H Xριστίνα Καβακοπούλου Παίζει Μπουνιές σαν να Κάνει Drag Show

Δυο μέρες πριν βρεθούμε στη σχολή που προπονείται στην Κυψέλη (Fighting Global Team), ήταν σε ένα μεγάλο πάρτι στο Ωδείο Αθηνών, ακούγοντας την techno DJ από την Παλαιστίνη, Sama' Abdulhadi. «Ακούω πολλή ηλεκτρονική μουσική. Βέβαια, η Sama' μού αρέσει πιο πολύ για την όλη φάση της. Μουσικά είναι πιο "βαριά" σε σχέση με τα ακούσματά μου. Είμαι πιο garage. Η συγκεκριμένη μου αρέσει επειδή έχει εντάξει στο προφίλ της, ως καλλιτέχνιδα, το πολιτικό στοιχείο. Έχει κάνει ακόμη και φυλακή». Σημειωτέον, η Sama’ Abdulhadi πέρασε κάποιες μέρες σε φυλακή για δήθεν «ρέιβ βεβήλωση ιερού χώρου», μολονότι είχε λάβει επίσημη άδεια από το παλαιστινιακό Υπουργείο Τουρισμού και Αρχαιοτήτων. Ωστόσο, ακόμα αντιμετωπίζει την ποινή φυλάκισης αν της απαγγελθεί επίσημη κατηγορία.

Το ακτιβιστικό υπόβαθρο της μουσικής πορείας της Sama' στέκεται ως αφορμή να πιάσουμε την κουβέντα για τον ακτιβισμό στον αθλητισμό, ιδιαίτερα στον κόσμο των πολεμικών τεχνών. Οι αποκαλύψεις για το metoo στην Ελλάδα, για παράδειγμα, που ξεκίνησαν από τον χώρο του αθλητισμού, «έχουν βοηθήσει στο να αλλάξουν οι ισορροπίες στον χώρο», όπως λέει η Χριστίνα. «Έχουν γίνει βήματα στο πώς μας μιλάνε πλέον και στο πώς μας αντιμετωπίζουν (σ.σ. ως γυναίκες). Εγώ, προσωπικά, το βλέπω και ακτιβιστικά. Δηλαδή, προσπαθώ από τη μεριά μου να κάνω καλύτερο τον χώρο για τα επόμενα κορίτσια». 

Συζητάμε για τον κόσμο των πολεμικών τεχνών/μαχητικών σπορ και (κατά) πόσο είναι "man's world" ακόμα. «Είναι δικαιολογημένο, από τη μία, λόγω της ανθρώπινης φύσης. Ακόμη και ορμονικά να το δεις, δηλαδή, το "μπαίνω στο ρινγκ να παίξω ξύλο" συνδέεται περισσότερο με τους άνδρες», λέει η Χριστίνα. «Δέχομαι, επίσης, ότι το ανδρικό κοινό είναι μεγαλύτερο σε τέτοιους αγώνες. Η ένστασή μου είναι ότι δεν γίνονται βήματα να αλλάξει. Για παράδειγμα, οι γυναίκες αθλήτριες πληρώνονται πολύ λιγότερο. Μόνο στη βιομηχανία του πορνό πληρώνονται καλύτερα οι γυναίκες από τους άνδρες κι αυτό έχει να κάνει πάλι με το ανδρικό κοινό», συνεχίζει. «Είναι και στο χέρι μας. Οι γυναίκες μαχήτριες πρέπει να γίνουν ακόμη πιο present, να διεκδικούν και να μιλάνε. Δυστυχώς είμαστε "κομμένες"», σημειώνει η Χριστίνα. Η δασκάλα της, Αναστασία Ποντίκα, που κρυφάκουγε εκείνη την ώρα, επισημαίνει ότι αυτό αλλάζει σιγά-σιγά και, φυσικά, χαίρεται. 

