Voor witte modellen lagen carrières voor het oprapen in Zuid-Korea. Die tijd is voorbij.

“Op een gegeven moment dacht ik: waarom niet blond? En daardoor kreeg ik meer modellenklussen,” zegt ze. “Blond en wit met blauwe ogen werkt het best.”

Schreder, 30 jaar, volgde het voorbeeld van andere witte, westerse modellen in Aziatische landen waar een porseleinwitte huid commerciële aantrekkingskracht heeft. In de etalages van Prada en Gucci in Zuid-Koreaanse warenhuizen is inmiddels een diversiteit aan modellen te zien, maar lokale Koreaanse merken hebben nog altijd een behoorlijk homogeen idee van het begrip ‘buitenlandse schoonheid’. In films en series figureren talloze witte modellen. En hoewel Zuid- en Oost-Aziaten de grootste migrantengroep in Zuid-Korea vormen, worden buitenlanders in de meeste talkshows gerepresenteerd door modelachtig knappe witte mensen.

Maar in 2021, toen BTS met het funky zomerliedje ‘Butter’ opnieuw bewees dat K-pop wereldwijd een blijvertje is, kreeg Schreder een ongewoon verzoek: of ze misschien voor een lager bedrag wilde werken.

De groeiende culturele invloed van Zuid-Korea heeft in de afgelopen jaren steeds meer westerse immigranten naar het land getrokken. Die ontwikkeling heeft de markt voor witte modellen verstoord. Elke keer dat een show als Squid Game viral gaat of als een BTS-nummer een hit wordt, dan gaat dat ten koste van degenen die eerder profiteerden van deze nichemarkt.

“We weten dat meer mensen zullen arriveren en dat hierdoor de prijzen zullen zakken,” zegt Schreder.

Het aantal mensen van Europese origine is in Zuid-Korea meer dan verdrievoudigd, van ongeveer dertigduizend in 2011 tot bijna honderdduizend in 2019, blijkt uit de census. Vooral de Russische bevolking is gegroeid, van zesduizend tot dertigduizend.

Het wereldwijde succes van Zuid-Koreaanse sterren en tv-shows ontkracht de aanname van veel bedrijven dat consumenten, liever dan mensen uit hun eigen cultuur, witte mensen willen zien op tv.

“We hebben geen wow!-factor meer, zoals we die in het begin hadden. Onze waarde is hierdoor gedaald.”

Als Schreder tegenwoordig een minimumtarief hanteert, zijn merken geneigd de klus te weigeren en in plaats daarvan internationale studenten of buitenlanders op Instagram te zoeken. Uiteindelijk kon ze niet anders dan een lager loon accepteren.

“Geleidelijk aan werden de tarieven lager, en lager, en lager,” zegt ze.

Steeds meer Zuid-Koreaanse modemerken omarmen diversiteit, al was het maar in hun advertenties, waardoor de vraag naar witte modellen steeds meer afneemt. Nu hiphopmuziek en -mode enorm in trek zijn bij Zuid-Koreaanse jongeren, worden zwarte modellen vaak gevraagd door nichemerken en door klanten die op zoek zijn naar een atletisch en sportief imago. Afrikaans-Koreaanse modellen zoals Han Hyun-min en Bae Yu-jin trekken de aandacht in de Koreaanse media, en ook in het buitenland.

Toch denkt Shin Gi-wook, onderzoeker op het gebied van etnisch nationalisme in Zuid-Korea aan de Universiteit van Stanford (VS), dat er in essentie niet veel is veranderd. Hij stelt dat de diversiteit aan commerciële modellen er eerder op wijst dat bedrijven een internationaal publiek aan willen spreken, dan dat sociaal-culturele waarden zijn verschoven. “De Koreaanse gevestigde orde is niet veranderd,” zegt Shin.

Guillaume Desbos, 30 jaar, maakte dit mee toen hij als modellenagent werkte voor Zuid-Koreaanse bedrijven. “Het begrip ‘internationaal’ betekent dat we een mooi en blond wit meisje nodig hebben, een mooie witte jongen en een zwarte jongen, en dat is het dan. Dan heb je al een internationale ‘feel’ en dan verkoop je beter,” zegt Desbos, een Fransman die zich zeven jaar geleden in Zuid-Korea vestigde.

De afnemende commerciële aantrekkingskracht van de witte huid in Korea is een nieuwe ontwikkeling. Nog maar een paar jaar geleden waren shows met witte deelnemers enorm populair, het concept van “de grappige buitenlander die om de een of andere reden Koreaans spreekt” trok een breed publiek.

