Τι θα Γινόταν αν η Βόρεια Κορέα Πυροδοτούσε μια Βόμβα Υδρογόνου Κάτω από το Νερό

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Motherboard.

«Θα μπορούσε να είναι η πιο ισχυρή έκρηξη βόμβας υδρογόνου στον Ειρηνικό», είπε ο Ri στο Yonhap. «Δεν έχουμε ιδέα τι μέτρα θα μπορούσαν να ληφθούν, καθώς η διαταγή θα δοθεί από τον ηγέτη Kim Jong-un».

Λέγοντας «στον Ειρηνικό» και όχι «πάνω από τον Ειρηνικό», ο Ri υπονοεί ότι σε περίπτωση που γίνει η δοκιμή, θα είναι υποθαλάσσια και όχι εναέρια.

Διαβάστε ακόμη: Τι θα Συνέβαινε στις ΗΠΑ αν ο Κιμ Πατούσε Τελικά το Κουμπί

Όπως ίσως έχετε παρατηρήσει, η ένταση μεταξύ της Βόρειας Κορέας και των ΗΠΑ κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα. Βομβαρδιστικά αεροσκάφη των ΗΠΑ πετούν αυτήν τη στιγμή κοντά στη χώρα, σε μια κίνηση επίδειξης δύναμης.

Ο Ri είπε το πρωί της Κυριακής ότι ο βομβαρδισμός της ηπειρωτικής Αμερικής είναι «αναπόφευκτος», ενώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Κυριακής, ο Trump απείλησε και πάλι τη Βόρεια Κορέα μέσω Twitter.

Τι θα γινόταν, αν η Βόρεια Κορέα πυροδοτούσε μια βόμβα υδρογόνου στον Ειρηνικό Ωκεανό; Θα πρέπει η Χαβάη, η Καλιφόρνια και η Ιαπωνία να αναμένουν τσουνάμι και ραδιενεργές καταιγίδες; Θα καταστραφεί πλήρως η θαλάσσια ζωή από τη ραδιενέργεια;

Μίλησα με κάποιους ειδικούς, για να πάρω μια ιδέα του τι μπορούμε να περιμένουμε από μια υποθαλάσσια έκρηξη βόμβας υδρογόνου και ποιες θα είναι οι συνέπειες.

Ο Oliver Bühler, καθηγητής εφαρμοσμένων μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ο οποίος μελετά τη ρευστοδυναμική, μου είπε ότι σίγουρα θα δημιουργούνταν κύματα από την έκρηξη μιας βόμβας υδρογόνου.

«Μια υποθαλάσσια έκρηξη θα δημιουργούσε σαφώς πολλά και ισχυρά κύματα», είπε.

Τέτοια κύματα έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν από υποθαλάσσιες πυρηνικές δοκιμές. Όμως τα όπλα περιείχαν μια απειροελάχιστη ποσότητα της ισχύος που έχει η βόμβα υδρογόνου της Βόρειας Κορέας και οι δοκιμές εξακολουθούσαν να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Κατά την Επιχείρηση Σταυροδρόμι (Operation Crossroads) το 1946, ο κακός υπολογισμός της απόστασης ασφαλείας από την πυρηνική έκρηξη των 23 κιλοτόνων έπληξε τους Αμερικανούς στρατιώτες, εκθέτοντάς τους σε τοξικά επίπεδα ραδιενέργειας. Η έκθεση εκτιμάται ότι μείωσε τη διάρκεια ζωής των αυτοπτών μαρτύρων κατά τρεις μήνες.

Παρόλα αυτά, οι μαθηματικές αναλύσεις μας δίνουν μια ασφαλέστερη και πιο ξεκάθαρη εικόνα του τι συμβαίνει στο νερό.

Μία από τις πιο εκτενείς αναλύσεις είναι μια στρατιωτική έκθεση 400 σελίδων, η οποία συντάχθηκε το 1996 από τους Bernard Le Mehaute και Shen Wang της Σχολής Θαλάσσιας και Ατμοσφαιρικής Επιστήμης Rosenstiel.

Μετά την έκρηξη, αναμένεται να δημιουργηθεί ένα ωστικό κύμα που θα μεταφέρει περισσότερους από 140 κιλοτόνους ενέργειας. Σύμφωνα με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, η πιο πρόσφατη δοκιμή βόμβας υδρογόνου που διεξήγαγε η Βόρεια Κορέα στις 3 Σεπτεμβρίου, είχε περίπου τέτοια ισχύ. Ενδεικτικά, οι βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι περιείχαν 15 και 21 κιλοτόνους ενέργειας αντίστοιχα.

