Οι Radiohead Είναι Μπάντα Για Βαρετούς Νέρντουλες

Σκεφτείτε λίγο αυτό τον φίλο που έχετε που γουστάρει τους Radiohead. Αλλά ΠΟΛΥ. Αυτόν που είναι ικανός να δηλώσει άρρωστος στη δουλειά του για να πάρει εισιτήρια για μια συναυλία τους. Τον έχετε; Ωραία. Έχετε παρατηρήσει πως αυτός ο φίλος σας δεν γουστάρει ΚΑΜΙΑ άλλη μπάντα εκτός των Radiohead; Αυτό λοιπόν συμβαίνει γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις τι καλό έχουν οι Radiohead, που δεν έχεις χρόνο για άλλη μουσική.

Οι οπαδοί των Radiohead είναι οι τύποι που δεν έχουν κανένα θέμα να ρίξουν εκατό ευρώ σε ένα σπάνιο single της μπάντας που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία και μόλις τους έρθει, να το τυλίξουν σε πλαστικό, να το βάλουν στο ράφι και να μην το ακούσουν ποτέ. Και φυσικά δεν έχουν θέμα να ρίξουν τα λεφτά τους σε κάτι τέτοιο, μια και έχουν σταθερές δουλειές –συνήθως έχει κάτι να κάνει με υπολογιστές– ενώ από γκόμενες δεν τους λες και επιτυχημένους, οπότε σιγά τα ρομαντικά δείπνα. Και ναι, μόλις γενίκευσα και είπα ότι όλοι οι οπαδοί των Radiohead είναι άντρες. ΕΛΑΤΕ ΤΩΡΑ, αλήθεια είναι. Κανένα ραντεβού στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου δεν κατέληξε με σεξ αν σε κάποια φάση νωρίτερα αναφέρθηκε πως το Kid A είδε την 11η Σεπτεμβρίου να έρχεται (όχι σοβαρά, είναι μια θεωρία που υποστηρίζεται από τον supernerd των Radiohead, Chuck Klosterman). Υπάρχει και αυτό: ότι το OK Computer του 1997 και το In Rainbows του 2007 αποτελούν ουσιαστικά ένα δίδυμο «αδερφικών» δίσκων, οι οποίοι δημιουργούν ένα mega-album. Γιατί, προφανώς, τι περίεργο! Ένας δίσκος γεμάτος από ηλεκτρονικές μαλακίες ακούγεται περίπου σαν έναν άλλο δίσκο με ηλεκτρονικές μαλακίες.

Τέτοιες βλακώδεις θεωρίες αποτελούν το σήμα κατατεθέν των οπαδών των Radiohead, οι οποίοι προσπαθούν σε κάθε ευκαιρία να αποδείξουν πως μια μπάντα που μαλακίζεται με καλώδια και κουμπιά είναι στην ουσία μια θεόσταλτη ομάδα οραματιστών που δεν φτιάχνουν δίσκους, αλλά έργα τέχνης. Ίσως να νιώθουν την ανάγκη να το λένε επειδή μόλις το 10% του χρόνου που ξοδεύουν στους Radiohead πάει στην ακρόαση, καθώς το υπόλοιπο 90% πρέπει αναγκαστικά να αφιερώνεται στο να πείθουν τον εαυτό τους ότι ξέρουν τι ακούνε και γιατί το ακούνε. Αλλά, ναι ρε, ο Thom Yorke είναι ένας καλλιτεχνικός εξωγήινος ή ο Ιησούς ή κάτι τέτοιο. Βασικά, ό,τι βοηθάει κάποιον να δικαιολογήσει το σκατένιο του γούστο στη μουσική καλό είναι.

