν το είδα. Κλείσαμε να πάμε, όμως την ίδια εποχή αποχώρησε από την μπάντα ο μπασίστας μας. Μείναμε μόνο εγώ και ο ντράμερ. Ωστόσο, επειδή ο ντράμερ μας κάνει drum covers γνωστών κομματιών στο YouTube, είχε γνωρίσει διαδικτυακά μια παρέα Φιλιππινέζων που έκαναν το ίδιο πράγμα και μάλιστα, κάποια στιγμή είχαν συνεργαστεί για μία διασκευή. Στείλαμε σε έναν από αυτούς αν θα ενδιαφερόταν να μάθει τα κομμάτια και να έρθει να παίξει μαζί μας στην Ιαπωνία.

Χωρίς να τον έχετε γνωρίσει ποτέ από κοντά;
Μόνο διαδικτυακά. Του στείλαμε τα κομμάτια, τα έμαθε και τον βρήκαμε στην Ιαπωνία. Ήταν και πιο φτηνά τα εισιτήρια από το να κλείναμε έξτρα άτομο από Ελλάδα. Σκέψου έναν τύπο 45 χρονών που βάφει καράβια και πήρε άδεια από τη δουλειά του για να έρθει να παίξει μαζί μας. Κάναμε μόλις μια πρόβα στο Τόκιο και παίξαμε. Είχε πολλή πλάκα αυτό. Περάσαμε τόσο όμορφα, που ζητήσαμε από τα παιδιά εκεί να μας ξανακλείσουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Έτσι, μας κάλεσαν ξανά φέτος.

Εκτός από Ιαπωνία, έχετε παίξει σε άλλες χώρες;
Ναι, έχουμε παίξει στην Ευρώπη και φέτος θα κάνουμε ένα μεγάλο tour.

Πριν από περίπου ενάμιση μήνα κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ σας, με τίτλο Aced Out. Πες μου λίγα λόγια γι' αυτό.
Γράψαμε τα κομμάτια σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, όμως έπαθα λαρυγγίτιδα την εποχή που έγραφα τις φωνές και αυτό μας πήγε πολύ πίσω. Ωστόσο, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Ο κόσμος μας είπε πως ήταν αλλαγή πίστας από θέμα song writing, από στίχους αλλά και ό,τι αφορά στην παραγωγή. Πάει πολύ καλύτερα και σε θέμα πωλήσεων, κυρίως στο εξωτερικό.

Θεωρείς ότι στην εποχή του YouTube, το format του δίσκου έχει ξεπεραστεί;
Κοίτα, η αλήθεια είναι πως ζούμε στην εποχή της εικόνας. Οι καλλιτέχνες χτίζουν κάτι μεστό και ολοκληρωμένο. Ένα single πρέπει να έχει νόημα και δυνατό βίντεο για να πάει καλά. Οι trappers, για παράδειγμα, στο κλιπ θα το προσέξουν ώστε να έχει πολύ καλό στιλ, ενώ σε άλλα είδη θέλουν να υπάρχει κάποιο νόημα. Είναι ωραίο όλο αυτό, όμως, νομίζω πως δεν αρκεί. Έχω μάθει και εγώ από μικρός να ακούω άλμπουμ. Είναι και σαν καλλιτεχνικό έργο, πιο ολοκληρωμένο, σου δίνει την ευκαιρία να αναλύσεις μια θεματική σε περισσότερα από ένα κομμάτια. Με διάσπαρτα singles χάνεσαι λίγο σε γενικότητες.

Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή τελευταία; Θεωρείς πως ανεβαίνει;
Υπάρχει μια greek rock «επανάσταση» τελευταία -κυρίως στο stoner- και αυτό είναι καλό. Οι Bazooka, επίσης, πάνε πολύ καλά, όπως και άλλες μπάντες πιο κοντά ηχητικά σε εμάς. Και εμείς έχουμε ανέβει αρκετά, αυτό το απέδειξαν και τα άτομα που ήρθαν στην παρουσίαση του δίσκου μας στο ΑΝ Club. Αυτό που με χαροποιεί, είναι πως φαίνεται να έχουν ανοίξει τα μυαλά τους και οι πιο «σκληροπυρηνικοί» του χώρου, που παλιότερα σνόμπαραν κάτι πιο φρέσκο ή μελωδικό. Χαίρομαι, επειδή εγώ πάντα ήμουν μέσα και στις δύο φάσεις και είναι ευχάριστο να τις βλέπω να έρχονται πιο κοντά. Κάνει καλό στη σκηνή.

