Λένα Κιτσοπούλου: «Είναι στο Χέρι σου το Θαύμα, Αρκεί Εκείνη την Ώρα να μη Φοβηθείς Ούτε τον Χάρο»

Απόγευμα Ιουνίου, μία από εκείνες τις βροχερές «φθινοπωρινές» μέρες συνάντησα τη Λένα Κιτσοπούλου, στο μεγάλο προαύλιο ενός Γυμνασίου της Κυψέλης, που στεγάζει μέρος των προβών της για τους «Σφήκες» του Αριστοφάνη. Η ελεύθερη διασκευή της πάνω στο έργο του Αριστοφάνη ανεβαίνει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στις 14-15 Ιουλίου, σε δική της σκηνοθεσία και παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το ΚΘΒΕ.

Η σκηνοθέτις θα αναμετρηθεί πρώτη φορά με την Επίδαυρο, το θέατρο όνειρο και τρόμος κάθε δημιουργού, αλλά το άγχος της παραμένει το ίδιο: αν θα καταλάβει τι θέλει να πει και αν θα προλάβει να το ολοκληρώσει.

Η Κιτσοπούλου, συγγραφέας/σκηνοθέτις/ηθοποιός που επίσης τραγουδάει ρεμπέτικα, ζωγραφίζει και φτιάχνει γλυπτά, μπαίνει φουριόζα στο προαύλιο του σχολείου που συναντιόμαστε, άβαφη και με λουσμένα μαλλιά. Κρατάει στο χέρι την κόκκινη ζακέτα με την κλασική άσπρη ρίγα που θα φορέσει στη φωτογράφιση και κυρίως τα -πάνω από 12 πόντους– ροζ τακούνια της:

«Άντε παιδιά, πάμε. Ό,τι δεν έχουμε κάνει, θα το κάνουμε τώρα», λέει με γοητευτικό ενθουσιασμό και γελάει, πριν ποζάρει στην άσπρη πλαστική «σκηνοθετική» της καρέκλα ή πάνω σε κάτι βρύσες του σχολείου. Αιρετική, όπως συχνά την αποκαλούν; Δεν νομίζω, μάλλον πιστή στον εαυτό της και στις αλλαγές που του συμβαίνουν, μέσα στα χρόνια. «Αυτό όταν το ακούω μου φαίνεται κάπως χαζό, γιατί αν θεωρείται αιρετικό πράγμα η προσωπική σου γλώσσα, τι λιγότερο από αιρετικός θα έπρεπε να είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται με οποιαδήποτε τέχνη;», απαντάει όταν τη ρωτάω για την ταμπέλα της «αιρετικής« και «προκλητικής» δημιουργού που την ακολουθεί.    

Πώς είναι να προετοιμάζεσαι πρώτη φορά για το θέατρο της Επιδαύρου; Υπάρχει άγχος πίσω από το η «πρώτη κάθοδος της Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο» που γράφεται;
Έχω το άγχος που έχω για οτιδήποτε κάνω, το οποίο όμως δεν έχει να κάνει με το μέρος ή με το πώς θα φανώ, έχει να κάνει καθαρά με το αν προλαβαίνω να ολοκληρώσω αυτό που θα ήθελα να πω, αν προλαβαίνω να καταλάβω κι εγώ τι θέλω να πω.

Η χώρα μας πάσχει, τρέχουμε όλοι και παλεύουμε καθημερινά για το αυτονόητο και δεν το έχουμε. Οι χρόνοι που υποτυπωδώς χρηματοδοτούνται στο θέατρο είναι απαγορευτικοί για έρευνα, για ανάπτυξη καινούργιων ιδεών, για πρόοδο της σκέψης και της φαντασίας, και ούτε προηγείται ένα έδαφος συνύπαρξης ανθρώπων, ομάδας κ.λ.π.

Καλείσαι λοιπόν σε λιγότερο από δύο μήνες, να μελετήσεις, να οραματιστείς, να γράψεις, να σκηνοθετήσεις, να συντονιστείς με είκοσι ανθρώπους, να σκεφτείς σκηνικό, ρούχα, μουσικές, να συμβιβαστείς με όλα όσα σε ενοχλούν, να χαρείς κιόλας και αυτό είναι κάτι σαν να περνάς τις Συμπληγάδες, σαν του Προκρούστη το κρεβάτι, κάτι τέτοιο.

