Αυτό το Club για Ηλικιωμένους Αντιμετωπίζει τη Μοναξιά με Τρελά Πάρτι

Σε μια σκοτεινή και αποπνικτική αίθουσα στο Χάκνεϊ, δεκάδες άνθρωποι χορεύουν με δυνατή 50s ροκαμπίλι μουσική. Οι άνδρες φορoύν τιράντες και γραβάτες, οι γυναίκες αστραφτερά φορέματα και χαμηλά καπελάκια με στενό μπορ. Οι περισσότεροι πίνουν αλκοόλ, που σερβίρεται σε ποτήρια σαμπάνιας. Όλοι επευφημούν, όταν ο παρουσιαστής –με παπιγιόν, πουκάμισο και σορτς– ανεβαίνει στη σκηνή και προλογίζει μια ομάδα χορευτριών. Μέχρι στιγμής, τελείως ανατολικό Λονδίνο.

Υπάρχουν, όμως, δυο μικρές διαφορές ανάμεσα σε αυτό και σε μια συνηθισμένη βραδινή έξοδο. Πρώτον, είναι μόνο 2 το μεσημέρι. Δεύτερον, οι 120 γλεντζέδες είναι τουλάχιστον 60 ετών και συχνά πολύ μεγαλύτεροι. Καλώς ήρθατε στο The Posh Club, ένα εξωφρενικό εβδομαδιαίο πάρτι σε στιλ καμπαρέ, για ανθρώπους που –όπως τα σερβίτσια για το απογευματινό τσάι– είναι λίγο vintage.

«Όταν ξεκίνησα να εμφανίζομαι εδώ», λέει ο σωσίας του Elvis, Conrad Hamilton, «σκέφτηκα ότι θα είναι χαλαρή φάση με γεροντάκια, κανένα πρόβλημα. Έκανα τεράστιο λάθος. Είναι το μόνο μέρος όπου μου έχουν πετάξει εσώρουχο». Κάνει μια παύση, καθώς ανακαλεί το περιστατικό στη μνήμη του. «Ήταν μεγάλο γιαγιαδίστικο εσώρουχο», λέει.

Οι θαμώνες αφήνουν πατερίτσες και μπαστούνια δίπλα στην πίστα. Κάποτε κάλεσαν ασθενοφόρο, επειδή μια γυναίκα στα 80 της διασκέδαζε τόσο, που ξέχασε να πάρει τα φάρμακά της.

«Μάλλον είμαστε το μόνο club στον κόσμο που κάποιος πήγε στο νοσοκομείο, επειδή δεν πήρε τα χάπια του», λέει o παραγωγός Dicky Eaton. «Η μεγαλύτερη σε ηλικία θαμώνας είναι 108 ετών. Αν και έχουμε να τη δούμε καιρό». Κανείς μας δεν επιμένει περισσότερο στο γιατί μπορεί να σταμάτησε να έρχεται.

Όπως και να ’χει, το θέμα είναι ότι αυτό το event –ένα από τα πέντε τακτικά ξεφαντώματα συνταξιούχων που διοργανώνουν οι θρυλικοί παραγωγοί της εναλλακτικής σκηνής των club του Λονδίνου, Duckie– κάνει κάτι πραγματικά μοναδικό: επανεφευρίσκει την ιδέα της κοινωνικής εκδήλωσης ηλικιωμένων, αρνούμενη να είναι ήρεμη και φρόνιμη. Εδώ, η ζωντανή μουσική, η σαμπάνια και τα υπονοούμενα είναι στην πρώτη γραμμή. Όλα αυτά με πέντε λίρες το άτομο.

