Μαστουρωμένοι Kαθηγητές και Eξαγριωμένοι Γονείς: Όταν οι Παιδικές Φάρσες Πηγαίνουν Πολύ Στραβά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Netherlands.

Ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνεπάγεται η νιότη, είναι ότι μπορεί να τη γλιτώσεις με φρικτές συμπεριφορές, επειδή το μυαλό σου, η λογική σου και η προνοητικότητά σου ακόμη αναπτύσσονται: Δεν μπορείς να καταλάβεις πλήρως τις συνέπειες των πράξεών σου, έτσι το να πείσεις την αδερφή σου να ανέβει και να πηδήξει από τη στέγη του σπιτιού ή το να βάλεις στοίχημα με τους συμμαθητές ποιος θα κάνει πρώτος την καθηγήτρια των μαθηματικών να κλάψει, μοιάζει με μια αθώα και ειλικρινή πλάκα.

Όμως κοιτάζοντας πίσω, είναι συχνά σαφές ότι αποτελούσες κίνδυνο για τον εαυτό σου και τους άλλους και ότι είναι ειλικρινά θαύμα που εσύ και οι αγαπημένοι σου επιβιώσατε από εκείνα τα χρόνια. Ρώτησα τους φίλους μου να μου πουν τις χειρότερες βλακείες που έκαναν ως πιτσιρικάδες και αν τη γλίτωσαν ή όχι. Να μερικές από τις καλύτερες ιστορίες που άκουσα.

«Είμαι από μια μικρή πόλη όπου δεν συνέβαινε ποτέ τίποτα συναρπαστικό. Όταν ήμουν δέκα χρονών, ένας φίλος κι εγώ πήγαμε σε μια εγκαταλελειμμένη λέσχη μιας παλιάς ομάδας μπέιζμπολ, για να καπνίσουμε. Όπως καθόμασταν, ξεκινήσαμε να καίμε κομματάκια της ταπετσαρίας, με έναν αναπτήρα. Το χαρτί ήταν πολύ ξεραμένο, έτσι άρπαξε γρήγορα. Τόσο γρήγορα που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλη η λέσχη λαμπάδιασε. Το βάλαμε στα πόδια και φτάσαμε σπίτι, χωρίς να καταλάβει κανείς ότι το είχαμε κάνει εμείς. Οι φλόγες φαίνονταν από το σπίτι μου.

»Όλη η πόλη, αντί να ανησυχήσει, είχε ξετρελαθεί με τη φωτιά - επιτέλους κάτι συνέβαινε. Όλοι γι' αυτό μιλούσαν. Οι περισσότεροι πυροσβέστες ήταν εθελοντές και είχαν ενθουσιαστεί που είχαν αναλάβει δράση. Αλλά όσο συναρπαστικό και αν ήταν, εγώ κι ο φίλος μου δεν είπαμε ποτέ σε κανέναν ότι εμείς ήμασταν υπεύθυνοι και κανείς ποτέ δεν το έμαθε – συνέβη πριν από 27 χρόνια και ακόμη δεν το ξέρουν οι γονείς μας».
- Victor, 37 ετών

«Στο Λύκειο, μερικοί μαζέψαμε λεφτά για να αγοράσουμε σοκολατάκια με χασίς. Σκοπεύαμε να τα φάμε μετά το μάθημα, αλλά κάποιος αποφάσισε να αφήσει μερικά στην αίθουσα προσωπικού, πράγμα που μας εκνεύρισε. Στην αρχή μας φάνηκε ότι πήγανε στράφι. Αλλά καθώς η μέρα περνούσε, έγινε φανερό ποιοι καθηγητές είχαν φάει σοκολατάκια και ποιοι όχι. Στο μάθημα των γαλλικών, η καθηγήτρια ξεκίνησε να περπατάει παράξενα και να χτυπάει τη βέργα της στον πίνακα. Σύντομα, παραπονέθηκε ότι είχε πολλή ζέστη και άνοιξε όλα τα παράθυρα. Στο τέλος κάθισε και μας έβαλε να διαβάσουμε μόνοι μας, για να ξεκουραστεί. Άκουσα ότι σε μια άλλη τάξη ο καθηγητής της Χημείας σχεδόν λιποθύμησε – είχε φάει κάμποσα, με άδειο στομάχι. Το ότι μαστούρωσε χωρίς να ξέρει ότι είχε μαστουρώσει πρέπει να ήταν τρομακτικό για εκείνον.

»Φρικάραμε όλοι. Αλλά επειδή είχαμε συμμετάσχει τόσοι πολλοί, δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε ποιος έφταιγε για το περιστατικό. Τη γλιτώσαμε όλοι».
- Alex, 39 ετών

[VICE Video] Η Βιομηχανία της Ραπ στην Ελλάδα - SNIK

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

«Όταν ήμουν 14, ένας φίλος κι εγώ τηλεφωνούσαμε σε μια ροζ γραμμή που σου επέστρεφαν την κλήση, αλλά πάντα δίναμε τους αριθμούς ανυποψίαστων φίλων, για να καλέσουν. Σύντομα βαρεθήκαμε, έτσι μια μέρα αποφασίσαμε να κλείσουμε μια συνοδό και δώσαμε στο πρακτορείο της το όνομα και τη διεύθυνση ενός συμμαθητή μας.

