«Οι Λεσβίες Δεν Υπήρχαμε»: Πώς Μεγαλώνει Μία Ομοφυλόφιλη στη Ρωσία

Τι θα μπροούσα να ξέρω τότε για τον εαυτό μου; Η επιθυμία μου ήταν πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα με τρόμαζε. Δεν ήξερα τίποτα για τις λεσβίες.

Στο μικρό Ουστ-Ιλίμσκ οι λεσβίες δεν υπήρχαν. Το 2009, όταν δύο φίλες μου από το σχολείο φιλήθηκαν στην είσοδο ενός κτιρίου και είπαν πως ήταν λεσβίες, κανείς δεν τις πίστεψε, επρόκειτο για ένα αστείο. Αλλά για κάποιον λόγο εγώ δεν το θεώρησα κωμικό. Μου άρεσε το συγκρότημα Night Snipers, είχα το live album τους Trigonometry σε CD, το οποίο άκουγα αρκετές φορές την ημέρα. Η φωνή που άκουγα στα ακουστικά μου με άγγιζε σωματικά, ένιωθα να ελκύομαι από εκείνη. Η σημασία κάποιων από τα τραγούδια ήταν ασαφής, αλλά μπορούσα να νιώσω όλα όσα αφορούσαν αυτά τα τραγούδια, και ταυτιζόμουν με την ηρωίδα των στίχων τους. Με δίδασκαν πώς να αισθάνομαι. Ανακάλυψα ότι οι Night Snipers ήταν και παραμένουν είδωλα για τις λεσβίες πολύ αργότερα, όταν άρχισα να δουλεύω στο μαγαζί με τα ρούχα όπου γνώρισα τη Ζάνα.

Η χρονιά που πέρασα δουλεύοντας στο Depo, όπως έλεγαν το μαγαζί, υπήρξε πραγματική μύηση στη λεσβιακή κουλτούρα στο τέλος της δεκαετίας του 2000. Πηγαίναμε σε club, βλέπαμε το The L Word, ακούγαμε Zemfira και Night Snipers, και η διευθύντρια μού έδωσε ένα αρχείο με ταινίες σχετικά με τις λεσβίες, προκειμένου να τις κατεβάσω στον υπολογιστή μου. Έβλεπα και ξανάβλεπα συνεχώς και τα δύο μέρη του If These Walls Could Talk και του Imagine Me & You. Δεν μου άρεσε το The L Word γιατί όλες οι γυναίκες ήταν υπερβολικά αστραφτερές και ο κόσμος τους μου ήταν ξένος. Πίστευα πως ένας από τους χαρακτήρες, η Σέιν, ήταν πολύ κουλ, αλλά το να τη βλέπω ήταν αβάσταχτο γιατί η Ζάνα προσπαθούσε να της μοιάσει, και οτιδήποτε είχε να κάνει με τη Ζάνα μου προκαλούσε πόνο και χτυποκάρδι. Η Ζάνα ήταν μια σαγηνευτική, σιωπηλή τύπισσα όπως η Σέιν. Φορούσε χαμηλοκάβαλα παντελόνια και τα μαύρα της μαλλιά έπεφταν στα μάτια της. Ήθελα τη Ζάνα τρομερά έντονα. Αλλά εκείνη, διαισθανόμενη τη δύναμη που μου ασκούσε, πολύ γρήγορα ψύχρανε απέναντί μου.

Στα κλαμπ μεθούσαμε, χορεύαμε, και συζητούσαμε για άλλες λεσβίες. Από αυτές τις συζητήσεις διαπίστωσα πως οι λεσβίες χωρίζονται σε κατηγορίες: οι γυναίκες που έμοιαζαν με τη Ζάνα λέγονταν παλικάρια και ήταν οι πιο δημοφιλείς, καθώς το ανδρόγυνο στιλ τους και η προσοχή που έδιναν στην εμφάνισή τους έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στη λεσβιακή κοινότητα. Οι γυναίκες με θηλυκό στιλ αποκαλούνταν γυναικάκια και τις μεταχειρίζονταν υποτιμητικά γιατί αποτελούσαν δείγματα όλων των χαρακτηριστικών της θηλυκότητας. Αλλά στη χειρότερη θέση βρίσκονταν οι «νταλίκες» - οι αρρενωπές γυναίκες. Θεωρούνταν πως μιμούνταν τους άντρες, έκαναν σεξ χωρίς να βγάζουν τα ρούχα τους και έμπλεκαν σε μεθυσμένους καβγάδες στα πάρτυ. Ερωτευόσουν μια νταλίκα μόνο αν ήσουν γυναικάκι ή τρελή.

Εγώ έμοιαζα να είμαι και τα δύο. Γιατί μου άρεσαν πραγματικά οι αρρενωπές, κοντοκουρεμένες γυναίκες. Πίστευα πως ήταν τέλειες. Στο club, η Ζάνα παρτήρησε πόσο προσεκτικά κοιτούσα μια γυναίκα με μπλε τζιν μπλούζα. Με σκούντηξε στο πλάι και άρχισε να γελάει. Γελούσε μαζί μου γιατί μου άρεσε αυτή η θεόρατη γυναίκα, μου άρεσε ο τρόπος που κινούνταν, ο τρόπος που μιλούσε, που πλησίαζε το ποτήρι της μπίρας της, ο τρόπος που το κρατούσε. Αλλά, το σημαντικότερο όλων, μου άρεσε το βλέμμα της. Ήταν ένα βλέμμα που έμοιαζε να σαρώνει τα πράγματα, ένα βλέμμα στο οποίο ήθελα να μπω με πόθο και να ανοίξω, λες και ήμουν κάτι σκληρό που ήθελε να μαλακώσει και να μείνει ανοιγμένο. Το βλέμμα της ήταν ένα κλειδί.