H Αναστασία Ποντίκα μαζί με τον Βλαδίμηρο Ναζαρένκο, δύο άνθρωποι-κεφάλαια στον κόσμο των μαχητικών αθλημάτων στην Ελλάδα, είναι το νέο προπονητικό δίδυμο της Χριστίνας από το καλοκαίρι κι έπειτα. Πιο πριν προπονούνταν με τον Νίκο Γιδάκο. Έκανε έρευνα μέχρι να καταλήξει στην ομάδα Ποντίκα-Ναζαρένκο, όπως με ενημερώνει. «Παρατηρούσα τη δουλειά τους πολύ καιρό και πιστεύω ότι, ειδικά mentally, μου ταιριάζουν γάντι. Περνάω πολύ καλά εδώ. Επίσης είναι η πρώτη φορά που έχω γυναίκα στο προπονητικό τιμ, κάτι που είχε γίνει επιτακτική ανάγκη για μένα. Με είχε κουράσει η ματσίλα και ο σεξισμός. Ήθελα μια γυναίκα, να μπορώ να λέω μια κουβέντα παραπάνω».

Το καλοκαίρι ήταν κάπως καίριο για εκείνη. Πέρα από την ουσιαστική αλλαγή ομάδας, προχώρησε και σε μια χειρουργική επέμβαση μηνίσκου-χιαστού. «Τώρα έχω επανέλθει, αν και μου έκανε μια υποτροπή στον χιαστό. Έπρεπε να έχω προσέξει παραπάνω, αλλά με συνεπήρε η τρέλα της στιγμής σε μια προπόνηση, έβαλα παραπάνω δύναμη και όλο αυτό με πήγε έναν μήνα "πίσω"». Ο τραυματισμός της ήταν μια κατάσταση που συσσωρευόταν για χρόνια. «Ανά διαστήματα με ενοχλούσε. Έχω χρόνιο πρόβλημα στο ένα πόδι και έπρεπε να το συμμαζέψω. Ελπίζω ότι από τον Ιανουάριο και μετά θα είμαι πανέτοιμη», σημειώνει και μου λέει πως έχει μια πρόταση για αγώνα στο Karate Combat, για το τέλος του πρώτου μήνα του 2022. «Θα ξέρω σύντομα αν θα μπορέσω να αγωνιστώ, όταν με δει ο γιατρός μου ξανά και κάνουμε άλλη μία μαγνητική εξέταση».

Η Χριστίνα είναι 29 ετών. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ασχολείται με το καράτε από το 1997 και έχοντας αμέτρητους αγώνες και διακρίσεις σε πανελλήνια, βαλκανικά, μεσογειακά, ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά και προ-ολυμπιακά τουρνουά, αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε κάποιο άλλο κίνητρο για την ίδια ώστε να συνεχίσει, πέρα από την πρόταση του Karate Combat και τη χρηματική ανταμοιβή. «Μπορώ να πω ότι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, μετά από 18 χρόνια δουλειάς, απολαμβάνω ό,τι έχω επενδύσει. Είχα την ανάγκη να πάρω κάτι πίσω. Μάλλον δεν θα συνέχιζα διαφορετικά. Θα έπαιζα λίγο ακόμη στο ερασιτεχνικό και μετά θα έκανα κάτι δικό μου. Ξέρεις, έχω δώσει πολλά χρήματα για αυτό που κάνω και είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι μου συμπεριφέρονται ως αθλήτρια. Έπρεπε να έρθει ένα Karate Combat για να νιώσω επαγγελματίας αθλήτρια στην Ελλάδα, ενώ έχω παίξει με την Εθνική-Ολυμπιακή ομάδα σε πολλά τουρνουά. Έπρεπε να μπω σε ένα τέτοιο promotion, όμως, για να πιστέψω ότι στοχεύω κάπου ψηλά. Τώρα ξέρω ότι θα συνεχίσω για κάποια χρόνια ακόμα».