Shows als JTBC's Abnormal Summit, een tv-programma met een paneldiscussie over “de Koreaanse cultuur door de ogen van een buitenlander”, lanceerden de mainstream populariteit van witte mannen als Tyler Rasch en Julian Quintart. De populariteit van Abnormal Summit begon een trend van “shows met knappe buitenlanders”, zoals MBC's Welcome, First Time in Korea en Love of 7.7 Billion. De belangstelling voor het concept nam uiteindelijk af, wat vooral duidelijk werd toen Abnormal Summit in 2017 werd stopgezet. Maar het aanbod van westerlingen die een entertainmentcarrière in Zuid-Korea op het oog hadden nam ondertussen alleen maar toe.

“Om op tv te komen moest een buitenlander zes of zeven jaar geleden alleen een beetje Koreaans spreken en wit zijn. Nu is de interesse verminderd,” zegt Desbos, die ook muzikant is.

Hij zegt dat buitenlandse modellen sinds 2017 bijna de helft minder verdienen, een daling die is verergerd door de pandemie. Omdat het aantal mensen dat op een locatie mocht zijn, werd beperkt, konden veel shoots niet plaatsvinden, waardoor veel modellen werk verloren. In deze nieuwe context zagen de modellen zich genoodzaakt hun tarieven te verlagen, want er was meer concurrentie en tegelijkertijd waren er minder klussen. “Als de tarieven dalen, blijven ze dalen,” zegt Desbos. “En dat werd een probleem.” 

Sommige modellen, die geen klussen meer kunnen vinden, werken nu illegaal in zogenoemde ‘praatcafés’. Hier komen meestal oudere Zuid-Koreaanse mannen die betalen voor een praatje en een drankje met mooie jongere vrouwen.

“Ze snappen dat ze niets meer te bieden hebben. Dus wat doen ze? Ze gaan dan maar naar de bar waar ze drankjes inschenken voor oude Koreaanse mannen,” zegt Desbos.

Schreder, het Belgische model, ontvangt op Instagram regelmatig berichten van vrouwen die denken dat Zuid-Korea een land van melk en honing is, waar ze gemakkelijk model kunnen worden. Schreder wil deze mythes graag ontkrachten en ze wil open zijn over haar ervaringen in de industrie, inclusief de donkere kant.

De concurrentie tussen buitenlandse modellen in Zuid-Korea heeft ertoe geleid dat merkvertegenwoordigers wanhopige vrouwen tot seksuele gunsten dwingen met beloften van ‘sponsoring’, zegt zij.

“Er worden soms seksuele gunsten gevraagd, of je moet plots met een klant naar een bar gaan. Zelfs als het dan daarbij blijft, is het nog steeds vreemd,” zegt Schreder.

Dit soort dwang wordt nauwelijks gemeld of openbaar gemaakt, omdat buitenlandse modellen veelal het gevoel hebben dat zij zich in een juridisch kwetsbare situatie bevinden vanwege Zuid-Korea's meedogenloze immigratiedienst. De angst om nadelig te worden behandeld op het werk speelt mee, en ook het idee dat dit klanten zou kunnen vervreemden, wat nadelig is in een ons-kent—ons-industrie. De verkeerde mensen boos maken kan leiden tot plaatsing op een zwarte lijst. Omdat het riskant is om aangifte te doen en bureaus bij naam te noemen, worden ervaringen met dwang en uitbuiting in privé-groepen op Reddit en Facebook besproken en in chatgroepen voor modellen op KakaoTalk, Korea's grootste socialmediaplatform.

Immigratiefraude komt ook veel voor, waarbij buitenlanders die hun Koreaanse droom willen najagen duizenden dollars moeten neertellen voor een ‘gesponsord’ modellenvisum via onbetrouwbare bureaus die uiteindelijk geen werk leveren. Volgens model en youtuber Peris Kagiri zijn er bureaus die de paspoorten van hun modellen innemen en dertig tot vijftig procent van hun inkomen opeisen.

Het advies van de Franse modellenagent Desbos, aan iedereen die als model in Zuid-Korea zou willen werken, is recht voor zijn raap.

“Als je jong bent en je ziet er goed uit en je wilt modellenwerk doen, waarom niet?” zegt hij. “Maar vergeet een carrière in Zuid-Korea. Dat is gewoon dom.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE World News.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.