Ik probeerde tijdens de lockdown een spierbundel te worden

Op het moment dat mijn hoofdredacteur vraagt of ik tijdens de lockdown mijn lichaam fit wil proberen te krijgen, heb ik net drie bier en een halve fles wijn naar binnen geslagen. Ietwat aangeschoten stuur ik terug: “Ik verwaarloos mijn spieren al jaren, dus ik doe graag een poging.” Zodra ik op ‘verzenden’ drukte daalde het besef pas bij me naar binnen: ik moet nu dus wel daadwerkelijk gaan sporten.

Er zijn behoorlijk wat mensen die tijdens de lockdown een ‘quarantainelichaam’ probeerden te krijgen, en bijna net zoveel mensen die daar vervolgens hopeloos in faalden. Ze konden het niet, hoor je dan. Die ontsnappingsroute heb ik niet – ik krijg er letterlijk voor betaald om spieren te kweken. Ik kan niet zomaar mijn abonnement bij de sportschool opzeggen en het geld gebruiken om het op een zuipen te zetten, geen blessures faken en geen half werk leveren.

Het gaat er niet om dat ik een beachbody kweek of wat kilootjes afval – het gaat erom dat ik mezelf in een hel stort, zoveel mogelijk spiermassa probeer op te bouwen en tegelijkertijd zoveel mogelijk lichaamsvet probeer kwijt te raken, in een beperkt tijdsbestek, met alleen de spullen die ik zelf tot mijn beschikking heb: een paar gewichtjes en de zwaartekracht.

Op de eerste dag van mijn challenge werd ik wakker, en zag ik het proteïnepoeder (chocolade-pinda) dat ik de vorige avond laat had gekocht, en drong het zinnetje “je bent wat je eet” zich in me op. Mijn favoriete voedsel is waarschijnlijk bier. Ik eet bijna nooit vlees, maar ik laat ook vaak mijn spinazie in een flinke klont boter slinken.

Ik ben al tien maanden niet naar de sportschool geweest en heb zeker vier jaar niet hardgelopen. Aangezien ik thuis werk beweeg ik ook niet door naar mijn werk te gaan. Tijd om te fitnessen heb ik niet in deze gig-economie. Maar toen mijn nieuwe weegschaal binnenkwam, en ik zag dat zowel mijn BMI als mijn vetpercentage aangaven dat ik een ‘licht overgewicht’ had, realiseerde ik me dat ik er misschien toch wat meer tijd voor vrij moest maken – niet in de laatste plaats vanwege de gezondheidsrisico’s die eraan kleven (diabetes type 2, hoge bloeddruk, lever- en nierziektes, om er een paar te noemen).

Foto’s nemen van de beginsituatie vind ik vreselijk. Niks ten nadele van mijn fotograaf Chris – hij is fantastisch – maar ik heb het sowieso nooit leuk gevonden om gefotografeerd te worden. Bij iedere flits voelt het alsof er weer een laagje van mijn dikke huid vervaagt, waardoor mijn zelfbewustzijn steeds zichtbaarder wordt. We nemen deze weinig flatteuze foto’s op een witte achtergrond, zodat mijn vetrollen en de restjes melkchocolade op mijn gebit er des te beter uitkomen.

Zodra Chris weer weg is, voel ik de drang om te trainen. Ik druk mezelf vijf keer op en lig daarna met mijn gezicht op mijn yogamatje.

92 kilo, 33,4 procent lichaamsvet

Ik zeg nu hoeveel ik weeg, maar eigenlijk gaat het daar niet om – aangezien spieren zwaarder zijn dan vet, kom je ook meestal aan als je veel spiermassa opbouwt. Dus daar maak ik me niet zo druk om. Belangrijker is het vetpercentage, omdat ik heb gelezen dat iedere man een sixpack kan hebben als zijn lichaamsvet rond de 15 procent zit, en ik wilde graag weten hoe ik eruit zou zien met buikspieren.