«Είναι μάλλον το πιο ανταποδοτικό πράγμα στο οποίο έχω εμπλακεί ποτέ», λέει ο Dicky, που δουλεύει με τους Duckie από όταν έκανε γκέι νύχτες στο London’s Royal Vauxhall Tavern, το 1995. «Αυτό που κάνουμε είναι στην πραγματικότητα μια καμπάνια κατά της μοναξιάς, που παρουσιάζεται σαν πάρτι σε club. Πολλοί από τους πελάτες μας δεν βγαίνουν όσο παλιά και δεν βλέπουν συχνά φίλους. Τους δίνει μια μοναδική ευκαιρία να κάνουν και τα δύο και να είναι ταυτόχρονα κομμάτι ενός πράγματος, που είναι ζωντανό και συναρπαστικό. Επειδή φτάνεις σε μια ηλικία, δεν σημαίνει ότι δεν θες να διασκεδάζεις πια και η κοινωνία έχει την τάση να το ξεχνάει αυτό. Πολλά από αυτά που κάνουμε για να διασκεδάζουμε εμείς οι νεότεροι, τα ’χουν δει και τα ’χουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι - πολλά τα έχουν εφεύρει κιόλας».

Όλοι εδώ ντύνονται εντυπωσιακά. Παπούτσια χορού, ιδιαίτερα κοσμήματα, κάπες και ημίψηλα καπέλα - μπορείς να δεις τα πάντα. Μιλάω με την 84χρονη Joan Huxtable. Οι φίλοι τη φωνάζουν Pinkie, λόγω του χρώματος των μαλλιών της. «Αν μια έφηβη μπορεί να βάψει τα μαλλιά της, γιατί όχι εγώ;», λέει.

Σήμερα, η εκδήλωση ξεκινάει με απογευματινό τσάι σε ασημένια σερβίτσια που σερβίρουν 20 εθελοντές φορώντας γιλέκα. Συνεχίζεται με μια παράσταση χορευτριών, ενώ η σαμπάνια ρέει και τα πράγματα αγριεύουν, καθώς περνάει η ώρα. Δεν υπάρχουν γυμνές μπαλαρίνες ή performer του μπουρλέσκ που γδύνονται αφήνοντας μόνο δυο φουντίτσες στις ρώγες (όπως στο παρελθόν), αλλά όταν ο Hamilton – που τα κουνήματα των γοφών του προκαλούν σφυρίγματα - λέει ότι ζεσταίνεται πολύ στη σκηνή, τον γιουχάρουν, επειδή βγάζει μόνο τη γραβάτα. Στην πίστα, ο χορός ξεκινάει να μοιάζει με twerking.

VICE Video: Το Beat της Ζωής σου

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

«Η μαμά μου χόρευε ως τα 91 της», λέει η 74χρονη Mabelyn Dick. «Θέλω να το ξεπεράσω – έλα σε 17 χρόνια και ελπίζω να είμαι ακόμη εδώ». Είναι βαμμένη. «Πρέπει να μένεις λαμπερή», μου λέει.

Μια άλλη θαμώνας με τραβολογάει έξω. Το όνομά της είναι Margareta Warllin και είναι 80 ετών. «Είναι πολύ δυνατά η μουσική, ούτε τις σκέψεις σου δεν μπορείς να ακούσεις», λέει καθώς κλείνει την πόρτα, ενώ από μέσα ακούγεται το «Twist & Shout». «Δεν είναι υπέροχα; Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι;».

Το όλο πράγμα είναι ιδέα των ιδρυτών των Duckie, του Simon Casson και της αδερφής του Annie Bowden. Η μαμά τους μετακόμισε από το Χάκνεί στο Κρόλεϊ πριν από 7 χρόνια, στα 80 της και διαπίστωσε ότι ένιωθε μοναξιά. Για να της φτιάξουν το κέφι, έκαναν ένα vintage πάρτι για τσάι στο σαλόνι της. Κάλεσαν δυο γειτόνισσες –90άρες– σέρβιραν σάντουιτς και κέικ, αγόρασαν ειδικά σερβίτσια και έπαιξαν δίσκους της δεκαετίας του ’40 σε ένα παλιό γραμμόφωνο.

