Ένας Ιταλός Δοκιμάζει την "Deep-Dish" Πίτσα του Σικάγο

Είμαι το κλασικό στερεότυπο του μέσου Ιταλού και μεγάλος θαυμαστής της ιταλικής πίτσας. Όπως οι ΗΠΑ, η Ιταλία έχει διαφορετικά είδη πίτσας ανάλογα με την περιοχή. Τα πιο γνωστά είναι η Ναπολιτάνα (μικρή με χοντρή ζύμη και μαλακή ζύμη) και η Ρομάνα (μεγάλη, τραγανή και με λεπτή ζύμη). Έχουμε επίσης διάσημους σεφ πίτσας, όπως ο Enzo Coccia για τη Ναπολιτάνα ή ο Gabriel Bonci και ο Jacopo Mercuro για τη Ρομάνα. Σοβαρά, πώς θα μπορούσαν οι Αμερικανοί –οι άνθρωποι πίσω από τη Domino’s– να ανταγωνιστούν κάτι τέτοιο;

Όμως το μότο μου είναι να δοκιμάζω πάντα νέα πράγματα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το φαγητό. Πήγα λοιπόν στο Hamerica's στο Μιλάνο, μια αλυσίδα που φέρνει αμερικανική κουζίνα στην Ιταλία, για να δοκιμάσω τη λεγόμενη “deep-dish pizza” του Σικάγο. Ξέρω ότι οι Ναπολιτάνοι φίλοι μου μπορεί να μη μου μιλήσουν αφού διάβασαν αυτό το κείμενο, αλλά κάποιος έπρεπε να το κάνει, έτσι δεν είναι;

Η “deep-dish pizza” από το Σικάγο πήρε το όνομά της από τον τύπο του τηγανιού στο οποίο φτιάχνεται. Πράγματι, το κύριο χαρακτηριστικό της είναι το ύψος της – είναι ψηλή σαν πίτα. Έχει επίσης τα υλικά ανάποδα: Μοτσαρέλα στο κάτω μέρος, λαχανικά και αλλαντικά στη μέση και σάλτσα ντομάτας και τριμμένη ντομάτα από πάνω. Το τυρί είναι στη βάση και έτσι δεν καίγεται στο φούρνο, αφού ο χρόνος μαγειρέματος είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι για μια λεπτή πίτσα (περίπου 20 λεπτά).

Όταν το σκέφτομαι, μπορεί να θεωρηθεί πίτσα μόνο λόγω των συστατικών της. Στην πραγματικότητα, μοιάζει περισσότερο με αλμυρή πίτα μαγειρεμένη σε τηγάνι, με μια χρυσή ζύμη που μοιάζει περισσότερο με βουτυράτη τάρτα.

Όπως για πολλές συνταγές, πολλοί τσακώνονται για το ποιος εφηύρε την πίτσα του Σικάγο. Στη Νάπολη του 16ου αιώνα, η σύγχρονη πίτσα είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται. Τέσσερις αιώνες αργότερα, το Σικάγο ήταν κέντρο μετανάστευσης για τους Ευρωπαίους, συμπεριλαμβανομένων των Ιταλών και πιο συγκεκριμένα των Ναπολιτάνων. Το 1943, δύο Ναπολιτάνοι μετανάστες, ο Ike Sewell και ο Ric Riccardo, άνοιξαν την Pizzeria Uno στο Σικάγο, όπου άρχισαν να σερβίρουν deep-dish pizza με τραγανή ζύμη και ανάποδα υλικά. Τώρα το εστιατόριο έχει γίνει διεθνής αλυσίδα με το όνομα Uno Pizzeria & Grill, με 100 εστιατόρια στις ΗΠΑ, καθώς και στο Κατάρ, την Ινδία και τη Σαουδική Αραβία.