Το συμβόλαιό της με το Karate Combat είναι για 36 μήνες συνολικά και μίνιμουμ δύο αγώνες τον χρόνο. «Πληρώνομαι για κάθε αγώνα που παίζω. Όταν κερδίζω, το κασέ μου ανεβαίνει κατά 10%. Επίσης, έχω ασφάλιση». Μέχρι τώρα έχει αγωνιστεί σε δύο ματς, με ισάριθμες νίκες. Είχε συμφωνήσει να παίξει άλλους δύο αγώνες, όμως λόγω της πανδημίας υπήρξαν ακυρώσεις. «Η μία αντίπαλός μου νόσησε από κορονοϊό και η άλλη ήταν αναγκασμένη να μείνει καραντίνα στη χώρα της», μαθαίνω από τη Χριστίνα. 

Από το αμερικανικό promotion την εντόπισαν μετά την εξαιρετική σεζόν που είχε το 2018. «Ήταν η πρώτη μου χρονιά στα προ-ολυμπιακά τουρνουά και βρισκόμουν σταθερά μες στο Top 5 της κατηγορίας μου (50 κιλά). Αργότερα με προσέγγισαν, μου έκαναν πρόταση και μου έστειλαν ένα συμβόλαιο. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη, διότι μόλις ξεκινούσε τότε το Karate Combat. Ήταν κάτι νέο και άκουγα διάφορα σχόλια. Ξέρεις, επειδή θύμιζε λίγο UFC (σ.σ. διοργάνωση μικτών πολεμικών Τεχνών) είχαν πέσει να το “φάνε”. Ωστόσο, πλέον, μετά από τρία χρόνια έχει κάνει άλματα προόδου και ως παραγωγή είναι σε τρομερό επίπεδο. Έχει, άλλωστε, πρόσωπα εγνωσμένης αξίας που το "τρέχουν" και βρίσκονται γύρω του. Ακόμη και παρασκηνιακά, σκέψου ότι η υπεύθυνη παραγωγής είναι η βοηθός του Λάνθιμου. Και είναι ακόμη καλύτερο ότι γνωρίζω από κοντά τέτοιους ανθρώπους», λέει με ενθουσιασμό. Όντως είναι.

Κανονικά, κάθε διοργάνωση πραγματοποιείται σε διαφορετική χώρα. Ωστόσο, λόγω του κορονοϊού, η Χριστίνα έχει παίξει και τους δύο αγώνες της στην Ουγγαρία, σε στούντιο με green screen, λόγω της πανδημίας, όπως με ενημερώνει. Προφανώς χωρίς κόσμο. «Δεν ξέρω πώς θα προχωρήσει από εδώ και πέρα η διοργάνωση. Ελπίζω να υπάρξουν εισιτήρια και να έρθει κόσμος. Πάλι καλά, όμως, που είχα έστω αυτούς τους αγώνες. Θα είχα "σαλτάρει" διαφορετικά. Ήταν μια περίοδος που δοκιμάστηκα. Αν δεν υπήρχαν οι αγώνες και η προπόνηση, ακόμα θα είχα κρίσεις πανικού. Ήταν δύσκολη περίοδος», λέει κοιτώντας για λίγο κάτω. 

Στη διάρκεια της κουβέντας μας, δίπλα σε σάκους του μποξ και ένα «κλουβί» ΜΜΑ, αναφέρει αρκετές φορές τις λέξεις "mentally" ή «ψυχολογία». Όπως μου εξηγεί, «τόσα χρόνια, χωρίς στήριξη, όλοι οι αθλητές πρέπει να είναι πολύ ρομαντικοί για να συνεχίσουν. Όλοι δοκιμαζόμαστε ψυχολογικά. Επίσης, προσωπικά, επειδή έκανα τα πρώτα μου βήματα στον χώρο μέσα σε ψυχοσυναισθηματικά κακοποιητικές συνθήκες, μου ήταν πολύ δύσκολο να βάλω σε μια σειρά και μια τάξη τα πράγματα μέσα μου. Σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και mental coaching, και μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι το καλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου. Με έχει βοηθήσει σε πάρα πολλά πράγματα και ιδιαίτερα σε αυτό με το οποίο ασχολούμαι».

