Η Ζωή ως Συγγραφέας στην Ελλάδα Είναι Σκληρή και «Έχεις να Αποφασίσεις αν Θες να Γράψεις με το Δικό σου Ύφος»

Θέλεις να γίνεις συγγραφέας λοιπόν. Το σκέφτηκες καλά; Το θέλεις πολύ; Το να είσαι συγγραφέας δεν είναι επάγγελμα - τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα. Η αγορά βιβλίου -στην ελληνική γλώσσα- είναι μικρή: μόνο 10.757.300 ο πληθυσμός της χώρας και λιγότερο από ένα εκατομμύριο στην Κύπρο, από τους οποίους, πόσοι να διαβάζουν; Ακόμα και αν μεταφραστεί το βιβλίο σου σε μια ξένη γλώσσα, μπορείς να ζήσεις από αυτό το εισόδημα; Μάλλον όχι, εκτός αν αποτελέσεις τη λαμπρή εξαίρεση. Μην απογοητεύεσαι όμως. Η συγγραφή δεν είναι μόνο τα έσοδα που μπορεί να σου αποφέρει. Αν σε ενδιαφέρει μόνο αυτό, μην το επιχειρήσεις καν. Αν πάλι όχι, αν γράφεις επειδή το έχεις ανάγκη και επειδή αυτό που έγραψες θέλεις να το διαβάσουν και άλλοι, τότε ναι, γίνε συγγραφέας.

Να ξέρεις πως θα γράψεις στον (λίγο ή πολύ) ελεύθερο χρόνο σου ανάμεσα σε γραφείο, σούπερ μάρκετ, εξόδους με φίλους, παιδικά πάρτι ή αλλαγές πάνας (ανάλογα με τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεσαι), υποχρεώσεις και δουλειές του σπιτιού, στο σπίτι μόνος σου φορώντας τις πιτζάμες (ή στην καλύτερη περίπτωση την φόρμα σου) με το laptop αγκαλιά, ενώ οι φίλοι σου θα πίνουν ποτό στο μπαρ της πλατείας. Αν θέλεις να είναι λίγο πιο κοινωνικά τα πράγματα και να αισθάνεσαι την παρουσία κόσμου, χωρίς όμως να σε ενοχλεί, πήγαινε στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς σου. Ε, εκεί θα έχεις φορέσει και κάτι χαριτωμένο πάνω σου και θα λες και μια κουβέντα όταν θέλεις να κάνεις διάλειμμα. Μπορείς να πας και σε ένα καφέ αλλά σε κάθε περίπτωση θα είσαι μόνος σου, εσύ και οι σκέψεις σου που θα προσπαθείς να οργανώσεις για να βγάλει νόημα αυτό που γράφεις, θα σβήνεις και θα γράφεις ή, κρίνοντας από τον δικό μου τρόπο γραψίματος, τα δάχτυλά σου δεν θα προλαβαίνουν να δακτυλογραφήσουν με την ίδια ταχύτητα τις εικόνες που θα περνούν από το μυαλό σου και για αυτό τον λόγο θα κάνεις χαζά ορθογραφικά λάθη που όταν στο τέλος θα τα διορθώνεις, θα γελάς και θα κλαις μαζί και θα χαίρεσαι που είσαι ο πρώτος που διαβάζει το γραπτό σου και που δεν πρόλαβε κανείς άλλος να τα δει. Όταν θα έχεις ολοκληρώσει την ιστορία σου, θα τη διαβάσεις ξανά και ξανά, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσεις να τη διαβάζεις μόνος σου και θα πρέπει να αποφασίσεις πως έφτασε η ώρα να τη δουν και άλλα μάτια, διότι όσες φορές και αν τη διαβάσεις, πάλι θα βρίσκεις σημεία για διόρθωση ή συμπλήρωση (τα οποία μόλις θα συμπληρώνεις, θα τα βρίσκεις γραμμένα λίγο πιο κάτω και θα διαπιστώνεις πως ακόμα και αν σου ζητούσαν να γράψεις την ιστορία από την αρχή, πάλι θα την έγραφες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με τις ίδιες τελείες και το ίδιο κόμμα, δεν θα έλειπε τίποτα - καρμπόν).