Ο Sewell και ο Riccardo ισχυρίζονται ότι είναι οι δημιουργοί της deep-dish pizza, αλλά ο Adolpho "Rudy" Malnati, πρώην υπάλληλος της Pizzeria Uno και μέλος μιας από τις πιο διάσημες οικογένειες πίτσας του Σικάγο, έχει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας. Ο Malnati ισχυρίζεται ότι είναι αυτός που επινόησε τη συνταγή μαζί με τον Riccardo και ότι μοίραζαν κομμάτια στους δρόμους του Σικάγο για να τη δοκιμάσει ο κόσμος. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Sewell εμφανίστηκε αργότερα.

Δεν υπάρχουν αρχεία με τον Sewell ή τον Riccardo να φτιάχνουν πίτσα, ή ακόμη και να εργάζονται σε κουζίνα – κάτι που ενισχύει την εκδοχή του Malnati. Ωστόσο, σύμφωνα με μια άλλη πηγή, μπορούσες να φας τέτοια πίτσα στο Σικάγο ούτως ή άλλως και πριν, όπως στο Rosati’s Pizza το 1926.

Σε κάθε περίπτωση, είναι σχεδόν αδύνατο να ξέρουμε ποιος το επινόησε. Το σημαντικό όμως είναι ότι κάποιος το έκανε.

Μπήκα στο Hamerica's και παρήγγειλα τη σπέσιαλ Hamerica, που τελειοποιήθηκε μετά από τέσσερις μήνες δοκιμών και 25 διαφορετικές συνταγές, όπως μου είπε το προσωπικό. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν δύσπιστος. Περίμενα να πάω σπίτι απογοητευμένος ή και αηδιασμένος, αλλά όταν έφτασε η σπέσιαλ –πολύ ζεστή –εντυπωσιάστηκα.

Η πίτσα ήταν περίπου δέκα εκατοστά ύψος και 15 πλάτος – πολύ μικρότερη από αυτές που είχα δει στο Ίντερνετ. Από πάνω προς τα κάτω, υπήρχε πεπερόνι και σάλτσα ντομάτας, λουκάνικο και μετά μοτσαρέλα. Τα συστατικά του ήταν παρόμοια με τις δημοφιλείς αμερικανικές πίτσες και για να ολοκληρωθεί, τη σέρβιραν με ωραίες χοντρές τηγανιτές πατάτες.

Η πίτσα δεν είναι τεράστια, έχει ακριβώς το σωστό μέγεθος. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι ήμουν σε μια αλυσίδα που ειδικεύεται σε μπιφτέκια, πατάτες και άλλα πιάτα των ΗΠΑ, η γεύση δεν ήταν κακή: η ζύμη ήταν τραγανή σε όλα τα σωστά σημεία, το κέντρο ζουμερό και με πολύ τυρί, το λουκάνικο επίσης ζουμερό και η ντομάτα γλυκιά, με ελαφριά επίγευση ρίγανης. Δεν μου άρεσε το πεπερόνι - δεν ήταν αρκετά πικάντικο κατά τη γνώμη μου.

Είτε είσαι Ιταλός είτε όχι, σου προτείνω να τη δοκιμάσεις. Εάν είσαι πουρίστας που τρομάζει στη σκέψη μιας αμερικάνικης πίτσας, θυμήσου ότι η πίτσα έγινε δημοφιλής από Ιταλοαμερικανούς, όχι μόνο από Ιταλούς. Και επίσης εφηύραν την καρμπονάρα.

Παρόλα αυτά πρέπει να ομολογήσω ότι μάλλον δεν θα την ξαναφάω, κυρίως λόγω της τιμής των 15,90 €. Με τα μισά χρήματα μπορώ να πάρω μια νόστιμη μαργαρίτα στο Μιλάνο, η οποία, λυπάμαι πολύ, αλλά εξακολουθεί να έχει πολύ καλύτερη γεύση.

Περισσότερα από το VICE

«Έμεινα Χωρίς Οξυγόνο στη Ζώνη του Θανάτου» - Ο Μάριος Μιλά για την Ανάβασή του στο Έβερεστ

Ο Γεράσιμος και Άλλοι 16 Κρατούμενοι Έγιναν Δωρητές Οργάνων Μέσα από τη Φυλακή

Ταχυπαλμίες, Μούδιασμα, Πόνος: Οι Κρίσεις Πανικού Είναι Κομμάτι της Ζωής μου

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.