Συνεχίζει λέγοντας ότι «κάποιοι άνθρωποι του χώρου μας, έχουν παρεξηγήσει τις πολεμικές τέχνες -και την παράδοσή τους- με την αυστηρή πειθαρχία και το πώς "πρέπει" να συμπεριφέρεται ένας δάσκαλος. Το καράτε σού μαθαίνει ουσιαστικά κάτι ασκητικό. Είναι κάτι πολύ προσωπικό, αλλά δυστυχώς ο καθένας το εκμεταλλεύεται για να βγάλει τα ψυχωφελιμά του κι αυτό είναι στενάχωρο. Είναι στενάχωρο, διότι νομίζουν ότι με αυτή την κακοποίηση είναι παιδαγωγοί και ότι σε μαθαίνουν κάτι. Το αντίθετο, δημιουργούν ανασφάλειες και κόμπλεξ. Αυτό που κάνουμε δεν είναι μόνο μπουνιές και κλοτσιές». Η ίδια αγχώνεται στο υποθετικό σενάριο να γίνει δασκάλα. «Φοβάμαι μην τυχόν ξεστομίσω κάτι από όλα αυτά που έχω ακούσει και βιώσει η ίδια - θα με σιχαθώ εκείνη τη στιγμή», λέει έντονα.

Συζητάμε πόσο δύσκολο είναι να βρεις πραγματικούς δασκάλους και η Χριστίνα καταλήγει πως «είναι ελάχιστοι αυτοί που εκπαιδεύονται και εκπαιδεύουν σωστά. Οι πολεμικές τέχνες θα μπορούσαν να είναι τόσο παιδαγωγικές! Είναι κρίμα να υπάρχει "βρομιά" στον χώρο. Για να κλείσω αισιόδοξα, όμως, πιστεύω πως η κατάσταση αλλάζει», καταλήγει.

Ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχει ακούσει η Χριστίνα από δάσκαλο, ήταν σε ένα σεμινάριο με πολλά ακόμη άτομα παρόντα. «Κάποια στιγμή με φώναξε ο δάσκαλός μου, ώστε να δείξει στους υπόλοιπους μία κίνηση μαζί μου. O καλεσμένος Ιάπωνας δάσκαλος του σεμιναρίου, μου είπε "το κάνεις πολύ καλά, αλλά τι να σε κάνω που είσαι γυναίκα;". Αυτού του τύπου τα σχόλια είναι πολύ συχνά. Μου έχει πει, επίσης δάσκαλος, να φορέσω ζιβάγκο για να μη βλέπει το στέρνο μου. Δεν βγάζεις άκρη. Υπάρχουν άπειρες τέτοιες ιστορίες και ακόμη χειρότερες», σημειώνει με μια πικρία.

«Είναι πολύ sad αν το καλοσκεφτείς», λέει. Παρόλα αυτά, θεωρεί ότι είναι τυχερή πλέον που στη νέα της σχολή έχει γυναίκες παρτενέρ, στις προπονήσεις και στα sparring. «Τόσα χρόνια έκανα προπόνηση με άνδρες, πάνω από 70 κιλά. Υπάρχει έλλειψη σε γυναικείο δυναμικό», σημειώνει. «Οι περισσότερες κοπέλες ασχολούνται με το ερασιτεχνικό καράτε και προτιμούν το light contact, που είναι πιο safe», σύμφωνα με την Panthera. «Υστερούμε στο κομμάτι του "ξύλου", στις μπουνιές. Δυστυχώς μεγαλώνουμε μαθαίνοντας το semi-contact κομμάτι του αθλήματος, με τους διαιτητές να σταματούν συνεχώς τον αγώνα για παρατηρήσεις, με αποτέλεσμα να χάνεται το σθένος για μαχητικότητα», σημειώνει. 

