Nederlanders in het buitenland vertellen wat ze het meeste missen aan Nederland

Weinig is zo Nederlands om als Nederlander te klagen over Nederland, maar welbeschouwd is het hier natuurlijk op veel vlakken verschrikkelijk prettig toeven. Dat merk je pas echt goed als je lang van huis bent, en je te maken krijgt met dingen die in het buitenland toch een stuk minder chill blijken te zijn dan hier. Zo zou geen Nederlander het hier ooit in z'n hoofd halen om iets aardigs over de NS te zeggen, totdat je besluit een tijdje in Malawi te gaan wonen, en je in het openbaar vervoer moet zitten met een paar geiten en kippen op je schoot. Net zo goed koester je pas echt liefde voor frikandellen en Calvé pindakaas als je deze dingen nergens meer kan krijgen. We waren benieuwd welke aspecten van het Nederlandse leven meer waardering verdienen dan ze hier krijgen, en vroegen Nederlanders die in het buitenland wonen – omdat ze daar een baan hebben of studeren – wat ze het ergst missen aan Nederland.

"Ik mis de Nederlandse botheid best wel. Ik kan me nog goed herinneren hoe raar ik het vond dat mensen mij uit het niets vroegen hoe mijn dag was, en of ik een gezellig weekend had gehad als ik op maandag mijn boodschappen deed bij Walmart. Het interesseert de gemiddelde Nederlandse C1000-medewerker echt geen reet hoe je weekend was, en die boodschappen mag je lekker zelf inpakken en naar je auto sleuren. Ondanks dat ik me door die zogenaamd geïnteresseerde houding wel sneller thuisvoelde in Texas, mis ik de Nederlandse no-nonsensehouding soms enorm. De "OMG, that is sooooo cool"-kreten vliegen je hier om de oren, gepaard met "I couldn't care less"-blikken – en op zulke momenten heb ik liever een Rita bij de Albert Heijn die de spaarzegels in je hand douwt en je boodschappen aan de kant schuift, om vervolgens zonder gedag te zeggen aan de volgende klant te beginnen."

"Ik geloof dat ik in de loop van tijd zo'n beetje alles wel een keer heb gemist: een broodje kebab, de Nederlandse recht-voor-z'n-raap-mentaliteit, de NS, momenten dat je in Nederland nodig bent maar er niet bij kunt zijn, de markt – zelfs dokters- en tandartsbezoekjes heb ik wel eens gemist. Maar wat ik het meest mis, zijn drie constante dingen: stromend water, stroom en een werkend, mobiel netwerk. Als douche gebruik ik hier al jarenlang koud water, met een koffiekopje als douchekop. De stroom valt vaak uit, waardoor je vervolgens je telefoon weer niet kunt opladen. Als het mobiele netwerk eruit ligt (en dat gebeurt vaak), krijg je standaard een geautomatiseerd bericht te horen – een Ethiopische vrouwenstem, die je vertelt dat "the network unavailable" is. Iedereen hier heeft een enórme hekel aan die stem."

"Denemarken lijkt in veel opzichten erg op Nederland – ik denk dat mijn cultuurshock groter zou zijn als ik van Amsterdam naar Zuid-Limburg was verhuist. Wel mis ik de minder strenge fietsregels in Nederland. 'Rechtsaf voor fietsers vrij' is iets wat ze in Denemarken nog niet kennen. Ook word je er hier op aangekeken als je door rood licht rijdt, zelfs als er in de verste verte geen verkeer te bekennen is. In Nederland is het over het algemeen toch iets donkerder in de zomer, en dat mis ik ook wel. Ook al ligt Denemarken helemaal niet zo noordelijk, de zon schijnt rond deze tijd toch al om 5 uur tegen mijn raam aan. Qua eten mis ik een patatje oorlog. Ze verkopen hier wel satésaus, maar ik ben erachter gekomen dat pindasaus en satésaus echt twee compleet verschillende dingen zijn. Ik heb zelfs nog pogingen gedaan om zelf pindasaus te maken, maar ik krijg het niet voor elkaar om iets te brouwen dat ook maar enigszins naar de pindasaus in een Nederlandse snackbar smaakt."

