Μια Μέρα με τον Μεγαλύτερο Fan του Kim Jong-un στην Ευρώπη

Το πρώτο πράγμα που κάνει ο Andrea Marsiletti, όταν φτάνω στο γραφείο του στην Πάρμα της βόρειας Ιταλίας, είναι να βάλει ambient μουσική που μοιάζει άκακη. Ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται: «Αυτό ακούγεται από τα μεγάφωνα στους δρόμους της Πιονγκγιάνγκ κάθε πρωί στις έξι», λέει ο Marsiletti, ακριβώς τη στιγμή που ετοιμάζομαι να καθίσω.

Ο Marsiletti πήγε στην πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας το 2016 ως επικεφαλής της ιταλικής αντιπροσωπείας που είχε προσκληθεί σε διεθνές συνέδριο για το «Τζούτσε», την επίσημη κρατική ιδεολογία που ανέπτυξε ο πρώτος «Ανώτατος Ηγέτης», Kim Il-sung. Στο συνέδριο, μίλησε μπροστά σε διάφορους ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους, βγήκε για φαγητό με τον υπ’ αριθμόν δύο του Kim Jong-un και έλαβε ως δώρο κονκάρδες που συμβολίζουν την αφοσίωση του.

«Είμαι ένας εκ των δύο ή τριών ανθρώπων στην Ιταλία που έχουν τέτοιες κονκάρδες», λέει καμαρώνοντας την ώρα που μου τις δείχνει. Οι κονκάρδες έχουν σχήμα σημαίας και φέρουν το πορτραίτο του παππού του Kim Jong-un, Kim Il-sung και του πατέρα του, Kim Ying-il.

Οι Βορειοκορεάτες θεωρούν ότι ο Marsiletti δείχνει αφοσίωση για διάφορους λόγους. Πρώτον, ίδρυσε και διαχειρίζεται τον ιστότοπο KimJongUn.it, ο οποίος είναι αφιερωμένος στη διάδοση «πληροφοριών της Βόρειας Κορέας». Ο Marsiletti διαχειρίζεται την ιστοσελίδα σε συνεργασία με την Ένωση Κορεατικής Φιλίας και με την κρατική υπηρεσία Τύπου KCNA. Με την πάροδο των χρόνων, έχει γίνει ο άνθρωπος στον οποίο στρέφονται οι Ιταλοί που επιθυμούν να ταξιδέψουν στη Βόρεια Κορέα, εν μέρει επειδή είναι πλέον φίλος με τον πρεσβευτή της Βόρειας Κορέας στην Ιταλία.

Ήρθα σε επαφή με τον Marsiletti πριν από μερικούς μήνες, όταν ανακάλυψα μια ιστορία που έμοιαζε με μεταφορά της ταινίας Ο Κατεργάρης των Χριστουγέννων (Grinch), με τη διαφορά ότι ο Grinch είναι ο Stalin. Λεγόταν Il Natale nell’Italia stalinista (Χριστούγεννα στη Σταλινική Ιταλία). Η ιστορία ήταν ένα απόσπασμα από το Se Mira, Se Kim, το τελευταίο μυθιστόρημα του Marsiletti - ένα είδος σταλινικής προπαγάνδας, καλυμμένης υπό τον μανδύα μιας ερωτικής ιστορίας. Με γοήτευσε τόσο η συναρπαστική πλοκή του βιβλίου, όσο και οι σχέσεις του Marsiletti με τη βορειοκορεατική κυβέρνηση, οπότε συμφώνησε να μιλήσει μαζί μου και για τα δύο, στο γραφείο του.

Αναγνώσεις του βιβλίου γίνονται αυτήν την περίοδο στην πρεσβεία της Βόρειας Κορέας, ενώ υπάρχουν σκέψεις να προστεθεί και ένας πρόλογος γραμμένος από τον ίδιο τον Κιμ ΓιονγκΟυν . Η πλοκή, όπως περιγράφεται στο εξώφυλλο, έχει ως εξής:

Το γραφείο του Marsiletti είναι ένα λιτό δωμάτιο σε ένα γκρίζο κτίριο, ακριβώς έξω από τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στη βόρεια Πάρμα. Μοναδικά διακοσμητικά είναι ένα ημερολόγιο με τον Che Guevara και μια ατελείωτη συλλογή αναμνηστικών και σουβενίρ από τη Βόρεια Κορέα - εφημερίδες, μια συλλογή γραμματοσήμων, ένα λάβαρο και ένα βιβλίο με την ομιλία που έδωσε ο Kim Jong-un στο έβδομο συνέδριο του κόμματος.