«Εγώ ήμουν τυχερή από τη μία, διότι ο δάσκαλός μου έκανε παραδοσιακό καράτε. Είναι πιο σκληρό και to the point», λέει. «Πάντα ένιωθα πιο μαχητική. Τα ήθελα τα χτυπήματά μου, για να παθιάζομαι. Έτσι, για παράδειγμα, δεν με κάλυπτε το πώς είχε εξελιχθεί το άθλημα για να μπει στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Παρόλα αυτά, τη ρωτώ αν θα έμπαινε στη διαδικασία να πάει σε μία Ολυμπιάδα και απαντά γρήγορα και κατηγορηματικά «όχι». Όπως λέει, «έχει πεθάνει μέσα μου αυτό. Δεν τους κάνω τη χάρη να φορέσω το εθνόσημο, έχω φτάσει σε αυτό το σημείο. Είναι στενάχωρο που το λέω, αλλά έτσι είναι η πραγματικότητα». Είναι ακόμη μία αθλήτρια που έχει γευτεί πικρία από τις ομοσπονδίες. «Έχω πάει σε δύο τελικούς προ-ολυμπιακών τουρνουά. Όλο το 2018 βρισκόμουν στην κορυφαία δεκάδα. Ήταν, όμως, μεγάλη ταλαιπωρία. Τα κάναμε όλα μόνοι μας (σ.σ. οι αθλητές) και κάθε δύο εβδομάδες πηγαίναμε για αγώνες στο εξωτερικό. Τα βάζαμε όλα από τσέπη μας και τα κανονίζαμε επίσης όλα. Ήμασταν ρομαντικοί, γουστάραμε. Δεν το μετανιώνω, πάντως, γύρισα όλο τον κόσμο σχεδόν. Μέσα σε δύο χρόνια πήγα παντού», λέει με χαμόγελο. Από τα μέρη που επισκέφθηκε ξεχωρίζει το Τόκιο. «Το mentalité των ανθρώπων δεν μου ταιριάζει βέβαια εκεί - περισσότερο προς Λονδίνο ταιριάζω καλύτερα. Γενικά στην Ιαπωνία, πάντως, η κουλτούρα σε ό,τι αφορά τις τέχνες, την παράδοση ή τη μόδα, είναι τρομερή. Και η Φινλανδία μου άρεσε πολύ. Όμορφη χώρα. Συγκεκριμένο είχα πάει στο Τάμπερε», θυμάται.

«Οι αγώνες στο εξωτερικό είναι πολύ καλύτερου επιπέδου - γενικά ο αθλητισμός», τονίζει η Χριστίνα. Συμφωνούμε ότι αυτό επηρεάζει κατ' επέκταση την κοινωνία, αν και «δεν είναι όλα τέλεια στο εξωτερικό, ας μην ξεχνάμε ότι το metoo από την Αμερική ξεκίνησε». Της ζητώ να θυμηθεί την πρώτη φορά που έπαιξε στο Karate Combat στην Ουγγαρία. «Είχα άγνοια κινδύνου. Ένιωθα σαν να είμαι σε οικείο περιβάλλον, δεν ξέρω γιατί. Μόνο την ημέρα πριν τον αγώνα είχα τρομερό άγχος, όχι τόσο επειδή φοβόμουν. Πάντα έχω άγχος για το performance που θα παρουσιάσω, τι εικόνα θα δείξω. Αλλά έχω κάνει δουλίτσα με τον εαυτό μου και βρίσκω τρόπους να το μετριάζω αυτό το άγχος», τονίζει.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι άλλο που να της προκαλεί το ίδιο συναίσθημα που νιώθει, όταν παίζει. «Όχι», απαντά. «Δεν συγκρίνεται. Για δύο μέρες μετά από κάθε αγώνα έχω απίστευτη ευφορία, ηρεμία, αδειάζω. Μπαίνω μέσα στο ματς και όταν βγαίνω από εκεί, δεν σκέφτομαι τίποτα. Δεν το αλλάζω αυτό. Είναι ο εθισμός μου. Νιώθω σαν να κάνω drag show, ότι είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Αν με συναντούσες μία εβδομάδα πριν από κάποιο αγώνα, θα έβλεπες άλλη Χριστίνα. Θα ήμουν αλλιώς. Είμαι πιο ψυχρή εκείνες τις μέρες. Για αυτό, ποτέ δεν θα μπορούσα να έχω δικούς μου ανθρώπους σε αγώνες. Δεν ξέρω αν μπορώ να με βλέπουν έτσι. Δεν είμαι η Χριστίνα. It's Panthera», λέει με στιλ.