Καθώς συμβαίνει η έκρηξη, απελευθερώνεται πλάσμα στο νερό, εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες υδρατμών και συντριμμιών στον αέρα.

Το νερό διαστέλλεται ακτινικά, σχηματίζοντας μια φούσκα που αναδύεται πάνω από την επιφάνεια του νερού. Λόγω, όμως, του κολοσσιαίου μεγέθους της, ένα χάσμα που είναι γνωστό ως «re-entrant jet» (επανεισερχόμενος πίδακας) σχηματίζεται στη μέση της φούσκας και καταρρέει μέσα της. Καθώς η φούσκα καταρρέει πάνω στην επιφάνεια του νερού, εκτοξεύεται στον αέρα μια στήλη νερού η οποία στη συνέχεια διασπάται σε πληθώρα κυμάτων.

[VICE Video] Ανήλικοι Πρόσφυγες Πέφτουν Θύματα Σεξουαλικής Εκμετάλλευσης στο Κέντρο της Αθήνας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Το ωστικό κύμα και η ραδιενέργεια θα αφάνιζαν κάθε ίχνος θαλάσσιας ζωής στην περιοχή. Μετά από μια πυρηνική δοκιμή το 1946, οι επιστήμονες ανέσυραν 38.000 νεκρά ψάρια από το νερό.

Παρόλα αυτά, ο Bühler είπε ότι τα κύματα δεν θα ήταν ικανά να δημιουργήσουν τσουνάμι.

Μου είπε ότι τα κύματα που καταγράφηκαν στο συγκεκριμένο έγγραφο έφεραν ένα ελάχιστο ποσοστό της ενέργειας που παράγεται από ένα τσουνάμι, για τη δημιουργία του οποίου απαιτείται η διατάραξη μιας περιοχής εκατοντάδων χιλιομέτρων.

«Μια βόμβα, όπως αυτή, θα λειτουργούσε περισσότερο ως καταιγίδα», είπε ο Bühler. «Θα δημιουργούσε πάρα πολλά κύματα, τα οποία όμως θα διαλύονταν. Η ενέργεια δεν μεταφέρεται μονομιάς, όπως ένα τσουνάμι. Απαιτούνται ώρες, μέρες ή και μήνες, μερικές φορές, για να απελευθερωθεί συνολικά».

Αν δημιουργηθούν κύματα και καταιγίδες στο σημείο της έκρηξης, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ανησυχούμε για ραδιενεργή βροχή στα νησιά του Ειρηνικού, όπως τη Χαβάη; Σύμφωνα με τον ωκεανογράφο Matthew Charette, ο οποίος μελετά την επίδραση των ραδιονουκλεϊδίων στη θαλάσσια χημεία, τέτοιου είδους καταιγίδες δεν είναι πιθανό να σχηματιστούν μετά από μια πυρηνική δοκιμή.

Μου είπε ότι όταν η πυρηνική ενέργεια αναμειγνύεται με ιχνοστοιχεία του θαλασσινού νερού, όπως το νάτριο και το χλωρίδιο, τα στοιχεία γίνονται ραδιενεργά. Αλλά η βλάβη που μπορούν να προκαλέσουν εξαρτάται από τη χημική τους συμπεριφορά.

«Κάποια ραδιενεργά στοιχεία είναι εξαιρετικά αδιάλυτα – θα κολλήσουν στα στοιχεία και τα σωματίδια της στήλης του νερού, θα δημιουργήσουν τοπικό ίζημα και δεν θα δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα παραπέρα», είπε ο Charette. «Άλλα στοιχεία είναι πιο διαλυτά στο αλατόνερο, όπως το Καίσιο 137 από την καταστροφή της Φουκουσίμα. Αυτό μπορεί να μεταφερθεί με τα θαλάσσια ρεύματα».

Ο Charette είπε ότι λόγω του τεράστιου όγκου του ωκεανού, τα ραδιενεργά στοιχεία θα είχαν πολύ ισχνή συγκέντρωση στον νερό, για να αποτελέσουν σοβαρή απειλή για τον καιρό.

«Μια υποθαλάσσια δοκιμή δεν θα με ανησυχούσε και τόσο», είπε. «Οι παράγοντες αραίωσης θα ήταν τεράστιοι».