"Wat ik het meeste mis aan Nederland, is in het zonnetje door Amsterdam fietsen. Grachtje op, grachtje af, op de fiets naar je werk – dat soort dingen. Zelfs als het regent is het soms lekker om even je hoofd leeg te maken. In Amman moet ik in plaats van m'n fiets taxi's gebruiken. Gelukkig zijn die niet zo duur, maar de taxichauffeurs hier roken negen van de tien keer als een ketter en de ramen staan altijd zó ver open dat je haar alle kanten op staat, als je in de vroege ochtend op werk aankomt. Taxichauffeurs zijn er in alle soorten: mannen die geen woord met je wisselen, mannen die alleen naar de Koran op de radio luisteren, mannen die na een seconde vragen of je getrouwd bent, en heel veel mannen die gewoon een gezellig kletspraatje willen met Arabische muziek op de achtergrond. Dat laatste is trouwens erg handig om mijn Arabisch te oefenen. Aangezien ik binnen tien minuten toch de auto weer uitstap, maakt het me vrij weinig uit als hij me uitlacht om mijn accent, of vanwege rare, grammaticale foutjes."

"Ik mis in Colombia vaak de lekkere prakjes van m'n oma. Een goeie andijviestamppot of ander, typisch Nederlands eten kennen ze hier natuurlijk niet. En áls er dan een keer iemand uit Nederland op visite komt die stroopwafels meeneemt, zijn ze zo op – want die Colombianen zijn er ook niet vies van en vragen me vaak wanneer de volgende lading eraan komt. Nederland is trouwens ook zeer goed georganiseerd, en dat mis ik soms ook wel. In Colombia is het vooral wachten, wachten en nog eens wachten. Vaak sta je in de supermarkt te wachten, terwijl er drie werknemers naar hun telefoon staan te kijken en eentje al het werk doet. Oh, en het verkeer! Vooral motorfietsen vliegen je soms om de oren. Laatst zat ik nog geen twintig minuten op de fiets en toen lagen er al twee motorfietsen onderuit op verschillende plekken. Voorlopig ga ik dus nog maar even geen motor aanschaffen."

"Soms mis ik wel dat gestructureerde van Nederland. In Oeganda is het heel normaal dat je bijvoorbeeld zes uur lang bij de dokter zit te wachten, voor je een keer aan de beurt bent. Of dat je in een restaurant zit en pizza bestelt, en ze je na een half uur pas komen vertellen dat ze geen kaas hebben. En bij pinautomaten is het geld vaak gewoon op, en dat wordt dan pas de volgende dag weer aangevuld. Ook is de politie hier nogal corrupt, al levert dat soms wel weer grappige situaties op. Een tijdje terug zat ik 's avonds aan de telefoon achter het stuur, toen ik werd aangehouden door een agent die zei: 'Je mag niet telefoneren tijdens het rijden, maar als je ons avondeten betaalt mag je verder rijden.' Verder mis ik weinig, afgezien van een lekker bord boerenkool met worst, of een filmpje kijken met een zak borrelnootjes."

"Om heel eerlijk te zijn, mis ik niet heel veel uit Nederland. Of nou ja – het kraanwater smaakt hier wel een beetje alsof het uit een zwembad komt, en ik en mijn langzaamaan in omvang toenemende buik zouden wel een fiets als vervoer kunnen gebruiken. Ik mis het strand ook wel. Ik woonde vroeger in Den Haag, en ik ging zeker een keer per jaar heen. Den Haag heeft ook veel mooie straatjes en huizen. Het voelde heel dorps aan, terwijl je wel in een grote stad zit. Nu woon ik in een stad die ook echt als stad aanvoelt, vol gebouwd met grijze gebouwen. Verder mis ik dingen als oude kaas, de IKEA, de tram en Sinterklaas."

"Toen ik weleens las dat mensen in het buitenland vroegen of iemand een pot Calvé Pindakaas mee kon nemen dacht ik: haha, wat grappig. Ik had nooit gedacht ik zelf ooit zo vreselijk zou verlangen naar mijn geliefde pindakaas. Ik grijp tegenwoordig elke gelegenheid aan om zo'n potje smeuig genot te pakken te krijgen. Het maakt niet uit welke soort – de extra creamy, met nootjes of de reguliere. Je hebt hier wel van die Amerikaanse, maar die is niet lekker; het smaakt heel nep en je proeft gewoon de obesitas. In Berlijn lunchen ze vaak met extreem veel vlees, maar ik vind dat vies. Bovendien serveren ze het met aardappelpuree. Nee, ik wil dat Nederlanders beseffen dat Calvé iets unieks is."

