Hoe de naam van een zeesluis mij emotioneel verscheurde

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar persoonlijk sprong ik tot gisteren uiterst nonchalant om met het bestaan van IJmuiden. Sterker nog: mijn leven bestond voor een overgroot deel uit dagen waarin geen seconde is gedacht aan de plek. En waarom zou daar iets aan moeten veranderen? IJmuiden is prima te vergelijken met zijn bekendste (voormalig) inwoner: rechtsback Joël Veltman. Prima dat het bestaat, maar als het van de een op de andere dag aan de Britse zuidkust ligt, zal niemand in Nederland of Engeland daar echt iets van vinden. 

Tot gisteren, dan. Toen ik wakker werd, had ik absoluut niet verwacht dat IJmuiden mijn wereld op z’n kop zou zetten, maar het gebeurde toch. Er is daar namelijk al een tijdje iets behoorlijk sicks bezig, waarvan ik totaal geen weet had: in IJmuiden wordt op dit moment de grootste zeesluis ter wereld uit de klei getrokken. En zoals alles van grote waarde heeft ook deze sluis een naam nodig. Een mooie, krachtige naam. Een naam die ontzag inboezemt. Een naam die Nederlandse schippers als spreekwoordelijke pik op tafel kunnen leggen in elk havencafé, van Baltimore tot Singapore, terwijl ze strontlazerus opscheppen over hoe prachtig IJmuiden is. 

Een vraag: wie kan de verantwoordelijkheid voor deze naam beter dragen dan het Nederlandse volk zelf?

Het antwoord: iedereen. Letterlijk iedereen.

Kom nou. Zijn jullie Conny Tutone soms vergeten? Weten jullie niet meer wat er gebeurde toen het Osdorpplein in Amsterdam volgens the powers that be ineens toe was aan een nieuwe naam, en dat het volk op de proppen kwam met ‘Osdorpplein’?

Omdat de illusie van democratie wonder boven wonder nog springlevend is, mochten wij stervelingen mogelijke namen insturen. Een deken van spanning werd over het land gelegd. Zou de nieuwe zeesluis de ‘Irma Sluis’ worden genoemd, naar de immens populaire doventolk? Of zou internetcultuur – de ludieke nagel aan mijn doodskist – winnen, en Boaty McBoatface in Sluisje McSluisface een waardige opvolger krijgen?

De Gemeente Velsen en Rijkswaterstaat West-Nederland Noord verlosten ons gisteren met een bloedstollend filmpje uit onze spanning. 

De nieuwe zeesluis in IJmuiden – de grootste ter wereld, waarvan ik hoopte dat het een nieuwe pijler voor een internationale hoeveelheid eigenwaarde zou zijn – gaat ‘Zeesluis IJmuiden’ heten. Een deceptie. Misschien wel de grootste deceptie ter wereld, ooit. Maar wat de echte nekslag in deze kwestie is, is de manier waarop het wordt aangekondigd. 

In deze video spelen twee mensen een hoofdrol. Jeroen Verwoort, wethouder van de gemeente Velsen, en Nienke Bagchus, directeur netwerkmanagement van Rijkswaterstaat. Zij werken samen toe naar wat de grootste climax van dit rampenjaar had moeten zijn. Zin voor zin beschrijven ze het keuzeproces en bedanken ze alle vijfduizend mensen die hebben meegedacht, terwijl shots van hun enthousiaste gezichten worden afgewisseld met droneshots van iets wat nu nog lijkt op een sloot in een bouwput, maar wat op een dag ongetwijfeld de mooiste en grootste zeesluis ter wereld zal zijn. Noem mij een instabiel wrak, maar iets aan deze aankondiging verscheurt mij op emotioneel vlak. 

Aan de ene kant ben ik woedend. Woedend door het gebrek aan originaliteit en woedend op Hollandse nuchterheid die ons laat schuimbekken bij de eerste de beste afwijking. Maar ik ben vooral woedend op mezelf en op het feit dat mijn leven zo hemeltergend saai is op dit moment, dat ik in een tijdsbestek van anderhalve minuut kan leren dat die verdomde sluis wordt gebouwd, om me vervolgens compleet uit het veld te laten slaan door de naam die we aan het apparaat hangen. Ik had aan het begin van dit jaar niet durven dromen dat mijn gemoedstoestand elf maanden later volledig afhankelijk zou zijn van een gedeelde mededeling van de Gemeente Velsen en Rijkswaterstaat West-Nederland Noord, maar het is toch gebeurd, en daar mogen we best een kaarsje voor branden met z’n allen. 

Maar aan de andere kant ben ik ook dankbaar, diep ontroerd en vervelend jaloers op Jeroen en Nienke. Zij hebben ongetwijfeld keihard gewerkt aan de realisatie van deze zeesluis – de grootste ter wereld, had ik dat al gezegd? – en dat is een prestatie waar je echt heel erg trots op mag zijn. Maar als je met droge ogen dit filmpje op kunt nemen en ongefilterde positiviteit kunt uitstralen, terwijl die domme kutnaam over je tong rolt, ben je steenrijk, de beste acteur ter wereld óf heeft het leven en alles wat er fout gaat dusdanig weinig grip op je, dat je zelfs licht in je leven kunt laten schijnen door met het minste genoegen te nemen.

Stuk voor stuk dingen waar je alleen maar erg veel bewondering voor kunt hebben.