Δεν προλαβαίνω καν να αισθανθώ τι αισθάνομαι. Η διαδικασία πάντως για μένα είναι η ίδια όπως για κάθε παράσταση: παλεύω να βρω ύφος, στυλ, γλώσσα, φόρμα, χιούμορ και φυσικά αυτή τη φορά μέσα στην πολύ ειδική συνθήκη του τεράστιου αυτού χώρου της Επιδαύρου, μέσα στον οποίο ο ηθοποιός είναι μία κουκκίδα και η απεύθυνση του έργου πρέπει να εκτοξευθεί μακριά. Θα έπρεπε λοιπόν λόγω αυτού και μόνο να προετοιμαζόσουν τουλάχιστον σε έναν χώρο όπου αυτό όλο να μπορείς κάπως να το συλλάβεις, να το βλέπεις.

Εμείς για μεγάλο διάστημα προετοιμαζόμαστε σε τελείως αντίθετους χώρους, αυτό από μόνο του είναι τρελό, είναι σαν ένας αθλητής να κάνει προπόνηση για άλμα εις ύψος σε ένα δωμάτιο ενάμιση μέτρο. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτός να πάρει το χρυσό. Και μιλάω για ένα από τα δεκάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και γι’ αυτό έχουμε γίνει κάτι σαν Ράμπο, Χάρι Πόττερ, δεν ξέρω πια τι δουλειά κάνουμε, πάντως κάτι όχι καλλιτεχνικό σίγουρα. Μάλλον βαράμε γύρω μας κλαδιά και αγκάθια για να ανοίξουμε δρόμο να περάσουμε. Το μόνο θετικό που βλέπω σ’ αυτό είναι ότι τονώνονται τα καλλιτεχνικά μας νεύρα, που στην περίπτωση των Σφηκών είναι και απαραίτητα.

Οι «Σφήκες» του Αριστοφάνη πώς «μιλάνε» σε σένα; Τι πραγματεύεται το έργο και ποια είναι η προσέγγισή σου; 
Οι Σφήκες πραγματεύονται το δικαστικό σύστημα της εποχής του Αριστοφάνη. Ο κεντρικός ήρωας, ένας φανατικός δικαστής, είναι φυλακισμένος από τον γιο του στο σπίτι, προκειμένου να μην βγαίνει έξω να πηγαίνει στο δικαστήριο. Ο πατέρας μανιάζει εγκλωβισμένος μέσα στη φυλακή του, ψάχνοντας απεγνωσμένα τρόπους να βγει έξω.

Από ‘κει και πέρα αρχίζει η σουεράλα του Αριστοφάνη, που στήνει μία σκηνή δικαστηρίου εντός σπιτιού, όπου ο ήρωας δικάζει τα σκυλιά και βάζει για μάρτυρες τα κουταλοπίρουνα και τον τρίφτη του τυριού, και μετά βγάζει τον ήρωά του εκτός σπιτιού, για να πάει να κάνει ο ίδιος όλα τα κακά που στην αρχή του έργου καταδίκαζε.

Εμείς, προσπαθούμε να βρούμε την αντιστοιχία στο σήμερα, φτιάχνουμε μία κοινωνία ανθρώπων επιθετικών σαν σφήκες, η οποία γεννάει έναν έλληνα κακό, επιθετικό, ομοοφοβικό, κομπλεξικό, ο οποίος όμως είναι αυτός που θα γίνει η εξουσία.

Μιλάμε για τα λαϊκά δικαστήρια που συμβαίνουν στις μέρες μας μέσα στα σόσιαλ μίντια, για την εξουσία που παίρνει ο καθένας ελεύθερα να δικάζει και να καταδικάζει τα πάντα και για το σύστημα δικαιοσύνης που επικρατεί στη χώρα μας, το ανύπαρκτο. Από το έργο κρατάω την μανία του και προσπαθώ να πλάσω ένα κοινωνικό υπόβαθρο ελληνικής πραγματικότητας και νοοτροπίας που δημιουργεί γονείς, που δημιουργεί δικαστές και πολιτικούς.