"Ik ben net terug uit India, en daarvoor woonde ik in China – en ik ben eigenlijk al die tijd vooral heel druk geweest met ontdekken. Pas bij terugkeer besefte ik echt wat ik die drie jaren allemaal had gemist: een goeie strandwandeling, een biertje op een terras, een kroket van de Febo – dat soort kleine dingetjes. Je komt er ook achter wat je al die jaren níet hebt gemist, zoals zeiknat geregend worden op de fiets, of chagrijnige buschauffeurs. Het gekke is dat je die dingen tegelijkertijd ook weer juist wél hebt gemist – dat klinkt misschien cliché, maar door de grote afstand begin je dat koude, rechtlijnige, en soms ietwat saaie kikkerland echt meer te waarderen."

"Ik vind het jammer dat ik mijn favoriete feestdag, Koningsdag, heb gemist dit jaar. De feesten in Caïro hebben dat gelukkig wel goedgemaakt. Af en toe hunkerde ik ook naar Nederlandse melk en dat soort dingen. Toen ik bijvoorbeeld laatst over een frikandellenvlaai las, heb ik de rest van de dag over frikandellen-speciaal lopen dagdromen. Iets anders was dat ik om eerlijk te zijn het kledingvoorschrift op 't einde wel zat was. Het is irritant dat je de hele tijd moet nadenken of je kleding niet te bloot is, terwijl het buiten 40 graden is. Het liefst ging ik in een zomerjurkje en slippers de straat op, zoals ik dat in Nederland ook doe."

"Ik woon soms in de stad, maar soms ook op het platteland van Malawi, waar ik dus sowieso WiFi en stromend water mis. Gelukkig kan ik voor mijn dagelijkse bad ook gewoon in Lake Malawi hier vlakbij springen. En de elektriciteit valt hier continu uit, al hebben ze daar in Diemen tegenwoordig ook last van. Het ding is dat daardoor m'n biervoorraad altijd vrij snel op raakt, aangezien je ook geen zin hebt om warm bier te drinken. Het openbaar vervoer is in Nederland ook een stuk comfortabeler dan in Malawi; hier zit je soms met drie geiten en een kip op schoot. Fijn aan het Nederlandse openbaar vervoer is bovendien dat de routes van tevoren vast staan, terwijl hier alleen de eindbestemming duidelijk is, en de weg erheen nader bepaald wordt. Daardoor ben je vaak veel langer onderweg dan je had gehoopt."

"Het meeste mis ik de Nederlandse spreekwoorden en gezegden. Pas sinds ik verhuisd ben, besef ik me hoeveel wij die eigenlijk gebruiken. Soms passen bepaalde, Nederlandse spreekwoorden heel goed bij situaties die zich voordoen, en dan wil ik dingen kunnen zeggen als: nu komt de aap uit de mouw. In het begin probeerde ik ze nog wel eens uit te leggen, maar dat werkt ook totaal niet: "Wait, why was there a monkey in your sleeve?" En aan mijn favoriet, 'Dat slaat als een lul op een drumstel', begin ik al helemaal niet, dus nou houd ik het maar gewoon voor me."

"Ik heb eerst zes maanden in Colombia gewoond, daarna ben ik naar Mexico verhuisd. Hoewel ik de cultuur van Colombia en Mexico enorm kan waarderen, mis ik het kneuterige van Nederland ook wel. De Mexicaanse keuken (en dan heb ik het niet over Tex-Mex) is enorm gevarieerd en lekker, maar af en toe snak ik toch naar een Nederlandse hap. Als een echte kaaskop mis ik de Nederlandse kaas, hagelslag, stroopwafels, mosselen en asperges. Ook het uitgaan in Nederland mis ik soms, na anderhalf jaar Cumbia, salsa en tropi-pop verlang ik naar wat harde techno. Ze proberen hier wel een 'underground' techno-scene op te zetten, maar het wil niet echt lukken met slappe muziek, sluitingstijden rond 4 uur 's nachts en een zaal vol met Fresas (rijkeluiskinderen), die liever aan een tafel zitten met hun flesje Grey Goose dan dansen. Een ander ding wat wel echt prettig is aan Nederland, is dat het er veilig is. Colombianen en Mexicanen kunnen vrij racistisch zijn: minderheden en inheemse bevolkingsgroepen worden vaak als inferieur gezien. Ook geweld is vrij geaccepteerd in de samenleving – mensen kijken niet op van een paar doden. Bloederige voorpagina's worden hier verkocht als sensatie." Lees ook: 'Immigranten vertellen wat ze het meest shockerend vonden aan de Nederlandse cultuur' 'Nederland is het beste land van planeet aarde'