Το Panthera, για να λύσουμε την απορία, έχει προκύψει από τον γάτο της. «Έναν χοντρό, μαύρο γάτο». Γενικά, της φαίνονται αστεία τα nicknames στους αθλητές πολεμικών τεχνών. Δεν της ταιριάζουν, λέει. «Αυτά τα σκληρά nickname δεν μου αρέσουν, με στρεσάρουν κάπως». Έτσι αποφάσισε να δώσει fun στο δικό της. Kι επειδή ο γάτος της «είναι σαν πάνθηρας», το αποφάσισε έτσι. «Εγώ μου το έβγαλα δηλαδή», εξηγεί για το nickname της.

Αυτήν τη στιγμή, στα αγωνιστικά, προσπαθεί να «παντρέψει» το καράτε με την πυγμαχία. «Έχω μια καλή βάση στο καράτε. Θέλω να βάλω το box στο παιχνίδι μου, έτσι πιστεύω ότι θα πάω πολύ καλύτερα. Σε αυτό υστερούμε εμείς οι καρατέκα, στα χτυπήματα με τα χέρια. Έχω λατρέψει βέβαια την πυγμαχία και το kickboxing, κάνοντας προπόνηση όλο αυτό το διάστημα. Ακόμα είμαι αρχάρια, αλλά παίζω με το δικό μου στιλ κι αυτό μου αρέσει. Όλα μπουνιές-κλοτσιές είναι, στην τελική. Απλώς σε κάθε άθλημα αλλάζει ο τρόπος και η τακτική. Και φτάνεις στο MMA, που δεν καταλαβαίνεις τι κάνει ο άλλος», λέει γελώντας. «Βέβαια, αν με ρωτάς, νιώθω ότι μου ταιριάζει πιο πολύ, παικτικά, το striking του MMA». Οι μικτές πολεμικές τέχνες είναι ακόμη ένας λόγος που πλέον βρίσκεται στη Fighting Global Team. «Θέλω να μπω σε "κλουβί", αν και θα προτιμούσα να το είχα ήδη κάνει, για να είμαι ήδη τώρα σε ένα πολύ καλό επίπεδο».

«Δεν την έχουμε απελευθερώσει ακόμα», λέει η δασκάλα της, Αναστασία Ποντίκα, που κάθεται σε απόσταση εδώ και λίγη ώρα και μας ακούει να μιλάμε. «Θα πάει πολύ καλά. Διορθώνουμε κάποια λαθάκια στη βάση της, επειδή προέρχεται από το καράτε. Την ετοιμάζουμε σαν γενική προπόνηση στα χέρια, όχι ειδικά για το Karate Combat. Ακόμα είμαστε στο στάδιο που γνωριζόμαστε, ώστε να απορροφήσει τη μεθοδολογία μας και να ανθίσει στο στιλ της», λέει περιγραφικά. «Έχει τρομερά προσόντα, είναι ψυχάρα, αλλά τραυματισμένη. Είμαστε συγκρατημένα ευτυχισμένες κι οι δύο, προς το παρόν. Ένα τέτοιο πρωταθλητάκι το ήθελα πολύ, μου ταιριάζει πνευματικά. Μου αρέσει ως άνθρωπος η Χριστίνα», κλείνει με χαμόγελο. 

«Περνάω τόσο καλά εδώ (σ.σ. στη σχολή), που κάθομαι μετά την προπόνηση και συζητάμε διάφορα. Δεν το έκανα αυτό πριν. Τελείωνα την προπόνηση, άλλαζα και πήγαινα σπίτι», τονίζει η Χριστίνα. Μαζί με την Αναστασία, λέμε πόσο σημαντικό είναι για έναν/μία αθλητή/αθλήτρια πολεμικών τεχνών/μαχητικών σπορ να μην είναι απλώς καλός/ή στο «ξύλο», αλλά να αποτελεί ολοκληρωμένο άνθρωπο. 

