Το πιο Δύσκολο στο Στριπτίζ Δεν Ήταν να Βγάζω τα Ρούχα μου​

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως στριπτιζέζ, περνούσα μια περίοδο που ήμουν τελείως άφραγκη και προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα. Μια μέρα, μου ήρθε μια φλασιά και σκέφτηκα, «απλώς θα γίνω στριπτιζέζ».

Έμενα κοντά σε ένα στριπτιζάδικο, έτσι αποφάσισα να μπω και να δοκιμάσω. Δεν είχα πάει ποτέ ξανά. Υπήρχαν ένα σωρό άνδρες με κοστούμια. Θυμάμαι ότι έπαθα πλάκα με το πόσο όμορφη ήταν η γυναίκα στη σκηνή και πόσο αισθησιακή και ερωτική η παράστασή της. Παρήγγειλα ένα μικρό ποτήρι μπίρα, επειδή κάτι έπρεπε να πάρω, κοίταζα και μιλούσα με κάποια κορίτσια και ύστερα έφυγα, επειδή ένιωθα σαν να μην ανήκω εκεί.

Στο μυαλό μου, το στριπτίζ ήταν στιγματισμένο και κουβαλούσα πολλά κολλήματα σχετικά με αυτό. Σίγουρα ήμουν από τους ανθρώπους που θεωρούσαν τα στριπτιζάδικα επικίνδυνα, κακά μέρη. Πίστευα ότι όλες οι γυναίκες που βρίσκονταν εκεί ήταν θύματα, ότι δεν είχαν άλλη επιλογή.

Τη μέρα που έκανα οντισιόν, έφτασα και φόρεσα κάτι εξεζητημένα εσώρουχα που είχα, έπαιξε ένα κομμάτι και χόρεψα στη σκηνή για ένα λεπτό. Θυμάμαι ότι πίστευα πως θα το αισθανόμουν κάπως σημαντικό, αλλά όχι. Νόμιζα ότι θα ένιωθα πιο γυμνή και εκτεθειμένη, απ’ ό,τι ένιωσα στην πραγματικότητα. Ύστερα, με προσέλαβαν. Ήταν πολύ εύκολο. Υπέγραψα κάτι έντυπα και μου έδωσαν βάρδιες για την ερχόμενη εβδομάδα.

Η δουλειά ήταν διαφορετική απ’ ό,τι περίμενα. Τα πράγματα που νόμιζα ότι θα ήταν δύσκολα, όπως το να βγάζω τα ρούχα μου, ήταν εύκολα. Αυτό που δεν είχα καταλάβει ήταν ότι ουσιαστικά είχα αναλάβει μια δουλειά πωλήσεων. Το 100% της δουλειάς αυτής είναι να προσεγγίζεις ανθρώπους και να πουλάς εσένα και το προσωπικό σου brand.

Το να μάθω πώς να το κάνω αυτό ήταν μια άλφα διαδικασία. Κοίταζα τα άλλα κορίτσια, για να δω τι έκαναν. Το στριπτίζ έχει ενδιαφέρουσα επίδραση στην αυτοεκτίμησή σου. Πουλάς ένα προϊόν και το προϊόν είσαι εσύ. Παρόλο που τα λεφτά ήταν συνήθως καλά, κάποια βράδια δεν πηγαίνουν και τόσο καλά τα πράγματα. Είναι δύσκολο να βλέπεις άλλες κοπέλες να τα καταφέρνουν και να βγάζουν λεφτά, ενώ η δική σου βραδιά δεν ρολάρει. Αν δεν βγάζεις λεφτά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, νιώθεις άχρηστη.

Η πρώτη μου βάρδια ήταν αρκετά ήρεμη: έβγαλα κάπου ανάμεσα σε 275 και 415 δολάρια. Ξεκίνησα να πλησιάζω κόσμο και να ρωτάω αν ήθελαν χορό. Ένιωθα λίγο σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Όλα τα κορίτσια στα καμαρίνια γνωρίζονταν, έτσι εγώ καθόμουν λιγάκι απομονωμένη. Νόμιζα ότι θα υπήρχε επιθετικότητα ή κακεντρέχεια, κάτι που μερικές φορές συμβαίνει, αλλά τα στριπτιζάδικα είναι επίσης τα μέρη όπου έχω βιώσει τη μεγαλύτερη συντροφικότητα, αδελφότητα και στήριξη. Οι γυναίκες που δουλεύουν εκεί είναι δυνατές γυναίκες, επιχειρηματίες και μητέρες, Αμαζόνες.

Το πιο επιτακτικό αίτημα ήταν να αποκτήσω οικονομική σταθερότητα. Ένιωθα άθλια όταν ήμουν συνέχεια άφραγκη, ενώ τώρα αισθανόμουν δυνατή που επιτέλους είχα λίγα λεφτά. Πίστευα πως θα ένιωθα χάλια, αν έβγαζα τα λεφτά μου κάνοντας στριπτίζ επί πληρωμή. Είχα «κληρονομήσει» έναν φόβο και διάφορες εικασίες για τις εργάτριες του σεξ στην κοινωνία μας. Κατέκρινα τους ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν τη σεξουαλική τους δύναμη για οικονομικό όφελος. Αλλά όταν ξεκίνησα να δουλεύω στη βιομηχανία του σεξ, είδα πως δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα.