»Το επόμενο βράδυ, μια κυρία έφτασε στο σπίτι του φίλου μας. Όλοι στο σπίτι κοιμούνταν, έτσι κανείς δεν απάντησε, όταν χτύπησε το κουδούνι. Περίμενε λίγο, μέχρι που έφτασε ένας συνεργάτης της, για να τη βοηθήσει. Εκείνος θύμωσε πολύ και ξεκίνησε να φωνάζει ενώ στεκόταν μέσα στη μέση του δρόμου: "Τώρα ήρθε, γι' αυτό θα τη γαμήσεις". Τελικά έφυγαν, αλλά ξύπνησαν όλη τη γειτονιά.

»Την επόμενη μέρα στο σχολείο, δεν κρύψαμε ότι εμείς ήμασταν υπεύθυνοι, κυρίως επειδή δεν είχαμε καταλάβει πόσο κακό ήταν. Οι γονείς του φίλου μας δεν το πήραν καλά – το όλο περιστατικό μάλλον είχε χειροτερέψει την υπερκόπωση της μαμάς του. Ο πατέρας μου έγινε έξαλλος, όταν το έμαθε».
- Jan, 35 ετών

«Ήμουν περίπου επτά χρονών: ένας φίλος μου και εγώ χαζεύαμε τον μπαμπά μου να μαστορεύει το ιστιοφόρο του στο λιμάνι και βαριόμασταν πάρα πολύ να βλέπουμε. Ψάχναμε να βρούμε κάτι να κάνουμε, ώσπου είδαμε ένα άλλο σκάφος σε μια ράμπα, το οποίο κρατούσαν στη θέση του κάτι ξύλινες σφήνες. Αποφασίσαμε να τις κλωτσήσουμε και να τις βγάλουμε, για να δούμε τι θα γίνει. Προτού το καταλάβουμε, το σκάφος των 15 μέτρων είχε γλιστρήσει μες στο νερό. Το βάλαμε στα πόδια πανικόβλητοι, αλλά καθώς ήμασταν τα μόνα επτάχρονα κωλόπαιδα στο λιμάνι, αμέσως κατάλαβαν όλοι ποιος ήταν υπεύθυνος.

»Αποδείχθηκε ότι ο ιδιοκτήτης του σκάφους ήταν πάνω του εκείνη την ώρα και έφτιαχνε τα ηλεκτρικά. Αρχικά θύμωσε τόσο, που απαίτησε να απαγορευτεί στον πατέρα μου η είσοδος στο λιμάνι, αλλά αφού τον βοηθήσαμε να τακτοποιήσει και να φτιάξει το σκάφος του, ηρέμησε και μας συγχώρησε».
- Zwier, 29 ετών

«Ένα βράδυ πριν από χρόνια, έπινα κάπου στο Άμστερνταμ με δυο φίλους, ένας εκ των οποίων είχε μαζί τον Αμερικανό ξάδερφό του. Όταν το μπαρ έκλεισε, δεν θέλαμε να τελειώσει η βραδιά, επειδή είχαμε υποσχεθεί στον ξάδερφο ότι θα περνούσε καλά. Όταν βγήκαμε από το μπαρ, πρόσεξε το -σε αληθινό μέγεθος- αντίγραφο ενός πλοίου του 18ου αιώνα της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, στην άλλη πλευρά του ποταμιού – ανήκε στο Εθνικό Μουσείο Ναυτιλίας, που βρίσκεται δίπλα. "Μπορούμε να ανεβούμε;", ρώτησε. Αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε.

»Όταν φτάσαμε στο Μουσείο, στην άλλη πλευρά του ποταμού, φαινόταν πιο δύσκολο να ανεβούμε στο πλοίο απ' ό,τι περιμέναμε – ήταν αγκυροβολημένο αρκετά μακριά στο νερό. Προσέξαμε μια μικρή φουσκωτή βάρκα κοντά μας και αποφασίσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε, για να φτάσουμε στο πλοίο. Αλλά όταν ανεβήκαμε στη βάρκα, αναποδογύρισε και πέσαμε στο νερό. Συνεχίσαμε μούσκεμα να κολυμπάμε ως το πλοίο, ενώ κρατιόμασταν από τη βάρκα, ελπίζοντας ότι θα μας φαινόταν χρήσιμη στην επιστροφή.