Er zijn dingen die je je leven lang nooit zult vergeten. Je denkt er heus niet elke dag aan, maar vergeten zul je ze ook niet. Voor mij gebeurde er zoiets op 23 augustus 2018, toen Kim Kardashian vertelde dat ze 1000 squats per dag doet. Ik moest eraan denken omdat ik gister 200 squats heb gedaan en nu nauwelijks meer kan lopen. Naar de wc gaan was al een behoorlijk ding. Ik stel mezelf voor hoe Kim zichzelf naar de badkamer manoeuvreert als een soort Bambi op glad ijs. Mijn respect voor haar is alleen nog maar groter geworden.

De volgende avond doe ik een zogeheten Brutal HIIT Ladder Workout, om te kijken hoe het met mijn fitheid gesteld is. Na tien minuten voelt mijn bloed als wijnazijn. Ik strompel me naar het einde van de sessie en lig op de grond, tussen de tien minuten en een uur lang. Dan zie ik op mijn telefoon dat ik een mailtje heb gekregen: “We hebben geregeld dat je vanaf aanstaande maandag elke week een Zoom-meeting hebt met Zack George, de fitste man van het land. Hij stuurt je nog wat programma’s.”

Om gratis tips te krijgen van iemand als Zack is een grote luxe, maar wilskracht is dan weer niet iets dat je zomaar kunt kopen. Hij zal me wat workouts sturen zodat ik op een verantwoordelijke manier fit kan worden, maar gaat verder niet toekijken hoe ik het doe of wat er in mijn koelkast zit – en ik weet al dat ik hem elke keer dat hij voorstelt om te gaan rennen ga negeren. Hoe dan ook: door met hem te spreken zal ik op z’n minst wat minder in het duister tasten over wat me volgende week aan workouts te wachten staat.

Tot die tijd zal ik het zelf moeten zien te rooien. Terwijl de meeste mensen die fit willen worden het als een soort Dry January benaderen, staat mijn twitterfeed vol tweets van Fitness Blender en fitnessgoeroe Joe Wicks. Ik volg een hele rits fitness-accounts, en ontdek vervolgens iemand die hierna mijn nieuwe idool zou worden: Jeff Cavaliere van ATHLEAN-X™. Maar later meer over hem. Ik klik op een video die Brutal Triceps Workout (SORE IN 6 MINUTES!) als titel heeft, waarna het me opvalt dat wel meer titels het woord ‘brutal’ bevatten, en ik me afvraag of ik hierna de rest van mijn leven een masochist zal zijn.

Ik bekijk de video’s steeds voordat ik de oefeningen doe, omdat ik vaak geen idee heb hoe ik de bewegingen überhaupt moet uitvoeren (een ‘dumbbell reverse fly????’), waardoor alles twee keer zo lang duurt. Ook moet ik erachter zien te komen welke video’s überhaupt geschikt zijn om thuis te doen. De bank blijkt verrassend nuttig te zijn voor dips, incline press-ups en andere bewegingen waar ik nog nooit van had gehoord.

Na zes minuten verrek ik van de pijn. Ik sla een klonterige proteïneshake achterover die smaakt naar kalk, en vraag me af of ik eigenlijk ook rustdagen heb. Ik heb spijt dat ik voordat ik van start ging niet mijn biervoorraad had opgemaakt.

92,5 kilo, 30,5 procent lichaamsvet

Ik spreek mijn persoonlijke trainer Zack George op Zoom. Op een gegeven moment begin ik over mijn pijntjes, en zegt hij: “Als je ‘s ochtends moeite hebt met lopen, kunnen we die dag gewoon een wat lichtere sessie doen.” Dat stelt me gerust. Dan zie ik hoe droog hij is en word ik jaloers en bezorgd.