Η Χριστίνα βλέπει καλλιτεχνικά τις πολεμικές τέχνες. «Δεν είναι απλά σπορ. Έχουν φιλοσοφία. Για παράδειγμα, αρκετές πολεμικές τέχνες συνδέονται με κάτι θρησκευτικό. Καθεμία έχει δημιουργηθεί μέσα από κάτι άλλο, πέραν του αθλητισμού. Ας πούμε, το καράτε φτιάχτηκε από ανθρώπους που βρίσκονταν υπό κατοχή και έπρεπε να βρουν τρόπους να πολεμήσουν δίχως όπλα. Όταν κάτι ξεκινάει λαογραφικά, εξελισσόμενο αποκτά τη μορφή τέχνης», εξηγεί. Επίσης, «για να παρακολουθήσει κάποιος μια πολεμική τέχνη ως θεατής, πρέπει να ξέρει κιόλας. Δεν είναι όπως ο στίβος, για παράδειγμα, που όλοι καταλαβαίνουν ότι κερδίζει όποιος τερματίσει πρώτος».

«Για αυτό και στις σχολές ΤΕΦΑΑ», όπως λέει, «είναι δύσκολο να μάθεις να διδάσκεις π.χ. πυγμαχία, αν δεν έχεις ήδη μια βάση από πριν. Δεν μαθαίνεται όσο εύκολα μαθαίνεται το τένις, ας πούμε». Η Χριστίνα δεν ανέφερε τυχαία τα ΤΕΦΑΑ (Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού), καθώς χρωστάει ορισμένα ακόμα μαθήματα ως φοιτήτρια για να πάρει το πτυχίο της. «Λόγω των αγώνων άφησα πίσω τη σχολή μου. Δεν ασχολούμουν, λάθος μου. Τώρα προσπαθώ να τελειώσω», λέει υπό το βλέμμα της Αναστασίας Ποντίκα.

Καθόμαστε στο πίσω μέρος της αίθουσας ενώ μιλάμε κι αυτό έχει δημιουργήσει μια ωραία ήσυχη, παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Σκέφτομαι ότι αν υπάρχει τέτοιο κλίμα μεταξύ τους, θα κάνουν πολύ ευχάριστη προπόνηση.

Δεν θέλω, όμως, να κλείσω την κουβέντα μας με «ξύλο». Έτσι, ρωτώ τη Χριστίνα να μου πει ένα πολύ ωραίο πάρτι/μουσικό φεστιβάλ που έχει πάει και θυμάται πολύ όμορφα. Της έρχεται στο μυαλό ένα φεστιβάλ στη Ρόδο, «έπαιζε ο Dubfire, μέσα σε έναν βράχο και ήταν φανταστικά. Έχω πάει σε διάφορα ωραία πάρτι, αλλά θα ήθελα να πάω σε ένα μεγάλο φεστιβάλ στο εξωτερικό. Πάντα τυχαίνει να έχω αγώνες, όμως», κλείνει. 

Φεύγοντας συζητάμε για MMΑ, για πρόσφατους αγώνες που έχουμε δει, αναφέρει ότι εκτιμά αθλητές όπως ο Dustin Poirier και η Amanda Nunes, που λειτουργούν ακτιβιστικά. Επίσης, από παλιούς ξεχωρίζει τον Βέλγο καρατέκα Junior Lefevre και από νέους τής αρέσει ο Sean O'Malley. 

• Ακολουθήστε τον Παύλο Τουμπέκη στο Instagram.

Ο Vales Τρυπώνει σε Αμαξοστάσια και Μετρό για να Βάψει Τρένα σε Όλο τον Κόσμο

Όταν Δεν Έχεις Καθόλου Οπτική Φαντασία: 2,6% του Πληθυσμού Δεν Μπορεί να Φανταστεί Εικόνες

Προπονηθήκαμε με τον Buakaw και Μιλήσαμε για τη Ζωή του Μεγαλύτερου Ταϊλανδού Μαχητή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.