Παρόλα αυτά, υπήρχαν μερικά πράγματα στο επαγγελματικό στριπτίζ που ήταν δύσκολα, ιδίως το πόσο η αυτοεκτίμησή σου συνδέεται με το πόσα βγάζεις σε μια μέρα. Ενώ έβρισκα τον χορό εύκολο και διασκεδαστικό, αν και σωματικά αρκετά κουραστικό, δεν ήμουν προετοιμασμένη για τη συναισθηματική κόπωση.

Περίπου έξι μήνες απ’ όταν ξεκίνησα, πήγα σε ένα άλλο κλαμπ, όπου κυρίως κάθεσαι με τους πελάτες, που σημαίνει κάποιος πληρώνει για τον χρόνο σου και μιλάς μαζί του. Η δουλειά σου βασικά είναι να τροφοδοτείς το εγώ τους. Πρέπει να προσποιείσαι ότι το απολαμβάνεις, όλη την ώρα και να βγάζεις θετική ενέργεια.

Οι άνδρες θέλουν να μιλήσουν σχεδόν για τα πάντα. Είσαι λίγο απ’ όλα: ο άνθρωπος που τους στηρίζει, ψυχοθεραπεύτρια, φίλη. Πρέπει να έχεις κατανόηση, να τους ακούς, να τους κάνεις κομπλιμέντα και να τους κάνεις να αισθάνονται καλά σε προσωπικό επίπεδο. Το βρήκα εξουθενωτικό. Προτιμούσα το στριπτίζ.

Μερικές φορές, ως ακτιβίστρια εργάτρια του σεξ, νιώθεις ότι δεν μπορείς να μιλήσεις για όσα δεν σου αρέσουν στον χώρο, επειδή σε ρωτούν γιατί δεν κάνεις απλώς μια άλλη δουλειά. Αλλά εγώ θέλω να ζω σε έναν κόσμο όπου όλες οι εργάτριες του σεξ νιώθουν ότι έχουν δυνατότητα δράσης και ένα ασφαλές περιβάλλον εργασίας. Σωπαίνουμε τους ανθρώπους, όταν αμφισβητούμε την επιλογή τους να κάνουν μια τέτοια δουλειά.

Με απασχολεί πολύ τι συμβαίνει στις ΗΠΑ με τον νόμο FOSTA. Οι εργάτριες του σεξ μπορούν να βοηθήσουν η μια την άλλη να είναι ασφαλείς, αν μοιράζονται πληροφορίες online. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως στριπτιζέζ, το Ίντερνετ ήταν πολύτιμο εργαλείο για μένα και με έκανε να νιώσω ότι δεν ήμουν μόνη σε έναν χώρο που συχνά σε απομονώνει.

VICE Video: #Γυναίκα: Το Σώμα της Ανήκει

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως στριπτιζέζ δεν το είπα σε κανέναν. Αλλά ήταν δύσκολο να έχω ένα μυστικό. Έσκαγα να το πω. Το είπα στην κολλητή μου και ήμουν σίγουρη ότι θα με στήριζε. Αλλά εκείνη είπε απλώς, «Α, μάλιστα». Δεν νομίζω ότι με κατέκρινε, αλλά δεν ήταν τόσο ενθουσιώδης, όσο θα περίμενα. Απογοητεύτηκα που δεν ενθουσιάστηκε με την περιπέτειά μου.

Η δουλειά σε ένα στριπτιζάδικο είναι σαν μια οποιαδήποτε δουλειά. Υπάρχουν μέρες που είναι βαρετές, συνάδελφοι που δεν συμπαθείς και κινήσεις της διεύθυνσης με τις οποίες δεν συμφωνείς. Αλλά γενικά, είναι αρκετά συνηθισμένη δουλειά.

Δεν είναι όλα τέλεια. Μερικές φορές, η διεύθυνση δημιουργεί ένα περιβάλλον που είναι πολύ αγχωτικό για τις γυναίκες. Όταν, για παράδειγμα, πηγαίνεις για τη βάρδιά σου, πρέπει να πληρώσεις την αμοιβή του μαγαζιού –που μπορεί να είναι από 14 μέχρι 206 δολάρια-, για να δουλέψεις ένα βράδυ. Έτσι, προτού καν ξεκινήσει η βάρδιά σου, είσαι μείον. Μερικές φορές, οι ιδιοκτήτες προσλαμβάνουν πολλά κορίτσια, για να υπάρχει ανταγωνισμός.

Είναι πολύ σημαντικό να αλλάξει η αντίληψη για το στριπτίζ. Κουβαλάμε μέσα μας ένα σωρό ψέματα σε σχέση με το ποιο είναι το πρόβλημα όσον αφορά το στριπτίζ, τη σεξουαλική εργασία και αυτόν τον χώρο εν γένει. Μας έχουν πει ότι είναι αηδιαστικό και ότι θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχαν στριπτιζέζ. Ότι οι γυναίκες που το κάνουν είναι βασανισμένες και είχαν δύσκολη ζωή και οι άνδρες που πληρώνουν γι’ αυτό είναι γλοιώδεις τύποι. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η καρτουνίστικη εικόνα του χώρου δεν βοηθάει κανέναν. Όπως τα πάντα στη ζωή, ο τομέας του στριπτίζ είναι γεμάτος λεπτές διαφοροποιήσεις.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Έρευνα Δείχνει πως η Συμμετοχή μιας Χώρας στην Eurovision Κάνει Καλό στην Ψυχολογία των Πολιτών της

Πάρτι, Φεστιβάλ ή Μπουζούκια: Οι Φοιτητικές Παρατάξεις και η Κουλτούρα της Διασκέδασης

Μια Μέρα στη Ζωή των Αθλητών της Ομάδας Ε-Sports του Παναθηναϊκού