“Ik denk niet dat je veel massa op gaat bouwen, dat is best lastig,” zegt Zack. “De meeste mensen hebben er maanden voor nodig om dat in een gym te doen. Of je moet wel hele bijzondere genen hebben.”

Ik heb niet per se bijzondere genen, en vergeet af en toe op te letten wat hij precies vertelt, maar ben er weer helemaal bij als hij zegt: “Je zult je uiterlijk wel binnen een maand vooruitgang kunnen boeken.” Ik krijg mijn eerste workout.

50 van elk:

Opdrukken
Squats
Dumbbell snatches (10 kilo)
Leg Raised Crunches
Kettlebell Swings Burpees

In totaal moet ik mezelf de komende vijf weken door 75 workouts van Zack heen zien te slaan en 21 van mezelf.

Niet lang hierna wordt de quarantaine echt serieus en trek ik in bij het ouderlijk huis van mijn vriendin. Al snel realiseer ik me dat ik mijn relatie niet echt kan onderhouden terwijl ik eet als een bodybuilder, neerkijk op tonijn en bruine rijst en weiger bier te drinken. Ik kan eigenlijk ook niet de hele tijd naar zweet stinken en ‘s ochtends rare kreungeluiden maken. Ook heb ik twee weken lang geen toegang tot een douche of keuken, omdat het ons veiliger leek om in de lounge in quarantaine te zitten, dus de proteïneshakes maakte ik op de wc, de plek waar ik ook mijn oksels was. Ik snap nog niet gelijk hoe de verwarming uit moet, wat het klimaat wat extra uitdagend maakt. Ik kan je van harte aanbevelen om nooit een high intensity interval training te doen op een plek die je aan hot yoga doet denken.

Op de eerste ochtend kreeg ik een milde paniekaanval. Dat kwam vooral doordat ik dacht dat ik best kon workouten waar mijn vriendin bij is, maar ik had het mis. Als ik tien burpees heb gedaan, terwijl ze me filmt voor mijn Instagram-story, merk ik dat ik begin te trillen en stop ik zonder uitleg om vervolgens 20 minuten lang met mijn gezicht omlaag op bed te liggen.

Ik besef dat dit over veel meer gaat dan alleen spieren kweken. Het gaat erom dat ik accepteer dat ik niet tevreden ben met mijn lichaam, en ik er daadwerkelijk verandering in wil brengen. Niet omdat ik er slecht uitzie, maar omdat er een reden moet zijn dat ik niet wil dat mensen foto’s van me maken, of waarom ik een lichte meltdown krijg als ik een half minuutje workouts doe waar mijn vriendin bij is. Tijdens het filmen denk ik al aan de afterfoto’s van deze challenge. Ik wil heus wel meer moeite doen om mijn doel te bereiken, maar moet wel beseffen dat dit echt nog flink wat moeite gaat kosten. Ik ben ook maar een mens.

91,2 kilo, 26,4 procent lichaamsvet

Ik word wakker met het mooiste cadeautje ooit: biceps. En wanneer ik mijn borstspieren aanspan voelt het hard aan. Later, wanneer ik naar adem hap tijdens de middag-workout, lijkt het alsof mijn buik een vorm heeft die wat verticaal en ovaal is, in tegenstelling tot de ronde, vierkante klodder die ik gewend ben. Het voelt fantastisch. Dan probeer ik een stukje te rennen, maar begeeft mijn rug het. De rest van de dag wordt een rustdag, wat ik een keer per week mag doen, waarin ik vooral aan mijn lieve nieuwe biceps-kindje voel terwijl ik ondertussen wat workout-video’s bekijk.

Ik was graag wat actiever bezig geweest, maar neem nu genoegen met wat mentale workouts in de vorm van spierballenliteratuur. Als ik een paar uur later een hoop waardevolle kennis heb verworven – “per minuut is de burpee een van de effectiefste oefeningen om calorieën te verbranden” – word ik onderbroken door mijn vriendin.