Αλλά η Ζάνα γελούσε μαζί μου. Είδα τα μάτια της να δακρύζουν από τα γέλια, σκορπώντας τη μαύρη της μάσκαρα στα βλέφαρά της. Γελούσε μαζί μου, με τη σεξουαλικότητά μου. Όταν βαρέθηκε, έγειρε προς το αυτί της γυναίκας της, της Γιούλια, και της είπε για μένα. Το στόμα της Γιούλια έμεινε ανοιχτό από το σοκ και με κοίταζε σαν να είχα βγει να διασκεδάσω ντυμένη μπαλαρίνα. Εκείνο το βράδυ χόρεψα με τη γυναίκα με τη μπλε μπλούζα, και το επόμενο πρωί στη δουλειά όλοι έκαναν πλάκα για αυτό. Ανέχτηκα τα πειράγματά τους και δεν μπόρεσα να υπερασπιστώ την επιθυμία μου, καθώς αυτή στρεφόταν προς «έναν τύπο με μ***».

Η ντροπή που ήμουν λεσβία στην οποίαν άρεσαν οι αρρενωπές γυναίκες έγινε κομμάτι του εαυτού μου. Με πολιορκούσε εκ των έσω και απαγόρευα στον εαυτό μου να κοιτάζω προς τη μεριά τους. Όταν εντάχθηκα στις φεμινίστριες, αντιμετώπισα μια ακόμη μεγαλύτερη καταδίκη για τις νταλίκες. Παρόλο που ήμουν ήδη εξοικειωμένη με αυτό από το δεύτερο μέρος του If These Walls Could Talk, στο οποίο η νεαρή κοκκινομάλλα φεμινίστρια Λίντα γνωρίζει τη σιωπηλή μηχανόβια Έιμυ σε ένα λεσβιάδικο. Η Έιμυ είναι μια επαναστάτρια με δερμάτινο τζάκετ, η Λίντα μια κοκκινομάλλα φοιτήτρια. Η Έιμυ εξοργίζει τις φίλες της Λίντα: είναι μακριά από την απαραίτητη θηλυκότητα για την οποίαν μάχονται οι φεμινίστριες του δεύτερου κύματος, μιμείται τους άντρες, άρα είναι μια πράκτορας της πατριαρχίας.

Οι φεμινίστριες των μέσων της δεκαετίας του 2010 στη Μόσχα είχαν παρόμοια άποψη και φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι ακόμη και σήμερα, παρόλο που είναι ακριβώς αυτή η ουσιοκρατική οπτική που αιχμαλωτίζει τις γυναίκες στη θηλυκότητα και τους στερεί το δικαίωμα να συμπεριφέρονται όπως εκείνες επιλέγουν. Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα δεν αποτελούν ιδιοκτησία ούτε των ανδρών ούτε των γυναικών, και οι αρρενωπές γυναίκες αποτελούν απτή απόδειξη για αυτό. Στους λεσβιακούς και φεμινιστικούς κύκλους, το αποδεκτό ήταν μια «χρυσή τομή», αλλά οτιδήποτε είχε να κάνει με μια ριζοσπαστική μετατόπιση προς το ένα άκρο του έμφυλου φάσματος ήταν τρομακτικό και αντιμετωπιζόταν με αποδοκιμασία.

Επιστρέφοντας στη γη μετά από μια απογείωση στη στρατόσφαιρα της θεωρίας των φύλων, μπορώ να πω πως οι αρρενωπές γυναίκες τρόμαζαν τις φεμινίστριες ακόμη περισσότερο απ’ όσο οι άνδρες. Και καθώς είχα επηρεαστεί για αρκετά χρόνια από τις λεσβίες γύρω μου, δεν μπορούσα καν να επιτρέψω στον εαυτό μου να κοιτάξω νταλίκες.

Και τότε γνώρισα την Αλίνα.

Δεν είχε να κάνει με το πώς έμοιαζε ή συμπεριφερόταν -εκείνο που πρόσεξα ήταν το βλέμμα της, που μεταμόρφωνε το χώρο σε ένα ζεστό και ασφαλές μέρος. Μπορούσα να μείνω σε εκείνο το μέρος για πολλή ώρα και να μη σκέφτομαι τίποτα. Ένιωθα ήρεμη όταν ήταν μαζί μου. Σε επίπεδο ενστίκτου, καταλάβαινα πως αυτή η γυναίκα ήταν η μέλλουσα σύζυγός μου και το στήριγμά μου.

Αλλά πρώτα έπρεπε να την αγγίξω, να νιώσω μέσα μου την ανάσα της, και να την φιλήσω.

Περισσότερα από το VICE

Τα Summer Blues Είναι τα πιο Επίκαιρα Hits της Εποχής μας

Η Ιστορία του Reality που Έπεισε τους Συμμετέχοντες ότι Πήγαν στο Διάστημα

Για Πόσο Χρονικό Διάστημα Μένει το Χόρτο στον Οργανισμό σου;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.