We zijn allemaal deze zatte verstekeling op het fietsenrek van een Flixbus

Al weken heeft vrijwel iedereen die ik spreek bij vlagen een nieuwe, onbestemde blik in zijn of haar ogen. Het lijkt op het eerste gezicht erg op het chagrijn en de vermoeidheid die iedereen die ooit langer dan een week heeft doorgebracht op een kantoor met zich meezeult, maar als je langer kijkt en echt goed oplet zie je een nieuwe dimensie in zelfs de allerholste blik, veroorzaakt door een diepgewortelde drang om los te breken uit de tergende thuiswerksleur die het leven op dit moment is.

Gewoon op vakantie gaan is voor deze mensen niet meer genoeg. Zelfs als je ergens heen vliegt waar je nog nooit bent geweest, en waar iedereen een taal spreekt die je nog nooit hebt gehoord, zal het pure, ongefilterde

avontuur zich niet als een troostende deken om je overspannen schouders draperen. Hoe dit nog wel te bereiken is, was tot gistermiddag een raadsel- tot een 28-jarige halfgod in het nieuws verscheen, en ons toonde hoe je zelfs in deze tijd echt tot jezelf kunt komen.

Hij werd gistermiddag gearresteerd langs de Berlijnse ringweg, nadat hij zonder shirt een onbekend aantal kilometers meegelift had op het fietsenrek van een Flixbus. Veel meer is er op dit moment niet bekend over de man: toen de Duitse politie hem aanhield en bekeurde voor zwartrijden en gevaarlijk weggedrag was hij zo ongehoord naar de haaien dat hij niet in staat was om een samenhangende verklaring af te leggen.

Hierdoor laat hij ons niet alleen achter met een cocktail van bewondering en brandende jaloezie, maar ook met een aantal vragen. Waar ging deze Flixbus precies heen, en wat dacht hij op die bestemming precies te vinden? Wat was de druppel die de emmer deed overlopen? Hoe veel moet je ongeveer drinken om te beseffen dat een kaartje weggegooid geld is en je ook gewoon achterop kunt springen? Waar is je shirt, bro?

Er zijn een hoop losse eindjes, maar als ik met mijn (zeer, zeer beperkte) kennis van de Duitse cultuur een analyse maak komt daar uit dat deze mensgeworden kogel een slachtoffer is van ‘Fernweh’. Dit woord kent geen directe Nederlandse vertaling, maar kan het beste worden geïnterpreteerd als het tegenovergestelde van heimwee. In plaats van een verlangen naar thuis, het vertrouwde, is Fernweh een moeilijk te controleren drang naar het achterlaten van wat je kent. Bijvoorbeeld door op de bagagedrager van een Flixbus te gaan zitten.

Ik zie mezelf graag als een verantwoordelijke jongeman, die veel te bang is om dit soort capriolen uit te halen, maar mijn hart is gevuld met begrip voor deze verstekeling. Ik had graag gezien dat hij z’n roes uit had kunnen slapen in een ver oord – bij voorkeur een Tsjechische industriestad  – in plaats van een Berlijnse politiecel, zodat hij voor eeuwig de boeken in was gegaan als de man die wist te ontsnappen.