Οι τρεις κυρίες το λάτρεψαν τόσο, που ο Simon και η Annie αποφάσισαν να το επαναλάβουν. Αλλά αυτήν τη φορά στην αίθουσα μιας τοπικής εκκλησίας και με προσκλήσεις σε ηλικιωμένους όλης της περιοχής. Διακόσμησαν τον χώρο, πήραν και άλλους μεταχειρισμένους δίσκους, επιστράτευσαν μερικούς φίλους να κάνουν τους σερβιτόρους και με τις επαφές τους στην εναλλακτική νυχτερινή σκηνή του Λονδίνου έφεραν δυο νούμερα για ψυχαγωγία. «Πήγε τόσο καλά, που γεννήθηκε το The Posh Club», λέει ο Dickie.

Τα event συνεχίζονται στο Κρόλεϊ περίπου από τότε και έχουν φτάσει στο Χάκνεί, στο Έλεφαντ εντ Κασλ, στο Χάστινγκς και στο Μπράιτον. Η μικρή χρηματοδότηση (λειτουργεί ως κοινωνική επιχείρηση με χορηγίες) σημαίνει ότι δεν είναι συνεχές και στις πέντε τοποθεσίες. Στο Χάκνεϊ για παράδειγμα –όταν γίνεται στην αίθουσα της εκκλησίας του Αγίου Παύλου στην οδό Στόουκ Νιούινγκτον – έχουν δύο σεζόν δέκα εβδομάδων, κάθε χρόνο. Παρ' όλα αυτά, εκτιμάται ότι 200 εθελοντές σερβίρουν πάνω από 10.000 πελάτες στα πέντε πάρτι όλο τον χρόνο.

«Θα θέλαμε να ανοίξουμε παραπάνω χώρους. Έρχονται άνθρωποι από άλλες πόλεις, όταν επισκέπτονται φίλους ή συγγενείς στο Χάκνεϊ και πάντα λένε, "Δεν μπορούμε να έχουμε κάτι τέτοιο εκεί που μένουμε;". Οπότε, αυτή είναι μια φιλοδοξία μας. Αλλά θα έπρεπε να έχει ποιότητα, τη σωστή ατμόσφαιρα, να γίνει με αγάπη – επειδή, αν δεν έχει αυτά τα πράγματα, δεν θα είναι το The Posh Club», λέει ο Dickie.

Ένας άνθρωπος που θα στήριζε την επέκταση είναι ο πάτερ Niall Weir, εφημέριος του Αγίου Παύλου. Στο πνεύμα των πραγμάτων, σήμερα, ανεβαίνει στη σκηνή – με το κολάρο του και το ποτό του – και σε έναν σύντομο λόγο για την αγάπη και τη συντροφικότητα, παραδέχεται: «Ήμουν λίγο πεταχτούλης στα νιάτα μου».

Αργότερα τον ρωτάω, «Θα έπρεπε ένας κληρικός να λέει τέτοια πράγματα;»

«Γιατί όχι; Έχει πλάκα», λέει. «Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι η απομόνωση των ηλικιωμένων. Το The Posh Club το αντιμετωπίζει αυτό υπέροχα. Δίνει στους πελάτες ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος, για να είναι ευχαριστημένος: επαφή, γέλιο, σωματική δραστηριότητα. Η επίδραση στη βελτίωση της υγείας και της ευημερίας είναι εκπληκτική».

Καθώς τα φώτα ανάβουν και τον τραβάνε για έναν τελευταίο χορό, μου φωνάζει: «Αν υπήρχε ένα The Posh Club σε κάθε πόλη της Μεγάλης Βρετανίας, είμαι σίγουρος ότι ο αριθμός στις λίστες αναμονής των γιατρών θα μειωνόταν κατά πολύ. Είναι υπέροχο!».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Ήταν η Ελλάδα και ο Κόσμος το 1994, την Τελευταία Φορά που η ΑΕΚ Έπαιρνε Πρωτάθλημα

Μιλήσαμε με τη Χριστιανική Αδελφότητα που Θέλει να Παντρέψει Ομόφυλα Ζευγάρια στην Αθήνα

Τα Ρούχα των Γονιών μας που Έχουν Πρωταγωνιστική Θέση στην Γκαρνταρόμπα μας