Το έργο ήταν και ένα σχόλιο για τη λειτουργία της αθηναϊκής δημοκρατίας. Πώς θα έλεγες ότι λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, σήμερα;
Εδώ πραγματικά θα γελάσω με την ερώτηση, νομίζω η ερώτηση αυτή είναι λάθος, είναι άκυρη, είναι ανέκδοτο, η πραγματική δικαιοσύνη βρίσκεται σε χέρια ανθρώπων που δεν έχουνε καμία εξουσία και καμία επιρροή στο σύστημα, οπότε δεν μπορεί ούτε να βελτιωθεί κάτι, ούτε να αλλάξει, παρά μόνο να χειροτερεύει.

Για ποια πράγματα είσαι περήφανη για τον εαυτό σου και για ποια πράγματα, ακόμα, λίγο τον μισείς;
Δεν έχω κατακτήσει πολλά πράγματα μόνη μου, ακόμα και τα θετικά του εαυτού μου τα οφείλω σε ένα σπίτι, στο οποίο μεγάλωσα, σε βιώματα. Ο χαρακτήρας πλάθεται νομίζω τα χρόνια που μιμείσαι συμπεριφορές άλλων, οπότε αισθάνομαι τυχερή που είχα να μιμηθώ ένα περιβάλλον που υποστήριζε  την αυτονομία του ατόμου, την ελευθερία, την ανεξαρτησία, το δικαίωμα στο όνειρο, την απόλαυση, τις μουσικές, τα ταξίδια, είχα πλάτες πίσω μου και ώθηση για να πετάω.

Οπότε, όλα αυτά με κάνανε να μπορώ να νιώθω ασφαλής ακόμα και μέσα στο ρίσκο, ακόμα και μέσα στο σκοτάδι μου. Δεν ευνουχίστηκα, δεν δέθηκα με ομφάλιους λώρους, δεν ένιωσα ποτέ την υποχρέωση να στηρίξω κάποιον άλλον περισσότερο από τον εαυτό μου και αυτό νομίζω με έχει κάνει να εκτίθεμαι στη δουλειά που κάνω, χωρίς φόβο.

Μισώ τον εαυτό μου αρκετά συχνά επειδή στη φαντασία μου πολλές φορές είμαι κάτι ακόμα πιο τολμηρό απ’ ότι πραγματικά είμαι. Ονειρεύομαι λίγο παιδικά, φτιάχνομαι με το μυαλό μου για πολύ μεγάλα πράγματα, είμαι σίγουρη ότι μου ανήκει το Νόμπελ και απογοητεύομαι φριχτά όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τον ανασφαλή εαυτό μου, που θα με κλέψει ο μπακάλης και ενώ το ξέρω και το βλέπω δεν θα τολμήσω να του το πω.

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να στρογγυλεύει πράγματα που θέλει να πει ή να γράψει, υπό τον φόβο του politically correct; Έχεις πει ότι είναι υποκριτικό το νέο πιο ευγενικό λεξιλόγιο. Γιατί το πιστεύεις αυτό;
Δεν θέλω να στρογγυλεύω τίποτα, όμως πράγματα που ξέρω ότι μπορεί να είναι αρκετά προβοκατόρικα, θέλω να τα κάνω, όταν πραγματικά θα υπάρχει ανάγκη, όταν δεν θα μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν θα επιλέξω την πρόκληση χωρίς λόγο και χωρίς να είμαι σίγουρη ότι αισθητικά εκείνη την ώρα ταιριάζει στο έργο.

Πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχει λογοκρισία στην τέχνη και επίσης πιστεύω ότι ζούμε έναν φασισμό του politically correct. Σε χώρες όπως η Αμερική είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Αν ένας ήρωας ας πούμε βρίζει τους μαύρους και τους λέει «αράπηδες», ή όπως θέλει, δεν σημαίνει ότι αυτό υποστηρίζει ο συγγραφέας του έργου. Αυτό το υποστηρίζει ο ήρωάς του.