“Je zit bewust naar die idioot te kijken, en je KNIKT ALS HIJ WAT ZEGT.” Ze heeft het over mijn nieuwe held Jeff Cavaliere en zijn video 5 Dumbest Forms of Cardio (DON’T LOOK STUPID!), waarin hij de vloer veegt met hardlopen, mijn grote aartsvijand.

“Hij heeft een vetpercentage van 5,3 procent – je kunt hem niet zomaar zo noemen!” sis ik terug.

Tegen het einde van de week doet alles zoveel pijn dat ik nauwelijks mijn kleren aan kan trekken, maar ik heb wel geleerd om er gewoon doorheen te trainen (hoe het me lukt kan ik niet echt uitleggen, het gebeurt gewoon, ik denk een beetje zoals je ook leert om te lopen). Ik begin oefeningen doen steeds meer te zien als iets dat er nu eenmaal elke dag bij hoort.

90,3 kilo, 23,4 procent lichaamsvet

Ik heb meer dan 10 procent lichaamsvet verloren. Mijn armen hebben zichtbare spieren, als je ze tenminste goed in het licht houdt. Er loopt een bescheiden verticale lijn over mijn buik. Als ik mijn heupen aanraak, voel ik geen demping. Ik smacht naar het gesprek dat ik later deze week met Zack ga hebben – ik heb hem nodig als een welpje die zijn moeder zoekt.

Na mijn ontbijt neem ik een smoothie met erwtenproteïnepoeder, tuinbonenisolaat, lijnzaadpoeder, boerenkool, bruine rijst en meer. Weet je wat er gebeurt als je verf mengt en je er een bruin-groen-grijze brei uit krijgt, de kleur die ze ook sigarettenverpakkingen geven om te zorgen dat mensen stoppen met roken? Zo zag dat er ongeveer uit. Maar het boeide me niet. Ik druip van gezondheid.

Alles valt op zijn plek. Ik kom erachter dat de fitnesswereld bol staat van de acroniemen, zoals de EMOM-workout – eentje die goed voor mij werkt. Het staat voor Every Minute On The Minute – dus als je tien burpees doet in 39 seconden, neem je 21 seconden rust, en daarna ga je weer verder. Hoe harder je werkt, hoe langer je dus rust krijgt.

Aan het eind van de week vertrek ik uit het huis van mijn vriendin. Het voelt alsof ik veel heb bereikt, maar tegelijkertijd voel ik me ook rot dat onze tijd samen nogal te lijden heeft gehad onder mijn project. Hopelijk vind ze me nu wel wat knapper. Misschien koop ik een zilveren kettinkje om mijn spieren te accentueren, of blijf ik gewoon heel veel sporten zodat we allebei weer een hoop junkfood kunnen eten als ik haar weer zie. Hoe dan ook: tijdens de treinrit naar huis realiseer ik me waarom succesvolle mensen vaak als totale klootzakken overkomen. Het zet me aan het denken.

89,4 kilo, 23,1 procent lichaamsvet

Ik staar uit het raam en alles ziet er mooi uit. Ik zie de neonletters van de kebabzaak en voel een warme bries door de ramen. Het voelt alsof ik op vakantie ben. Maar dat komt vooral doordat ik net een biertje heb gepakt en er een pizza in de oven zit. Nu de lockdown-challenge voorbij is, denk ik na over wat ik heb bereikt, en dat dat eigenlijk maar weinig voorstelt – het is maar half werk, vergeleken met wat er gebeurd zou zijn als dit stuk in een fitnesstijdschrift gepubliceerd zou worden met kleerkasten op de voorpagina.