[VICE VIdeo] Ο Νάνος Βαλαωρίτης Έκανε στην Κατοχή το Ταξίδι των Σύρων Προσφύγων Αντίστροφα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ύστερα θα δώσεις μια εκτύπωση σε κάποιον του οποίου η γνώμη σε ενδιαφέρει. Μην το δώσεις σε συγγενή ή/και φίλο. Είτε θα είναι εξαιρετικά ευγενικός, είτε θα είναι εξαιρετικά θετικός μόνο και μόνο επειδή σε αγαπάει - ή θα είναι εξαιρετικά αυστηρός και αρνητικός, επειδή δεν πιστεύει σε σένα. Δώσ'το σε κάποιον ουδέτερο, που θα σου πει την πραγματική του γνώμη αλλά και πάλι να ξέρεις πως αυτή η γνώμη μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και τίποτα. Ο Kerouac περίμενε έξι χρόνια (και προσπέρασε πολλές απορρίψεις από εκδότες) για να δει το «On The Road» στα ράφια των βιβλιοπωλείων. To «The Great Gatsby» του F. Scott Fitzgerald δεν έλαβε ούτε καλές κριτικές, ούτε είχε καλές πωλήσεις όταν κυκλοφόρησε το 1925 και όμως, σήμερα διδάσκεται στα αμερικάνικα πανεπιστήμια. Το (αγαπημένο μου) και κλασσικό «Painted Veil» του Somerset Maugham κυκλοφόρησε σαν σειρά, σε πέντε συνεχόμενα τεύχη του Cosmopolitan (ναι, του Cosmopolitan) από τον Νοέμβριο τους 1924 μέχρι τον Μάρτιο του 1925. Θα μπορούσα να δώσω και άλλα παραδείγματα, αλλά σταματάω εδώ. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν ένα έργο (μυθιστόρημα, μουσικό κομμάτι, πίνακας ζωγραφικής) έχει αξία ή όχι και αν πρόκειται να αντέξει στον χρόνο, δεν είναι κάτι που μπορεί να γνωρίζει κανείς με το που κυκλοφορεί και σίγουρα δεν είναι απαραίτητο να το εγκρίνει επί τόπου μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων. Όχι πως δεν θα το θέλεις. Το θέλεις και μάλιστα πολύ, αλλά δεν είναι το παν. Ο χρόνος θα αναδείξει αυτό που αξίζει και θα θάψει αυτό που δεν αξίζει. Να σου θυμίσω πως ο Van Gogh δεν εκτιμήθηκε καθόλου όσο ζούσε. Εσύ συνέχισε να κάνεις αυτό που σου αρέσει και προσπάθησε να βρεις εκδότη που θα εκτιμήσει και θα επενδύσει στο έργο σου, θα το διανείμει και θα το δεις στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στα χέρια των αναγνωστών. Ωραίο αίσθημα. Και όταν πάρεις την αμοιβή από τις πωλήσεις του, πάρε κάτι, ένα κομμάτι για το σπίτι, ένα κόσμημα, ένα ταξίδι, κάτι που θα θυμάσαι πως το πήρες από τα χρήματα που απόδωσε το έργο σου. Ύστερα ξεκίνα να γράφεις το επόμενο.

Υ.Γ.: Όταν έκανα μαθήματα για το πτυχίο της Αρμονίας και προσπαθούσα να μάθω τους κανόνες σύνθεσης, ο δάσκαλός μου, μου είπε το προφανές. Μου είπε πως αυτοί οι κανόνες δεν είναι τίποτα περισσότερο από παρατήρηση, κωδικοποίηση και εφαρμογή, είναι το αποτέλεσμα μελέτης του ύφους σύνθεσης του πρώτου διδάξαντα, αυτού που έμαθε τους προηγούμενους κανόνες και τους αψήφισε για να γράψει τις δικές του συγχορδίες, τις δικές του μελωδίες, χωρίς να θέλει να μοιάσει σε κανέναν, τολμώντας το δικό του. Τέτοιος ήταν ο Bach, ο Mozart, ο Beethoven, ο Debussy και λίγοι ακόμα, τους οποίους αντέγραψαν με επιτυχία (ή όχι) πολλοί και τους οποίους o κάθε μαθητής Αρμονίας πρέπει να ακολουθήσει για να περάσει τις εξετάσεις. Αυτό το προφανές συμπέρασμα εφαρμόζεται παντού. Για αρχή λοιπόν, αν θέλεις να γίνεις συγγραφέας, έχεις να αποφασίσεις αν θέλεις να γράψεις με το δικό σου ύφος ή αν θέλεις να ακολουθήσεις κάποιο ήδη υπάρχον. Και τα δύο μπορούν να είναι υπέροχα αλλά και καταστροφικά και θα πρέπει να το ρισκάρεις σε κάθε περίπτωση.

Περισσότερα από το VICE

Ο Γιώργος Ζαμπέτας Δεν Έχει Πεθάνει Ακόμη

Έτσι Μετέτρεψα την Aποθήκη του Σπιτιού μου σε Eστιατόριο με Top Bαθμολογία στο TripAdvisor

Φανερά Απογοητευμένοι Έλληνες Μιλούν για το «Star Wars: The Last Jedi»