Krijg elke zaterdag de 10 beste VICE-verhalen van de week gemaild: schrijf je nu in voor onze newsletter.
Onlangs werd ik zelf, samen met mijn vriendin en vrienden, slachtoffer van politiegeweld omwille van onze queer identiteit. Ik ging met een groep queer vrienden naar een protest tegen politiegeweld in Brussel. Na de demonstratie wilden we samen nog iets gaan drinken. We waren net om de hoek van de straat waar het protest plaatsvond en hadden net onze regenboogvlaggen weggestoken, toen we door de politie werden omringd.Toen mijn vriendin werd gearresteerd, vroeg ik de agenten om haar rustiger te behandelen. Ze weigerden naar me te luisteren en duwden me weg. Vervolgens ging ik een barricade over om met haar mee te kunnen gaan, en zo tenminste te weten waar ze naartoe gebracht zou worden. Opnieuw werd ik weggeduwd en kreeg ik geen informatie. Ze lieten me daar op de stoep achter, met de telefoon van mijn vriendin in mijn handen. Al mijn vragen werden genegeerd. Ik had gevraagd om ook meegenomen te worden, maar de politie weigerde dat omdat ik ‘teveel lawaai maakte’ en ze ons wilden scheiden.Daarna vroeg ik andere mensen die hadden deelgenomen aan het protest of zij iets soortgelijks hadden meegemaakt, maar blijkbaar waren wij de enigen die in het vizier werden genomen. Voeg daar nog de harde opmerkingen aan toe die de politie maakte over onze queer identiteit, en de waarschijnlijkste verklaring wordt dat juist die queer identiteit de reden was waarom de politie ons aanviel.
Yasmina (32) is een vrouw van Marokkaanse afkomst
Mijn ouders hebben me van jongs af aan moeten waarschuwen voor racisme, ook structureel racisme. Als kind zag ik al hoe mijn vader altijd zijn identiteitskaart moet tonen, zonder enige aanwijsbare reden. Ook vrienden die in elkaar geslagen worden door de politie, is iets wat helaas regelmatig gebeurt. Ik ben samen met mijn papa ook aangehouden geweest in de auto. We reden over een groen verkeerslicht, maar de politie beweerde dat we door het rood waren gereden.“Als kind zag ik al hoe mijn vader altijd zijn identiteitskaart moet tonen, zonder enige aanwijsbare reden.”
“Mijn boodschap aan anderen: gebruik je privilege als je geweld ziet. Gebruik je stem en neem je verantwoordelijkheid, want anders ben je medeplichtig.”
Shana* (39) is een transgender persoon
De media spelen ook een grote rol. Het is interessant om het perspectief van een journalist te achterhalen, en bijvoorbeeld te kijken of beeldmateriaal gemaakt is van tussen de demonstranten of van achter de politie.Tijdens een Anti-NSV [de extreemrechtse Nationalistische Studentenvereniging die actief is in Vlaanderen, red.] betoging voelde ik me voor de eerste keer geviseerd als trans vrouw. De politie omsingelde mij en mijn vrienden, zonder enige aanleiding. Onderweg naar het politiekantoor hoorde ik ze al heel wat homofobe en transfobe uitspraken maken.In het kantoor heb ik dan ruzie gekregen met een agent, omdat ik niet in de cel met de mannen wou belanden. Ze wilden me echter ook niet bij de vrouwen plaatsen. Uiteindelijk besloten ze, om niet nog meer drama te veroorzaken, me in de isolatiecel te steken. Toen ik alleen op de gang stond, waren er ook agenten die mijn rok optilden en me uitlachten.Ik ben ooit met een groep Belgische activisten mee een blokkade gaan vormen aan een gesloten centrum in Frankrijk. Daar zijn we ook gearresteerd geweest door extreem haatdragende, rechtse politie. Ik werd apart genomen en moest me uitkleden tot op mijn onderbroek, zelfs mijn BH moest uit. Ik heb toen twaalf uur in isolatie gezeten. Dat was echt verschrikkelijk.“Mijn handtas werd me afgenomen, waardoor al mijn make-up eruit viel, waarop ik opmerkingen als ‘Zijt gij een janet ofzo?’ te horen kreeg. Toen ik daarop durfde antwoorden, kreeg ik gewoon een klap op mijn hoofd.”
Xander (27) is een non-binair persoon
Aan het station zijn er vaak politiecontroles. Ze lijken willekeurig, maar toch word ik er elke keer weer uitgehaald. Je hebt het recht om de reden van een identiteitscontrole te weten. Maar dat recht wordt nooit gerespecteerd. Soms beloven ze het achteraf te zeggen, maar dat gebeurt dan vaak niet. De meest absurde reden dat ik ooit te horen kreeg was: “Normaal lachen mensen ons toe ons of negeren ze ons. Maar jij keek zo kwaad dat we je wel móesten tegenhouden.” Agenten vragen me vaak ook of ik drugs of verboden wapens op zak heb. Ook al antwoord ik dan dat dat niet het geval is: ze geloven me nooit en bedreigen me vervolgens zelfs.“De meest absurde reden voor een identiteitscontrole die ik ooit te horen kreeg: 'Normaal lachen mensen ons toe ons of negeren ze ons. Maar jij keek zo kwaad dat we je wel móesten tegenhouden'.”
Het recentste incident vond plaats op de Belgian Pride in Brussel. We hadden banners bij met heel positieve boodschappen. Maar nog voor we die onthuld hadden, werden we uren lang omsingeld door oproerpolitieagenten met schilden en matrakken. De politie was ons aan het provoceren. Dat is iets dat in Brussel, onder politiecommissaris Vandersmissen, wel vaker gebeurt. Uiteindelijk werden we vrijgelaten, maar enkel nadat we een kopie van onze identiteitskaart bij de politie hadden achtergelaten. Veel mensen zijn die dag met wondes en littekens naar huis moeten gaan. Het is duidelijk dat de politie er alleen maar is om de gevestigde orde en het kapitalisme te beschermen, en niet ons."Het is duidelijk dat de politie er alleen maar is om de gevestigde orde en het kapitalisme te beschermen, en niet ons."
Sarah* (29) is een vrouw van kleur met een beperking
Ik word door de politie ook altijd in een andere taal aangesproken, in de veronderstelling dat ik geen Nederlands zou spreken. Terwijl ik wel gewoon een Belgische identiteitskaart heb en de taal spreek. Daar schrikken ze altijd even van.Na een tijdje besefte ik dat het niet juist is dat ik zomaar mijn identiteitskaart moet afgeven, maar de witte persoon naast mij niet. Dus ben ik beginnen vragen waarom dat zo is. Daarop worden de politieagenten in kwestie dan kwaad, en weten ze me nooit een duidelijk antwoord geven.Het feit dat ik een vrouw van kleur met een beperking ben, maakt me een heel makkelijk doelwit. Er zijn momenten geweest dat ik niet meer buiten kwam omdat ik het risico niet wou nemen om weer geviseerd te kunnen worden.“Ik word door de politie ook altijd in een andere taal aangesproken, in de veronderstelling dat ik geen Nederlands zou spreken. Terwijl ik wel gewoon een Belgische identiteitskaart heb en de taal spreek. Daar schrikken ze altijd even van.”