de illustere bewoners van napels door de lens van een britse fotograaf

‘’Ik breng zoveel tijd in het buitenland door dat ik bijna vergeet wat Brits zijn inhoudt", vermeldt fotograaf Sam Gregg op zijn website. Sam, geboren in Londen in 1990, waar hij ook opgroeide, reist de wereld af op zoek naar zijn volgende projecten. Zo heeft hij de beroemde Klong Toey-markt vastgelegd tijdens zijn verblijf in Bangkok, en het legendarische Festival of the Nine Emperors in Phuket. Recenter spendeerde Sam tijd in Napels, waar hij de stad en haar bewoners fotografeerde. i-D Italië sprak met hem af om het te hebben over zijn project, See Naples and Die

Waarom heb je Napels gekozen in plaats van een andere Italiaanse stad?
Toen ik de stad een paar jaar geleden bezocht was ik meteen verkocht. Ik weet nog dat ik toen uitsprak dat ik ooit een jaar in Napels moest wonen. Op mijn 26ste dacht ik: het is nu of nooit. Ik besloot het risico te nemen, nam ontslag in Londen, vond een kamer in het centrum van Napels, en begon er Engelse les te geven. Als ik de stad echt wilde vastleggen was dit de enige manier. Ik gaf ‘s ochtends en ‘s avonds les en tussendoor nam ik foto’s

Waarin onderscheidt Napels en haar inwoners zich van de rest van het land?
Napolitanen – met name in de centrale wijken Quartieri Spagnoli, Sanità en Forcella – zijn er sterk van overtuigd dat ze uit ander hout gesneden zijn dan de rest van de wereld. Hun manier van praten, kleden en zichzelf voortbewegen is anders. Ze zijn extreem vurig, kleurrijk, opvallend, uitzinnig, gastvrij, sluw, luidruchtig, trots, melodramatisch en onbegrepen. De lijst van toepasselijke bijvoeglijke naamwoorden is eindeloos. Napels is de belichaming van het leven.

De reden daarvoor ligt denk ik in het verleden van de stad. Napels heeft de afgelopen twee millennia zoveel verschillende bestuurders gehad, dat er een samensmelting van eigenschappen en gebruiken is ontstaan die uniek Napolitaans is.

Je werk bestaat voornamelijk uit portretten. Hoe heb je mensen benaderd?
De meesten waren blij gefotografeerd te worden. Napolitanen zijn vaak theatraal en erg trots op hun unieke gevoel voor mode – cameraschuw zijn ze dan ook niet gauw. Omdat ik Engels ben kan ik me ook voorstellen dat ik ietwat nieuw voor hen was. Er waren niet veel toeristen op de plekken waar ik kwam, laat staan iemand met een 120mm-camera rond zijn nek.

Waarom koos je voor de naam See Naples and Die?
Het is een Italiaans gezegde. Naples was ooit een van de rijkste steden in de wereld, zo betoverend dat er voor velen geen reden bestond om de stad te verlaten. Na het zien van Napels zou je kunnen sterven, aangezien geen andere stad de schoonheid kon evenaren. In de hedendaagse context is de uitdrukking een ironische verwijzing naar het bendegeweld van de stad.

Hoe ben je in fotografie beland?
Ik werkte een aantal jaar in de filmindustrie, maar had een nogal saaie baan. Fotografie was mijn manier om de hele dag achter de computer zitten te compenseren – een creatieve uitlaatklep. Ik wil niet te pretentieus klinken, maar ik voelde me een beetje zoals Tantalus – het mythische figuur die ambrosia en nectar probeerde te stelen van de Griekse goden. Ik was zo dichtbij creativiteit dat ik het bijna kon proeven, maar ik kon het nooit helemaal bereiken. Fotografie was mijn manier om controle te nemen, die behoeftes te stillen.

Welk gevoel hoop je te wekken bij de mensen die je werk uit Napels zien?
Ik hoop dat ze het een beetje apart vinden – een verandering ten opzichte van de standaard zwart-wit beelden over de Camorra-maffia. Als buitenstaander ben ik waarschijnlijk in staat geweest de dagelijkse aspecten van Napels vast te leggen waar de bewoners zelf ongevoelig voor zijn geworden. Het vinden van schoonheid in het alledaagse staat centraal in mijn werk, het benadrukken van het buitengewone in het gewone. Mijn beelden worden niet gedreven door politiek, het zijn slechts documentaties van levendige karakters die te vinden zijn in de vergeten gebieden van de stad.

Is er een foto in de serie waaraan je bijzonder gehecht bent?
Ja, de foto met de man in het gestreepte pak. Hij heet Luigi, maar iedereen in de buurt kent hem als de Playboy van Forcella.

Fotografie door Sam Gregg