Ωστόσο, ο Ken Buesseler, ανώτερος ερευνητής στο Ωκεανογραφικό Ίδρυμα Woods Hole, μου είπε ότι έχει ανησυχίες – ακόμη και αν η υποθαλάσσια έκρηξη σημειωθεί σε μεγάλη απόσταση από την ξηρά.

Ο Buesseler είπε ότι το ραδιενεργό νερό που θα δημιουργηθεί από μια πυρηνική έκρηξη θα εισέλθει σίγουρα στα ρεύματα του Ειρηνικού, όμως μετά από αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψουμε πού θα κατευθυνθούν αυτές οι ροές.

«Η ραδιενέργεια δεν θα συγκεντρωνόταν σε ένα σημείο, όπως στην περίπτωση των ατυχημάτων σε αντιδραστήρες – θα μεταφέρονταν με τα ρεύματα του ωκεανού», είπε. «Αν πυροδοτήσεις μια βόμβα κάπου κοντά σε ένα νησί, τα ρεύματα θα μεταφέρουν τη ραδιενέργεια πολύ γρήγορα στις ακτές. Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε τις συνέπειες για ένα κατοικημένο νησί».

Όμως τα χρονοδιαγράμματα μέσα στα οποία κυκλοφορούν τα διαφορετικά ρεύματα κυμαίνονται από εβδομάδες έως και χιλιετίες, γι' αυτό και ο Buesseler είπε ότι είναι σχεδόν αδύνατον να προσδιορίσουμε πότε θα προσέγγιζε αυτό το νερό τη στεριά.

Ουσιαστικά, δεν έχουμε ιδέα ποια μέρη θα επηρεάζονταν και πόσος καιρός θα απαιτούνταν, για να εμφανιστεί εκεί η ραδιενέργεια.

Ο Charette και ο Buesseler μου είπαν νωρίτερα μέσα στη χρονιά ότι πήγαν στην ατόλη Μπικίνι – έναν μικρό σχηματισμό νησιών στο εσωτερικό των Νήσων Μάρσαλ, η οποία αποτέλεσε τον τόπο διεξαγωγής 23 αμερικανικών πυρηνικών δοκιμών, μεταξύ 1946 και 1958.

Αν και έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια, η περιοχή δεν έχει ανακάμψει πλήρως. Τα επίπεδα ραδιενέργειας σε ένα από τα νησιά της ατόλης Μπικίνι εξακολουθούν να υπερβαίνουν τα ασφαλή όρια έκθεσης σε ραδιενέργεια που τέθηκαν από τις ΗΠΑ και τις Νήσους Μάρσαλ.

Όταν οι Charette και Buesseler επισκέφτηκαν την τοποθεσία, επικεντρώθηκαν στις μετρήσεις της ραδιενέργειας που εντοπίστηκε σε δείγματα θαλάσσιου ύδατος. Αν και τα αποτελέσματα της έρευνάς τους δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμη, ο Charette είπε ότι τα ευρήματά του τον εξέπληξαν ευχάριστα.

«Εντυπωσιάστηκα από το πόσο είχαν ανακάμψει τα νησιά», είπε, «τουλάχιστον όσον αφορά τη χλωρίδα και την πανίδα».

Άλλοι επιστήμονες έχουν επίσης διαπιστώσει ότι η θαλάσσια ζωή έχει ανακάμψει σε μεγάλο βαθμό μετά τις πυρηνικές εκρήξεις. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, Stephen Palumbi και η μεταπτυχιακή φοιτήτρια Elora López διαπίστωσαν ότι τα κοράλλια έχουν προσαρμοστεί στα υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας.

Σε έρευνα βιοποικιλότητας της ατόλης Μπικίνι που διεξήχθη το 2008, διαπιστώθηκε ότι το 70% των κοραλλιογενών ειδών ανέκαμψε από τις πυρηνικές δοκιμές. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες, για να επέλθει αυτή η ανάκαμψη και υπό τις σημερινές συνθήκες, ο ίδιος ρυθμός ανάκαμψης ίσως να μην είναι δυνατός.

«Αν επαναληφθεί ένα τέτοιο περιστατικό στη σύγχρονη εποχή, η ανάκαμψη δεν αναμένεται να είναι εξίσου γρήγορη, λόγω ενός συνδυασμού πρόσθετων επιβλαβών παραγόντων που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή και την ενδεχόμενη αλλοίωση που έχει υποστεί το κοραλλιογενές περιβάλλον, λόγω των 50 επιπλέον χρόνων ανθρώπινης παρουσίας», αναφέρει η έρευνα.