Δεν θα υπάρχουν πια ήρωες που καπνίζουν; Τότε ας αποσύρουν όλον τον παγκόσμιο κινηματογράφο και ας γίνονται μόνο διαφημίσεις. Η τέχνη πρέπει να καίει τα σύμβολα, να πυροβολεί, να μην έχει ηθική. Η σκηνή, η συγγραφή, το θέατρο δεν είναι κέντρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και οφείλει να κάνει ζουμ εκεί που πονάει περισσότερο. Στο κακό. Ο φασίστας και ο ρατσιστής ζουν ανάμεσά μας. Θα τους διώξουμε από τη σκηνή;

Τώρα καταργήθηκε το τσιγάρο ακόμη και σε σειρές, όχι μόνο στη σκηνή. Τρελές γελοιότητες, γελοίος ο αντικαπνιστικός νόμος και ακόμη πιο γελοίες και φοβιστικές οι φάτσες των γελοίων ανθρώπων που όλα αυτά τα θεωρούν καλά σημάδια και πρόοδο. Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι οι νόμοι γίνονται για το καλό του; Ότι όλες αυτές οι νομοθεσίες ενδιαφέρονται για την υγεία του;

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που λες στον εαυτό σου και ενώ ξέρεις ότι είναι ψέμα, το συντηρείς;
Ότι είμαι ό,τι πιο σοφό έχει γεννηθεί στον πλανήτη.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήθελες να αλλάξεις το όνομα ενός δρόμου με το όνομα του αντικειμένου του έρωτά σου, όπως η ηρωίδα στο διήγημά σου «Οδός Γιάννη»; Αν άλλαζες σήμερα το όνομα ενός δρόμου της Αθήνας, ποιος θα ήταν αυτός και πώς θα τον ονόμαζες;
Βίωσα πρόσφατα την απώλεια ενός ανθρώπου πολύ σημαντικού για μένα, με τον οποίο είχαμε χαθεί εντελώς τα τελευταία χρόνια και ο οποίος έφυγε απρόσμενα και πολύ νέος από τη ζωή και για πρώτη μου φορά ένιωσα την ανάγκη να χτυπήσω ένα τατουάζ πάνω μου που να είναι το μπουζούκι του. Θέλω να του αφιερώσω την παράσταση αυτή, γιατί αν ζούσε θα ήθελα όσο τίποτα για πέντε λεπτά μέσα στο κέντρο της ορχήστρας να καθότανε ο Γιώργος, μόνος του και να έχωνε τα ταξίμια του.

Θυμάσαι μια στιγμή ερωτικής τελειότητας, που έφτανε κοντά στο θαύμα;
Ναι, ναι, ναι, ναι, εννοείται. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες αλλά ευτυχώς αυτό το έχω ζήσει και το ζω πάντα, γιατί το προκαλώ. Είναι στο χέρι μας το θαύμα, αρκεί εκείνη την ώρα να μην φοβηθείς ούτε τον Χάρο. Επενδύεις όλο σου τον εγκέφαλο σε μία πίστη ότι θα συμβεί το απόλυτο και τον δίνεις ολόκληρο, τον χαρίζεις στο σύμπαν εκείνη την ώρα και το θαύμα συμβαίνει, γιατί το θαύμα είσαι εσύ, γιατί είναι τέτοια η δύναμή αυτής της αυτοθυσίας που παρασύρει όχι μόνο τον άνθρωπο που έχεις στην αγκαλιά σου, παρασύρει τον πλανήτη ολόκληρο, είναι λίγο πριν την τρέλα αυτό, αλλά για να το δημιουργήσεις πρέπει να είσαι και πολύ ικανός στις πτώσεις. Γιατί μετά από το θαύμα, το πρόγραμμα έχει ελεύθερη πτώση από τον Ισθμό της Κορίνθου.