«Όταν ξεκίνησα να μαθαίνω περισσότερα για το καθεστώς, πριν από επτά ή οκτώ χρόνια, απέκτησα εμμονή», λέει. «Αυτό είναι το μόνο που διαβάζω - τίποτα άλλο δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με γοητεύει στον σοσιαλισμό είναι ο τρόπος με τον οποίο η ιδεολογία μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά και να διαμορφώσει μια κοινωνία σχεδόν με επιστημονικό τρόπο και από αυτήν την άποψη, η σύγχρονη Βόρεια Κορέα είναι το τελευταίο αληθινό σοσιαλιστικό κόμμα στον κόσμο».

Για τον Marsiletti, το Τζούτσε διαφέρει από τον μαρξισμό-λενινισμό -την ιδεολογία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης– λόγω της έμφασης που δίνει στην ατομικότητα. Για τους μαρξιστές-λενινιστές, ο περιορισμός του πραγματικού σοσιαλισμού ήταν ότι μετέτρεπε τον άνθρωπο σε μικρό γρανάζι του πολιτικού συστήματος. Αυτό δεν ισχύει στο Τζούτσε, όπου το σύστημα, όπως ισχυρίστηκε ο Marsiletti, επιτρέπει στον άνθρωπο να καθορίσει τη μοίρα του. «Ή τουλάχιστον αυτή είναι η επίσημη γραμμή της κυβέρνησης της Βόρειας Κορέας, όταν ζητά κάποιος μια εξήγηση», λέει.

Αυτή η τεράστια συγκέντρωση της εξουσίας είναι αυτό που βρίσκει τόσο ελκυστικό ο Marsiletti - ένα σύστημα βασισμένο στον σεβασμό των παραδόσεων, του κυβερνώντος κόμματος, του Στρατού και των ηγετών της χώρας, ως σχεδόν μια ενιαία οντότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η βορειοκορεατική κοινωνία είναι τόσο πειθαρχημένη – επειδή υπάρχει ένα μονοκομματικό σύστημα και επειδή η χώρα βλέπει τους Kim σαν να είναι ουσιαστικά θεοί.

Ο Marsiletti δεν βλέπει κάτι κακό σε όλα αυτά. Για εκείνον, μάλιστα, ο υπόλοιπος κόσμος είναι που έχει διαστρεβλωμένη προοπτική. Ο ίδιος πιστεύει ότι η άποψη που έχουμε όλοι για τη Βόρεια Κορέα, την οποία βλέπουμε ως μια περίεργη, κλειστή χώρα, οφείλεται στην προσπάθειά μας να την κρίνουμε με βάση τα δυτικά πρότυπα δημοκρατίας.

Ο Marsiletti νιώθει ιδιαίτερα απογοητευμένος από την Αριστερά στην Ιταλία. «Αντιπροσωπεύω τον πραγματικό σοσιαλισμό, αλλά η Αριστερά εδώ θέλει κάτι τελείως διαφορετικό», μου λέει. «Έχουν αντικαταστήσει τους επαναστάτες με τον Πάπα, τα συρματοπλέγματα με τους λαθρεμπόρους ανθρώπων, τους εργάτες με τους μετανάστες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί θαυμαστές της Βόρειας Κορέας ψηφίζουν υπέρ του ακροδεξιού κόμματος, της Λέγκας του Βορρά, το οποίο είναι κατά της μετανάστευσης και υπέρ της ασφάλειας».

Η ιστορία στο Se Mira, se Kim, ξεκινά το 1948, μετά την απόπειρα δολοφονίας του πρώην Ιταλού κομμουνιστή ηγέτη Palmiro Togliatti. Ξεσπά μια επανάσταση και η Ιταλία γίνεται κομμουνιστική χώρα. Από εκεί και έπειτα, η κεντρική ιδέα είναι αφιερωμένη στην υπεράσπιση των ενεργειών του βορειοκορεατικού καθεστώτος, στην εκτόξευση κατηγοριών εναντίον των διαφωνούντων κομμουνιστών, οι οποίοι παρουσιάζονται ως προδότες, ακόμη και στην υπεράσπιση του Pol Pot και άλλων βάναυσων καθεστώτων, υποστηρίζοντας ότι τα εγκλήματά τους πρέπει να εξεταστούν στο πλαίσιο της προστασίας των αντίστοιχων επαναστάσεων.