Sinds mijn poging om gespierder te raken heb ik wel een paar dingen aan mijn lichaam gemerkt. Ik ben er bijvoorbeeld achter gekomen dat als je een klein beetje getraind hebt, je spieren niet zomaar ineens verdwijnen. De spiervezels houden de informatie vast, en onthouden hoe ze moeten samentrekken. Na een paar weken kan ik nog steeds mijn borstpieren aanspannen, en mijn armen voelen nog steeds stevig aan wanneer ik ze aanspan. Ik doe een stuk minder workouts dan tijdens de challenge – misschien twee keer per week, als ik tijd heb – maar het ziet er nog hetzelfde uit.

Aan het einde van de challenge was ik een derde van mijn lichaamsvet kwijtgeraakt – nogal een groot verschil. De overwinningspizza en -biertjes hebben dan wel weer een bescheiden laagje over mijn buikspieren getrokken, maar die spieren zijn aanzienlijk sterker geworden. Ik sta rechter en corrigeer mijn houding wanneer ik achter mijn bureau zit. Ik voel mezelf sterker, mijn rug doet amper pijn meer en ik hoef mijn nek niet meer drie keer per dag te kraken. Mijn beenspieren waren altijd al wel redelijk aanwezig, en zijn dat nu des te meer. Het lijkt vooral te zijn gegroeid op de plek tussen mijn dijen en mijn knieën, wat er wat gek uitziet, maar ik ben tevreden.

Los van de fysieke veranderingen, zijn er ook andere dingen die ik heb geleerd. Zoals dat veel delen van deze challenge veel geschikter zijn voor iemand die vrijgezel is. Eigenlijk is het project, afgezien van dat je anders iemand hebt die je soms weer met beide voeten op de grond zet, volledig afgestemd op mensen die geen relatie hebben.

Ik voelde me ook zelfverzekerd genoeg om mijn eerste selfie ooit te posten. Toch was ik niet van plan om nog eens tijdelijk mijn leven te ruïneren om er maar goed uit te zien. Onder deze omstandigheden, die sowieso al heel raar zijn, vond ik het des te belangrijker om het weer wat normaler aan te doen.

De manier waarop ik tegen trainen aankijk is zeker veranderd. Ik zou niet willen zeggen dat ik het geweldig vind, of dat ik iedere millimeter lichaamsvet tel die kwijtraak, maar als ik nu soms twintig minuten niet zoveel te doen heb denk ik wel eens: ik zou die tijd zonder, of met zware dingen in mijn handen kunnen besteden. Dat ik een goede band met fitness heb opgebouwd is eigenlijk mijn echte gain.

De afgelopen vijf weken heb ik ook stilgestaan bij hoe ik me over mijn lichaam voel. Soms werd ik wat neurotisch van mijn eigen uiterlijk, maar toen herinnerde ik me dat ‘gespierd raken’ sowieso altijd al een belachelijke doelstelling was. Waar ik het meest trots op ben, is dat ik duidelijke verschillen zie binnen een specifiek tijdsbestek. Ik heb spieren gekregen, en dat voelde goed, maar het zorgde er niet voor dat ik me ook een beter mens voelde. Het is een nieuwe prestatie, alsof je een berg beklimt, in de zin dat ik het iedereen aanraad die er benieuwd naar is, maar ik nu ook wel weer blij ben dat ik ook weer naar het normale leven ben afgedaald.

Ik ga het regime van Zack zeker niet volhouden na de lockdown. Hij vertelde dat hij zijn leven lang al traint en gebruikt het woord ‘consistentie’ zeker vijf keer per uur. Hij is 29. In deze wereld ben ik net vier weken oud.

Volgens de wetenschap doe je er 66 dagen over om nieuwe gewoontes te ontwikkelen, en ik ben dus eigenlijk pas halverwege. Zelfs als ik maar een paar workouts per week doe kan ik al een machine worden – vergeleken met hoe ik eerst was, tenminste. Misschien dat ik deze zomer wel vol trots naar mijn spiegelbeeld zal kijken. Dat is het plan: het proberen vol te houden, in mijn eigen tempo, op een verantwoorde manier. Daar proost ik op.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.