Αν μπορούσες να καταργήσεις τους συμβατικούς κανόνες ευπρέπειας και τις μικρές ευγενικές φράσεις, θα το έκανες; Πώς θα έμοιαζε ο κόσμος μας μετά;
Νομίζω θα χειροτέρευε κι άλλο ο κόσμος, γιατί ο άνθρωπος δεν θα άλλαζε. Αν έβγαιναν αχαλίνωτα τα ένστικτα του καθένα, χωρίς μία έστω τυπική υποκρισία, πιστεύω θα έσφαζε ο ένας τον άλλον. Καμιά φορά, όταν ταξιδεύω στην Ευρώπη, στη Γερμανία, στην Ελβετία, λέω μέσα μου «τι ωραίο το ψέμα αυτό», τι ωραία να σου φέρονται καλά, να είναι όλα σε τάξη, να κυλάει η ζωή ξενέρωτα, τι ωραία». Προτιμώ το ψέμα μιας κοινωνίας από την αλήθεια της. Προτιμώ αυτόν που σε μία υπηρεσία θα με εξυπηρετήσει με ευγένεια ψεύτικη παρά αυτόν που με φτύνει κατάμουτρα επειδή είναι απλήρωτος. 

Έχεις φτάσει να σκεφτείς για κάποια στιγμή καλλιτεχνικής έκφανσης (είτε είναι παράσταση, βιβλίο κ.λπ.) ότι ήταν αυτό ακριβώς που ήθελες να πεις;
Όλα τα έργα που έχω κάνει είμαι εγώ, σε κάθε έργο που έχω φτιάξει υπάρχει τουλάχιστον μία στιγμή απογείωσης για μένα, μία στιγμή για την οποία άξιζε κάθε ένα από αυτά τα έργα να γίνει. 

Τι θα έγραφε και τι εικόνα θα είχε η καρτ ποστάλ που θα έστελνες από την Ελλάδα, ως καλλιτέχνις που ζει και εργάζεται εδώ;
Αν ο στόχος μου ήταν να δείξω την ομορφιά και τον λόγο που ακόμα μπορώ να νιώθω ευτυχής εδώ που είμαι, η καρτ ποστάλ μου θα ήταν τα πορτραίτα κάποιων ανθρώπων, με πρώτο αυτό της Ιωάννας Μαυρέα. Θα είχα περίπου δέκα καρτ ποστάλ με πρόσωπα. Αν έπρεπε όμως αυτές οι καρτούλες να απεικονίζουν τον κανόνα και όχι τις εξαιρέσεις, τότε νομίζω θα έβαζα ένα τεράστιο λουκέτο.

Σε αυτή τη φάση, πού και με ποιους ανθρώπους βρίσκεις περισσότερο τον εαυτό σου;
Υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια άνθρωποι και συνεργάτες, χωρίς τους οποίους δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα. Είναι άνθρωποι ζωής, είναι η Ιωάννα, η Τζένια, η Μαριλένα, ο Κότσιφας, ο Πάνος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Νίκος Καραθάνος, ο Νίκος Βλασόπουλος.

Είναι άνθρωποι όχι μόνο που βγαίνουμε και κάνουμε παρέα, είναι η ύπαρξη τους και μόνο, ή η καλλιτεχνική τους στάση που μου δίνουν ανάταση και έμπνευση. Είναι η καλοσύνη τους και η ευαισθησία τους,  ο τόσο ευάλωτος και ταλαντούχος εαυτός τους, που αποδεικνύει ότι η ευαισθησία δεν είναι τελικά ένας εύκολος στόχος, είναι ασπίδα από ατσάλι ακόμα και σε αυτή τη χώρα, που έχει μία ευκολία στο να συνθλίβει ομορφιές.

Στην παρούσα φάση, ο εαυτός μου ακουμπάει, επίσης, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους των Σφηκών, εφτά σπουδαίους ηθοποιούς από την Θεσσαλονίκη που γνώρισα τώρα και που μου δίνουν τα πάντα, όπως και άνθρωποι σχετικά καινούριοι στο σύμπαν μου, όπως ο Θοδωρής Σκυφτούλης, η Δάφνη Δαυίδ, η Νεφέλη Μαϊστράλη, που ο θαυμασμός μου γι’ αυτούς με απελευθερώνει και με πλουτίζει. Και πάντα σταθερή μου παρέα παρ’ όλο που δεν βλεπόμαστε ποτέ, είναι ο Γούντι Άλεν, ο Σκορτσέζε, ο Ταραντίνο, ο Κάφκα.