»Αφού ανεβήκαμε στο πλοίο, μας φάνηκε ότι θα ήταν αστείο να κατουρήσουμε από το κατάστρωμα και ύστερα να σκαρφαλώσουμε στα κατάρτια. Πάνω που είχαμε βολευτεί να αγναντεύουμε τη θέα, ακούσαμε έναν άνδρα να φωνάζει: "Κατεβείτε αμέσως!". Λίγο πιο πέρα, στην αποβάθρα, είδαμε κάποιον με έναν ασύρματο στο χέρι: αποδείχθηκε ότι υπάρχει βάση του Βασιλικού Ναυτικού της Ολλανδίας δίπλα στο μουσείο, έτσι η ασφάλεια ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι νομίζαμε.

»Ανεβήκαμε στη βάρκα, γυρίσαμε κωπηλατώντας μέχρι εκεί που είχαμε αφήσει τα ποδήλατά μας και φύγαμε. Πάνω στην ώρα, επειδή αμέσως μετά είδαμε ένα περιπολικό να πηγαίνει προς το μουσείο».
- Yannis, 24 ετών

«Για ένα διάστημα, στο Λύκειο, είχα ένα πασπαρτού – ένα κλειδί που άνοιγε και κλείδωνε όλες τις τάξεις στο σχολείο μου. Το είχα, επειδή μια φορά που ήμουν τιμωρία με ανάγκασαν να κουβαλήσω εξοπλισμό σε διάφορες τάξεις. Δεν το επέστρεψα όταν τελείωσα, επειδή σκέφτηκα ότι μπορεί να φαινόταν χρήσιμο κάποια στιγμή.

»Σύντομα, συνειδητοποίησα ότι είχα τη δύναμη να κλειδώσω ολόκληρες τάξεις - 25 παιδιά και τον καθηγητή τους. Περπατούσα στους διαδρόμους και συνήθως περίμενα μέχρι να ξεκινήσει να έχει πολλή φασαρία στην τάξη, ώστε κανείς να μην ακούσει το "κλικ" της κλειδαριάς. Καταλάβαιναν τι συνέβαινε, μόνο όταν προσπαθούσαν να φύγουν και έβλεπαν ότι ήταν κλειδωμένοι. Κάθε φορά που το έκανα, ήταν και πιο συναρπαστικό. »Η μεγαλύτερη πλάκα ήταν το μεσημέρι της Τετάρτης, όταν είχα μαθηματικά σε μια αίθουσα στον δεύτερο όροφο, δίπλα σε μια τάξη που έκανε ιστορία. Είχα πείσει τον καθηγητή μου ότι έπρεπε μερικές φορές να δουλεύω στον διάδρομο, επειδή αλλιώς δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Λίγο προτού τελειώσει το μάθημα επέστρεφα, αλλά αφού πρώτα είχα κλειδώσει την τάξη που έκανε ιστορία.

»Μια φορά κάποιος κατουρήθηκε, επειδή δεν μπορούσε να πάει τουαλέτα. Ποτέ δεν έμαθαν ότι ήμουν εγώ, επειδή πρόσεχα πολύ και δεν το έκανα κάθε βδομάδα – το στοιχείο της έκπληξης ήταν πολύ σημαντικό. Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι ήταν πολύ επικίνδυνο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε, αν είχε πιάσει φωτιά».
- Yorinde, 25 ετών

«Μεγάλωσα στο Παρίσι. Όταν ήμουν έξι χρονών, ένας φίλος και εγώ παίζαμε στο νεκροταφείο, μετά το σχολείο. Ήταν ένα άθλιο παριζιάνικο νεκροταφείο, με ανθρώπινα απομεινάρια παντού, αλλά δεν νομίζω ότι καταλαβαίναμε πλήρως τι ήταν ή τι σήμαιναν.

»Μια μέρα, ξεκινήσαμε να σκάβουμε και βρήκαμε ένα οστό. Το βρήκαμε τόσο συναρπαστικό που το κρατήσαμε και σύντομα βρήκαμε και άλλα οστά και κάνα δυο κρανία. Πήραμε τα απομεινάρια στο σπίτι μου και τα βάλαμε μέσα σε νερό, σε μια από τις μεγάλες κατσαρόλες της μάνας μου, για να καθαρίσουμε τη λάσπη και να είναι ωραία και καθαρά. Όταν η μαμά μου γύρισε και είδε το κρανίο στην κατσαρόλα της, κόντεψε να πάθει έμφραγμα. Μου απαγόρευσαν να παίξω ξανά με εκείνον τον φίλο μου».
- Michael, 51 ετών

Περισσότερα από το VICE

Όσα Έμαθα Δουλεύοντας Δύο Χρόνια σε Ένα από τα Μεγαλύτερα Νοσοκομεία της Αθήνας

Η Κάνναβη Είναι το Μοναδικό Πράγμα που με Βοήθησε στη Χρόνια Μάχη μου με τις Ημικρανίες

Η Πρώτη Μαζική Τρομοκρατική Επίθεση στην Ελλάδα Έγινε (Mάλλον) Κατά Λάθος