VICE Video: Οι Rotting Christ Αποκλειστικά στο VICE για Πρώτη Φορά στην Ιστορία τους

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ποια είναι για σένα τα συγκροτήματα-τομές που έχτισαν τη φάση όπως υπάρχει σήμερα;
Από μικρός έφαγα πολύ τους Χάσμα, θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες ελληνόφωνες μπάντες. Το πρώτο μου live ήταν οι Ομίχλη, τους οποίους μπορεί να μην ακούω πια, αλλά ως πιτσιρικάς με επηρρέασαν. Τη δική μας φάση την έχουν φτιάξει οι Despite Everything, οι Vodka Juniors, οι Wish Upon a Star και οι Bandage. Πλέον, είναι και οι Bazooka. Τους θεωρώ punk rock. Το γεγονός ότι είναι στην Inner Ear και έχουν ένα πιο indie στιλάκι δεν το κάνει διαφορετικό, punk rock είναι. Αυτό το rock'n'roll/punk rock, μου αρέσει πολύ προσωπικά.

Μιας και τους ανέφερες, θα έκανες τη μετάβαση από τον αγγλικό στον ελληνικό στίχο όπως οι Bazooka;
Ίσως με κάποιο άλλο πρότζεκτ ναι, δεν είμαι αρνητικός σε κάτι τέτοιο. Δεν έχω γράψει ποτέ ελληνικό στίχο, πέραν του παιδικού σταθμού όπου εργάζομαι και γράφω παιδικά τραγουδάκια.

Δουλεύεις σε παιδικό σταθμό;
Ναι, είναι οικογενειακή επιχείρηση.

Προωθείς το punk rock στα μικρά;
Έχω πάρει ένα κομμάτι μας, του έχω βάλει ελληνικούς στίχους και τραγουδάμε μαζί.

Τσακώνεστε στα tour;
Όταν για συνεχόμενες μέρες κοιμάσαι με τον άλλον σε απόσταση αναπνοής, τα πράγματα σας είναι στην κυριολεξία του ενός πάνω από του άλλου και έχετε οκτώ ώρες οδήγησης μέχρι την επόμενη πόλη, στήσιμο, live και μετά όλο αυτό στο repeat, λογικό είναι να υπάρξουν νεύρα. Ευτυχώς, είμαστε όλοι αρκετά λογικοί άνθρωποι.

Έχετε φτάσει σε σημείο να είναι βιώσιμη οικονομικά η μπάντα;
Όχι ακόμα. Εδώ μπαίνουν μέσα πιο μεγάλες μπάντες από εμάς. Αν σκεφτείς τα έξοδα που έχεις - να βγάλεις δίσκο, να κάνεις πρόβες, να πας για σέρβις την κιθάρα σου, να βγάλεις ένα κλιπ, φωτογράφους, ηχολήπτη για τα live σου. Είναι πολλά τα χρήματα που χαλάς και δύσκολα θα τα βγάλεις πίσω. Σκοπός μας είναι να φτάσουμε σε ένα σημείο που θα γυρίζουμε από το tour, έστω με 100 ευρώ κέρδος.

Κάτι τελευταίο για την Ιαπωνία: Υπήρξε κάτι που να σου έκανε εντύπωση σε ό,τι αφορά την οργάνωση των live;
Σε κάποια live, πριν ξεκινήσει το sound check και η όλη προετοιμασία, μαζεύονται όλες οι μπάντες, ο ηχολήπτης και οι διοργανωτές και κάνουν κάτι σαν τελετουργία. Αυτός που έχει κλείσει το live ή ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, λέει ένα-ένα τα ονόματα των συγκροτημάτων και των συντελεστών, και οι υπόλοιποι υποκλίνονται και χειροκροτούν. Μοιάζει με θρησκευτική τελετή, όμως, είναι περισσότερο μια ωραία κοινωνική τελετουργία.

Από εδώ και πέρα τι σχέδια έχετε;
Συνεχίζουμε να προμοτάρουμε το νέο άλμπουμ. Έχουμε κλείσει Τουρκία, κάποια live επίσης στην Αθήνα και σιγά-σιγά στήνουμε το ευρωπαϊκό μας tour.

Ακολουθήστε τους The Overjoyed στο Facebook και στο Bandcamp.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Πάρτι, Φεστιβάλ ή Μπουζούκια: Οι Φοιτητικές Παρατάξεις και η Κουλτούρα της Διασκέδασης

Έκανα Έναν Χρόνο Αποχή από το Σεξ

Η «Μέθοδος της Λάμπας» κι Άλλες Ρατσιστικές Συμπεριφορές στο Ελ. Βενιζέλος