Πώς είδες τα αποτελέσματα των πρώτων εκλογών; Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο διακύβευμα στις 25 Ιουνίου (σ.σ. η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε πριν από τις δεύτερες εκλογές);
Ούτε με απασχολεί, ούτε ασχολούμαι, τα αποτελέσματα ήταν ό,τι πιο αυτονόητο και βαρετό, εδώ ζούμε σε μία χώρα που όταν κάποιος δεν γρυλίζει, ή δεν μουγκρίζει και απλώς αρθρώνει λέξεις, λέμε «τι αξιόλογος που είναι». Άμα κάποιος δεν είναι εγκληματίας, μόνο από αυτό πληροί τις προϋποθέσεις για αρχηγός, διευθυντής, πρόεδρος, ο,τιδήποτε.

Το κριτήριο εδώ πέρα έχει πέσει στα τάρταρα, είναι δυνατόν να ασχοληθώ με εκλογές; Οι εκλογές για μένα είναι απλώς η μέρα που λυπάμαι τον κόσμο. Στις 25 Ιουνίου είναι τα γενέθλιά μου, αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο διακύβευμα την ημέρα των εκλογών που έρχονται.

Θα ήθελα να πάμε λίγο πίσω, τότε που έχεις πει ότι μπούχτισες να είσαι μόνο ηθοποιός και έβγαλες ένα εισιτήριο, χωρίς επιστροφή, για Γερμανία. Θα μπορούσες να μου περιγράψεις αυτές τις τρεις ώρες με το αεροπλάνο;
Τέλειες ώρες, είναι μεγάλη ευτυχία να κάνεις αυτό που θέλεις, να φεύγεις χωρίς σκέψη επιστροφής, πολύ ωραίο συναίσθημα, έφευγα για κάτι που ήθελα τόσο πολύ, ήμουνα μέσα στην ενέργεια, μέσα στην τρέλα. Όταν κάνω τέτοιου είδους πράγματα, δεν σκέφτομαι τόσο ότι πάω να κατακτήσω το Όσκαρ, ή ότι πάω να βρω κάποια καριέρα ή κάποιο στόχο, πάντα ευχαριστιέμαι τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή, η μεγαλύτερη μου χαρά είναι η ελευθερία που μου δίνει η πράξη μου, η ικανοποίηση ότι άκουσα τον εαυτό και έκανα απόλυτα αυτό που μου ζήτησε.

Κατατάσσεις τον εαυτό σου στους ταλαντούχους, όπως φαίνεται να πιστεύει μεγάλη μερίδα των κριτικών και του κοινού; Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο ταλέντο σου;
Λίγο δύσκολο να περιαυτολογήσω τώρα, αλλά νομίζω ότι αν υποθέσουμε ότι όντως έχω κάποιο ταλέντο, νομίζω ότι βρίσκεται στο γούστο, έχω γούστο, έχω επίσης ταλέντο στο μάτι, έχω μάτι γουστόζικο και επίσης έχω μία ακλόνητη πίστη εκεί που ο εαυτός μου συντονίζεται με το έργο μου και δεν αυτολογοκρίνομαι, δεν φοβάμαι. Εμπιστεύομαι απόλυτα τη στιγμή που εγώ χαίρομαι. Έχω ικανότητα στην απόλαυση.

Η ταμπέλα της προκλητικής και αιρετικής δημιουργού σε ακολουθεί. Ποια η σχέση σου με αυτήν την ταμπέλα; «Βολεύτηκες» ποτέ πίσω από αυτήν;
Αυτό όταν το ακούω μου φαίνεται κάπως χαζό, γιατί αν θεωρείται αιρετικό πράγμα η προσωπική σου γλώσσα, τι λιγότερο από αιρετικός θα έπρεπε να είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται με οποιαδήποτε τέχνη; Είναι δυνατόν να μην είναι προκλητικός κάποιος που θέλει να εκτίθεται μπροστά σε κόσμο και να λέει «προσέξτε με». Οι ταμπέλες αυτές με τρομάζουν για τους ανθρώπους που τις βάζουν, τρομάζω που οι άνθρωποι δίνουν έμφαση σε κάτι το αυτονόητο. Γι’ αυτούς, ποιο είναι το αντίθετο του αιρετικού δημιουργού; Ο συμβατικός δημιουργός; Ο συντηρητικός δημιουργός; Υπάρχει τέτοιος δημιουργός;

