Wat het betekent om een echte foodie te zijn

Ik ben een ongelofelijke foodie. Zolang als ik me kan herinneren, stop ik al eetbare dingen in mijn mond, om er vervolgens op te kauwen, ze door te slikken en te verteren. Van de gedachte alleen al begin ik te watertanden.

Kijk maar op mijn blog als je me niet gelooft. Daar registreer ik namelijk mijn bijzondere leven als foodie en vind je foto's van allerlei soorten dingen in mijn mond.

Soms vertellen mensen me dat ze niet zo goed begrijpen waar ze naar kijken. Nou, je kijkt naar het beginstadium van het verteringsproces in mijn lichaam, daar kijk je naar.

Een groot onderdeel van foodie zijn, is de manier waarop je eten in je mond stopt. Een non-foodie zou gewoon 'vork!' roepen en klaar is kees. Begrijp me niet verkeerd, ik gebruik ook wel eens een vork. Sterker nog, ik ben gek op vorken. Maar soms gebruik ik liever een lepel, afhankelijk van de substantie. Of stokjes, afhankelijk van de Aziatisch-heid van het gerecht. Of mijn handen, als het bijvoorbeeld om een banaan gaat.

Ik probeer niet zo'n foodie te zijn die anderen veroordeelt voor het feit dat ze niet zoveel weten als ik. Maar als ik iemand zie die een sandwich met een pollepel probeert te eten, dan is dat wel moeilijk.

Sommige mensen beschuldigen me ervan op de foodie hype mee te liften. Zo van: "Ik heb je nog nooit over servetjes gehoord, totdat ze een ding werden." Ok, ik geef het toe: ik ben misschien licht beïnvloed door de hype. Hey, ik ben ook maar een mens. Aan de andere kant: servetjes zijn altijd al een substantieel deel van mijn leven als foodie geweest. Ik had gewoon nooit zo de behoefte om het aan de grote klok te hangen.

Nepfoodies doen tegenwoordig heel belangrijk over de nuances van voedsel. Zoals het verschil tussen zoet en zout en warm en koud. Maar aan hun toon kun je duidelijk horen dat ze maar wat roepen. Knapperig? Serieus? Want het lijkt verdomd veel op yoghurt. Zullen we dus even kappen met deze act?

Ik begrijp heus wel dat het zijn van een foodie een bepaalde verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Daarom voel ik mij bijvoorbeeld verplicht om online recensies over restaurants te schrijven. Zo schreef ik onlangs over een restaurant bij mij in de buurt de volgende recensie: "Mmmmm."

Als ik niet over eten schrijf, ga ik als foodie op zaterdag graag naar de lokale biologische markt om daar mijn rugzak vol te stoppen met prachtige boerenshit en thuis de volledige inhoud direct weer in de vuilnisbak te kieperen. Dat noem ik steunen en loslaten. Mijn bescheiden manier om te illustreren dat de verantwoordelijkheden van een foodie veel verder gaan dan simpelweg consumeren.

Waar het op neerkomt, is dat het zijn van foodie meer is dan een woord op je Facebook-profiel of de manier waarop je prosciutto uitspreekt. Het is ook een woord op je Twitter-profiel en manier waarop je Doritos uitspreekt.