Θα μου πει κάποιος: μα καλά, δεν είναι καλύτερο να υπάρχουν εκεί έξω μουσικοί σαν τον Thom Yorke παρά αρχοντομαλάκες σαν τον Gene Simmons ή εκείνα τα ζώα με τα τατουάζ στον λαιμό που παίζουν σε κάτι συναυλιακές κουράδες τύπου Warped; Ναι, εντάξει, ΟΚ. Και εδώ που τα λέμε, μια χαρά καλό παιδί φαίνεται ο Thom, αλλά ας ηρεμήσουμε λίγο. Δεν είναι και κανένας μουσικός σωτήρας. Είναι απλώς ένας περίεργος τύπος από την Αγγλία που χορεύει ακόμα πιο περίεργα. Αν θέλετε ένα τρανό παράδειγμα της μετριότητας του, δείτε τους Atoms For Peace, το άθλιο side project του, που κάνει τους Radiohead να φαντάζουν Slayer. Και να πεις ότι το σώζει με τη φωνή του; Ο τύπος ακούγεται σαν 5χρονο που του δίνεις ένα μικρόφωνο και του λες «για πες». Αν δώσεις σε ένα κανονικό 5χρονο ένα Moog, το ηχογραφήσεις να το κοπανάει για καμία ώρα και μετά το κυκλοφορήσεις ως νέο δίσκο των Radiohead (με τίτλο Moon Princes ή κάτι τέτοιο), οι 9 από τους 10 οπαδούς της μπάντας δεν θα πάρουν πρέφα τίποτα. «Πάρα πολύ καλό, η πιο πολύπλοκη κυκλοφορία τους μέχρι στιγμής», θα γράψει κάποιος μπουχέσας στο Rolling Stone.

Τουλάχιστον την εποχή του Bends, οι Radiohead έφτιαχναν ακόμα μουσική που ακουγόταν από κανονικά αυτιά. Ναι, και τότε μίρλα και βαρεμάρα πουλούσαν, αλλά τουλάχιστον καταλάβαινες πως έπαιζε μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ μπάντα με ΚΑΝΟΝΙΚΑ όργανα και όχι κάποιος ηλεκτρολόγος που προσπαθούσε να φτιάξει ένα DVD player που είχε μέσα του μια κολλημένη κόπια του Tron. Στα 30 χρόνια πορείας τους (όχι, σοβαρά, ΤΡΙΑΝΤΑ), οι Radiohead έχουν ταξιδέψει από το μέτριο ροκ μέχρι το σημείο που είναι τώρα, δηλαδή το ειλικρινά-δεν-ξέρουμε-πλέον-τι-παίζουμε. Αν ρωτήσεις έναν απλό μουσικόφιλο να σου πει ένα τραγούδι των Radiohead, θα σου πει το Creep. Αν τον ρωτήσεις να σου πει ένα δεύτερο, θα εισπράξεις ένα κενό βλέμμα, γιατί ποιος στον διάολο ξέρει να σου πει κάποιο από τα 800 κομμάτια τους που κάνουν μπιμ-μπιπ-μπαπ-μπλουρπ; Απλό είναι. Κανείς. Το Creep έχει γέλιο όταν το τραγουδάς στο karaoke. Οποιοδήποτε άλλο κομμάτι τους θα αδειάσει το μαγαζί, γιατί θα ακούγεται λες και κάποιος μιμείται κάποιον που παθαίνει καρδιακή προσβολή.

Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο και είστε οπαδοί των Radiohead, τότε να σας συγχαρούμε. Είστε προφανώς πολύ πιο έξυπνοι από εμάς τους ταπεινούς που απλώς θέλουμε να ακούσουμε ένα απλό κομμάτι, ένα κανονικό κομμάτι, το οποίο εξελίσσεται κανονικά και όχι κάποιον άκυρο τύπο που κάτι λέει πάνω από κάτι άρρυθμους ήχους. Κατά δεύτερον, δοκιμάστε να ακούσετε μια κανονική μπάντα. Δοκιμάστε ένα κανονικό κιθαριστικό riff. Στη χειρότερη, αντικαταστήστε το «Radio» με το «Motör» στο όνομα του συγκροτήματος και ίσως κάτι γίνει.

Είναι καιρός να το παραδεχτείτε, ρε παιδιά. Οι Radiohead είναι μουσική για βαρετούς νέρντουλες. Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και πείτε το δυνατά. Δεν είναι ντροπή. Απελευθερωθείτε πια.

Περισσότερα από το VICE

Ρωτήσαμε τους Γονείς μας αν η Ζωή μας Είναι Όπως την Είχαν Φανταστεί

Γνωρίστε τους «Πορτιέρηδες» των Camgirl Chatrooms

Γράψαμε την Έκθεση των Πανελλαδικών, τη Στείλαμε για Βαθμολόγηση και Κοπήκαμε

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.