Τι είναι για σένα ο φεμινισμός, θα έλεγες ότι είσαι φεμινίστρια; Πόσο σε απασχολούν οι διεκδικήσεις των γυναικών, οι γυναικοκτονίες ως θέμα προς εξερεύνηση στην καλλιτεχνική σου δραστηριότητα;
Δεν είμαι φεμινίστρια, γιατί δεν μου αρέσει να ανήκω σε παρατάξεις. Και τα δυο φύλα κακοποιούνται μέσα σε κακοποιητικές και υποανάπτυκτες κοινωνίες. Εννοείται ότι είμαι υπέρ της γυναίκας που διεκδικεί ίσα δικαιώματα, εννοείται ότι οι γυναίκες υπήρξαν θύματα της άρρωστης πατριαρχίας και είναι ακόμα, εννοείται είμαι υπέρ της ίσης αντιμετώπισης των δύο φύλων -εξυπακούεται αυτό– και είμαι υπέρ οποιουδήποτε θύματος άδικης και εγκληματικής συμπεριφοράς.

Όμως, τείνει πολλές φορές ο φεμινισμός να γίνεται φανατισμός και να είναι κατά των αντρών γενικά, πράγμα πολύ άδικο. Το αρσενικό στη φύση φέρνει την τροφή, ακούω γυναίκες που λένε «γιατί να με κεράσει; Δεν θέλω να με κερνάει». Γιατί να μην σε κεράσει την τροφή σου το αρσενικό, αφού αυτή είναι η φύση του; Γιατί να μην αλλάξει το λάστιχο στο αμάξι αφού έχει περισσότερη δύναμη από σένα;

Γιατί δεν τον αντιμετωπίζεις σαν άντρα που προσφέρει και τον αντιμετωπίζεις  σαν άντρα φαλλοκράτη; Δεν θα σε χτυπήσει απαραίτητα αυτός που θα σου κάνει το τραπέζι. Η γυναικοκτονία συμβαίνει πιο συχνά, κατά τη γνώμη μου, επειδή ο βίαιος άντρας έχει τη σωματική δύναμη να τη διαπράξει πιο εύκολα. Η βίαιη γυναίκα βρίσκει άλλους τρόπους, ας πούμε ένα βιτριόλι. Ο καθένας βρίσκει την άκρη του, θέληση να υπάρχει. Και θέληση υπάρχει και στα δύο φύλα.

Λέμε πολλές φορές ότι σε κάποια επαγγέλματα πληρώνεται περισσότερα ο άντρας για την ίδια δουλειά. Μα και ανάμεσα σε ίδια φύλα υπάρχει τρομερή αδικία π.χ. στις οικονομικές απολαβές, γιατί μπορεί ανάμεσα σε δύο γυναίκες εργαζόμενες η μία να είναι γκόμενα του αφεντικού και να χρυσοπληρώνεται, ενώ η άλλη να βρίσκεται εκεί με την αξία της και να παίρνει ψίχουλα. Αυτή η γυναίκα που εκμεταλλεύεται έναν άντρα για να ανέλθει, δεν είναι για τον Καιάδα; Να την υπερασπιστούμε επειδή είναι γυναίκα;  Είμαι υπέρ των αντρών όσο είμαι υπέρ των γυναικών και είμαι κατά της βίας και της αδικίας.

Ποιο είναι το ένα θέμα που διατρέχει όσα κάνεις στο θέατρο και τη γραφή;
Νομίζω ότι περιφέρομαι ανάμεσα σε πολύ κλισέ θέματα, όπως είναι η ύπαρξη. Αυτό το πράγμα που ξέρει ότι θα πεθάνει και με αυτή τη γνώση πρέπει να ευχαριστηθεί τη ζωή του. Ασχολούμαι με το θέμα που απασχολεί κάθε άνθρωπο. Είμαι κι εγώ ένα ανελέητο κλισέ του πλανήτη αυτού, απλώς η γραφή, το θέατρο μου δίνουν τη δυνατότητα να βιώνω ό,τι βιώνει ο κάθε άνθρωπος, κάνοντας περισσότερη πλάκα.