Ο Charette είπε ότι αν και η θαλάσσια ζωή ανέκαμψε στην ατόλη Μπικίνι, οι βιολογικές επιπτώσεις μιας πυρηνικής έκρηξης δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν – και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σχεδόν 70 χρόνια μετά από αυτές τις δοκιμές, η περιοχή δεν έχει ανακάμψει πλήρως ακόμη.

«Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί είναι τα ραδιενεργά κατάλοιπα στα θαλασσινά προϊόντα που καταναλώνουμε», είπε. «Ειδικά στα θαλασσινών που αλιεύονται σε περιοχές που βρίσκονται κοντά σε οποιαδήποτε τοποθεσία πυρηνικής δοκιμής».

Τις ίδιες σκέψεις φαίνεται να κάνει και ο Buesseler.

«Δεδομένου ότι το ανθρώπινο είδος καταναλώνει ψάρια, αυτό σημαίνει ότι θα έμπαιναν στο σώμα μας ραδιενεργά ισότοπα», μου είπε. «Σε αυτήν την περίπτωση, θα ανησυχούσαμε για την τοποθεσία της έκρηξης. Ίσως να χρειαζόταν να κλείσουν αλιευτικές περιοχές, λόγω της τοπική μόλυνσης».

Παρόλα αυτά, ο Buesseler πιστεύει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ενέχουν οι πυρηνικές δοκιμές είναι ψυχολογικός.

«Αν εμφανιστεί ραδιενέργεια σε οποιαδήποτε περιοχή, ο κόσμος αλλάζει κατευθείαν τις συνήθειές του – από τα ψάρια που τρώει, μέχρι τις περιοχές όπου κολυμπάει», είπε. «Αν και δεν υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις για τις επιπτώσεις, ο κόσμος πανικοβάλλεται - και φυσικά υπάρχει πάντα η ανησυχία ότι η επόμενη έκρηξη μπορεί να σημειωθεί σε κατοικημένη περιοχή».

Στις συζητήσεις που κάναμε, ο Bühler, ο Charette και ο Buesseler τόνισαν τη δυσκολία πρόβλεψης των μακροπρόθεσμων συνεπειών των πυρηνικών δοκιμών.

Όταν μίλησα με τον Bühler για την έκθεση των 400 σελίδων «Κύματα Νερού που Δημιουργούνται από Υποθαλάσσιες Εκρήξεις», μου είπε ότι τέτοιου είδους μελέτες ήταν πολύ συνηθισμένες στο παρελθόν.

«Την εποχή που οι ΗΠΑ έκαναν πυρετωδώς δοκιμές, είχαμε πάρα πολλά ερωτήματα», είπε. «Αφού πυροδοτήσουμε τη βόμβα, θα προκληθεί τσουνάμι; Μήπως θα πάρει φωτιά η ατμόσφαιρα; Ουσιαστικά, όλες οι έρευνες έδειξαν ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κατά κάποιον τρόπο, όμως, ενθάρρυναν τον κόσμο και τον έκαναν να πει, "Ας ρίξουμε τη βόμβα, για να τη δοκιμάσουμε"»,

Ο Bühler είπε ότι όταν η επιστήμη αποφάνθηκε ότι δεν υπήρχε κίνδυνος άμεσης καταστροφής, ο κόσμος υιοθέτησε μια πιο αδιάφορη στάση απέναντι στις πυρηνικές δοκιμές. Οι ΗΠΑ απαγόρεψαν τις δοκιμές πυρηνικών όπλων μόλις το 1992 – δεκαετίες μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων.

«Πήρε πολύ καιρό, για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που δεν μπορούμε να ελέγξουμε είναι αυτό που θα συμβεί πολλά χρόνια αργότερα, στο μέλλον», είπε. «Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο είναι ανεύθυνο να κάνουμε αυτές τις δοκιμές. Οι βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις είναι εύκολο να κατανοηθούν. Όμως κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τι θα γίνει τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο χρόνο».

Περισσότερα από το VICE

Η Παλιά Φωτογραφία με το Τείχος της Θεσσαλονίκης που Έχει Διχάσει την Πόλη και τους Ιστορικούς

Στιγμές Έκστασης στο Μεγαλύτερο Πάρτι Ηλεκτρονικής Μουσικής στην Αθήνα

Μιλήσαμε με τον Σταύρο Θεοδωράκη για την Κάνναβη, το Ξύλο και τα Εξάρχεια