Er komt een moment dat je doorhebt dat je ouders niks bakken van koken

Het is een raar gevoel wanneer je voor het eerst een gerecht in een restaurant bestelt wat je ouders altijd maakten en daarbij iets roept zoals “Niemand kan lasagne maken zoals mijn moeder,” om vervolgens te realiseren dat inderdaad niemand dat zo maakt; ze maken het veel beter. Opeens weet je niet meer zo goed wat je van je vaders burgers moet denken. De rillingen lopen over je rug.

Het is heel normaal om te denken dat je ouders de beste koks van de wereld zijn. Ik geloofde jarenlang dat alle maaltijden die ik als kind voorgeschoteld kreeg drie Michelinsterren waard waren. Dit is een beetje hetzelfde als wanneer je ouders altijd vertellen dat je de “knapste jongen van de wereld bent.” Ik geloofde dat tot ik naar de middelbare school ging, alleen kwam ik er daar achter dat, tja, dat het echt niet zo was.

Terug naar eten: er was een enorme, druipende pizza, blakend roze rosbief, kleverige caramelpopcorn, een lasagne zo mooi compact dat een granaat er nog geen gat in kon slaan, sappige hamburgers en aardappelpuree zo zacht dat je er een bedje van zou willen maken. Al ik een uithangbord van een restaurant zag met daarop de snerende tekst “Beter dan je ouders’ kookkunsten,” wilde ik de keuken binnenrennen om de chef bij zijn kraag te grijpen en te roepen: “Dat neem je terug, klootzak!”

De reden dat we maaltijden uit onze jeugd zo rooskleurig inbeelden, is omdat het onze eerste kennismaking met een bepaald gerecht is. Een beetje zoals de eerste keer dat je die ene leuke film zag die he nu niet nog een keer durft te kijken voor het geval hij eigenlijk heel slecht is. Alle restaurants zijn een Hollywood-remake van de kookkunsten van je ouders. “Ik kan niet geloven dat ze moeders pizza hebben nagemaakt,” zeg je dan. “Het origineel was veel beter.”

Dus als je dan eindelijk de echte wereld binnenstapt en je lievelingseten uit je kindertijd bij een restaurant bestelt, loop je het risico de eer van je ouders te beschadigen. Maar wat nou als deze andere uitvoering superlekker smaakt, en de superieure uitvoering en heerlijke ingrediënten elk greintje nostalgie verbrijzelen? Je rent naar de wc, badend in ijskoud existentieel zweet, terwijl je je hele jeugd in twijfel trekt: was al het eten uit mijn kindertijd zo slecht? Hielden mijn ouders eigenlijk wel van elkaar? Ben ik wel de knapste jongen van de wereld? Is alles een leugen?

“Alles naar wens?” vraagt de ober later.

“Het is vreselijk,” antwoord je. “Maar het eten is heerlijk. Er is een nieuwe wereld voor me opengegaan.”

Voordat je al je ouders’ kookkunsten met de grond gelijk maakt, moet je het volgende bedenken: je ouders kookten misschien wel met een beperkt budget, ze hadden zeker niet een hele brigade souschefs voor ze werken en ze moesten elke fucking avond iets verzinnen om te koken terwijl ze fulltime werkten en jou opvoedden, om vervolgens van je te horen: “Eten we nou alwéér kip?!”

Net zo onmogelijk als het om vast te stellen of welk voetbalteam het beste ooit is, is het moeilijk om het eten uit je jeugd te vergelijken met je smaak van nu. Wat zijn kinderen behalve een zooitje niet-betalende klanten die niks anders doen dan schreeuwen en klagen over de kunst van het koken terwijl ze er geen bal vanaf weten? Geen chef op aarde heeft ooit gasten vriendelijk hoeven te verzoeken om niet de hond onder de tafel te voeren.

Dus, hoe kan je echt beoordelen of je moeders gehaktballen ook echt zo lekker waren? Die test komt als je weer eens bij je ouders gaat eten na regelmatig de verboden vruchten van het restaurantwezen geplukt te hebben en weer een keer je favoriete kostje van vroeger mag eten. Er hangt een sfeer van verandering in de lucht. Je ouders weten dat je andere werelden hebt gezien, en geleerd hebt dat er ook mensen buiten je ouderlijk huis zijn die kunnen koken.

Als je als volwassen persoon een hapje neemt van je ooit zo gekoesterde lasagne, kun je niks anders zeggen dan: “Hebben jullie die nieuwe Italiaanse tent hier om de hoek al geprobeerd? Ze maken hier echt een heerlijke versie van. Die saus is echt…” En dan stop je; je hebt door wat je hebt gedaan. Misschien kijkt je moeder teleurgesteld, misschien grist ze je bord onder je neus vandaan en smijt ze het kapot tegen de muur. Wat er ook gebeurt, de idyllische knusheid van de ouderlijke keuken stort in elkaar en de zachte omhelzing van duizenden kindermaaltijden verdampt in het niks.

Maar het gaat alleen niet altijd zo. Soms blijken die maaltijden niet zo magisch en komen ze uit een potje. Soms vergeet je door een gerecht van vroeger al die bullshit over lokaal geproduceerd eten, elke maaltijd die je ervoor at. En voel je je weer een klein kind in een te grote stoel dat maar net over de tafel heen kan kijken. Veel restaurants zijn veel te veel bezig met een eigen twist geven aan traditionele gerechten. Zo erg dat ze helemaal vergeten hoe ze die klassieker echt moeten maken, en dat is waarom we zo verlangen naar het eten van onze ouders.

Zacht draadjesvlees, decadente macaroni met bergen kaas of die heerlijke spaghetti bolognese waarna je je standaard moet omkleden – het blijven niet voor niks allemaal klassiekers. Soms belt een van je ouders je zelfs op om te vragen welk gerecht van vroeger je wilt eten als je langskomt. Wat een service. Is het voor chefs nou zo moeilijk om dat ook te doen?

Het beste restaurant waar je ooit zult eten, is de keukentafel van je ouders. Niet alleen om het eten, maar omdat het er voor veel van ons altijd was, avond na avond. Je kon er van op aan, ook als je vijf minuten voor sluitingstijd binnenkwam. Godzijdank kwam ik bij twee ouders terecht die konden koken.

Het maakt voor mij niet uit of mijn moeder beter of slechter kon koken dan welk restaurant dan ook. Het belangrijkste was dat ons eten oneindig veel beter was dan de rommel die bij andere kinderen op je bord kreeg. Ja, ik heb het over jou, Pete.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.