Για ποιους λόγους έχεις επιλέξει να μην έχεις social media;
Έχω γενικά μία απέχθεια στην ομαδικότητα, στην ομαδοποίηση, στη μόδα. Όταν λοιπόν κάνει κάτι ο πολύς ο κόσμος, ενστικτωδώς εγώ πάω αντίθετα, ή περιμένω, σαν το αιλουροειδές, να δω τι είναι όλο αυτό το μαζικό αμόκ και να χειροκροτήσω εν τέλει τον εαυτό μου που βρίσκεται εκτός. Αργώ γενικά να λάβω μέρος σε ομαδικούς πανηγυρισμούς και κάπως έτσι και με τα σόσιαλ πέρασε ο καιρός και συνήθισα χωρίς αυτά και πραγματικά χαίρομαι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κατανοώ πλήρως και την χρησιμότητά τους και την ομορφιά τους.

Δεν είμαι αντίθετη στην εξέλιξη, ούτε είμαι από αυτούς που ονειρεύονται τα παλιά καλά χρόνια που δεν είχαμε κινητά, απλώς δεν μπήκα ποτέ σε όλο αυτό το μοίρασμα απόψεων, εικόνων, ότι σήμερα ας πούμε ξύπνησα και έφαγα μαρμελάδα. Δεν έχω καμία ανάγκη να το μοιραστώ αυτό, όπως δεν έχω και καμία ανάγκη να μοιραστώ τη γνώμη μου για ένα γεγονός τραγικό, ή για έναν πόλεμο.

Δεν θέλω να ξέρουν διάφοροι ημιγνωστοί μου και ημιάγνωστοί μου τι πιστεύω για το οτιδήποτε. Εγώ παλεύω να εξοικονομώ χρόνο εκτός ανθρωπότητας, να μην έχω επαφή με ανθρωποειδή, όχι και να τα ψάχνω μέσα στην οθόνη μου τις ώρες που μπορώ τουλάχιστον να τα αποφεύγω.

Όταν δεν βρίσκεσαι υπό την πίεση κάποιου deadline, πώς περνάς τη ζωή σου; Θα έλεγες ότι αυτή την περίοδο, έχεις τάσεις φυγής;
Πάντα έχω τάσεις φυγής. Αυτό με χαρακτηρίζει από πολύ μικρή. Ήμουνα ο άνθρωπος της κοπάνας, στο σχολείο ήθελα να κάθομαι δίπλα στην πόρτα για να ξέρω ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να φύγω, το αμάξι μου έχει μέσα πάντα παπούτσια, ρούχα για να είμαι σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή.

Θέλω πολύ να ακυρώνονται παραστάσεις, να ακυρώνονται δουλειές, νομίζω ότι το φευγιό είναι η ιδανική συνθήκη για μένα, οποιοδήποτε φευγιό, οποιαδήποτε ώρα. Άμα δεν υπάρχουν deadline, φτάνω σε σημείο να μην ξέρω τι μέρα είναι.

Όπου κι αν είμαι, όμως, θέλω να δουλεύω, να απασχολούμαι με κάτι δημιουργικό, να ζωγραφίζω, να κάνω γλυπτά, να γράφω για μένα, να τραγουδάω, δεν μπορώ να απολαύσω το τίποτα, ή μία σκέτη φύση. Και δεν μου αρέσουν καθόλου οι διακοπές, δεν υπάρχει αυτή  η λέξη μέσα στο λεξιλόγιό μου, προσπαθώ να έχω μία ζωή που δεν θέλω να διακόπτεται. Μου αρέσει να μετακομίζω, μου αρέσει να φεύγω χωρίς να ξέρω πότε θα γυρίσω.

*Οι «Σφήκες» του Αριστοφάνη σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου, μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το ΚΘΒΕ, ανεβαίνουν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 14 και 15 Ιουλίου.

 Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Τα Νεοκλασικά της Αθήνας: Πότε Γκρεμίστηκαν και «Καταστράφηκε» η Πρωτεύουσα

Ο Γεράσιμος και Άλλοι 16 Κρατούμενοι Έγιναν Δωρητές Οργάνων Μέσα από τη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.