VICE Video: Εργάτες από τη Βόρεια Κορέα Δουλεύουν «Μέχρι Θανάτου» στην Πολωνία

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Σε όλα αυτά, υπάρχουν πολλές σκηνές που είναι ιδιαίτερα προβληματικές. Η Mira, η βασική χαρακτήρας, είναι σε ένα λεωφορείο, όταν «μπαίνουν δύο Αφρικανοί». «Ήταν που η Ιταλία θα έκλεινε τα σύνορά της» λέει, προσθέτοντας ότι «οι μετανάστες είναι δειλοί άνθρωποι που δεν είχαν το θάρρος να πολεμήσουν στις χώρες τους και το έσκασαν». Λέει ότι είναι «ανάποδοι» και ότι η κυβέρνηση «καλά θα κάνει να υπερασπιστεί τα ιταλικά σύνορα, τοποθετώντας έναν ηλεκτρικό φράκτη στη θάλασσα, κατά μήκος των ακτών». Ρωτάω τον Marsiletti για τις απόψεις της Mira. «Γενικά διακατέχεται από μια δόση ειρωνείας», λέει, αφού πρώτα προσπάθησε να αποφύγει την ερώτηση. «Αλλά όσα γράφω αντικατοπτρίζουν τις σκέψεις μου και την αλήθεια των γεγονότων».

Σε μια άλλη σκηνή, η Mira πηγαίνει σε ένα κατάστημα ρούχων και αγοράζει το κλασικό τουρμπάνι των Ερυθρών Χμερ της Καμπότζης, το οποίο «είναι ανανεωμένο από έναν Μιλανέζο σχεδιαστή», κάτι που χρησιμοποιείται, για να υπενθυμίσει στους νέους Ιταλούς την ιστορία των κομμουνιστών της Καμπότζης. «Είναι σημαντικό να προσαρμόζεται η μόδα στην ιδεολογία», λέει ο Marsiletti, θεωρώντας ότι τονίζει το προφανές.

Ο Marsiletti ελπίζει ότι το βιβλίο του θα εμπνεύσει τους αναγνώστες του να κάνουν τη δική τους διεξοδική έρευνα για τα διάφορα πειράματα πάνω στον σοσιαλισμό που έχουν γίνει στην Ιστορία. Γι’ αυτό, λέει, αφιερώνει τόσο χρόνο και χώρο σε αμφιλεγόμενους ηγέτες, όπως τον Pol Pot και την «υπερβολική εκδοχή του σοσιαλισμού» που ανέπτυξε.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, προσθέτει ο Marsiletti, τώρα που ο κόσμος «πέφτει στη λήθη» και μόνο μία χώρα παραμένει πιστή στον σοσιαλισμό: Η Βόρεια Κορέα. Ο θαυμασμός του για το καθεστώς του Kim φτάνει μέχρι το σημείο να επιθυμεί να εφαρμοστούν κάποιες από τις αρχές της κοινωνίας της Βόρειας Κορέας ακόμη και στην Ιταλία.

«Ας είμαστε ειλικρινείς, οι σοσιαλιστικές χώρες διατηρούν τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας τους. Μπορείς να πεις τη γνώμη σου, αλλά το κράτος αποφασίζει». Για αυτόν, αυτό είναι καλό: «Στη Βόρεια Κορέα, η δουλειά είναι υποχρεωτική: δεν θα βρεις αποτσίγαρα στους δρόμους, επειδή εργάζονται πολλοί άνθρωποι, για να τους διατηρήσουν καθαρούς. Όλοι πιστεύουν ότι η Βόρεια Κορέα είναι μια προβληματική χώρα, αλλά ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε πώς θα ήταν η Ιταλία, αν βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση, υπό μακροχρόνιο οικονομικό αποκλεισμό, όπως η Κορέα: η οικονομία θα καταστρεφόταν με το που θα ανακοινώνονταν οι κυρώσεις».

Προτού αποχαιρετιστούμε, ο Marsiletti μου λέει ότι ελπίζει να επιστρέψει σύντομα στην Πιονγκγιάνγκ. «Η Πιονγκγιάνγκ είναι όμορφη, πρώτα από όλα επειδή είναι γεμάτη από ιδεολογία. Είσαι στον δρόμο και παντού βλέπεις πανό που επαναλαμβάνουν τους στόχους της χώρας. Βλέπεις εργοτάξια περικυκλωμένα από κόκκινες σημαίες, με ανθρώπους που εργάζονται και πατριωτική μουσική να παίζει στο background. Η πολιτική είναι παντού».

Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Italy.

Περισσότερα από το VICE

Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» Λέει Πότε Έκλαψε Τελευταία Φορά με Ταινία

Αντλία Βενζίνης, Κρεμάστρα, Βέσπα - Κάποιοι στην Ελλάδα «Χτυπάνε» Tattoo Αγαπημένα τους Αντικείμενα

Είναι Σεξιστικό να Ρίχνεις την Ευθύνη για τον Θάνατο του Mac Miller στην Ariana Grande